Dinsdag 18 december 2018. Aanvankelijk wilde ik deze week niets meer aan het digitale papier toevertrouwen, simpelweg omdat het al te laat in de week was/is. Normaal schrijf ik het weekstuk op zondag of uiterlijk maandag. Hoogst zelden heb ik het een keer op dinsdag geschreven en daar draait het deze week dus toch nog op uit.

Een weekstuk omdat ik toch nog een beetje inspiratie en tijd vond. Een weekstuk met beperkt duivennieuws simpelweg omdat ik dat de duivenwereld deze week wel heel erg ver weg was. Letterlijk is dit natuurlijk altijd al het geval maar figuurlijk was de afstand deze week nog veel groter.

De afgelopen week was het namelijk een beetje een gekkenhuis in huize Beekman of in dit geval beter gezegd Moester. Vorige week zondag bereikte ons namelijk het bericht dat mijn schoonmoeder bepaald “niet OK” was. Slechts een weekje naar haar aankomst op Bali werd ze opgenomen in het ziekenhuis.

Toen op maandag de berichten verslechterden werd er direct een ticket geboekt voor mijn vrouw om haar broer en schoonzus te assisteren. Dinsdagmorgen bracht ik haar dus naar KLIA.

Toen vervolgens de berichten op woensdagavond een wel heel erg somber vooruitzicht gaven was het de hoogste tijd om ook mijn dochter naar Bali af te laten reizen. Vergezeld door de schrijver dezes want een 14-jarige kan en wil je niet alleen laten vliegen. Bovendien kon/kan mijn vrouw ook wel een steuntje in de rug gebruiken.

Op donderdagmiddag dus samen in het vliegtuig naar Bali. 3 uurtjes opgevouwen zitten in een Air Asia toestel. Het kost niet voor niets zeer weinig.

Helaas moest ik hierdoor wel een aantal belangrijke activiteiten op het werk laten schieten. Op het werk hadden en hebben mijn collega’s alle begrip maar zelf vind ik een beetje lastig. Familie en gezin gaan natuurlijk altijd voor maar soms vind ik het moeilijk dingen “open” achter te laten. Het is natuurlijk een kwestie van prioriteiten stellen en dan tellen natuurlijk een paar activiteiten niet. Zoiets als de relativiteit der dingen.

Op donderdagavond reden we direct na de landing door naar het ziekenhuis. De patiënte was ondanks de slechte vooruitzichten best monter. Vermoedelijk een soort adrenalinerush door de aankomst van alle familieleden. Een geschiedenis die zich de twee volgende dagen zou herhalen. Zelfs de behandeld artsen verbaasden zich een beetje over de opleving. De vraag is echter hoelang de opleving nog zal gaan duren.

Aangezien bovenstaande op dit moment volstrekt onvoorspelbaar is heeft mijn “schoonbroer”uit praktische gronden een waak- en/of begeleidingsschema in elkaar gedraaid. Waar we tot en met zondag met de hele familie in het ziekenhuis aanwezig waren in afwachting wat er ging komen, is er nu een soort ploegendienst in elkaar gezet. 24 uur per dag is er een zoon of dochter aanwezig. Om te ondersteunen, al dan niet mentaal, of om met de artsen te communiceren. De rest van de familie komt vervolgens af en toe op bezoek en heeft ook nog ruimte voor “wat anders”. Daarnaast is het bijkomende voordeel de patiënt niet te veel te vermoeien.

Door het schema en het feit dat mijn vrouw bijna 3 dagen niet is/was ingeroosterd bestond de mogelijkheid toch nog een beetje “vakantie” te vieren al blijft dit gezien de omstandigheden een beetje vreemd begrip/gevoel. Overigens zal van de oorspronkelijk geplande vakantie vermoedelijk niet zoveel overblijven.

Momenteel tik ik dus deze woorden gezeten op een terras in Lovina. Mijn zwager en schoonzus bezitten daar een villa die normaal commercieel verhuurd wordt en nu leeg stond. Het aanbod om hier een drietal dagen te verblijven was te aanlokkelijk om te laten lopen. Een meer dan prachtige villa inclusief verzorging. Aan de voet van een berg met uitzicht op zee. Beter kan normaal gesproken niet.

Toch knaagt het wel een beetje. Vakantie vieren onder deze omstandigheden is toch een beetje anders dan anders. Echter het leven gaat ook toch nog gewoon een beetje door. Weer die relativiteit der dingen.

