Roger Casier
- dinsdag 25 februari 2020
artikel nr 49
Dit verhaal schreef ik dus 11 jaar geleden . Ik heb het wat op gesmukt en aangepast .
Foto’s toegevoegd uit een album . Beelden van bijna 50 jaar geleden . Beetje wazig , maar in mijn geheugen haarscherp gegrift ....voor altijd . Mooi was die tijd .....
Een passage over de bankencrisis van enkele jaren geleden heb ik verwijderd , omdat we het ondertussen gewoon geworden zijn van bestolen te worden door witte boord criminelen . Omdat we het gewoon geworden zijn dat er nog maar één ding telt en dat is GELD . Het slijk der aarde ...
Zelfs de door ons verkozen politiekers doen niet meer wat van hen verlangd wordt !
Ze zitten in uw zakken en kunnen zelfs geen regering op de been brengen .
SUKKELS !!
Omdat mijn geliefde , warme, gastvrije Vlaanderen , land van pensen en Vlaamse kermissen , land van coureurs en duivenmelkers , verworden is tot een oord dat hoogst onveilig is , waar eigenbelang en verzuring troef zijn .
Waar je niet eens meer zeker bent dat uw kind veilig is in handen van de dagmoeder . Omdat gestoorde gasten om het even waar een bloedbad kunnen aanrichten .
Wie durft er zijn kind nog op straat laten spelen en wie durft er na 22 uur nog een wandelingetje maken ?
Moeten we dan van elk kinderdagverblijf , van elke school , een versterkte burcht maken ?
In mijn jeugd was ons dorp één groot fabeltjesland en we speelden op straat tot het donker werd . En op een dag zaaide een door gedraaide gek dood en geweld in een kinderdagverblijf en werd fabeltjesland te Dendermonde definitief gesloten . VERSCHRIKKING ……
Niemand moet verwonderd zijn , na alles wat ik zie en gezien heb , na al dat bloed en geweld dat van mijn TV scherm spat , na al die zever en onverdraagzaamheid , dat ik mij meer en meer terug trek op mijn stekje hier te Lissewege .
Het is onderhand ook al 15 jaar dat ik hier kan genieten tussen mijn gevleugelde vrienden ...
Voor mij persoonlijk zijn mijn duiven een zegen .
Een toeverlaat ! Ver van al die ellende zie ik de jongskens opgroeien in de nesten , zie ik ze pluimpjes krijgen en duif worden .
En ik kijk uit naar de dag dat ze hun eerste stappen zullen zetten , hun eerste vleugelslagen .
“ Kijk mama ! Ik kan vliegen …Als ik dan weer met de leermand op stap kan . Als ik ze dan zie huiswaarts trekken , hoog tegen de stralende hemel , heb ik een hart als een koekebrood . Mijn definitie van geluk en hoop . Begrijpen we elkaar ?
En daarom wens ik iedereen veel vreugde in onze hobby, want daarbuiten is het lang niet alles …..
Maar goed , ik was bezig aan een verhaal , en door omstandigheden , lag het zaakje stil , onder andere door een virusaanval op mijn pc .
In het voorjaar van 1972 stond ik dus ” op trouwen “ en de datum lag reeds vast .
Een detail moest echter nog geregeld worden . Een huis .
En dat was niet simpel !
Er was een schaarste aan beschikbare woningen in Dudzele en als je er niet als de kippen bij was mocht je het vergeten .
Gelukkig kenden wij enkele mensen die ons op de hoogte hielden van de laatste nieuwtjes in het dorp en zodoende kwam ik te weten dat er een geschikt huisje zou vrijkomen , in de zomer , toebehorend aan een zekere Braems . Ik geloof dat zijn voornaam Gerard was maar het was nogal gebruikelijk dat velen benoemd werden , alleen door hun achternaam . Braems dus !
Groothandel in aardappelen . Een patattenboer , die bij hem thuis ook nog wat varkens kweekte en verder alles verhandelde waar geld mee te verdienen was .
Hij stond gekend als een zonderling , een vrek , een gierigaard .
Om dat te staven vertel ik jullie , dat , jaren na zijn dood , men tijdens verbouwingswerken enkele tonnen kolen vond , in een dicht gemetste ontoegankelijke opslagplaats , waar niemand het kon vermoeden …..waar niemand iets van wist !!
De bedoeling van deze geheime stock was een verzekering tegen slechte tijden ..tegen oorlog…
Zijn zoon André kende ik beter omdat hij ongeveer van mijn leeftijd was . Hij had helemaal geen aardje naar zijn vaartje , want hoe schraperig “ den ouden “ , hoe vrijgeviger de jonge Braems was .
André was ook een echte grappenmaker . Eens moest hij verplicht thuis blijven om voor de “ beesten “ te zorgen terwijl vader lief commercie ging bedrijven langs de baan ….Het eten van de varkens bestond uit brood en aardappelen ( dat was slim bekeken want de uitgeselecteerde , kleine en beschadigde patatjes brachten zodoende nog iets op !! ) en roggemeel dat aangemaakt werd met water. Uit pure baldadigheid werd dit zootje door André , aangemaakt met pure Stella Artois in plaats van water .
De taferelen die ik toen gezien heb zijn onbeschrijfelijk . Mensen die te veel drinken worden varkens , maar varkens die zat zijn ( en dat waren ze !! ) worden precies als mensen…..
Tijdens een zondagse wandeling met mijn lief zou ik haar het nog bewoonde huisje tonen , gelegen een kilometer buiten het dorp , langs de oude baan Brugge-Knokke , op 2000 vierkante meter grond , alleenstaand , en wat uitermate belangrijk was …..uitermate geschikt om een duivenhokje te plaatsen .
Ze was er meteen weg van , alleen zag het er nogal verwaarloosd en “ verwoond “ uit . Maar ik zou dat allemaal wel arrangeren en na haar fiat trok ik naar de familie Braems .
De vrouw van Braems , Martha , was een brave ziel , maar wat wil je , ze zat onder de knoet ….
En Braems was potdoof en Martha moest heel hard roepen wilde ze iets aan hem verstaanbaar maken .
Op den duur was dat roepen een gewoonte geworden en riep ze tegen iedereen .
En toen ik daar in de keuken zat om te onderhandelen over de huurprijs was dat daar een geroep en getier van jewelste . Onvoorstelbaar !
Uiteindelijk kon ik het huisje krijgen omdat ik van de stiel was en het kon opknappen . Daartoe zou ik het materiaal gratis krijgen en voor de duur dat ik er aan werkte zou de huur 1500 oude Belgische Frank bedragen en daarna 2000 BF. ( 50 euro )
Het huisje zou vrijkomen rond begin juli en zodoende had ik een paar maanden tijd om de meest dringende werken uit te voeren .
Later zou ik , herinner ik mij , nog een serieuze discussie hebben met lepe Braems , rond de te herstellen achtergevel , die echt wel in bedenkelijke staat verkeerde en ik zou die cementeren , dat zou het vlugst gedaan zijn ( want ik wilde ook nog wat tijd om een duivenkotje te zetten )
Maar nee , de vrek vond dat er veel te veel cement in zou kruipen en stelde voor om de voegen uit te kappen en opnieuw te voegen . Restaureren zeg maar.
En ik maar protesteren , maar tevergeefs .
“ Ten andere “ zo sprak hij “ het is nog in uw voordeel ,want zolang ge er aan werkt doet ge 500 frank profijt per maand “
En een paar maanden later zat ik dus , tot ’s avonds laat aan die gevel te prutsen , in het schijnsel van een lamp die ik aan een eind pannenlat vastgebonden had en die schuin tegen de muur geplaatst werd .
Maar ik loop vooruit op de zaken .
Nog even meegeven dat mijn huisbaas nogal geringschattend deed over mijn lief .
“ Van Gent ? Van stad ? “ zei hij smalend “ Dat loopt nooit goed af , een madamtje van de stad .
Breng haar eens naar hier en ik zal eens kijken of ze een stuutte ( boterham ) SCHOON RECHT kan afsnijden van een brood ! “
Jullie moeten weten dat gesneden brood nog niet overal ingeburgerd was en dat er bovendien een supplementje gevraagd werd voor de papieren zak en het snijden .
En de echte vrekken en de echte armen deden voort zoals vanouds en hanteerden het broodmes .
Het was een echte kunst om van dat brood schone gelijkmatige sneden te snijden .
Ondergetekende heeft het als jongen soms geprobeerd in een poging om moeder te helpen en het resultaat was erbarmelijk , met een draai rond mijn oren er boven op . En ik had nochtans zoals ik het ons moeder had zien doen , met het mes eerst een kruis gemaakt op de zijkant van het brood alvorens het karwei aan te vatten ….
