Zondag 13 maart 2022. Na een late lunch bestaande uit Nederlands roggebrood met kaas en oregano ben ik toch maar weer eens achter de laptop gekropen. Voor de lunch keek ik naar het tweede deel van de NPO-ledenraad. Het eerste deel (voor de lange pauze) aanschouwde ik, gisteren, live. Al bij al was het weer een lange zit. Misschien waren we wel een beetje verwend met de korte vergaderingen in het Covid tijdperk.

Nu was het soms weer ellenlang een beetje punaises poetsen. Al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik op een nog langere vergadering gerekend had gezien de lengte van en de punten op de agenda. De voorzitter en de overige bestuurders die het woord voerden, kweten zich goed van hun taak. De uitleg was helder en ze hielden de discussies kort. Ook de invloed van de vele overleggen vooraf was duidelijk merkbaar. De grootste hobbels waren duidelijk al voor de vergadering uit de weggeruimd. Wel was het schrijnend om te zien hoe groot het verschil in verbale vaardigheid was tussen de bestuurders en een deel van de afgevaardigden.

Daarnaast was het een beetje storend dat tijdens de stemmingen de stemmen van de afdelingsvertegenwoordigers niet of nauwelijks te horen was. Voor de volgers en de “terugkijkers” van de livestream (in het totaal meer dan 1100 views) was het echt niet te volgen. Wellicht dat hier in de toekomst een mouw aan te passen valt.

Inhoudelijk kende de vergadering weinig verrassende uitkomsten. De voorstellen waren uit en te na besproken met de kiesmannen en uitgebreid toegelicht in Op de Hoogte, voor de geïnteresseerde “gewone” leden. Het hoofgerecht, zoals de voorzitter de agendapunten inzake het Eerlijk Spel noemde leidde tot weinig discussie. Het interesseert ogenschijnlijk slechts een kleine groep leden. Hetgeen ook logisch is want de meesten maakt het niet uit of er 1 op 3 gespeeld wordt of niet. Ook de puntentelling in het samenspel alsmede de wijze waarop de nationale kampioenen worden vastgesteld zal de meeste liefhebbers compleet worst zijn. Hetzelfde geldt voor de te vervliegen kampioenschappen. En dan zeker op Nationaal niveau.

Het is een soort onverschilligheid die dus wel te begrijpen valt. De kampioenen zijn in de meeste samenspelen al jaren dezelfde, terwijl een kampioenschap op Nationaal niveau voor de meeste liefhebbers totaal onhaalbaar is of in het meest positieve geval gezien wordt als een leuk extraatje. Slechts een select groepje speelt om deze knikkers, wellicht kunnen we beter spreken over duiten omdat dit veelal de commerciële hokken betreft.

Opvallend is echter vooral het commentaar na de vergadering. Vooral uit de marathonhoek. Ik ben geneigd om het gezegde “het is nooit goed of het deugt niet” van stal te halen, want het commentaar was weer niet van de lucht. Ondanks dat er binnen het NPO-bestuur een aanzienlijk leden overnachtfond speelt of deze discipline een zeer warm hart toedraagt, blijft men vanuit die hoek jengelen over het programma en de keuzes die er voorgelegd en/of gemaakt worden.

Een programma dat naar mening van de criticasters zo slecht is omdat de marathon een onderbelicht kindje is en niet voldoende aandacht krijgt. Men verwijst daarbij voortdurend naar het opdoeken van de sectie Marathon. Echter wat men hierbij vergeet te vermelden is dat ook deze sectie er niet in slaagde om capabele bestuurders te vinden en/of te behouden. Wellicht is het wel verstandig de jengelaars toch een beetje tegemoet te komen. Het NPO-bestuur zou een commissie Marathon kunnen optuigen die hen adviseert over hetgeen er leeft binnen deze niche binnen de sport.

Dat er namelijk nog altijd sprake is van een zeer kleine groep Marathonspelers moeten we namelijk niet uit het oog verliezen. In tegenstelling tot de onevenredig grote aandacht die deze tak van sport krijgt, beslaat de deelname op de marathonvluchten uiteindelijk niet meer dan zo’n 10% van het totaal aantal van de op wedvluchten ingekorfde duiven (wellicht zelfs nog minder). Het overgrote deel van de gespeelde duiven bestaat nog altijd uit programmaduiven. Zeker als je de doordeweekse oefenvluchten of de vluchten buiten het nationale vliegprogramma niet meetelt.

Iets dat in het gekrakeel nog wel eens vergeten wordt. Om het nog iets duidelijker te stellen. De niche Marathon kan alleen bestaan door de aanwezigheid van de andere liefhebbers. Deze andere liefhebbers maken het mogelijk dat de structuur die nodig is om met duiven te spelen (enigszins) overeind blijft. Iets dat menig Marathonliefhebber zich niet lijkt te realiseren.

Met deze uitspraak zal ik mij zonder twijfel niet populair maken maar daar is het mij ook niet om te doen. Ik kijk er (vrij) onafhankelijk naar en zie dus vooral een groep jengelende liefhebbers die het historisch perspectief niet kennen. De marathon vormde altijd een klein onderdeel van onze sport en zal dit vermoedelijk altijd blijven. Ze heeft daarnaast altijd moeten functioneren binnen de kaders die gesteld werden voor de sport in het algemeen. Hetgeen ook iets is dat in mijn ogen altijd zo zal (dienen te) blijven. Hieronder toch nog een stukje historie (die vooral van toepassing is op de situatie boven de rivieren).

Toen ik rond mijn 15^e jaar aan het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw een beetje bekend werd met de duivenwereld en de organisatie er omheen waren er drie nationale overnachtfondvluchten, allen middaglossingen (St. Vincent, Dax en Bergerac). Hieraan nam een enkele vroege specialist deel en voor de rest waren het programmaspelers die enkele duiven op deze vluchten speelden omdat in (veel) afdelingen deze vluchten telden voor het oude duiven en generale kampioenschap.  Tevens had je in het Zuiden de ZLU. Hieraan nam boven de rivieren zo ongeveer niemand deel. Alleen aan Barcelona werd door een enkeling meegedaan, maar dit waren echte uitzonderingen.

Het overnachtfondspel werd echter steeds populairder en het aantal specialisten nam toe. Waar vraag is, komt aanbod dus nam ook het aantal vluchten voor de duiven met de lange adem gestaag toe. Echter het holde de deelname op de klassieke vluchten al spoedig uit. Zeker toen de klassieke vluchten niet meer telden voor het vrij spoedig daarna opgedoekte Generale spel. Hierdoor namen alleen de specialisten en een enkele gelukzoeker nog deel.

Ik heb de aantallen niet meer paraat maar wie de huidige deelnames vergelijkt met die van de gloriejaren zal schrikken. Naast meer vluchten zorgde de vergrijzing en de toenemende populariteit van de ZLU-vluchten voor een nog verdere uitholling/versplintering van de deelname. Iets dat de laatste vijf tot 10 jaar geleid heeft tot onwaarschijnlijk kleine concoursen.

Evenals in alle andere speldisciplines werd/wordt er binnen de Marathonwereld echter angstvallig vastgehouden aan wat er is/was, terwijl er feitelijk onvoldoende deelname was/is. Aan alle vluchten. Daarnaast is het door het aantal vluchten en de aard van het spel voor de specialist met een niet al te groot aantal duiven bijna niet te doen om aan alle vluchten deel te nemen. Laat staan succesvol te zijn.

Als er echter gesproken wordt over samenwerking tussen de NPO en de ZLU om het aantal vluchten te verminderen jengelen dezelfde liefhebbers echter stug verder. Kom niet aan het aantal vluchten en kom niet aan de bijna heiligverklaarde ZLU.

Kortom er is geen oplossing, als NPO-bestuur kun je het dan ook nooit goed doen. Het is nooit goed of het deugt niet.

Hetzelfde geluid hoor je overigens ook over de weggestemde Grote Fondvlucht, de zogenaamde G-vlucht in week 31. Een zeer select groepje voorstanders van een dergelijke vlucht slaat zoals gebruikelijk weer hard op de trommel. Echter het overgrote deel van de al niet meer zo grote groep dagfondspelers zit echt niet te wachten op een vlucht van 750 of 800 kilometer. Laat staan dat deze vlucht onderdeel moet zijn van het nationale vliegprogramma.

OP EIGEN HONK

Werd ik vanmorgen opgeschrikt door het bericht over het overlijden van Jan Hermans uit Waalre. Het was mij al een tijdje bekend dat Jan ernstig ziek was, maar zijn overlijden kwam toch nog onverwacht.

Persoonlijk leerde ik Jan en de rest van de familie Hermans pas echt kennen in de laatste vijf jaar van mijn actieve loopbaan. Door al dan niet toevallige ontmoetingen werd er een bijzonder goed contact opgebouwd dat uiteindelijk uitgroeide tot een soort van vriendschap. Een vriendschap die uitmondde in de verkoop van mijn duiven onder de zorgen van het Sportblad De Duif. Iets waarvoor ik Jan, Rik en Anke tot in lengte van jaren dankbaar zal blijven.

Daarenboven was Jan natuurlijk een echt icoon in onze duivensport. Niet zo zeer door zijn bestuurlijke activiteiten maar vooral door zijn boeken, door de bekende TV-serie Zwartje de postduif uit 1985 en natuurlijk bovenal door zijn werkzaamheden als uitgever/eigenaar van Sportblad De Duif.

Vooral door dit laatste was Jan gekend en gezien in de hele duivenwereld. Zijn netwerk was ongekend groot en strekte zich letterlijk tot in alle hoeken van de wereld uit. Opgebouwd door middel van een mix van Brabantse gezelligheid en zakelijkheid plus bovenal eerlijkheid.

De duivensport in de lage Landen verliest dan ook een echte ambassadeur. Gelukkig zal zijn levenswerk, de beste duivenkrant ter wereld, worden voortgezet door Rik en Anke. Ik wil hen hierbij veel sterkte wensen want het zal niet eenvoudig zijn in Jan’s voetsporen te treden.

Voor het overige valt er weinig te melden en is het ook niet het moment om iets anders te melden,

Tot een volgende keer,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende