Op de achtergrond staat de TV op het Olympische kanaal van mijn internetprovider. Ik zette de TV aan omdat ik getuige wilde zijn van de afdaling voor mannen. Deze snelheidsduivels wagen lijf en ledematen voor de olympische glorie en dat ik mag ik graag aanschouwen. Echter de weergoden werken op dit moment niet echt mee. Iets dat ik als ex-duivenmelker natuurlijk wel gewend ben. Hierdoor ben ik nu min of meer getuige van de acrobatische toeren op een snowboard.

Een sport die mij niet zo na aan het hart ligt. Een sport die hier echter wel wordt uitgezonden. In tegenstelling tot het schaatsen van gisteren. Hierna zocht ik vergeefs want ook het Eurosport kanaal toonde deze beelden niet. Gelukkig biedt internet altijd uitkomst en zo zag ik twee Nederlandse rijders falen voordat Irene Schouten wel tegen de druk bestand bleek. Ondanks de grote druk hield ze op het moment suprême het hoofd koel.

Voor dergelijke prestaties onder dergelijke omstandigheden kan ik groot respect hebben. Het valt namelijk niet mee om echt te presteren op het moment dat het moet. Het is een combinatie van vakmanschap en zelfvertrouwen in eigen kunnen dat de doorslag geeft.

In een podcast na de race hoorde ik La Schouten dan ook uitleggen dat ze “wel zenuwachtig was, maar wist dat ze de anderen erop kon leggen”. Hetgeen ze natuurlijk wist omdat ze de laatste anderhalf jaar niets anders gedaan had. Je moet het echter vervolgens nog wel even doen (vakmanschap).

Nu leg ik graag verbanden tussen topsport en de duivensport. Ook in de duivensport moet je namelijk met druk kunnen omgaan. De kunst is het om de duiven te laten presteren op het moment dat het echt moet. Het winnen van een onbeduidende vlucht is leuk maar het is pas echt “af” als de duiven presteren op het moment dat het echt moet. Op een klassieker of voor het behalen van een kampioenschap, na een serie goede vluchten. Dit is natuurlijk voor eenieder anders maar ook hier gaat het om een combinatie van het omgaan met de druk, het vakmanschap van de melker en het hebben van voldoende zelfvertrouwen. Uit eigen ervaring kan ik mij veel van deze drukmomenten herinneren. Positief en negatief.

Het eerste moment dat mij te binnen schiet is reeds 37 jaar geleden. In 1985 speelde ik als 18-jarige voor het eerst met jongen duiven. Dit ging wonderbaarlijk goed. En dan vooral aangewezen. Hetgeen niet zo verwonderlijk was want mijn toenmalige jonge duivenhok was een paradijs voor jonge duiven. Droge mest (met kattengrit) en overal sinaasappelkistjes waaruit de jongen veel motivatie haalden. Ook zorgde een kuurtje na de eerste vlucht precies op tijd voor een piek in de gezondheid. Waardoor voorafgaand aan de laatste vlucht in alle klassementen een uitstekende uitgangspositie werd ingenomen.

Ik besloot de laatste vlucht dan ook slechts 5 duiven te spelen. Destijds telden er namelijk nog 5 duiven voor het aangewezen kampioenschap en meer had ik er naar mijn mening niet nodig. Vakmanschap zou ik het niet willen noemen, maar zelfvertrouwen had ik destijds wel. Misschien was het zelfs jeugdige onbezonnenheid maar ik zocht de 5 best presterende jonge duiven uit. Iedereen verklaarde mij voor gek, maar ik hield voet bij stuk want ik was simpelweg van mening dat dit voldoende moest zijn.

Het bleek een goede zet. Op de niet zo makkelijke vlucht werden er 4 van de 5 in de prijzen gedraaid. Niet supervroeg maar ruim voldoende om aangewezen kampioen in de vereniging te worden, terwijl in het toenmalige rayon Zuidoost de 2^e plaats werd ingenomen. Kers op de taart was zelfs het 10^e kampioenschap in de afdeling Amsterdam (toen nog echt zo’n 800 hokken).

Later in mijn carrière volgden nog veel meer momenten van druk. Soms van een hele andere orde. Zo voelde ik bij de start in Aalsmeer in 2002 heel veel druk. Gek maar waar. Ik had een groot nieuw hok laten zetten en alles was super in orde ten opzichte van de duivensport op de volkstuin in Diemen (later werd het nog veel beter maar dat kon ik op dat moment nog niet weten). Ook had ik samen met mijn vader een grote ploeg jonge duiven gekweekt die op de natoer gespeeld zouden worden. Aangezien ik in Diemen altijd op een aardig niveau gespeeld had, voelde ik een grote onzekerheid. Zou het in Aalsmeer ook weer lukken? Ik kon me immers nergens meer achter verschuilen.

Ik had als het ware een soort faalangst, mede omdat de duiven op het nieuwe hok behoorlijk kwakkelden met hun gezondheid. Van zelfvertrouwen was allesbehalve sprake. Ik bleef het opleren van de jonge duiven dan ook maar uitstellen. Tot het moment dat er geen ontkomen meer aan was. Na het bij elkaar rapen van de junioren loste ik ze, met pijn in mijn buik, op zo’n 5 kilometer van het hok. Het liep goed af, de echte duivensport in Aalsmeer was begonnen, “ik was weer van de kant”. Ik kan mij de opluchting nog tot op de dag van vandaag zeer goed herinneren.

Ook in de jaren die volgden voelde ik de toenemende druk. In 2003 viel het nog mee. Alles was nieuw en het tweede deel van het seizoen verliep dusdanig goed dat ik mij alweer bij de rayon- en districtskampioenen mocht melden.  Echter nadat reeds in 2004 weer goed gespeeld werd, waren de jaren daarna nooit meer druk vrij. Ieder seizoen voelde ik bij de start de druk om maar eerst het niveau van het jaar daarvoor te halen.

Ik weet niet of ik de enige duivenmelker ben die dit zo ervoer maar soms zorgde het echt wel voor een knoop in mijn maag. Vooral als het de eerste vluchten niet helemaal verliep als ik verwachtte. Meestal kwam het echter in de loop van het seizoen wel weer in orde.

Soms was er ook druk van buitenaf. Als je behoorlijk speelt verwacht de buitenwacht dat je dit iedere week maar eventjes herhaalt. De druk werd nog iets groter omdat ik altijd met een behoorlijk grote ploeg speelde. Als je 80 duiven inkorft verwacht iedereen dat je vroeg draait en dit ook nog eens doet met een knetterende serie. Helaas is dit niet zo eenvoudig als sommige van de huidige toppers dit doen lijken.

Wellicht was ik te lief in de selectie en was de opleiding van mijn jonge duiven te slecht vooral in de jaren na 2013, want ik had altijd grote moeite om superhoge prijspercentages te draaien. Wellicht kwam het ook door de sterke concurrentie in zowel de vereniging als het rayon of de kring. Het resultaat was dan ook vaak dat ik een mooie tijdduif draaide (en regelmatig zeer vroeg plus ook vaak nog aangewezen) maar dat de echte kettinguitslag ontbrak. Achter mijn rug hoorde ik dan ook regelmatig het gefluister dat iedere behoorlijk spelende liefhebber wel kent ….

Gek genoeg was er ook druk van buitenaf als ik de grote ploeg thuisliet en met een select gezelschap aan de betreffende vlucht deelnam. Zo speelde ik vaak op de eerste dagfondvlucht graag een beetje defensief. Ik speelde dan een kleine ploeg en de rest op de Vitesse, die op dezelfde dag vervlogen werd. Men verklaarde mij altijd voor gek.

Meestal pakte dit echter prima uit. Mooi op tijd op de Dagfond met een mooi percentage en een vroege duif op de korte vlucht. Gek genoeg hoorde ik dan na afloop niets meer van de mannen die mijn vooraf voor gek verklaarden ….

De grootste druk ik ervoer ik echter in 2017, het laatste jaar van mijn actieve loopbaan. Met een verkoop aan het einde van het seizoen georganiseerd door Sportblad de Duif moest er wel een goed seizoen gedraaid worden. Ik wilde de mannen achter deze verkoop echt niet in de kou laten staan. Bovendien was ik voor het eerst in mijn duivensport professional doordat mijn werkgever mij had vrijgesteld van al mijn werkzaamheden vooruitlopend op een vertrek naar de concurrent.

Verzachtende omstandigheden waren er dus niet. Tijd en geld vormden ook geen probleem en er kon dus voluit gespeeld worden. Dus veel druk en veel prestatiedrang, iets dat ook foutief kon uitpakken.

Hetgeen achteraf ook bleek. Zo verzuimde ik mijn 3 topduiven in groot verband van het seizoen ervoor veilig te stellen. Iets dat ik normaal gesproken altijd deed. Ik verspeelde ze vervolgens alle drie. Ook speelde ik ditmaal niet defensief, zelfs roekeloos, vooral op de eerste Dagfondvlucht vanuit Gien. Met een desastreus resultaat; vele topduiven bleven achter.

Ondanks dit enorme verlies op Gien herstelde mijn ploeg zich wonderbaarlijk wel. Er werden weer vroege duiven gedraaid, waaronder een 1^e NPO op Bourges en een 10^e op Argenton met Jaida, de 17-201. Nog had in echter mijn lesje niet geleerd. Want ondanks dat ik twijfelde bij het inkorven speelde ik haar toch op Nationaal Chateauroux. Mijn honger naar succes was te groot want ik zag haar nooit meer terug …. Iets waar ik met regelmaat nog aan terugdenk.

Van plezier in het duivenhouden was op dat moment nog maar weinig sprake. Het hok was ontdaan van alle duiven die goed gepresteerd hadden op de Dagfond. Het ontbeerde mij dan ook aan enig (zelf)vertrouwen toen de duiven werden ingekorfd voor de laatste Dagfondvlucht. Het was dan ook niet helemaal toevallig dat de kopposities in alle tussenstanden uit handen werd gegeven. De teluerstelling hierover voel ik nog altijd.

Wellicht was het toeval of wellicht was ik verlost van de druk maar in ieder geval begon mijn relatief kleine ploeg jonge duiven (een 40 stuks, resterend na een rampzalige lossing op de eerste vlucht) te draaien als een tierelier. Nooit speelde ik beter met de jongen en op de natoer.

Zelfs tussentijdse afwezigheid door een training en een weekje in Duitsland voor mijn nieuwe werk brachten de ploeg niet uit haar evenwicht. Wekelijks vlogen ze vroeg, met mooie series (die op de natoer enigszins verbleekten door de oude duiven). Kers op de taart was de afsluiter met de snelste van de lossing. Toen vervolgens ook de verkoping behoorlijk verliep, ondanks de afwezigheid van vele verspeelde topduiven, kon eindelijk de druk van de ketel.

Al met al heb ik dan ook veel respect voor liefhebbers die jaar in jaar uit aan de absolute top spelen. Niet alleen hebben zij goede duiven, ze zijn zelf ook tegen de druk bestand. Tevens bezitten ze het vakmanschap plus het zelfvertrouwen om jarenlang de prestaties aaneen te rijgen. Of ze bezitten de gave om deze druk goed te relativeren. Dit zijn er echter maar enkele. Door de jaren heen heb ik namelijk ook met veel kampioenen gesproken die vergelijkbare ervaringen hadden met de druk. Ieder had zo zijn eigen manier om hiermee om te gaan, maar “lastig” vonden zij het allemaal. Wellicht hierover later nog eens meer.

Vandaar dus ook mijn grote respect voor topsporters in brede zin. Het valt echt niet mee om te presteren wanneer de hele wereld over je schouder meekijkt en winst of verlies breed wordt uitgemeten.

OP EIGEN HONK

Werd de tweede week van de vakantie in alle rust doorgebracht. Door het Chinese Nieuwjaar had ik voldoende tijd om samen met mijn dochter wat te ondernemen. Niets noemenswaardig maar gewoon wat “quality time” samen. Ook wel eens fijn.

Tot een volgende keer,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende