Roger Casier
- zaterdag 15 februari 2020
Loat my mo lopen langs de stroate , 'k em me lief da 'k zo geiren zien.....
Ik was 24 , het was zomer , en ik had een lief . En iedereen mocht dat weten ! Moest dat weten !
En mijn moeder eerst . Natuurlijk .
En toen ik na zo'n 14 dagen een fotootje op zak had brandde ik van verlangen om het haar te tonen .
En toen het zover was knikte ze eerst goedkeurend en vroeg toen aarzelend : " Hoe oud is da meiske ? "
Toen ze vernam dat de jongedame amper 16 was kreeg ze bijna een appelflauwte !
" Ga je gie nu met kinderen bezig houden ? " klonk het scherp . Ik besefte op dat moment niet echt de draagwijdte van die woorden .
Nu , jaren later , heb ik het gevoel dat moeder mij moeilijk kon laten gaan ...
Het ging allemaal nogal stroef .
Ik was de oudste en de eerste die aanstalten maakte om het nest uit te vliegen .
Het was een kwestie van los laten ! Niet gemakkelijk !
En vader was ook niet echt gelukkig met de nieuwe situatie want ik had hem al aan zijn verstand gebracht dat zijn soigneur in de weekends verlof zou nemen .
Dus kweet ik mij in de week voorbeeldig van mijn taak en de zaterdag moest vader " alleen " gaan inkorven en 's zondags " alleen " de duiven op wachten . En dat moet voor hem knap lastig geweest zijn !
Een hele verandering , maar iemand moest de weg effenen voor hen die na mij het nest wilden verlaten .
De oudste ...als ik er aan terug denk ...meer nadelen dan voordelen !
Voor ik vertrok “ op weekend “ gaf ik wel instructie ’s in verband met de eerst getekenden... enzovoort want ik was daar goed in . Al zeg ik het zelf .
Ik herinner mij nog levendig die eerste keer dat ik mijn koffer pakte om te vertrekken op vrijdagavond .
Wat een spel.... wat een spektakel !
Ik weet nog dat ik heel bedaard tegen ons moeder zei “ Het heeft geen zin om te proberen om mij thuis te houden . IK GA TOCH !! “
En vader ...de andere helft van “ Casier & zoon “ leek het beter te aanvaarden .
Wij werkten in de week dan ook samen in hetzelfde bouwbedrijf en hij wist dat ik nooit plooide ....
Na een tijdje echter begon mijn jongere broer Martin interesse te tonen en nam de rol van soigneur over.
En ik slaakte een zucht van verlichting .
En toen ik de zondagavond de laatste bus nam in het station van Brugge op de terugreis naar de heimat mijner jeugd , dacht ik , halverwege , zwevend tussen twee werelden in : “ Hoe zouden onze duiven gevlogen hebben ? “
( Telefoon hadden wij niet ...Gsm ‘s , SMS-tjes en Computers bestonden niet . Ik schreef haar twee brieven per week en soms stak ik mijn tweede brief voorbij , kon ik zelf vertellen wat er in stond , en kon ik “ live “ communiceren ....)
Ik ging dus om de 14 dagen op weekend naar Gent en om de andere week kwam mijn Tineke naar Dudzele .
En het ijs was rap gebroken . Eerst was het allemaal nog een beetje onwennig omdat wij eigenlijk een nogal gesloten gezin vormden .
Er kwam weinig volk bij ons over de vloer in tegenstelling tot het thuis van Martine te Ledeberg-Gent dat een echt duivenkot was....
En vader was nog een van de eerste die de " nieuweling " accepteerde . Hij kon het niet zo goed tonen en hij liet het niet graag blijken maar hij heeft haar altijd heel graag gezien .
Zijn eerste schoondochter ....
In die tijd leerde ik ook Gent kennen en de Gentenaars . Het zijn feestvierders , lachebekken en nonchalant zijn ze ook . Het stak en steekt het er nu nog altijd zo nauw niet .
Elke streek heeft zo zijn eigen mentaliteit .
Ik heb er veel Gentse Feesten mee gemaakt .
Een stad staat op zijn kop , veel en alles loopt in t honderd , maar niemand die er zich echt aan stoorde....En een tram die niet komt ? Geen paniek ! Dan gaan we te voet en kunnen we oenks oender de boane nog iene paake .
Es 't nie woar, loetje ?( Loetje= synoniem voor Schatje )
Gent , een bruisende ,vrolijke stad en in het spoor van Brugge , die een voorloper was op het gebied van STADSKERNVERNIEUWING , een nieuw begrip toen , waar ondergetekende met passie en enthousiasme heeft aan mee gewerkt , pakte Gent zijn historische gebouwen en pleinen aan .
En de dag van vandaag mogen ze fier zijn !! Ik heb de gedaanteverwisseling gezien in de loop der jaren , de prachtige restauratie 's . De Graslei..... uniek in Vlaanderen en in de wereld .
En in 71 ging deze jongen van de buiten er de zaterdagavond eerst naar de cinema in de " Vooruit " en dan gaan dansen naar de " QUEEN " aan de Heuvelpoort .
