- vrijdag 17 januari 2020
Mediaoorlog en een groot verlies voor de duivensport
Zondag 12 januari 2020. Na een weekje zonder deze week weer enige regels van mijn kant. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat mijn hoofd op dit moment niet helemaal naar duivensport staat. Het is vrij druk op het werk en ook thuis heb ik genoeg te doen sinds de verandering in onze gezinssamenstelling ter plaatse in Maleisië.
Hierdoor wordt er simpelweg minder tijd besteedt aan het volgen van (de perikelen in) de duivensport. In plaats van via internet (Facebook en diverse site) de ontwikkelingen in Duivenland te volgen roept ’s avonds regelmatig de huishoudelijke plicht. Een simpele maaltijd, de afwas, de was, boodschappen, etc. Grote zaken zijn het niet maar ze kosten zo stiekem toch een hoop tijd. Voor tien uur zit ik de laatste dagen ’s avonds zelden op de bank. Gelukkig zijn er nog steeds diverse sportvrienden die mij van alles doorsturen of mij via Whatsapp op de hoogte houden. Hierdoor blijf ik zonder er al te veel tijd in te steken en moeite voor te doen toch zeer behoorlijk op de hoogte.
In deze tijd lijkt de berichtgeving echter wel een beetje op een mediaoorlog. Alles wordt door zowel de voor- en tegenstanders van het huidige en zelfs door het huidige bestuur de digitale ether ingeslingerd. Aangezien er onder mijn vrienden en bekenden voor- en tegenstanders zitten van het huidige beleid (of wat hiervoor doorgaat) ontvang ik zowel de pro- als contra-bestuur acties.
Het meest merkwaardige schrijfsel werd echter verstuurd via de officiële NPO-kanalen. Het was een brief van verontruste leden die door middel van het e-mailadressen bestand van de NPO het land werd ingestuurd. Op zich kan ik hier nog wel mee leven al hoewel je gelijk kon zien uit welke hoek de wind waaide. Wat het merkwaardig maakt is het feit dat het NPO-bestuur zich leent voor het versturen van een anonieme brief.
Wie zijn die verontruste leden? Het is toch niet zo moeilijk om gewoon je naam onder een brief te zetten als je iets oprecht vindt?
Voor de rest is mijn mening over de huidige situatie in een paar zinnen te verwoorden. Het huidige beleid en haar uitvoerders hebben onvoldoende draagvlak. Voor het huidige bestuur betekent dit dan ook simpelweg “opkrassen”. Voor belangrijke zaken als de pilot in Zeeland en de beleidsintentie ten aanzien van het elektronisch constateren is nooit toestemming gevraagd aan de ledenraad. In retrospectief een grote fout want als uitvoerder van niet goedgekeurd beleid kun je alleen maar opstappen als de meerderheid van de afdelingen hier alsnog tegen blijkt te zijn. Je kunt namelijk dan niet wijzen op een vergaderbesluit waarin dit te voeren beleid van tevoren was goed gekeurd.
Overigens treft niet alleen het bestuur blaam, ook de kiesmannen hadden hierom in een veel eerder stadium al kunnen vragen of hiertegen kunnen ageren.
Hoe nu verder?
Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de motie van wantrouwen al klaar is. Een motie die normaal gesproken wordt aangenomen. Tenzij de secties actief gaan meestemmen en de voorzitter en de overige resterende bestuurders steunen. Iets dat ze in mijn ogen niet zouden moeten doen omdat er geen enkele achterban raadpleging (op sectie niveau) heeft plaatsgevonden.
Als ik mij in de positie bevond van de overgebleven bestuurders zou ik echter niet wachten op de motie. Als het overgrote deel van de afdelingen het beleid niet steunt resteert er m.i. maar één keuze, zelf de handdoek werpen, d.w.z. de eer aan jezelf houden. De lopende zaken afronden en voor de rest de taken netjes overdragen aan een nieuw bestuur.
Voor dit nieuw te vormen bestuur schijnen al kandidaten te zijn maar namen heb ik nog niet gehoord. Afwachten maar weer.
Een groot verlies voor de duivensport
Afgelopen vrijdagmorgen werd ik wakker met een zeer onprettige mededeling van één van mijn sportvrienden. Hij berichtte mij dat Frans Fanger de dag ervoor (donderdag 9 januari) geheel onverwachts was overleden. Na wat zoekwerk op Facebook en een berichtje van een Bossche sportvriend vond ik uit dat Frans gestorven was in het harnas. In zijn zaak onwel geworden en overleden voor de ogen van zijn broer Hanny.
Ik moest er even van bekomen en ik had het er de hele vrijdag slecht mee. Frans (en Hanny) Fanger behoorde namelijk tot de selecte groep duivenvrienden die ik in de loop der jaren opbouwde. Een vriendschap die al meer dan 35 jaar duurt (en helaas is het nu deels duurde). In mijn jonge jaren was ik vooral goed bevriend met Hanny omdat we ooit samen in een bestuur zaten en tegen elkaar speelden in het rayon Zuidoost. Met Frans ontstond niet veel later de vriendschap in de voerwinkel.
Vooral sinds mijn verhuizing naar Aalsmeer was de vriendschap hechter dan ooit. Ik bracht vele uren door in de voerhandel waarvan Frans de drijvende kracht was. Het was er bijna altijd Amsterdams gezellig en de altijd goed geluimde Frans had hier bijna altijd een groot aandeel in. Bovendien stond hij altijd klaar met goed advies. Voor topper/concurrent of krabber, dit maakte hem weinig uit. We konden uren bomen over de duiven en de verbeteringen. Vooral op zaterdagmiddag als er niet zoveel klanten waren.
Ook buiten de winkel trokken we af en toe met elkaar op. Op feestavonden in en buiten de regio. Zo sloot ik de laatste jaren altijd aan bij de Fangers wanneer ze naar de Gouden Duif Viering gingen. Zo spraken we afgelopen juli nog over het bezoek aan de komende viering omdat het ernaar uitzag (en ziet) dat ik rond die tijd in Europa zou zijn. Niet om zelf prijzen op te halen maar gewoon voor de sfeer en de gezelligheid.
Frans kon de zon namelijk ook zeer goed in het water van een ander zien schijnen. Dit nam niet weg dat Frans (en zeker in de combinatie met broer Hanny) een fanatieke liefhebber was die bijna alles heeft gewonnen wat er te winnen viel. Vroeger wat anoniemer voor het nationale en internationale publiek in Amsterdam en omstreken, maar na de verhuizing naar Badhoevedorp zelf op landelijk niveau. Met vele absolute hoogtepunten zoals de Nationale Asduif Eendaagse fond in 2009 met “Ace Devil” en de beste doffer in de WHZB competitie in het jaar 2012 met “Messi”.
Zonder twijfel zat de duivenmelker Frans alweer vol plannen voor het seizoen 2020 want duiven en het wereldje er omheen waren zijn lust en zijn leven. Het mocht niet meer zo zijn. In een klap werd Frans weggerukt uit het wereldje dat hij zo lief had. De duivensport heeft een goed mens verloren, een mens die de duivensport altijd actief steunde en positief uitdroeg. Met het verlies van Frans zal de duivensport in Amsterdam en omstreken nooit meer hetzelfde zijn.
Als het mij lukt om toch nog een bezoek te brengen aan de Gouden Duif Viering zal ik inwendig een traantje wegpinken. Frans rust zacht!
OP EIGEN HONK:
Hierover is het belangrijkste wel geschreven.
Het bezoek aan Europa waarover ik hierboven sprak staat overigens gepland voor week 7. De vraag is echter of ik de ondersteuning/het vangnet voor mijn dochter hier ter plaatse geregeld krijg. Ik maak mij namelijk een beetje ongerust over het feit dat zij een week alleen in Maleisië zou moeten verblijven. Zelf vindt ze dit geen enkel probleem maar ik ben hier een beetje onzeker over. De komende dagen zal ik de contacten met de moeders van haar vriendinnen ter plaatse proberen aan te halen om te kijken of zij als opvang kunnen fungeren. Wordt vervolgd.
Tot een volgende keer,
Michel
