Roger Casier

donderdag 22 februari 2018

Terwijl we toch bezig zijn ga ik efkens verder vertellen .
In andere artikels , fragmenten uit mijn leven , heb ik een beeld opgehangen van de situatie bij ons thuis .
Ik was de oudste van zes . Vader was de kostwinner en we hadden het bijgevolg niet breed .
Ik had daar eigenlijk niet zoveel problemen mee , tot de dag dat ik in de vakschool belandde .
Dan zag ik duidelijk de verschillen ...in stand .
De eerste week dat ik daar was werd mij dat duidelijk . Ik moest een overal hebben , schoolboeken , een uitzet .
Met “ uitzet “ bedoel ik alles wat je nodig hebt om te metselen . Truweel , waterpas , schietlood , puntlood , moker , beitel enzovoort ....
De eerste lessen die we kregen ging het er over aan welke eisen goed materieel moest voldoen .
En dan kreeg ik een lijstje mee naar huis van de aan te schaffen werktuigen ....
Moeder steigerde ....maar omdat je nu eenmaal geen omelet kunt bakken zonder eieren ,
trokken wij , met de bus , naar de ijzerwinkel in de Smedenstraat te Brugge . Ik heb haar wel al vrolijker geweten ....
En dan kregen wij een houten gereedschapsbak die je kon sluiten met een hangslot ( weeral kosten ! )
Uiteindelijk bleven we nog met twee over in het laatste jaar .

Michel Huyghe van Waardamme en ik .
Hier poseren wij aan ons eindwerk .
Een muurtje met kapelletje .
Die twee ronde ornamenten in spiraalvorm zijn steentje per steentje op maat gehakt en geslepen , met de hand , naar een tekening op ware grootte .
Een monnikenwerkje .
En dan ....die stofjas ! Ik moest nog een stofjas hebben ook , maar moeder vroeg mij wat respijt want haar bruinen kon het niet meer trekken ....
En dus liep ik daar als enige rond met mijn vest aan . Opmerkingen ...dreigementen ....strafstudie !!
Toen ik eindelijk een stofjas had en mijn vest in de kleedkamer hing kreeg ik toen ik ‘s avonds naar huis wilde , een koud stortbad , want iemand had in mijn zakken gezeten .
Mijn zakmes , en wat kleingeld waren verdwenen . Gelukkig heb ik de reflex gehad om mijn portefeuille bij me te houden .
De stofjas ging achter op de fiets mee naar huis en zou voortaan dienst doen op het duivenhok !
De volgende dag hield ik mijn vest aan en ik deed ze alleen af in de werkplaats waar mijn schamele bezittingen veilig waren .
En toen ging het keer op keer van “ Casier , waar is uw stofjas ? Lees het schoolreglement ! “
Ik antwoordde dat mijn stofjas gestolen was en dat ons moeder voorlopig geen geld had om een nieuwe te kopen .
4 jaar heeft die strijd om die stofjas geduurd . Vele strafstudie ’s , alleen al daarom .
300 leerlingen waarvan er ene met een vest rond liep . Een doorn in het oog maar ik hield voet bij stuk .
En de eerste dag van mijn laatste schooljaar werd ik al onmiddellijk bij de directeur geroepen .
Dat ging ongeveer als volgt ....” Ge zijt nu een grote kerel , laatstejaars ...Het zou geen zicht zijn , geen voorbeeld voor de jongere leerlingen , als je hier elke week op strafstudie moet komen . Dus gaan we je geen strafstudie meer geven op voorwaarde dat je een beetje uw manieren houdt . Wat denk je ? “
Ik knikte en zei “ Dank je wel , Eerwaarde , ik ga er op letten ...”
“ En “ vervolgde hij “ Ik zal maar niet vragen naar uw stofjas zeker ? “ Ik zei niets en schudde het hoofd en de directeur maakte met een zucht een einde aan de audiëntie .
En het ging redelijk goed . Ik was ook rustiger geworden . De vakantie ( ? ) op de bouwwerf had mij gelouterd ....
Tot die ene keer ....Ik stond op de stelling in de in aanbouw zijnde nieuwe werkplaats , zo’n 3 meter boven de grond . Ik had mijn mortelkuip op zijn kant gezet op de stelling om het laatste restje mortel er uit te halen ....je moet weten dat zo’n mortelkuip gerecycleerd werd uit een ijzeren olievat dat met een slijpschijf in twee gezaagd werd .
Toen ik mij even omdraaide rolde de kuip van de stelling , vlak voor de neus van de directeur , die zijn ronde aan het doen was door de school en de werkplaatsen . Hij werd lijkbleek ...Hij kon morsdood geweest zijn !
De leraar brulde dat ik een NUL zou krijgen op mijn puntenkaart en dus ...strafstudie .
En toen ben ik voor DEZE ENE KEER zelf naar de kamer van ...geweest en eerbiedig mijn verontschuldigingen aan geboden .
De strafstudie werd kwijt gescholden met een knipoog naar boven ...” Vergeef ons onze schulden .... “ en ga in vrede mijn zoon !
Soms kon ik echt wel de goegemeente voor schut zetten ( en soms heb ik nog wel eens de neiging om .... )

Op de foto de gemeentelijke jongensschool Dudzele
Ik herinner mij opeens een voorval van een jaar of 4 eerder . Het achtste studiejaar in mijn dorpje . Waar de boerenkar nog dokkerde op de keien en ik langs het tuinpad van mijn vader de hoge bomen zag staan ... Ik was een kind en wist niet beter... dan dat het nooit voorbij zou gaan .
( Dat klinkt bekend ...waar haal ik dat ? )
Maar goed . Richard Monbaliu was de hoofdonderwijzer . Een brave man , veel te braaf . Hij deed zijn best om ons pubers iets bij te brengen . Hij was niet streng , had geen gezag , en liet maar betijen . Tot de klas op een jungle begon te lijken en toen schoot hij in een Franse kolere en deelde links en rechts wat motten uit en dan was het een paar dagen redelijk rustig en dat ....kon ik niet goed verdragen .
En dus zorgde ik voor wat ambiance .....
Mijn kozijn Willy was ontegensprekelijk de braafste van de klas , echt waar , en ik ....tja ....
Willy was een rustige, ietwat verlegen jongen . Ik ...rusteloos , ontembaar , ongrijpbaar !
Richard had soms wel leuke ideeën ...
Elk jaar kreeg er iemand de prijs van de braafste leerling toe gekend . Een soort Oscar , maar een beetje minder ....
Laten we het een “ Richard “ noemen .
Die prijs , een boek , werd dan overhandigd tijdens de plechtige proclamatie in het parochiezaaltje in aanwezigheid van het schepencollege ...
Het leuke aan die prijs was dat de leerlingen mochten stemmen . En daartoe kregen wij elk een briefje om een naam op in te vullen .
Mijn kozijn won dat met klank in het zevende studiejaar .
En ik had één stem waarop Richard zich smalend tot mij richtte met de woorden ...” Op u zelf gestemd zeker ? ! “
Het jaar daarop zou ik hem een serieuze pad in de korf zetten . Maar ik had wel de medewerking nodig van mijn medeleerlingen .
Ik probeerde hen te overhalen om allemaal voor mij te stemmen . Dat zou pas een goede grap zijn ....Ikke verkozen als braafste .....de schrik van de school en omstreken ....
En toen kwam de dag van de verkiezing . Plechtig ritueel . Richard ging aan zijn lessenaar zitten om de stemmen te tellen op de toegeplooide briefjes die voor hem lagen .
Spannend ....Het eerste briefje ...Roger Casier . Hij bekeek mij over zijn bril , hoofdschuddend , meewarig glimlachend ...
Tweede briefje : Roger Casier .... ( oei ! wat is dat ? ) Derde briefje : Roger Casier ...de glimlach verdween en maakte plaats voor ergernis .
Vierde briefje ....Ik won dus met klank die verkiezing en Richard was er niet goed van ....
Op de proclamatie zat ik met alle soorten van genoegens te wachten tot mijn naam werd af geroepen als braafste ...Maar dat gebeurde niet . De prijs werd dat jaar niet toe gekend ....
Jaren later stonden Richard en ik in de Gotische Zaal van het stadhuis te Brugge ter gelegenheid van de voorstelling van het boek over de geschiedenis van Dudzele . Wij hadden ons daar voor in gezet ...Ik had toen geklopt op de deur van Hugo Stevens , schepen van cultuur , een vriend , collega en partijgenoot . Hugo vond mij bij momenten nogal een ambetante gast omdat ik nooit los liet als ik iets nodig had . En in dit geval ging het over de sponsering door de stad ...
En op die receptie kwam Hugo op ons af en stelde Richard de volgende vraag , omdat hij wist dat ik bij hem op school gezeten had .
” Was die bij u in de klas ook al zo lastig ? zo ambetant ? “
En Richard Monbaliu antwoordde : “ Da was een heel braaf manneke ....” Ik wist niet wat ik hoorde . Ik keek hem vragend aan en hij knipoogde naar me , hief zijn glas en dronk op het succes van ons project .
Dat zijn momenten die me bij gebleven zijn . Een schoolmeester en zijn kwelduivel die ...jaren later , met respect en waardering voor elkaar , iets schoons verwezenlijken .

De vrienden van het ambacht Dudzele anno 1989 . Startvergadering,
Richard zittend ( met de armen gekruist )Ik , staand , ook met de armen gekruist

De voornaamste verwezenlijkingen van de vereniging.

Het publiceren van het boek “Dudzele en Sint-Lenaart”, Maurits Coornaert, 1985
De geschiedenis van ons Polderdorp tot in de kleinste details, met een beschrijving van de verering van Sint-Lenaart. Er is ook een uitgebreid deel over de toponimie en een bijgaande kaart. Dit boek wordt intussen door historici erkend als hét standaardboek over Dudzele

Op het stadhuis ter gelegenheid van de voorstelling van het boek . DUDZELE EN ST LENAART .
vlnr . Pieter Leys Schepen , Jan Decoster , Richard Monbaliu voorzitter, Mevr. Coornaert , Hugo Stevens Schepen , Maurits Coornaert , Pol Danneels , Roger Casier Raadslid , Jerome Slembrouck .
Een museum , een boek , een standbeeld . Dat kregen de vrienden van het ambacht Dudzele van mij cadeau . Over de grenzen van overtuigingen heen . Wat ze vroeger nooit gedaan kregen van " hun soort " kregen ze van mij wel gedaan . Met uitgestoken hand ....Soms heb je " andersdenkenden " nodig om iets te bereiken . Ik deed het graag , met hart en ziel , voor mijn geboortedorp .
Wat dat standbeeld betreft was het eigenlijk een borstbeeld ter ere van AMAAT VYNCKE , een der 20 VLAAMSE koppen en gewezen onderpastoor te Dudzele . Het borstbeeld woog tegen de 100 kg en er waren geen handvatten aan en dus hebben we het met drie op een stelling gezet en dan heb ik het alleen op gepakt in mijn armen en op het voetstuk gezet . Een krachttoer , al zeg ik het zelf .
Het zou nu niet meer lukken . Nu heb ik al problemen met een zakje duiveneten van 25 kg .