Een dancing zonder ramen , met een glazen dansvloer met gekleurde lichtjes er onder. Ik had zoiets nog nooit gezien . Dat was nog wat anders dan " d' Hoogte " te Dudzele !
En toen da manneke van de buiten , moe gedanst , huiswaarts ging stond er een man aan de deur van de Queen en hij stak zijn hand uit en ik gaf hem een hand en zei beleefd : " Goedenavond "
En toen kreeg mijn Tine de slappe lach want die man was een buitensmijter en hield zijn hand open voor een fooi . Oooh ......wist ik veel ! Bij ons had je dat niet . Was ook niet nodig....
En na die zomer werd zij zeventien en dat klonk al een beetje beter .
De liefde was rijker en dieper geworden en we spraken van trouwen .
Opnieuw consternatie alom !! Zo vroeg al ....?? En ZIJ is nog zo jong !! En ik moest mijn aanstaande schoonmoeder beloven dat ik niet zou trouwen voor " ons Tine " 18 was . En ik heb woord gehouden . Op 17 oktober 1972 werd zij 18 en op 21 oktober zijn we getrouwd .
Was het mogelijk geweest ( en ik heb er nog altijd een tikkeltje spijt van ) trouwden wij op de 17de . Op een en dezelfde dag !!
En omdat de meeste familie bij ons in de omtrek woonde zouden we te Dudzele trouwen voor het gemak . Tegen de gevestigde traditie in . Dus trok ik met mijn lief naar de pastoor voor een afspraak .
De man , reeds goed op de hoogte gebracht door de kwezels van de parochie , vermoedend waarvoor wij kwamen en vermoedend dat wij om papieren kwamen om in Ledeberg te kunnen trouwen smakte bijna de deur tegen mijn neus met de melding dat hij gene tijd had...
In een reflex kon ik nog stamelen : " Jamaar , mijnheer pastoor, we zouden graag HIER trouwen , te Dudzele "
" Kom binnen, mijn zoon " klonk het minzaam " Had dat van de eerste keer gezegd hé ..." En denkend aan de poen die er te rapen viel zou hij eens vlug de deken van Ledeberg verwittigen en alles piekfijn regelen .
Allez vooruit en ik dacht in mijn eigen : " Uitslover ..... "
En Martine moest enkel de papieren gaan ophalen in de dekenij van Ledeberg en hem die bezorgen te Dudzele.
En de Eerwaarde Heer Deken van Ledeberg , dienaar Gods , was woest , wat zeg ik , in alle staten was hij , omdat hij de poen aan zijn neus voorbij zag gaan .
En hij weigerde de papieren ( doopakte enzovoort ... ) mee te geven aan mijn lief en ik dus terug naar de pastoor van Dudzele die zich te pletter vloekte bij zo'n onchristelijk gedrag .
" Miljaarde , miljaarde , gvd , die godverse.... dat wil ik nog wel eens zien .....wa peinst da vintje wel !! ..... "
En de deken van Ledeberg plooide onder het bruut geweld uit de polders .
De " notabelen " van ons dorp bij de inhuldiging van de nieuwe pastoor .
vlnr : Onderpastoor De Visschere ( kijkt een beetje sip omdat hij gehoopt had van pastoor te worden ) Burgemeester Buytaert , Gemeentesecretaris Carlos Peere , De nieuwe pastoor , Schepen Maurits Raes , onbekend , onbekend , Schepen Angèle Hoste
Hoe ze het opgelost hebben is mij een raadsel maar hij ging de papieren opzenden en ons Tineke kreeg de zegen .
We moesten alleen nog gaan biechten bij de paters te Brugge en het bewijs van die biecht meebrengen naar de kerk op onze trouwdag .
Lach niet , beste vrienden .
Het was bittere ernst in die tijd . Zonder da biechtbriefje gene trouw !! Je moest nu eenmaal vrij zijn van zonden voor je aan zoiets begon . De deken van Ledeberg en de E.H. pastoor van Dudzele zijn al lang naar de hemel en ze zitten daar goed .
Eten nu waarschijnlijk broederlijk naast elkaar rijstpap uit gouden lepels . Hopelijk hebben ze het vloeken af geleerd want dat past daar helemaal niet .....
Waarschijnlijk kijken ze nu minzaam op ons neer en ik zeg hen : " Sorry hoor, maar de waarheid heeft ook haar rechten en die was niet zo fraai hé....In de naam des Vaders en des Zoons....... "
AMEN....
. Nu ziet u hieronder een binnenzicht van de monumentale kerk waar ik getrouwd ben.
Die kerk is eigenlijk veel te groot voor zo’n dorpje. Die kerk werd destijds zo groot gebouwd omwille van de bedevaart en verering van st Lenaard . Telkenjare was er een grote jaarmarkt ( kermis ) en men kwam van heinde en verre naar ons dorp om Sint Lenaard te eren . Een portie cultuur mag ook wel eens , af en toe .
