Zondag 13 januari 2019. Weer een week voorbij. Een bijna doodgewone week met weinig nieuws. Het was zoals wel vaker, slapen, eten, werken, eten, slapen, etc. Weinig opwinding behalve wellicht het feit dat afgelopen week de voorlopig laatste week van de vader dochter huishouding was. Vanmiddag(zondag) mag ik namelijk weer naar KLIA 2 om mijn eega op te halen. Terug van Bali na twee extra weekjes zorg voor haar moeder. Voorlopig zal ze de komende tijd wel in deze buurt blijven al sluit ik een terugkeer naar Bali niet uit. Mijn schoonmoeder is namelijk “nog steeds onder ons” en de vraag is en blijft hoe lang dit nog gaat duren. Geen mens of arts die hier een zinnig woord over kan zeggen.

Vooralsnog komt de min of meer “status quo” mij wel goed uit. Niet alleen is het wat gezelliger met zijn drietjes, ook een aantal praktische problemen worden hierdoor opgelost. Ik spreek hier natuurlijk niet over het doen van de (af)was of het stofzuigen maar het feit dat het wel praktisch is als er twee ouders thuis zijn.

Vooral komend weekeinde is het wel heel erg praktisch omdat ik dan een bezoekje breng aan Taiwan om de verkoop van vriend Willem bij te wonen. Deze verkoop wordt daar jaarlijks gehouden en het leek/lijkt mij lijkt om eens een blik te werpen in de Taiwanese duiven keuken. Als dat er van komt tenminste want ik heb geen idee wat te verwachten.

Vrijdagmiddag land ik op de internationale luchthaven van Taipee zoals het land hier in de regio heet. Kort daarna zal de grote vogel uit Nederland landden en daarna laat ik het maar op mij af komen. De agent die een en ander geregeld heeft mocht ik al twee keer in Nederland ontmoeten (bij de Golden 10 en in Reeuwijk). Het is een uiterst vriendelijke (jonge) vent die zeer goed verstaanbaar Engels spreekt.

Daarnaast is het natuurlijk gewoon leuk om met Willem bij te praten. Uit de eerste hand horen wat er in Nederland duivenland speelt. Van een (grote) afstand lijkt er weinig nieuws. Het gekrakeel over het Nationaal vliegprogramma heeft in afdeling 8 het bestuur (of in ieder geval een aantal prominente leden) de kop gekost. Zij verbonden hun lot ogenschijnlijk aan het eigen afdelingsprogramma en toen dit werd weggestemd restte niets anders dan het pakken van hun biezen.

Ik ben wel benieuwd hoe de gaten in het bestuur van deze grote afdeling worden opgevuld. Bestuursleden, en dan vooral capabele, liggen niet duimendik voor het oprapen. Het is nu aan de voorstanders van de verandering om daden bij het woord te voegen en de hand schoen op te nemen.

Ook ben ik benieuwd naar de volgende stappen vanuit Papendal, inclusief die van de secties. Ook hier is het door de feestdagen vermoedelijk allemaal wat stil gevallen maar ook daar zal men nu aan de slag moeten want over 12 weken is de eerste wedvlucht al afgewerkt!!

Ik ben vooral nieuwsgierig of we de komende weken nog iets horen van het platvorm Transport. Waar is men mee bezig en wat zijn de acties/plannen voor de directe en de wat verder in de tijd liggende toekomst? Misschien is er her en der wel reeds het een en ander gepubliceerd maar dan heeft mij dit niet bereikt.

Met het oog op het komende seizoen en met een blik op het achterliggende seizoen lijkt het mij raadzaam dat dit platvorm met richtlijnen komt. Al dan niet in samenwerking met de WOWD zouden instructies moeten volgen hoe om te gaan met de diverse extreme omstandigheden. Op voorhand, en niet ad hoc, is altijd beter als je het mij vraagt

Bijvoorbeeld qua mandbezetting en beladingswijze maar ook qua gedrag op de losplaats. In dit kader kreeg ik bij toeval een interessante foto onder ogen. Als het mij lukt zal ik deze later nog plaatsen maar het betrof een container van de afdeling Noord Holland die duiven vervoerde voor een dagfondvlucht. Niet alleen was deze zeer duifvriendelijk beladen, ook was de container in de nabijheid van de losplaats na aankomst op vrijdag zeer duifvriendelijk geparkeerd. Namelijk in een nabijgelegen bos. Onder de bomen, dus volop in de schaduw. Op zaterdag werd er kort voor de lossing opgereden naar de echte losplaats. Een prima actie als je het mij vraagt.