Toch nog een beetje duivensport.

Gezeten op dit terras dwaalden mijn gedachten toch nog even af naar de duivenwereld. Ik dacht aan een “gesprekje” dat ik vorige week zondag voerde (nog voor alle familieomstandigheden) met een van de opiniemakers in Duivenland. In dit gesprek kwamen we tot een nieuw idee in het kader van eerlijke(r) duivensport.

Het idee was om te gaan werken met een soort quota qua in te korven duiven. Op jaarbasis, en per categorie, mag over een aantal vluchten een maximaal totaal aantal duiven ingekorfd. Een beetje analoog aan de melkquota die er vroeger waren. Toen mocht een boer niet meer dan een bepaalde hoeveelheid melk leveren aan de zuivelcoöperatie. Soms kon een boer dit aantal liters verhogen door rechten bij te kopen.

In het geval van de duivensport zou je bijvoorbeeld het quotum voor de Vitesse kunnen stellen op bijvoorbeeld 400 duiven voor bijvoorbeeld 8 vluchten. Het staat de liefhebber dan vrij om er op de eerste 2 vluchten 100 duiven in te korven, de consequentie is dan wel dat hij voor de laatste 6 vluchten ook nog een totaal van 200 duiven kan inkorven (33 gemiddeld per vlucht). Ook kan hij er voor kiezen zijn quotum op de Vitesse niet op te gebruiken en wat te reserveren/doorschuiven voor/naar een andere spelvorm. De liefhebber kan dan een beetje spelen met de in te zetten aantallen duiven.

Letterlijk tactisch spelen. De rekenaar zou dan iedere week moeten publiceren hoeveel duiven er door iedere liefhebber gespeeld zijn en hoeveel het restant van het quotum van iedere liefhebber nog is. Ook hiermee kun je dan weer tactisch spelen. Zet ik alles op het begin van een onderdeel of probeer ik te pieken aan een eind door dan meer duiven te spelen voor de punten.

Vergelijkbare quota zou men voor iedere spelvorm kunnen kiezen vergezeld van een totaal quotum. Dit jaarquotum is de som van alle quotums per onderdeel. Als je overigens aan een onderdeel in zijn geheel niet deelneemt vervallen de punten, behalve bij de jonge duiven. In het kader van het opleiden zou daar bijvoorbeeld 30% van de punten doorgeschoven kunnen worden naar navluchten zodat de jongen (deels) nog voor de punten vliegen.

Bovenstaande is slechts een ruwe gedachte, de details zouden nog verder uitgewerkt moeten worden, maar het zou de grote liefhebbers dwingen om keuzes te maken hoeveel duiven men in concours speelt. De duiven die niet in concours staan kunnen overigens wel gewoon mee om ze in het ritme te houden. Deze duiven zouden naar mijn mening ook gewoon gelijk gelost moeten worden. Apart lossen is namelijk qua mandbezetting erg ingewikkeld, vooral voor kleine verenigingen.

Ook lost het quotum systeem het probleem op dat sommige allround-spelers hebben. Mannen die letterlijk alles vliegen kunnen op deze wijze hun overnachtfondduiven gewoon inspelen. Ze vliegen buiten mededinging mee omdat het quotum gebruikt wordt door de programmaduiven.

Analoog aan de melkrechten van vroeger zou je ook nog de mogelijkheid kunnen introduceren om rechten bij te kopen. De kosten van deze rechten zouden dan torenhoog moeten zijn zodat de gewone liefhebbers beschermd worden. Als deze rechten dan toch verkocht zouden worden moet dit dan leiden tot een significante verlaging van de kostprijs. Al typende vraag ik mij overigens af of je aan dit bijkopen wel zou moeten beginnen. Voor sommigen speelt geld geen enkele rol ……

OP EIGEN HO(N)K

Zit ik dus voorlopig op Bali. Vooralsnog in de meer dan prachtige Villa Bloom in Lovina (waarover volgende week meer) en van woensdagavond weer in Canggu en deels in Kuta waar het ziekenhuis staat.

Ook niet slecht maar gezien de waakdiensten van mijn vrouw zal ik daar een beetje het leven leiden van een “onbestorven weduwnaar”. Het is niet anders en als dat het ergste is, is het zo slecht nog niet. Wederom die relativiteit ….

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende