- donderdag 19 november 2020
Tijd, kweek, paratyfus, bijproducten en nogmaals tijd
Zondag 15 november 2020. Half november alweer. De tijd vliegt. Over een week koppelen de vroege winterkwekers. Op vele hokken is de afgelopen weken al eens voor gekoppeld. Ik las hier regelmatig over in diverse schrijfsels en op Facebook.
Iets dat ik overigens zelf nooit deed maar mij toch wel bijzonder handig lijkt. Het scheelt veel gedoe tijdens de reguliere koppeling. Minder knokpartijen en de koppels zullen gelijkmatiger op eieren komen. Althans dit laatste vermoed ik.
Bij mij lagen de eieren altijd behoorlijk uiteen. Een paar duivinnen legden heel vroeg en dit waren altijd dezelfde. Een relatief grote groep rond een dag of twaalf tot veertien en daarna een aantal koppels heel laat. Bij deze koppels schoof ik dan na een dag of veertien kunsteieren onder waarna de dan broedende duivin alsnog vaak legde. Vermoedelijk een kwestie van meer rust.
Het trage op de eieren komen was waarschijnlijk ook een kwestie van voorbereiding. Hieraan schortte het wellicht een beetje. Bij mij op het hok brandden de lichten de hele herfst en winter altijd al twaalf uur dus hieraan kon het niet gelegen hebben. Echter in tegenstelling tot bijvoorbeeld mijn vader begon ik niet al twee weken van tevoren met het opvoeren van vooral de duivinnen. Hij voerde ze als was er een fondvlucht op komst. Ook brandden bij hem de lichten veel langer omdat het kweekhok gescheiden belicht kon worden van de vliegers. Dit had een positief effect op de bereidheid tot koppelen en wellicht ook op de snelheid van het leggen.
Persoonlijk had ik nooit zoveel problemen met een trage leg. Ik heb er weinig nadeel van ondervonden. Het is namelijk helemaal niet erg tenzij je de eieren wilt verleggen natuurlijk. Dan is het wat lastig. Als je de koppels echter hun eigen jongen wilt laten grootbrengen heeft het zelf nog een voordeeltje. Laat gelegde eieren zijn vaak bevrucht waar vroeg gelegde eieren nog wel eens schier zijn. Vooral bij koppels met oudere doffers is een vroeg ei vaak onbevrucht.
Paratyfus – Onbevruchte eieren kun je ook hebben als je tekort voor de koppeling nog in de medicijnkast gezeten hebt. Het valt aan te raden zo’n zes weken voor de koppeling niet meer je heil te zoeken tot medicijnen. Tenzij de duiven ziek worden natuurlijk. Dan moet er opgetreden worden maar dient er pas gekoppeld te worden als de duiven helemaal hersteld zijn.
Een klassieker in deze is natuurlijk de paratyfus en met name het kuren of het enten hiertegen. Als je kuurt of ent moet je gewoon wachten met koppelen. Soms gaat het al na vier weken maar beter is zes weken te wachten.
Overigens lees ik ieder jaar de vraag op Facebook wat de beste behandeling is tegen Paratyfus? Kuren, enten of een combinatie van die twee? Helaas is er nog steeds geen geheel objectieve behandelmethode vastgesteld. Evenals de meeste liefhebbers hebben ook de meeste duivendierenartsen verschillende meningen.
In het geval dat de duiven de ziekte onder de leden hebben is de aanpak door de dierenartsen op hoofdlijnen identiek. Kuren en dan een week of twee weken later enten. Soms hierna nog nakuren. Geen consensus bestaat er over het middel waarmee gekuurd dient te worden en of er met dode of levende entstof gevaccineerd moet worden. Dit is wel erg jammer want het brengt vooral jonge onervaren liefhebbers in verwarring.
Nog erger wordt in het geval van het preventief behandelen of niet. De ene dierenarts raadt het af. De ander raadt het aan. De één zegt, kuur een aantal weken. De ander adviseert, enten. Over de enting is men dan ook weer niet eensluidend. Sommige witte jassen zweren bij dode entstof terwijl anderen een absolute voorkeur hebben voor levende entstof. Wellicht schuilt in deze materie een schone taak voor de WOWD. Om één en ander eens te objectiveren. Voor zover mogelijk.
Persoonlijk kuurde ik de laatste jaren van mijn duivenloopbaan niet meer tegen de Paratyfus. Na dit zo ongeveer tussen 1995 en 2013 vrijwel ieder jaar gedaan te hebben ben ik er na 2013 mee gestopt. In het najaar van 2013 kreeg ik namelijk Paratyfus bij mijn kweekduiven ondanks dat ik ze de weken voordien drie weken gekuurd had.
Een uitbraak die ik niet snel zal vergeten want het koste mij vele bewezen kweekduiven. Ook vroeg de uitbraak het uiterste van mijn mentale weerbaarheid. Ik hield er vrijwel het hele seizoen 2014 last van. Niet bij de vliegers overigens.
Uiteindelijk kreeg ik de problemen onder controle door te gaan enten met levende entstof. Aanvankelijk twee keer per jaar. Later één keer per jaar. Ook gaf ik de duiven vanaf het najaar van 2014 twee tot driemaal per week Allicine over het voer. Het hele jaar door. Pas vanaf dat moment kreeg ik de problemen echt onder controle. Wie er meer over wil lezen moet mijn oude weekstukken uit die tijd maar eens teruglezen.