Nu was en zal het vermoedelijk ook eigen initiatief blijven van convoyeur(s), chauffeur(s) en/of afdeling(en). In de toekomst zou het wat mij betreft voorschrift of beleid moeten zijn dat de duivenwagens bij 2 of meer nachten mand en temperaturen boven de 25 graden Celsius bij aankomst in de directe omgeving van de lossingsplaats in een schaduwrijke omgeving worden geparkeerd. Met de huidige weersverwachting en in combinatie met Google Earth zou dit geen onoverkomelijk probleem moeten zijn.

Een meer lange termijn actie voor de sectie vervoer zou het optimaliseren van het klimaat in de containers moeten zijn. Eerlijk spel (ook hier is het een beetje stil) begint natuurlijk met gelijke omstandigheden tijdens het vervoer (of in ieder geval zo gelijk mogelijk). Het begint mijns inziens met meten.

De apparatuur hiervoor is natuurlijk een dingetje. Je kunt het hierbij zo gek maken als je zelf wilt, echter voor enkele tientjes heb je al een redelijk betrouwbaar meetinstrument dat vochtigheid en temperatuur met vaste tijdsintervallen vastlegt. Vanaf de eerste vlucht in iedere container zo’n meetapparaatje plaatsen en de chauffeur/convoyeur vragen om de externe omstandigheden vast te leggen (buiten temperatuur, aantal boxen, aantal duiven in de container, bewolking, schaduw, etc) en je heb na een seizoen een schat aan informatie.

De organisatie hiervan is natuurlijk ook weer een dingetje want iedere afdeling moet natuurlijk wel weer iemand hebben die de meetapparaatjes oplaadt, instelt, plaatst en uitleest. Gezien het feit dat, als ik het goed begrepen heb, iedere afdeling vertegenwoordigd is in de sectie Transport zou ook dit echter te doen moeten zijn. Het verzamelen van de gegevens en het trekken van conclusies zou dan weer een taak zijn van de WOWD.

Wellicht overigens gebeurt een en ander al maar wordt er niet over gesproken of gepubliceerd. Hetgeen natuurlijk een slechte zaak zou zijn. Misschien weten sommige lezers meer en ik houd me dan ook van harte aanbevolen.

OP EIGEN HONK

Las ik deze week verder in het nieuwe (digitale) boek van Steven van Breemen. Inmiddels heb ik ruim 2/3 van het boek geleden en nogmaals is het mij duidelijk geworden dat ik in het recente verleden (mijn Aalsmeerse jaren) hoofdzakelijk een speler was die probeerde de loterij te winnen door voortdurend duiven te kruisen. Een strategie die wel succesvol was maar ook veel “nieten” opleverde.

Gek genoeg deed ik dit in mijn jaren in Diemen veel minder. Toen bevolkten vooral de duiven van Cor Buis Senior mijn hokken in grote getalen en die koppelde ik vrijwel altijd terug naar zijn beroemde 87-036, de ruggenpakker of ook wel Torranaca (of hoe je dit ook al weer schreef). Een strategie die in Diemen best succesvol was maar waar ik in Aalsmeer op de een of andere manier uitraakte.

“Food for thought” voor de toekomst zullen maar zeggen.

Tot volgende week, vermoedelijk dan een laat weekstuk omdat ik pas in de nacht van zondag op maandag zal terugkeren uit Taiwan. Of ik dan op maandag voldoende puf heb om een weekstuk te schrijven zal de tijd leren.

Michel

• Vorige
• Volgende