Nico van Veen
- vrijdag 03 februari 2023
De afgelopen periode heb ik vrij veel liefhebbers gesproken die in dubio stonden om wel of niet door te gaan met de duivensport. Velen van hen worstelen daar enorm mee en dat soms al een paar jaar. Hier zitten vaak heel schrijnende verhalen achter als bijvoorbeeld een liefhebber die gehandicapt is geraakt door een ernstig ongeval en zelf zijn duiven wel voer en water kan geven, maar niet veel meer dan dat. De man zoekt al een tijd naar een hulpje of een compagnon die iets met duiven heeft. Maar die is niet te vinden. Voor het schoonmaken van het hok heeft hij wel iemand gevonden, maar daar is hij niet voldoende mee geholpen omdat deze persoon geen affiniteit met postduiven heeft. En zo zijn er nog veel meer verhalen van mensen voor wie de duiven veel betekenen, maar die om diverse redenen de duivensport niet zo kunnen beoefenen dat ze succesvol mee kunnen draaien.
Voor de hoofdpersoon van deze column geldt eveneens dat hij al enige tijd worstelt met de keuze van stoppen of doorgaan. Het betreft de 53 jarige Ben Snijder uit Appingedam, bestuurslid van vereniging “De Blauwe Doffer” en samen met Wendela Wiersema sinds 2022 organisator van NIC 0101 Appingedam. Ben is sinds 2006 actief in de duivensport en heeft in de afgelopen 17 jaar diverse leuke successen behaald. Voor die tijd hield hij zich succesvol bezig met het kweken en showen van diverse vogelsoorten (Engelse grasparkieten, Dwergpapegaaien, Kanaries, Zebravinken en Japanse meeuwen). Na het behalen van de 2e prijs met een zwartbruine Japanse meeuw op de show van de speciaal club te Leerdam tegen meer dan 250 vogels in dezelfde groep had Ben zijn doel bereikt en heeft hij de vogels verkocht. Destijds was Ben eigenaar was van een dierenspeciaalzaak in Groningen-Zuid. Daar kwam hij in contact met de Groninger duivenliefhebber Roelf Koopman. Deze wist Ben voor de duivensport te enthousiasmeren wat er toe leidde dat het vogelhok van 12 meter met behulp van de timmerende vogellegende Dirk Does werd omgebouwd tot duivenhok. Van Roelf kwamen de eerste duiven en werd door Ben in 2007 in zijn toenmalige woonplaats Ten Post voor het eerst meegedaan met de jonge duiven.
Tussen 2007 en 2019 waren er regelmatig mooie successen te vieren. De navluchten van 2008 staan Ben bijvoorbeeld nog goed voor de geest waarbij hij van de 4 vluchten 3 x de 1e in de club wist te spelen, waarop destijds nog flink wat duiven meegingen. Ook na zijn overstap naar de marathon werden in 2012 mooie uitslagen neergezet. Bijvoorbeeld op Ruffec wat voor Ben een afstand van 935 km was, werd in het destijds sterke NIC Delfzijl de 3e, 4e, 6e, 10e en 12e gespeeld en op Cahors (1086 km) werd dat succes nog overtroffen met de 1e, 3e, 4e, 5e, 6e, 8e enz. Een betere start op de fond kun je je niet wensen lijkt mij. Ook de afgelopen jaren waren er nog wel een paar mooie successen als de 5e NPO Afdeling 10 Noord op Vierzon in 2019 en de 7e NPO afdeling 10 Noord op Ruffec in 2022, maar het wordt voor Ben echter steeds moeilijker om de duivensport te combineren met zijn werk. Ben; “Als bedrijfsleider in één van de betere dierenspeciaalzaken van de provincie moet ik elke zaterdag werken. Op woensdag en donderdag ben ik vrij en de andere dagen ben ik van 8.20 uur tot 18.30 uur van huis. Drie á vier afdelingen duiven laten trainen lukt me nauwelijks en bezorgt mij veel stress. Daarnaast kan ik er moeilijk mee omgaan dat ik de duiven zaterdags van de vlucht niet zie thuiskomen. Ik heb het afgelopen jaar het Benzing Live systeem aangeschaft om op het werk toch mee te krijgen hoe laat en welke duiven arriveren van de vluchten, maar ook dit geeft mij te weinig voldoening.”
