Zondag 28 november 2021. Het was alweer een tijdje geleden dat ik op een zondag voor het beeldscherm plaats nam om weer eens een weekstuk de digitale snelweg op te slingeren maar we zijn er weer.

Het was om precies te zijn van 18 oktober gelden en nog nooit eerder zat er zo’n lange periode tussen twee weekstukken. Maar liefst vijf zondagen liet ik verstek gaan. Soms werd dit veroorzaakt door andere bezigheden zoals het doen van de wekelijkse boodschappen of een tripje naar Penang. Echter het leeuwendeel van de zondagen ontbrak mij simpelweg de motivatie en inspiratie om mijn gedachten over de gebeurtenissen in Duivenland en in Maleisië te delen.

Wel bleef ik het meeste nieuws in duivenland wel op de voet volgen, al gebiedt de eerlijkheid mij de zeggen dat ik Facebook de laatste tijd steeds vaker links laat liggen. De eenvoudige verklaring hiervoor is dat ik er minder tijd voor had doordat ik inmiddels weer alle dagen op het werk doorbreng in plaats van in het zogenaamde “home office”. Werken op het werk kost al snel zo’n 1.5 uur aa

n reistijd. En tijd kun je maar één keer besteden.

Daarnaast moet ik ook bekennen dat de vervreemding van de duivensport en van de duivensport op Facebook in het bijzonder steeds grotere vormen begint aan te nemen. Het niveau van de discussies en de bijzondere armoedige kwaliteit van veel van de gemaakte opmerkingen begint mij steeds meer tegen de borst te stuiten.

Een sportvriend met wie ik regelmatig mail schreef deze week dat ze eigenlijk “Facebook voor de duivensport zouden moeten verbieden”. Een grapje natuurlijk, maar wel eentje met een serieuze ondertoon. Door Facebook heeft namelijk iedereen die dat wil een podium om ongenuanceerd zijn of haar mening te spuien. Vaak niet gehinderd door kennis van zaken om over het taalgebruik nog maar te zwijgen.

Daarnaast wordt er ook vaak op de man gespeeld zonder dat de feiten die rechtvaardigen. Vooral het NPO-bestuur in het algemeen en enkele bestuurders in het bijzonder moeten het daarbij in vaak niet mis te verstane bewoordingen ontgelden.

Persoonlijk kan ik daar niet zo goed tegen. Als ik het lees jeuken mijn handen vaak om te reageren. Om te vragen wat de persoon in kwestie dan zelf wel voor de duivensport betekend heeft. Echter in de meeste gevallen kan ik mij beheersen want de persoon in kwestie zal mij toch geen gelijk geven. Om over de te verwachtte commentaren van eventuele medestanders van de zegsman maar niet te spreken.

Overigens is het een maatschappelijk verschijnsel. Acceptatie van maatregelen en/of besluiten genomen door de ene groep leidt automatisch tot afwijzing door een andere groep. Met grote verbazing heb ik gelezen over de rellen die uitbraken nadat bekend werd dat er aan het eind van afgelopen week nieuwe maatregelen zouden worden genomen om de pandemie te beteugelen.

Nederland begint vanaf een afstand echt steeds meer op een bananenrepubliek te lijken waarbij burgers het wettelijk gezag niet meer accepteren.

Nu maakt het gezag er soms ook wel een beetje een potje van maar ik zou niet graag in de schoenen van de gezagdragers willen staan. Alles ligt onder een vergrootglas en wordt in de media breed uitgemeten door henzelf en door voor- en tegenstanders.

Ik dacht nooit dat ik het ooit zou schrijven maar soms lijkt het beter dat de bevolking een beetje onwetend wordt gehouden. Onze mediacratie met veel toegang tot inofmatie brengt namelijk uiteindelijk ook niet veel goeds.

Vanaf hier zijn we weer terug bij de duivensport want ook hier heeft de toegenomen informatie niet tot veel verbetering geleid. Vroeger toen ik nog een teenager was, die samen met mijn vader vergaderingen bezocht, waren de bestuurders enigszins op de hoogte. Het waren veelal sterke leiders met een grote mond en in sommige gevallen waren het bijna dictators. Redelijk goedwillende dictators die de duivensport naar eer en geweten en soms met een beetje eigen belang vaak vele jaren bestuurden.

De grote goegemeente had geen enkele informatie over wat dan ook en volgde de bestuurders min of meer stilzwijgend. Er was hoogstens een enkeling die wel eens op een vergadering verhaal ging halen. Of dit poogde. Al dan niet gevoed door spiritualiën. Voor de rest vond de goegemeente alles wel goed zolang er in het seizoen maar gevlogen werd tegen niet al te hoge kosten.

Van openheid, verantwoordelijkheid afleggen of zoiets als dierenwelzijn had nog nooit niemand gehoord. Die veranderingen kwamen pas met het verstrijken van de jaren. Jaren waarin ook steeds meer informatie op straat kwam te liggen. Jaren waarin het voor de gemiddelde bestuurder er niet makkelijker op geworden is.

Als ik nu kijk naar het huidige NPO-bestuur dan is men nog altijd vooral bezig met puinruimen. Allerhande beleidszaken zijn door vorige besturen verwaarloosd om het mild te verwoorden. Het huidige mijns inziens hooggekwalificeerde bestuur werkt inmiddels aan een groot aantal zaken om deze ten minste te brengen op het voor de huidige tijd gewenste niveau. Een ondankbare en zeker niet sexy klus, maar wel een noodzakelijk klus voor de continuïteit van de sport. Dat dit tijd en geld kost leidt geen twijfel en dat dit ook leidt tot niet altijd gewenste veranderingen is ook meer dan aannemelijk. Eén en ander wordt er bovendien niet makkelijker op door de karrevrachten aan kritiek in de sociale media.

In dit kader is het wel gunstig dat de begroting voor 2022 tijdens de digitale ledenraad met een ruime meerderheid werd goedgekeurd. Hierdoor kunnen zaken als bijvoorbeeld het bouwen en onderhouden van de zgn. NPO-cloud doorgang blijven vinden. Iets dat in mijn ogen noodzakelijk is om te kunnen blijven voldoen aan de toenemende regelgeving vanuit Den Haag en Brussel.

Een databank is mijns inziens overigens iets dat je als NPO inderdaad gewoon in eigen hand moet houden en niet moet onderbrengen bij een marktpartij als bijvoorbeeld de Compuclub. Persoonlijk heb ik niets tegen de Compuclub maar dergelijke gegevens dienen in het kader van dataveiligheid en continuïteit gewoon in eigen beheer worden verzameld en opgeslagen.

Gezien het schrijven dat hierover verzonden is denkt de Compuclub, in het verleden al dan niet gesteund door (leden van) het vorige NPO-bestuur, hier anders over. Ik ben dan ook wel nieuwsgierig hoe deze zaak zich verder ontwikkelt nu de afdelingen zich in groten getale achter het NPO-bestuur hebben geschaard door het goedkeuren van de begroting. Iets waaraan op voorhand nog wel getwijfeld werd. Bij de stemming bleek dus dat deze twijfels niet terecht waren.

Zeeland – Ook in Zeeland blijkt het weer te rommelen. Behalve het feit dat de gesprekken tussen de Nishoek en het afdelingsbestuur nog niet erg vlotten zit er nu weer een nieuwe haar in de boter. Op de vraag om kandidaten te leveren voor het afdelingsbestuur heeft een lid van PV De Nishoek zich kandidaat gesteld.

Nu staat het iedereen in een afdeling vrij om zich kandidaat te stellen maar het is heel goed voor te stellen dat het huidige bestuur van de afdeling Zeeland niet zit te wachten op een kandidaat uit de Nishoek voordat het langlopende conflict met diezelfde vereniging is opgelost. Daarom heeft men de verkiezing van deze kandidaat uitgesteld naar de voorjaarsvergadering.

Een logische stap als je het mij vraagt maar zoals alles in het Zeeuwse levert ook dit besluit weer de nodige weerstand op. Waarbij de tegenwind weer waait uit de gekende hoek overigens. En dit maakt het wel een beetje doorzichtig als je het mij vraagt. Wordt zonder twijfel vervolgd.

OP EIGEN HONK

Ten aanzien van de Covid situatie ben ik best blij dat ik in Maleisië woon. Hier worden discussies als die al lang in Nederland plaatsvinden niet of nauwelijks gevoerd. Als ze al gevoerd worden dan is er nauwelijks een podium voor waardoor er geen brede maatschappelijke discussie ontstaat.

Hierdoor gaat de besluitvorming na een aanvankelijk aarzelende start best snel. Hetzelfde geldt voor de vaccinatie. Zo is inmiddels bijna 80% van de gehele Maleisische bevolking gevaccineerd. Veel meer is bijna niet mogelijk gezien het grote aantal kinderen onder de 12 jaar (en de mensen die op grond van hun gezondheid niet gevaccineerd kunnen worden). Op mijn werk bedraagt het percentage gevaccineerde collega’s zelfs 99%.

Ook op nieuwe ontwikkelingen wordt nu snel ingespeeld. Waar in Nederland de boostervaccinatie maar mondjesmaat opgang komt, kreeg ik alweer bijna twee weken geleden mijn boostervaccinatie. Ongevraagd, gewoon volgens het systeem. Inmiddels kregen op deze wijze al bijna 2.2 miljoen mensen een derde vaccinatie.

Eén en ander vertaalt zich op dit moment in een relatief laag aantal nieuwe besmettingen. Al houd ik gezien de gekende Aziatische wij-cultuur toch nog een beetje mijn hart vast. Mensen komen hier graag samen om te eten en eten is juist één van de momenten waarop het mondkapje af moet en men dicht bij elkaar zit.

Een mondkapje dat ondanks de warmte alhier door zo goed als iedereen altijd gedragen wordt. Overal behalve in huis.

Voor de rest valt er weinig te melden. Het bezoek aan het kleine hok van de eenhoksrace in Sepang laat nog even op zich wachten.

Tot een volgende keer,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende