Roger Casier
- zondag 08 maart 2020
De 5 schoonste jaren van mijn leven zijn inderdaad die geweest in dat huisje aan de Westkapelse steenweg nr 50 .
Tegen mijn trouwdag op 21 oktober 1972 was het helemaal in orde . Het was zeker niet luxueus maar het blonk , het was kraaknet en het rook naar verse verf en zeep en “ nieuwigheid “ . De geur van nieuwe meubels …..
Van mijn ouders kregen wij een slaapkamer en van mijn schoonouders een eetplaats . Dat was nu eenmaal het gebruik .
Voor de rest moesten wij zelf opdraaien . Ik had altijd braaf mijn loon af gegeven maar mijn “ laatste “ congé-geld mocht ik houden en daar kon ik een keukenkast met bijhorende tafel en stoelen van kopen en een gaskachel .
Van vrienden kregen wij een loodzware , gietijzeren mastodont van een kolenkachel .
Een “ Peeters “ kookhaard . Als je daar ’s avonds een emmer antraciet-eitjes in gooide werd het huisje gevuld met een gezellige warmte .
De gaskachel in de eetplaats moest dienen voor als het heel koud was en om dan vlug wat warmte te hebben totdat de “ Peeters “ op volle toeren draaide !!
Vermits er nog geen aardgas was werd het gas aangevoerd uit een propaangas-tank en dat moest ook dienen voor de “ Bulex “ in het armtierige badkamertje .
Daar werd dus spaarzaam mee om gesprongen want energie heeft altijd zijn prijs gehad…..
Vermits er geen bovenverdieping was en alles plat , konden wij bij winterdag alle deuren openzetten ( het was trouwens niet hoog ook want ik kon met mijn hand aan het plafond !! ) en het spel verwarmen tot in de slaapkamer toe . Wat een luxe !!
We hadden niets , maar we hadden elkaar en we waren gelukkig . Meer moest dat echt niet zijn .
We hadden werk en handen aan ons lijf . 14 dagen voor de trouw solliciteerde Tineke voor een job in het paraplufabriekje , SYMO , in de Snaggaardstraat te Brugge . Ze kreeg de job op voorwaarde dat ze onmiddellijk begon .
Zodoende woonde zij 14 dagen bij ons in want , op en af , van en naar Gent , leek een beetje te veel van het goede !
En voor de curieus-neuzen onder jullie .
Het deurtje van de nestbak stond nog steeds " halfbak " met de duivin er achter .
Daags voor de trouw vertrok zij naar Gent om op de heuglijke dag zelf in groot ornaat terug te keren .
Traditie 's zijn er om in ere gehouden te worden !! Ik was onder de indruk ! Je zou voor minder .....
Van mijn laatste beetje drinkgeld had ik voor mijn Tineke een heuse verlovingsring gekocht en toen ik in de kerk stond realiseerde ik mij ,
tussen de romantiek van het gebeuren door , dat ik PLATZAK was ! Nonde…..
Op onze trouwdag regende het . Wat zeg ik ? Het goot water ! Met bakken . De godganse dag .
Onze fotograaf zat op vinkenslag , te wachten op een straaltje zon , en dat kwam er , voor 5 minuten en daar werd van geprofiteerd om wat plaatjes te schieten in het park van het kasteel van dokter D’haene .
Het feest was heel simpel en sober want zei ons moeder : “ Na u komen er nog die ik moet inspannen …. “
Plaats van gebeuren .
In het duivenlokaal bij Henri Casier en Marcella . Café Sportwereld .
Henri moest nonkel zeggen tegen mijn pa en bijgevolg waren wij daar zo goed als thuis en een andere nicht , Simonne , zou voor ons koken in de veranda .
Simonne Casier , echtgenote Robert Carly….. alleen over haar bewogen leven zou ik al een boek kunnen schrijven !!
En Marcella had voor Tante een speciale prijs gemaakt en daarmee was de kous af .
Wij waren met zo’n 50 man en na het eten werd er gedanst op de tonen van een heus orkest . Men moet zich daar niet veel bij voorstellen . Een trompet , een slagwerk en een accordeon .
De leader of the band was , weeral aan een vriendenprijsje , de oudste zoon van de voorzitter van de duivenbond Jaak Pieters , zoon van Adrien .
Een trouwfeest . Het komt steeds minder voor . En aan uw eigen feest beleef je eigenlijk niet zoveel plezier . Ik ga trouwens heel graag naar dat van een ander .
Ik heb zelfs onlangs nog aan een paar vrienden die “ in zonde " leven gevraagd om de stap te zetten , in de hoop van …. Enfin .
Ik was toch maar blij , toen we aan de feesttafel zaten , dat alles goed verlopen was . Het officiële gedeelte op het stadhuis te Brugge , in de beroemde Gotische zaal en in de kerk van Sint Pieter in de banden te Dudzele was heus toch wel een beetje stresserend geweest .