Bijproducten – In dat kader is het ook wel leuk om te verwijzen naar een recent stuk van de meesterschrijver uit Baarle-Nassau. Hij schrijft/schreef op zijn bijzonder grappige en onnavolgbare wijze over zijn mislukking om mensen te overtuigen dat bijproducten niet werken.
Op zich heeft hij wel een beetje gelijk want er is veel kaf onder het koren en veel bijproducten werken niet. Echter dit geldt niet voor alle bijproducten. Behalve bovenstaande ervaring met Allicine kan ik uit eigen ondervinding spreken dat bijvoorbeeld de producten van Koehoorn en Boskamp wel degelijk de conditie verhogen. De duiven herstelden en trainden simpelweg beter in de jaren waarin ik deze producten gebruikte.
Goed herstel en een goede training zijn natuurlijk een voorwaarde voor een goed resultaat op de vluchten, echter het zijn natuurlijk niet de enige voorwaarden. Een goed getrainde en goed herstelde duif zonder een goed lichaam en een goed kompas zal nooit een vlucht winnen. Andersom is dit wellicht wel mogelijk maar ik vermoed dat er maar heel weinig duiven zoveel klasse hebben dat ze zonder extra ondersteuning de eindstreep van een modern duivenseizoen halen.
In een normaal seizoen vliegen de meeste oude duiven, en zeker de duivinnen, op de tophokken namelijk tussen de achttien en vierentwintig vluchten. Wekelijks de mand in tussen april en medio september. Met een piekperiode van twaalf weken waarin wekelijks of Midfond of Dagfond gevlogen wordt. Dit vraagt veel van een duivenlichaam. Het is heel dan ook heel iets anders dan een klassiek seizoen met twaalf weken Vitesse/Midfond, om na een korte pauze nog een paar navluchten af te werken.
Zoals gezegd misschien zijn er superhokken waar duiven dit aan kunnen maar hiervan ken ik er niet veel. Op alle hokken die ik regelmatig bezocht werden producten ter ondersteuning van de conditie gegeven. Let wel bijproducten, medicijngebruik was een ander paar mouwen.
Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat degenen die daar het beste mee omgingen vaak de beste resultaten haalden. Let op, dit betekende in de regel dat degene die zo min mogelijk medicijnen gaven uiteindelijk de beste resultaten behaalden. Vooral de laatste jaren.
OP EIGEN HONK:
Hier in Maleisië verlies ik zo ongeveer geheel het besef van de tijd. Over zes weken is het al Kerstmis geweest. Iedere dag is hier namelijk zo ongeveer hetzelfde qua weer en daglicht dus het besef waar we ons in het jaar bevinden krijg ik alleen door de planning op mijn werk en of bijzondere gebeurtenissen.
Dit waren veelal reizen en tripjes, al dan niet naar het buitenland. Die gaven enig gevoel van tijd en voortgang. Iets om naar uit te kijken. Echter op dit moment staat er werkelijk niets gepland. Het klinkt bijna een beetje depressief maar er is op dit moment dus weinig om naar uit te kijken.
Kerst en de klassieke Nederlandse feestdagen stellen hier weinig tot niets voor. Zelfs oudjaar gaat zonder al te veel vuurwerk voorbij. De afgelopen jaren boekte ik daarom vaak een vakantie. We vierden al eens Kerst op Bali en brachten vorig jaar de dagen voor de Kerst door in Thailand. Dit jaar dus niets van dit alles. Ook een bezoekje aan Taiwan dat ik graag zou ondernemen behoort niet tot de mogelijkheden doordat de grenzen nog steeds gesloten zijn.
Het zorgt ervoor dat we het vermaak dichter bij huis moeten zoeken. Vaak letterlijk in huis want bijvoorbeeld een restaurant bezoek voelt op dit moment allesbehalve relaxed. Zo aten we afgelopen weekeinde “home made” teppanyaki op het terras. Na enkele weken hiervoor al eens de “steamboot” variant op hetzelfde terras gegeten te hebben konden dit nu mooi combineren. De commercie speelt er hier letterlijk handig op in door een soort totaalpakketten voor een zacht prijsje via internet te verkopen. Het kookgerei en de benodigde ingrediënten worden na bestelling op het gewenste tijdstip thuisbezorgd. Misschien bestaat dit in Nederland of België ook wel maar mij was dit nog nooit eerder opgevallen.
Wie echter uit bovenstaande de conclusie mocht trekken dat ik mij verveel komt bedrogen uit. De dagen hier zijn best wel goed gevuld. Zeker omdat alles hier gewoon ook wat langer duurt. Gisteren ging ik bijvoorbeeld met dochterlief naar de kapper, de supermarkt en de elektronicazaak plus dat we toch nog maar wat aten ondanks het a-relaxte gevoel. Tijdbeslag ruim vier uur terwijl het verkeer op dit moment nu niet bepaald druk is.
Een leuk vader-dochter dagje dat voorbijvloog. Zoals zovele dagen. Hierover wellicht een andere keer meer.
Tot een volgende keer,
Michel
