Nico van Veen

vrijdag 30 december 2022

Eenhoksraces.3 / Gert Rotman – Beuningen

De OLR’s zoals de éénhoksraces wereldwijd genoemd worden winnen steeds meer aan populariteit. Het aantal OLR’s neemt toe alsmede ook het aantal deelnemers. Zelf doe ik al weer zo’n 15 jaar mee aan diverse OLR’s. Meestal samen met duivenvrienden. Inmiddels ben ik er wel achter dat dit net als andere disciplines binnen de duivensport een specialisme is. En ook deze tak van de duivensport kent zijn specialisten. Eén van deze specialisten was recent nog in het nieuws. Enerzijds was dit positief, want zijn duiven wonnen in één maand tijd drie éénhoksraces, maar anderzijds leidde dit succes tot ongewenst bezoek en werden er 19 duiven gestolen, waardoor hij ook weer in het nieuws kwam. Dus twee zeer emotionele gebeurtenissen in zeer korte tijd. De liefhebber die dit overkwam is de 57 jarige Gert Rotman uit Beuningen (Ov.).

Gert is met duiven opgegroeid. Er vlogen in zijn kinderjaren al duiven rond het huis van zijn ouders. Samen met zijn broer werd onder de naam gebroeders Rotman gevlogen. Destijds hebben ze mooie successen op de dagfond behaald. Dit was met de Delbars van Staf Dusarduyn uit Groede. Als jonge jongens trokken ze na een nacht werken in de plaatselijke discotheek, op een goede zaterdagochtend in alle vroegte naar het Zeeuwse Groede en keerden naar huis terug met jongen van Staf zijn beste duiven. Dat was een actie die destijds zijn vruchten heeft afgeworpen. Tot kort na de geboorte van zijn dochters bleven er duiven en werd aan de vluchten deelgenomen, maar de duivensport bleek niet met zijn werk en kleine kinderen te combineren en er werd besloten te stoppen. Na een periode van 10 jaar zonder duiven begon het toch weer te kriebelen en er kwamen weer duiven. Echter aan het gewone vliegprogramma deelnemen bleek onmogelijk te combineren met zijn werk in een ziekenhuis met wisselende diensten. De éénhoksraces bleken voor Gert de oplossing. Wel duiven bij huis, maar die hoeven niet dagelijks te trainen en aan de verzorging worden ook minder eisen gesteld. Gert; “Als je iets doet moet je er voor 100% achterstaan, vind ik. Omdat het door mijn werk moeilijk is om mee te doen aan een “gewoon” vliegprogramma ben ik in 2015 gaan deelnemen aan de OLR’s. Voor mij is dit de perfecte manier om toch actief te kunnen blijven in de duivensport. Vooral ook omdat het boven verwachting gaat. In het eerste jaar dat ik deelnam aan een OLR won ik direct de 1e editie van de Algarve Great Derby. In 2016 won ik een 8e in de semi-finale en 13e in de finale. Zowel in 2015 als 2016 waren het kinderen van mijn Algarve Koppel die voor de successen zorgden. Hiermee was voor het mij duidelijk dat ik een superkoppel onder de pannen had. Daar was ik uiteraard heel blij mee, want om succes op de OLR’s te behalen is de kunst van het kweken van een zo’n groot mogelijk percentage goede duiven van groot belang. Aan het inzenden van een duif naar een OLR zit een kostenplaatje dat heel wat hoger ligt dan deelname aan een reguliere wedvlucht. Op de gok een mand vol duiven inzenden is financieel dan ook voor maar zeer weinigen te doen. Dus elke duif die je instuurt moet in staat zijn om een race te winnen. Daar moet je je al op focussen bij de kweek.”

Gert noemt met het bovenstaande een aantal belangrijke aspecten van deelname aan OLR’s. Het aspect tijd bijvoorbeeld. Voor liefhebbers met een drukke baan en een jong gezin is deelname aan één of enkele OLR’s vrijwel altijd wel mogelijk. Zelfs al heb je niet veel ruimte. Een hok met 9 koppels kwekers is ruim voldoende. Met voersilo’s en 5 liter waterbakken kunnen één of enkele dagen waarop er geen tijd is voor de verzorging worden overbrugd. Maar dan komt ook het andere aspect dat Gert noemt om de hoek kijken. Namelijk met 9 koppels willekeurige “vermeerderaars” zoals diverse liefhebbers hun kweekduiven noemen, zal de teleurstelling groot zijn. Aan de kweekduiven zullen grote eisen moeten worden gesteld. Duiven met fouten in lichaamsbouw, een slechte basisgezondheid, met weinig doorzettingsvermogen, weinig uithoudingsvermogen en niet kunnen omgaan met moeilijke weersomstandigheden, zullen voornamelijk jongen op de wereld zetten met dezelfde tekortkomingen. Stuur je die naar een OLR is het duiven weg en geld weg.

Dat Gert er in geslaagd is om een goed kweekhok op te bouwen blijkt wel uit zijn prestaties. In 2015 de 1e Finale Algarve Great Derby, in 2016 de 8e en 13e in respectievelijk de semifinale en de finale Algarve Great Derby, in 2018 de 1e Asduif Algarve Great Derby, in 2021 de 2e Semi Finale Algarve Golden, in 2022 de 1e Finale Algarve Great Derby, 1e Finale Derby Autostrada Roemenië en tevens 1e Asduif en de 1e Finale in de Super Star Roemenië. Daarnaast werden op hokken waar hij zijn duiven laat testen diverse afdelingsoverwinningen en NPO overwinningen behaald. En ook in België werden met zijn duiven aansprekende uitslagen neergezet zoals de 2e Nationaal Tulle tegen 9.178 duiven, 9e Nationaal Limoges tegen 15.881 duiven, 23e Nationaal Bourges tegen 59.253 duiven, enz. Ook was de 3e Nationale Asduif zware halve fond jonge duiven in 2020 gekweekt door Henk Simonsz een kleinkind van het Algarve koppel. Ik vroeg Gert hoe hij te werk is gegaan om zo’n goed kweekhok op te kunnen bouwen. “Met het Algarve koppel en White Sensation was het direct een schot in de roos. Uit het Algarve koppel kweekte ik in 2014 al een jonge duif die twee 1e prijzen won op de jonge duivenvluchten. Dit was dus een jaar voordat ik met de 280 uit hetzelfde koppel de finale AGD won. Met White Sensation ging dat een paar jaar later eigenlijk op precies dezelfde manier. Mijn gedachte was dat een koppel dat goede duiven geeft op de wat zwaardere programmavluchten, ook jongen kan geven die het op een OLR goed doen. Dit pakte direct goed uit. Dat geluk heeft niet iedereen natuurlijk. Ik vind dat een duif een binding moet hebben met de OLR, dat wil zeggen ze moeten zich kunnen aanpassen aan de omstandigheden aldaar. Ik doel dan op het type huisvesting en de verzorging, maar ook op de weersomstandigheden. Kunnen ze goed tegen hoge temperaturen en kopwind? Kunnen ze omgaan met bergen, etc.? Van duiven waarvan ik weet dat ze zich goed kunnen aanpassen, mogen het jaar er op wederom jongen naar deze race toe. Maar je hebt ook wel eens een OLR waarbij de resultaten tegenvallen. Daar probeer ik het 2x. Gaat het dan nog niet naar wens dan zet ik door deze race een streep.”

Uit het bovenstaande blijkt wel dat Gert heel zorgvuldig en planmatig te werk gaat. Races worden zorgvuldig uitgezocht en in de opbouw van de stam wordt bewust naar duiven gezocht die met moeilijke omstandigheden kunnen omgaan. Gert; “Niets gaat vanzelf. Overal gaat wel enig denkwerk aan vooraf. Om duiven te kweken die succesvol zijn op de OLR’s, zal je moeten zoeken naar duiven die in de afstamming winnaars en/of familie van winnaars hebben zitten, die deze omstandigheden hebben meegemaakt op een OLR. Daarom heb ik een lijn ingepast die goed matcht met het Algarve Koppel en White Sensation. Dat zijn nazaten van de Moonraker van Henk Simonsz. Deze was zelf winnaar van een hele zware finale op de OLR Krakus in Polen en inmiddels vader en grootvader van diverse top 10 duiven op OLR’s. Op mijn kweekhok zitten inmiddels vrijwel alleen duiven uit deze 3 bloedlijnen en die zetten met grote regelmaat winnaars op de wereld. Ook heb ik succes met een duivin van Safet Duran uit Ierland. Zij is zelf een dochter van de 1^e finale AGD 2018 en bij mij is ze moeder van de 1^e OLR Autostrada en de 2^e nationaal Tulle in België. Het mooie van de OLR’s vind ik dat alle duiven gelijke kansen hebben. Elke duif drinkt hetzelfde water, eet hetzelfde voer, heeft zijn eigen stekkie, krijgen allemaal dezelfde verzorging en worden onder dezelfde omstandigheden naar de eindstrijd gebracht. Het komt echt op de duif zelf aan. Hier heeft de liefhebber dus geen invloed op. Maar de omstandigheden voordat ze op hun eindelijke bestemming zitten, daar heb je als liefhebber zelf wel invloed op. Hier gaan de jongen die gespeend worden voor de OLR direct na de paramixo enting in de ren. Hier blijven ze zitten tot ze 1 a 2 pennen gestoten hebben en ze weerstand hebben opgebouwd. Voordat ze vertrekken volgt er eerst 2 x een selectieronde. Jongen die naar de OLR’s gaan moeten 110 % gezond en goed gebouwd zijn. Naar het geslacht kijk ik niet echt, maar bij het samenstellen van een team zorg ik er wel voor dat er van beide geslachten duiven in 1 team zitten.”

Gezien mijn ervaring met zo’n 20 tal OLR’s over de afgelopen 15 jaar kan ik mezelf wel enigszins een ervaringsdeskundige noemen en ben ik op mijn hoede. Desondanks is het me onlangs toch gebeurd dat ik een nare nasmaak aan mijn deelname aan een OLR over heb gehouden. Niet vanwege tegenvallende prestaties, want een duif uit het team van mij met twee sportvrienden werd 2^e op de finale. Maar het prijzengeld is niet uitgekeerd en de eerste 100 duiven op de finale, waaronder 4 van mijn sportvrienden en mijzelf, zijn spoorloos verdwenen. Ik vroeg Gert of hij ook van dergelijke ervaringen had. Gert; “Gelukkig niet. Deze problemen probeer ik ook te vermijden. Voordat de duiven vertrekken worden de OLR organisaties meerdere malen onder de loep genomen. Ik kijk zelf zoveel mogelijk naar eerlijkheid/transparantie van de organisatie. Ik heb een netwerk van enkele duivenvrienden die aan OLR’s meedoen. Onderling hebben we veel contact. Soms dagelijks maar in ieder geval wekelijks. Met elkaar bespreken we alle ins en outs over de OLR’s. Voordat de duiven naar een OLR vertrekken is er uitgebreid besproken waar ze naar toe gaan en waarom. Eisen die wij stellen aan een OLR zijn; 1) De duiven moeten met niet te veel op de hokken zitten, 2) De duiven moeten een goede verzorging krijgen, 3) de OLR’s moeten weinig verliezen hebben geleden de afgelopen jaren, 4) Na de finale een vlotte uitbetaling aan de liefhebbers, 5) Het inleggeld moet realistisch en in verhouding zijn (de duurdere races zijn lang niet altijd de mooiste). Zelf zal ik ook niet deelnemen aan OLR’s over zee. Gewoon over land. Liefst met warm weer, heldere lucht en kopwind. De duif die dan de finale wint is een klasbak.”

Tot slot wil Gert nog iets kwijt over de diefstal waarvan hij slachtoffer werd; “Mijn levenswerk is gelukkig niet verwoest. De duiven waarvan ik hoopte dat ze er nog waren zaten er voor het merendeel nog. Maar ze hebben duiven meegenomen waar ik dierbare herinneringen aan heb zoals de doffer van het Algarvekoppel. Die hadden hier op het hok moeten doodgaan. Dat doet me flink zeer!”