Zondag 2 december 2018. Ik ben maar weer eventjes op het terras gaan zitten want binnen is er een beetje te veel activiteit. Het Zweedse woonwarenhuis heeft gisterenavond om 7 uur een groot aantal pakketten afgeleverd en die moeten nu in elkaar worden gezet. Een goed moment om mijzelf even onzichtbaar te maken.

Bovendien is het goed toeven op het terras. Met vanaf deze week een aanblik op het nieuwe gazon van de eveneens nieuwe buren. Engelsen, zelf heb ik ze nog niet gesproken maar mijn vrouw is al met de nieuwe buurvrouw naar het vrijdagse koffie drink gebeuren geweest. Of beter gezegd de spin-off hiervan, een uitgebreide variant inclusief lunch waarbij een groepje nog niet werkende expat vrouwen samen komt om zo onderling een beetje gezelligheid te vinden. Gezelligheid waaraan een einde komt wanneer een expatvrouw werk vindt of doorreist naar een ander land. Al dan niet het vaderland.

Over vaderland gesproken, uit Nederland kwam deze donderdag of beter gezegd op woensdag Nederlandse tijd een opvallend bericht. Ik las het bij toeval op Facebook toen ik op een stil momentje tijdens het werk even naar mijn mobieltje keek. Frans Fanger schreef ook namens zijn broer Hannie het volgende op zijn pagina: “Na ruim 38 jaar hebben wij besloten om te stoppen met de winkel. Samen hebben wij met heel veel plezier gewerkt in onze winkel. Wij willen al onze klanten enorm bedanken voor de fijne jaren. Op zaterdag 29 december 2018 is onze laatste dag dat wij open zijn. Het gaat u allen goed, wellicht komen wij elkaar nog eens tegen. Bedankt de Gebr.Fanger”.

Helemaal onverwacht kwam dit bericht voor mij niet. Afgelopen zomer vertelde Hannie tijdens één van mijn bezoeken mij al dat ze de duiven achter de winkel konden blijven houden als de winkel gesloten zou worden. Het kwartje viel bij mij toen niet direct en ook voor dat ik het bericht las had ik het besluit nog niet verwacht. Ik moest het daarom even op mij in laten werken.

Het klinkt namelijk misschien gek maar met het sluiten van de winkel van de gebroeders Fanger wordt ook een deel van mij “duiven leven” afgesloten want ik bracht vele uren, zo niet dagen door in de bekendste voerzaak van Noord Holland. Niet alleen recent maar ook al zeer lang geleden en feitelijk gedurende mijn hele duiven leven. Het sluiten van DE voerwinkel in groot Amsterdam maakt mij een beetje weemoedig want het markeert voor mij het einde van een tijdperk. En niet voor mij alleen.

Het was deze donderdagmorgen dan ook direct duidelijk waarover mijn weekstuk zou gaan. Ondanks de vele andere mogelijkheden voor een weekstuk, zoals afdelingsvergadering van de afdeling Noord Holland, de Nationale Dagen in Nieuwegein (inclusief de korte vergadering) plus nog veel meer, stond het als een paal boven water dat ik de actualiteit even zou laten voor wat het is om te verhalen over mijn ervaringen in deze illustere voerzaak met zijn (of is het haar) voor onze sport iconische eigenaren.

Mijn persoonlijke geschiedenis met DE voerwinkel van Amsterdam en Omstreken voert mij terug naar mijn jongste jaren in de duivensport. Ik moet een jaar of veertien geweest zijn toen ik er voor het eerst kwam. Op zaterdagmorgen ging ik er samen met mijn vader heen. De A10, de ringweg, rond Amsterdam was nog niet gesloten en het voelde vanuit Diemen werkelijk als een reis om de wereld om naar Badhoevedorp te komen.

Hierdoor kwamen wij er slechts af en toe, dus zeker niet iedere week zoals later gebruikelijk werd. Destijds werden de reguliere duivenboodschappen door mijn vader normaal gesproken in het nabije Amsterdam Oost gedaan. Bij De Jong in de Javastraat of bij mevrouw Schuurman die haar zaak had in De Funenmolen zoals iedereen in Amsterdam dit “landmark” in Amsterdam Oost officieus noemde. Officieel heette/heet deze molen overigens “De Gooyer”. Het was/is een zogenaamde stellingmolen gelegen aan de Amsterdamse Funenkade, bij de Zeeburgerstraat / hoek Sarphatistraat.

Het waren vooral de speciale boodschappen die door mijn vader destijds werden gedaan bij de gebroeders in Badhoevedorp. Houtwerk, zoals voerbakken, etc. Op de gevel stond toen nog de naam Neimeyer (of hoe je dit ook schrijft). Het was een spin of van de beroemde, maar te kleine zaak in de Jordaan (waar mijn vader en ik ook wel eens heel af en toe kwamen). Uit mijn hoofd zat deze zaak in de Westerstraat maar er zijn vast lezers die dit beter weten (en op Google kan ik er niets meer van vinden).

Toen wij er voor het eerst kwamen was de naamgever al van het toneel verdwenen en runden Frans en Hannie samen met de oude heer Rutte de zaak. Een zaak waar het toen nog echt razend druk was en die toen dan ook twee keer zo groot was als de huidige zaak. De ingang was in het pand dat eind jaren negentig werd afgestoten. De huidige zaak was de plaats waar destijds het duivenvoer stond plus de beroemde, ja zelfs beruchte koffiehoek. Voor degenen die het niet meer weten, de koffiehoek bevond zich op de plaats van de huidige kassa/kantoor.

Deze koffiehoek was dus beroemd en berucht in Amsterdam. Niet alleen kwamen hier de grote kampioenen verhalen over hun heldendaden, ook werd er vaak zwaar geboomd over wat er zoal mis was in de toen nog vooral Amsterdamse duivensport. De rest van Nederland bestond toen nog niet voor de gemiddelde Amsterdamse duivenmelker. Amsterdam was toen nog een echt duivenmekka binnen de duivensport met meer dan 1000 hokken op een relatief zeer kleine oppervlakte.

Veel “beleid” werd al dan niet bewust “gemaakt” in de koffiehoek die al snel de bijnaam “het praathuis” kreeg. In die jaren klaagde menig afdelingsbestuurder dan ook regelmatig dat het beleid “bij Fanger” gemaakt werd in plaats op de afdelingsvergadering.

Als tiener mocht ik er graag bij zitten. Luisteren naar de al dan niet grote kampioenen en hun opvattingen. Ik weet nog dat mijn vader altijd eerder naar huis wilde dan ik. Dit laatste is altijd zo gebleven overigens maar het loste zich vanzelf op. Eenmaal in het bezit van een rijbewijs en een auto toog ik op eigen kracht naar Badhoevedorp. Door het openen van de ring was de afstand inmiddels een fluitje van een cent. Bovendien kwam ik er vaak doordeweeks. In plaats van of direct na mijn colleges aan de Vrije Universiteit.

Luisteren naar de duivenmelkers. In de koffiehoek maar ook zittend, soms half liggend, op de balen kattengrit die toen nog in grote getalen bij de kassa stonden. Uren werden regelmatig dagen. Proberen iets op te steken omdat ik toen zelf duiven had en vooruit wilde! Echter bovenal voor de gezelligheid.

Toen de schoolboeken werden ingeruild voor het echte leven daalden de frequentie en de duur van mijn bezoeken. Meestal even snel op zaterdag, gehaast tussen de vluchten door. Daarnaast toog ik met enige regelmaat naar Badhoevedorp op een vrije dag. Op  deze dagen was het weer als vanouds en kon ik echt wel “even” blijven plakken. Vrijwel altijd voor een goed gesprek met de broers of met een goede bekende die even langs kwam voor zijn duivenboodschappen. Vaak kwam er net op een moment dat ik wilde opstappen dan weer juist een duivenkennis binnen waarmee dan toch nog weer even een gesprekje werd aangeknoopt.

Ook luisterde ik er graag naar de “vox populi”, de stem van het gewone duivenvolk. De laatste jaren werd deze stem minder krachtig doordat het vaste groepje dat de koffiehoek “bemande” met het jaar kleiner werd. Ook werd hun perspectief op de duivenwereld minder breed en wist men minder wat er buiten Amsterdam en omgeving speelde.

Echter op maandagmorgen, in het vliegseizoen, was en bleef het als vanouds. De buren van de voerwinkel zullen wel eens geklaagd hebben want op maandagmorgen kon je in de Jan van Gentstraat niet of nauwelijks meer parkeren. Dan kwam namelijk half Amsterdam, maar ook melkers uit Zuid Holland, Haarlem en de Zaan, pochen of klagen over het in het achterliggende weekeinde behaalde vluchtresultaat. Of schelden op de lossers of degenen die verantwoordelijk werden gesteld voor wat natuurlijk feitelijk hun eigen falen was. Het was soms bijna (Amsterdams) volkstheater. Gefaciliteerd door de gebroeders want de gratis koffie stond altijd bruin.

Aan dit alles komt nu binnenkort een eind. Ik zal het zeker gaan missen. Ook in mijn huidige leven, dus komend jaar op in Februari niet meer naar Badhoevedorp. Dit was namelijk bijna het eerste wat ik deed bij een bezoek aan Nederland, een bezoek brengen aan de voerhandel. Even horen wat er speelde in de duivenwereld en horen hoe het met de broers zelf was. Frans en Hannie werden namelijk zeker naar mijn verhuizing naar Aalsmeer meer dan goede sportvrienden.

Het was daarnaast gewoon altijd gezellig bij de gebroeders. Frans en Hannie waren en zijn echte Amsterdammers maar dan wel echt goede Amsterdammers . Recht voor zijn raap maar met het hart op de goede plaats. Zakelijk soms maar ook heel erg sociaal, met erg veel oog voor het algemeen belang van de sport. Veel activiteiten in de duivensport in en om Amsterdam konden altijd op hun steun rekenen. Ook deze steun zal gemist worden en hetzelfde geldt voor de goede raad die ze aan menig klant verstrekten.

Gelukkig blijven de mannen wel spelen met de duiven. De concurrentie is alvast gewaarschuwd want nu de Fangers van hun pension kunnen gaan genieten hebben ze natuurlijk meer tijd voor hun gevleugelde vrienden. Het ging altijd al crescendo dus mijn verwachting is dat het de komende jaren nog beter zal gaan. Echte duivenmannen als ze zijn. De tijd zal het leren, in ieder geval wens in Frans en Hannie alle succes op alle gebieden!

OP EIGEN HO(N)K

Is het weer een beetje rustig. Thuis althans want de dagen op het werk zijn lang. Daarbuiten gebeurt er niet zoveel bijzonders. Dit is maar goed ook want met een dagelijkse afwezigheid van 12 uur of soms wat langer (inclusief woon werk verkeer) is het niet erg om in het weekeinde een beetje in te kakken.

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende