- vrijdag 14 januari 2022
Pattaya International Pigeon Race en quarantaine
Zondag 9 Januari. Op zondag 28 november schreef ik als titel boven het weekstuk dat toen het daglicht zag, “we zijn er weer”. Het bleek echter slechts voor heel eventjes want op de vijf volgende zondagen bleef de laptop dicht. De redenen hiervoor waren uiteenlopend. Van het vieren van Sinterklaas op 5 december, een kort reisje met de auto naar Malakka op 12 december, een wat langer tripje met het vliegtuig naar Kota Kinabalu (Sabah, Borneo) op 19 december en een aantrekkelijke tweede Kerstdag op 26 december. Slechts afgelopen week (2 januari) was er niet echt sprake van bijzondere activiteiten. Toen ontbrak mij eigenlijk gewoon de zin om iets de digitale ether in te slingeren.
Zin die ik tegenwoordig best een beetje moet maken. De dagen dat ik op zondagmorgen achter mijn laptop kroop en de woorden als het ware vanzelf op het beeldscherm terecht kwamen liggen ver achter mij. Vandaag lukt het echter alweer een beetje beter. Wellicht komt dit omdat ik gisteren voor het eerst in lange tijd weer eens duiven zag vallen.
Met dank aan PIPA voor de foto’s.
Tijdens het scannen van Facebook zag ik per ongeluk de link van de live video van de eenhoksrace vanuit het Thaise Pattaya voorbijkomen. Deze eenhoksrace heeft al enige jaren mijn interesse omdat ik deze graag zou wiIlen bezoeken. Pattaya ligt nabij Bangkok en dat is vanuit KL iets meer dan 2 uur vliegen. Een lang weekendje boeken is dan ook geen groot probleem qua tijd en kosten, ware het niet dat COVID al twee edities roet in het eten gooit. De grenzen zijn namelijk dicht, tenzij je een week in quarantaine gaat bij terugkeer en dat is mij toch iets te gortig.
Maar goed ik zag dus de link en klikte erop. Ik was één van de eerste bezoekers en zag de eerste beelden van de grootste internationale eenhoksrace ter wereld op mijn telefoon. Naar goed Aziatisch gebruik werd er begonnen met beelden van hetgeen er zoal te eten was voor de bezoekers die de duiven opwachten. In Azië draait alles om eten en dus kan/kon het niet anders dat ook bij deze eenhoksrace er meer dan voldoende keuze was voor de aanwezigen en dat er in de live verslaggeving uitgebreid aandacht aan werd besteed.
Na de aantrekkelijke beelden van de verzorging van de innerlijke mens volgden de opgenomen beelden van de inkorving van de dag ervoor. Dit inkorven ging er behoorlijk systematisch aan toe. Met een rij van voornamelijk vrouwelijke verzorgers die hun beurt afwachten om de duif aan de inkorver te geven. Na het inkorven over de antenne en de vleugel te hebben voorzien van een vleugelmerk ging iedere duif in een perfect schone plastic mand. Deze manden werden op hun beurt weer met een vorkheftruck in de eigen vrachtwagen geladen. Wederom waren het de dames die dit werk verrichten.
De vrachtwagen zelf vond ik een beetje aan de kleine kant gezien het aantal ingemande duiven (4.033). Deze zaten in 192 manden (de maximale capaciteit van de vrachtwagen) hetgeen dus neer kwam op 21 duiven per mand. Wellicht helpt het open karakter van de vrachtwagen en daarnaast zijn de duiven natuurlijk gewend aan de temperaturen tussen de 28 en de 35 graden (of soms meer).
Ondertussen had ik het kleine schermpje van mijn telefoon ingeruild voor het grote beeld van mijn smart TV (55 inch) doordat tijdens het bekijken werd gevraagd of ik wilde linken naar de smart TV. Ik deed dit nooit eerder maar het resultaat was verbluffend. Prachtig beeld van het enorme hok kamerbreed in mijn huiskamer.
Zo zag ik ook Gerard Koopman en enkele andere coryfeeën hun woordje doen voordat de beelden van de lossing getoond werden. De lostijd kon ik nergens ontdekken (en nog steeds niet) maar een beetje rekenwerk leerde mij dat dit omstreeks 7:00 uur geweest moet zijn.
De duiven werden gelost in ideale omstandigheden. Onbewolkt weer en een zwakke wind op de staart. Toch was het vertrek naar mijn bescheiden mening niet ideaal. Niet dat het veel uitmaakte voor het uiteindelijke verloop maar de duiven bleven lang in het zicht van de camera. Op zich een fantastisch gezicht om de ruim 4.000 duiven zich te zien groeperen om vervolgens toch weer in twee groepen uiteen te vallen.
Uiteindelijk arriveerden de eerste duiven na zo’n 3.5 uur vliegen. Het waren er maar liefst 14 tegelijk. Al werd ik net als op een gewone vlucht verrast. Ik was net even een broodje aan het smeren. De finale race was duidelijk een stuk minder pittig dan de halve finale toen 2 duiven tegelijk aankwamen. Het binnenlopen van de duiven is bij een groepsaankomst vervolgens wel cruciaal want het verschil tussen de 1e en de 14e prijs is niet alleen qua uitslag en prestige aanzienlijk maar ook qua opbrengst. Een seconde verschil tussen de nummers 1 en 2 betekende een verschil in opbrengst van meer dan 100.000 dollar! Tussen nummer 1 en nummer 11 bedroeg dit verschil al ruim 180.000 dollar.
Hierna volgden de duiven elkaar vlot op. Zeker gezien het veelal moeizame verloop op eenhoksrace viel het dit keer bijzonder mee. Een klein half uur na de eerste duif waren er zo’n kleine 400 duiven gearriveerd.
Wel viel mij op dat de geregistreerde tijden afweken van de werkelijke tijd. Het leek erop dat de klok op het uit 30 afdelingen bestaande enorme hok een ruime minuut voorliep ten opzichte van de wereldklok. Niet dat dit iets uitmaakt omdat alle duiven op dezelfde klok geconstateerd werden maar ik vond het wel opmerkelijk voor een race van een dergelijk kaliber.
De winnaar kwam uit Koeweit en de eerste Nederlandse duif werd als 8e geconstateerd en was voor de mij niet zo bekende melkers Vieberink en Visser. Ze lieten hier mee alle grote, veel bekendere en veelal veel commerciëlere Nederlandse hokken achter zich. De eerste Belgische duif werd als 12e geconstateerd en was afkomstig van het PIPA-breeding center (maar gespeeld onder Chinese vlag als ik het mij goed herinner). Voor de rest zaten bij de eerste 14 duiven maar liefst 5 Duitse duiven. Eenhoksrace zijn populair bij onze Oosterburen en ze presteren er ook zeer behoorlijk op. De eerste liefhebber met twee duiven was de bekende Amerikaanse, en ook in Nederland zeer gekende, liefhebber Mike Ganus (3e en 6e).
Doordat er gespeeld wordt/kan worden met meerdere teams die ook nog eens onder verdeeld kunnen worden in kleine (6 of minder) of grote teams (10 of minder) is het in de uitslag een beetje lastig op te maken met hoeveel duiven er nu daadwerkelijk gespeeld wordt.
Vandaar dat ik er vanmorgen even verder indook. De site van deze race biedt met een beetje zoekwerk alle noodzakelijke informatie.
Genoemde Mike Ganus speelde met 140 duiven vanaf de kwalificatie. Hoeveel er van deze duiven zich kwalificeerden voor de laatste 3 races is moeilijk vast te stellen omdat er tussen het moment van kwalificatie en de vluchten waarom het draait nog een aantal trainingsvluchten zit. Hetzelfde geldt voor het aantal duiven in de finale. In theorie zou het achterhaald kunnen worden door de ingekorfde duiven te turven. Dit is echter een beetje teveel werk. Hoeveel duiven er ooit verzonden werden naar Thailand valt helemaal niet te achterhalen. Het aantal inschrijvingen wordt namelijk vastgesteld na de kwalificatie race van 120 kilometer. Duiven die niet binnen 5 dagen na de lossing thuis zijn kwalificeren zich niet. Bij duiven die langer dan 3 dagen onderweg zijn en korter dan 5 dagen kan de deelnemende liefhebber bepalen of hij de duiven activeert of niet. Duiven die binnen 3 dagen de 120 kilometer afleggen zijn verplicht geactiveerd . De kosten bedragen 550 dollar per duif (!) De winnaar uit Koeweit had na de 120 kilometer vlucht 17 gekwalificeerde duiven.
Overigens werden er door de Koeweiti maar liefst 1.421 duiven ingeschreven. Heel wat meer dan de 879 duiven uit Nederland, 409 uit België en de 5 uit Frankrijk. Wellicht heeft één en ander met draagkracht en de spelmogelijkheden in eigenland van doen.
Uit Nederland namen onder Nederlandse vlag 47 hokken deel en onder Chinese vlag nog eens 15 hokken (met nog eens 154 duiven). Wie de prestaties van de diverse hokken beoordeelt moet wel even goed de verschillen in aantal duiven in het oog houden. Zo had Gerard Koopman na de kwalificatie nog 136 duiven in de strijd, team Hooijmans 112, Team GPS 56, Team Bakker 50, Combinatie van Wanrooij 49, Arie Dijkstra 30, Hans en Evert-Jan Eijerkamp 30, Jaap Koehoorn 29 en Pieter Veenstra 28. De combinatie Vieberink Visser die zich als beste klasseerde deed het met 12. De kleinste Nederlandse deelnemers (3 hokken) vaardigen 4 duiven naar Thailand af.
De deelname van de niet eerdergenoemde landen aan de laatste drie races was als volgt:
Canada 218, USA 453, Mexico 18, Noorwegen 9, Zweden 7, Verenigd Koninkrijk 210, Spanje 49, Portugal 6, Denemarken 79, Duitsland 1.209, Zwitserland 22, Oostenrijk 73, Italië 45, Polen 423, Tsjechië 32, Slowakije 40, Hongarije 63, Oekraïne 2, Roemenië 221, Moldavië 6, Servië 5, Bulgarije 126, Griekenland 15, Rusland 9, Marokko 25, Egypte 6, Irak 38, Saoedi-Arabië 23, Qatar 374, UAE 181, Zimbabwe 25, Zuid-Afrika 174, Pakistan 7, China 383, Taiwan 23, Thailand 1.128, Indonesië 66, Filipijnen 43 en Australië 14.
Dit alles maakt volgens de organisatie een totale deelname van 8747 duiven uit 46 landen. Na de kwalificatie worden hiervan 5.820 duiven geactiveerd. Hetgeen een inkomstenbron betekent van 3.2 miljoen dollar. Hier tegenover staan natuurlijk veel kosten. Na aftrek van het prijzengeld (ter waarde van bijna 1,7 miljoen dollar) blijft er nog zo’n 1.5 miljoen dollar over om deze te dekken. In een land als Thailand moet dit zeker wel lukken, al zijn er natuurlijk ook nog de kosten voor de agenten in het wereldwijde netwerk alsmede de promotiekosten.
Bij een eenhoksrace op de schaal van de Pattaya International Pigeon Race is het echter zeker big business voor de organisatoren. En zeer zeker winstgevend. Gezien de enorme deelname en het nog altijd groeiende aantal races voorzien de eenhoksrace zeker in een behoefte dus is het niet aan mij hier verder een oordeel over te vellen.
Het maakt mij echter wel steeds nieuwsgieriger. Hopelijk openen de grenzen dit jaar zonder langdurige quarantainemaatregelen zodat ik het komend jaar zelf eens een kijkje achter de schermen kan nemen.
OP EIGEN HONK
Was het een bijzondere periode want dochterlief was in de periode tussen 10 december en 6 Januari in Nederland. Ze had er lang naar uitgekeken en ondanks de dreigende Omikronvariant besloten we gezamenlijk dat ze na bijna 2,5 jaar toch naar Nederland zou afreizen. Dit was voor alle betrokkenen best wel een beetje spannend want een meisje van 17 reist niet elke dag naar de andere kant van de wereld.
Gelukkig is alles echter goed gegaan en is Floor inmiddels weer terug in Maleisië. Hetgeen echter niet zonder slag of stoot verliep. In tegenstelling tot in Nederland moet je in Maleisië namelijk wel in quarantaine. Waar in Nederland een PCR test 48 uur voor vertrek volstaat zijn de regels hier behoorlijk wat strenger.
Om Maleisië binnen te komen moet je ook 48 uur voor vertrek een PCR test doen, echter bij aankomst op de luchthaven wordt deze nog eens herhaald. Ook wordt de pols dan voorzien van een polsbandje dat pas na de quarantaine mag worden afgedaan (in een daartoe aangewezen kliniek).
Bij thuiskomst wacht dan de zogenaamde “home quarantine”. Dat wil zeggen dat mijn dochter haar dagen doorbrengt op haar eigen kamers en ik het eten en drinken voor de deur neerzet. Dit alles gedurende een periode van 5 dagen waarna weer een PCR test moet worden afgenomen. Pas als deze negatief is mag twee dagen na het afnemen van de test de polsband worden afgenomen en de quarantaine worden opgeheven. Gisteren stond bovendien een ambtenaar van de verantwoordelijke dienst op de stoep om één en ander te controleren en navraag te doen of er geen symptomen waren.
De afwezigheid van Floor bood ons de gelegenheid wat korte binnenlandse reisjes te maken. Op het programma stonden een bezoek aan Malakka en een bezoek aan Kota Kinabalu op Sabah. Op beide locaties werd weer volop genoten van het goede Maleisische leven. Lekker weer, een goed hotel en heerlijk eten in goed gezelschap. Helaas wat minder voor de kilo’s maar daar proberen we de komende tijd tot aan de volgende trip maar weer wat op te letten.
Tot een volgende keer,
Groet,
Michel