Ik ken meerdere liefhebbers die in dezelfde situatie zitten als Ben, toch hebben de meesten wel een oplossing gevonden. Sommigen zijn in combinatie gaan spelen of zich gaan toeleggen op enkele vluchten per jaar, veelal op de marathon. Maar ook op de verdere afstanden van de dagfond vallen de duiven zaterdags meestal na sluitingstijd van de winkels. Alles spelen lukt in zo’n situatie niet, of je moet iemand hebben die je helpt met de duiven loslaten, inkorven, klok afslaan enz. En op zo iemand kan Ben geen beroep doen. Ook het spelen in een combinatie is voor Ben geen optie. Ben; “Ik heb de ervaring opgedaan dat 2 kapiteins op 1 schip niet werkt.” Ik vroeg Ben waar zijn keuzes op gebaseerd zijn en of die wel realistisch zijn in zijn situatie. Ben; “Ik ben van nature een beetje een twijfelaar en wispelturig. Dat zie je ook terug in mijn duivensportcarrière. Toen ik met de duivensport startte koos ik voor het programmaspel. Dit ging best goed, maar naarmate mijn eigen bedrijf meer tijd ging kosten, stapte ik over naar de marathon. Ook weer met goede resultaten. In 2014 ben ik naar Appingedam verhuisd. Om een nieuw hok te kunnen laten bouwen bij de woning was ik toen genoodzaakt om mijn kweekduiven (marathon) te verkopen. Omdat ik nu dichtbij de vereniging woon koos ik bij mijn herstart op het nieuwe adres weer voor het programmaspel. Dat leverde me veel frustraties op omdat het me niet lukt om een heel seizoen scherp te zijn. Ik stond op het punt om de duivensport vaarwel te zeggen, maar duivenmaatjes Michel Puister en Wendela Wiersema haalden me over om door te gaan en me te gaan specialiseren op 2 à 3 vluchten per jaar. Nu ben ik dus weer bezig om een lijn goede vliegers op te zetten met als einddoel ZLU Perpignan, Narbonne en Barcelona.”
Om in het uiterste noordoosten van ons land je op dergelijke vluchten te willen gaan richten is mijn inziens vragen om teleurstellingen. De laatste loodjes wegen nu eenmaal het zwaarst en dat geldt zeker voor de ZLU vluchten. Ik durf rustig te stellen dat de duiven die in staat zijn om vluchten van tussen de 1200 en 1400 km met no wind, dus met meer dan 20 uur vliegen, niet dik gezaaid zijn. Een hok opbouwen met alleen dit type krachtpatsers zal een lange moeilijke weg worden vrees ik. Mijn reserves over zijn plannen legde ik dan ook aan Ben voor. Ben; “Ik heb daar natuurlijk zelf ook de nodige hoofdbrekens over. Maar ik ben iemand die uitdagingen niet snel uit de weg gaat en de wens om Barcelona te gaan spelen is erg groot. Dit ondanks de mega afstand van 1375 km. Uiteraard zal het gemakkelijker zijn om aan de marathonvluchten van het NPO programma mee te doen en daar mijn voldoening uit te halen. Maar mijn grootste kick in de duivensport krijg ik wanneer ik ’s avonds tussen 21.00 en 23.00 uur een duif op de klep zie vallen die ’s morgens vroeg is gelost. Of de volgende ochtend als het net licht wordt. Dat heb ik nu een aantal keren mogen meemaken en dat is voor mij het ultieme genieten van de duivensport. Liefst zou ik zien dat de NPO niet 1 maar 3 ochtendlossingen organiseert met afstanden tussen de 900 en 1100 km. In dat geval zou ik daar voor kiezen en misschien op de lange termijn eens een ZLU vlucht. Het komend seizoen wil ik proberen om met de tweejarige duiven de ochtendlossing Ruffec en de middaglossing Agen spelen. En voor de jaarlingen staan een paar dagfondvluchten (Vierzon 759 km en Issoudun 790 km) op het programma. Dus vier vluchten waarvoor ik dan de zaterdag verlof opneem. En mochten de resultaten goed zijn, plak ik er misschien nog een paar jaar aan. Maar zoals gezegd de uitspraak “Niets is veranderlijker dan een mens”, geldt zeker voor mij!”
Zoals ik al vaker schreef in eerdere columns begint succes met realistische plannen voor de langere termijn. Bij veel liefhebbers ontbreken die plannen echter of zijn ze niet realistisch. Ik gaf Ben aan dat ik hoopte dat hij er in zou slagen om realistische plannen te maken toegespitst op zijn situatie en dat hij die plannen zal kunnen verwezenlijken. Ben is met dit advies aan de slag gegaan en hier volgt zijn reactie; “Ik moet voor mijzelf accepteren dat het gehele seizoen in het teken zal staan van twee of drie vluchten waarop ik vrij neem en thuis kan zijn. Alle andere vluchten zijn bedoeld om de duiven in te laten vliegen en ervaring op te laten doen. Ik zal mezelf dan moeten voorhouden dat resultaten op die invliegvluchten niet verwacht moeten worden en is er onverwachts toch een succes op een invliegvlucht is dat mooi meegenomen. Concreet zal dat inhouden dat ik slechts twee vliegafdelingen zal kunnen hebben. De doffers laat ik dan trainen in de ochtend voordat ik naar mijn werk ga en de duivinnen na het werk. Deze zullen op totaal weduwschap ingespeeld worden. Jonge duiven zullen dan pas gekweekt worden wanneer de oude duiven in aanloop naar de marathon bij elkaar mogen blijven om op nest verder gespeeld te worden. Als de ouden dan op nest zitten heb ik immers met de jonge duiven erbij ook slechts twee afdelingen om los te laten en te verzorgen. De acceptatie van het niet altijd hoeven presteren is mijn grootste uitdaging en we gaan in 2023 zien hoe ik dat ga beleven.”
Tot zover Ben Snijder over zijn worsteling om wel of niet te stoppen met de duivensport en ik wens hem heel veel succes en hoop dat hij er in slaagt om aan deze plannen vast te houden en hij voor de duivensport behouden blijft.