Ik zie haar opeens weer staan , levensgroot in mijn herinnering , aan de gammele keukentafel .
Het aansnijden van het brood had iets plechtigs…….
Die uitspraak van de oude Braems stond mij niet aan maar ik zweeg omdat hij een huis had en ik niet .
En het was dus wachten op het signaal waarop het huisje zou vrijkomen .
Toen ik dat goede nieuws , via via , nogal rap vernam toog ik opnieuw naar Braems om de verdere zaken af te handelen .
“ Holala “ zei hij : “ Zo vlug niet ! Er zijn nogal veel kandidaten voor dat huis en ik zal iets meer huur moeten vragen “
En toen , vrienden , werd ik wit , toen werd ik woedend . Razend !!
“ Wit je wadde , oede vrek , hang joen huus an je kl…..” riep ik heel luid , van koleire en ook omdat hij mij zou verstaan .
“ Wablief ? “ vroeg hij met één hand aan zijn oor .
“ Da je joen huus an je kl… kan hangen . Saluut !! “
En bevend van woede stapte ik huiswaarts .
Later kwam de jonge Braems , den André , zalven en verzoenen en pleiten om de deal toch te laten doorgaan aan de oude voorwaarden .
Ze waren op hun stappen terug gekeerd omdat de overeenkomst , na overleg , ook voor hen ( het meest voor hen !) ook voordelig was . Het huisje gratis opgeknapt met de meerwaarde er aan verbonden .
Ik zei tegen André dat ik het niet meer moest hebben , maar dat ik niet alleen baas was en zou bellen naar mijn lief .
En ik belde dus naar Gent ( bij de geburen omdat wij zelf geen telefoon hadden ) en mijn Tineke , die wellicht al droomde van haar eigen nestje ,
zei nogal bedremmeld : “ We zullen het maar nemen zeker ? “
En toen , zoals nu nog altijd , kon ik haar moeilijk iets weigeren en het was OK en ik kon in juli 1972 de sleutel gaan halen .
En we zijn we er met heel ons familie op gevlogen en het resultaat mocht gezien zijn .
Ik herinner mij dat vader een “ zak ” uit het dak haalde , juist boven de voordeur.
Een lelijke put in het dak door het doorgebogen oude timmerwerk .
Hoe doe je dat ? Je neemt de pannen en de pannenlatten weg .
Ge bevestigd een stevige rechte plank tegen de zijkant van de doorgebogen keper en nagelt daar terug de pannenlatten op .
Twee vliegen in één klap want de door gebogen keper wordt terug recht en steviger .
Verder waren de mussen helemaal niet gelukkig ,want al de kieren en gaten tussen de Boomse pannen werden vakkundig dicht gepleisterd en het dak werd winddicht gemaakt .
Toen ik voor het eerst mijn huur ging betalen sprak , of beter gezegd , riep , Martha verzoenende taal .
“ Weet je wat “ kraaide ze . “ Ge moet maar eens op een avond achter uw trouwcadeau komen , als Braems niet thuis is , want moest hij weten dat ik iets weg geef !! ….. Ik ga je twee kippen geven voor in uwe boomgaard , een oude en een jonge .
Dan kan je nog eens een vers eitje eten en als d’ oude niet meer legt moe je ze moar in de soepe droaien . De beste soepe is nog altied van een oed henne “
“ Merci Martha “ stamelde ik ontdaan en in mijn eigen dacht ik :
“ Godverdomse vrekken …. “
Die twee zwarte kippen , de oudste werd Martha gedoopt , waren dus de eerste bewoners van mijn nieuwe stek .
Tegen de trouwdag van 21 oktober zag het er allemaal piekfijn uit . Het was mijn nieuwe kleine paradijs , met een boomgaard er voor met een enorme perenboom in ’t midden en omzoomd door een “ vlienderhage “ waarin de spreeuwen zich in het najaar , onder luid gekrijs , te goed deden aan de rijpe vlierbessen .
Op dat stekje heb ik de 5 schoonste jaren van mijn leven doorgebracht…
Op de foto zien jullie het schilderachtige huisje , helemaal opgeknapt, badend in de zon . Het staat er nog steeds…..
Met vriendelijke groeten
ROGER CASIER
