- woensdag 07 oktober 2020
Terug uit de jungle
Zondag 4 oktober 2020. Buiten is het weer grijs. De laatste tijd schijnt de zon wat minder uitbundig maar nog altijd is het wel lekker warm. Het weer is dit weekeinde goed te vergelijken met dat van vorig weekeinde toen we vier dagen en drie nachten in het nationale park Taman Negara doorbrachten.
Ideaal weer voor een dergelijke trip want in de volle zon wil je in Maleisië niet een (halve) dag buiten zijn. Je wordt dan bijna letterlijk levend gebraden. Zelfs bij een vrijwel geheel bewolkte hemel en beschermd door het prachtige tropische regenwoud kleurden mijn onbedekte armen en benen nog meer dan behoorlijk.
Wellicht was het de combinatie van licht, lucht en water die ervoor zorgde. We zaten namelijk regelmatig in een boot op de prachtige rivieren die het regenwoud doorkruisen. Plaatste ik vorige week nog foto’s van internet, deze week zijn ze van eigen hand. De mooiste foto’s maakte ik op de derde dag toen we een zogenaamde cascade gingen bezoeken. Echter ook de privétrip per boot naar het Guesthouse (www.seramaholiday.com) op dag één was een hoogtepunt. Er waren geen andere gasten dus hadden we de boot voor onszelf.
Het was het begin van een al bij al een gedenkwaardige vakantie. Omdat we op internet in het Guesthouse na geheel verstoken waren van contact met de buitenwereld. We leefden er als het ware in een soort bubble. In het Guesthouse samen met de eigenaren en het personeel want andere gasten ontbraken.
Hetzelfde gold voor de tochtjes door het tropisch regenwoud. In de jungle troffen we slechts enkele verdwaalde medebezoekers, waarvan we sommigen op de tweede dag al begonnen te herkennen omdat we steeds dezelfde mensen tegen het lijf liepen. Voor de rest was er veelal sprake van serene rust al zou het gebruik van elektrische motoren of de zogenaamde long boats nog wel een stapje in de goede richting zijn.
Wat overheerste was de prachtige schoonheid van de jungle met zijn imposante groen in combinatie met vele immense boomstronken en/of stammen op de grens tussen oever en rivier. Als mens die zijn vierenvijftigste verjaardag vierde tussen woudreuzen van meer dan vierhonderd jaar oud voel je je dan bijzonder klein en ondergeschikt aan het systeem.
De duivensport was vorig weekeinde dan ook weer even letterlijk erg ver weg. Ik kreeg niets mee van de afgelaste vluchten van de Zuidelijke afdelingen en zag pas vandaag het verloop van de najaarsklassiekers. Ik heb werkelijk geen seconde aan de duivensport aan gedacht.
Echter ook de duivensport lijkt figuurlijk terug te keren uit de jungle waarin onze mooie hobby verzeild was geraakt. Onder leiding van het nieuwe bestuur worden een aantal gordiaanse knopen systematisch ontward. Zoals ik in mijn vorige schrijfsel al schreef blijken de losse stukken die de laatste weken het daglicht zagen onderdeel van een groter beleidsplan. Een beleidsplan dat nog niet af is en waar nog behoorlijk wat hoofdstukken moeten worden ingevuld maar waarvan de contouren meer dan duidelijk zichtbaar zijn.
Het is duidelijk welke richting het bestuur uit wil. De rol van de verenigingen en de afdelingen wordt door het nieuwe bestuur gekoesterd. Ze vormen de hoekstenen van de duivensport. Zij zijn de kurk waarop de sport drijft en moeten de basis blijven vormen van de sport. Belangrijk instrument hierbij is het geven van een zwaardere stem aan de afdelingen in de besluitvorming tijdens de ledenraad. Het aantal afdelingsvertegenwoordigers in de ledenraad zal bij aanname van dit beleid spoedig verdubbelen.
Door deze verdubbeling wordt de invloed van de secties een stuk minder groot. Waar ze tot op heden samen met de platvormen bijna de helft van het aantal stemmen hadden gaat dit terug naar zo’n vijfentwintig procent. Als de sectorbesturen tenminste op peil blijven (tenminste 3 bestuurders). Is dit namelijk niet het geval dan verliest een sectie (tijdelijk) het stemrecht.
De eerste sectie voelde de bui ogenschijnlijk al hangen. Onder het motto dat bijna al hun speerpunten waren ingelost hangen de bestuurders van de sectie Dagfond hun bestuurdersjas reeds aan de wilgen. Als ik een aantal mannen niet wat beter zou kennen zou ik haast denken dat de bestuurders weglopen voor de meer uitvoerende/organiserende taak die het NPO-bestuur voor ogen heeft voor de sectie besturen.
De sectiebesturen moeten in de ogen van het NPO-bestuur namelijk hun spel opleuken. Aantrekkelijker maken voor binnen- en buitenwacht. Het nieuwe bestuur heeft hier duidelijke, soms best wel creatieve ideeën over. Ideeën waarvoor je aan de slag en de boer op moet en die je niet vanuit de ivoren toren kunt realiseren. Ik ben dan ook wel benieuwd hoeveel sectiebestuurders er overblijven en hoeveel nieuwen er zullen opstaan. Als het op werken aankomt geven vele wat commerciëlere bestuurders vaak niet thuis.
Ook interessant is het standpunt over het beleid ten aanzien van de elektronische constateersystemen. Hier is een duidelijke stap uit de jungle genomen. Het bestuur wil vooral de leveranciers volgen en geen megalomane projecten opstarten met eigen eisenpakketten, etc. Ten opzichte van midden jaren negentig is de invloed op de leveranciers natuurlijk aanzienlijk afgenomen. Recht evenredig met het aantal leden ben ik geneigd om te zeggen. Het nieuwe bestuur lijkt dit duidelijk in te zien.
In dit kader ben ik ook nieuwsgierig hoe men in Papendal verder gaat met de Zeeuwse erfenis van het vorige bestuur. Waar door het vorige NPO-bestuur hard op de trommel geslagen werd is het nu angstaanjagend stil. Het lijkt er eerlijk gezegd op dat de huidige bestuurders het project niet zo zien zitten. Ik kan er ergens in het beleidsdocument overheen gelezen hebben maar ook op het to-do-lijstje voor 2021 kan/kon ik het troetelkindje van de vorige voorzitter niet terugvinden.
Wellicht broedt men op een terugtrekkende beweging voordat men er iets over wil publiceren. Van de gedwongen overgang naar nieuwe systemen lijkt echter in zijn geheel geen sprake meer te zijn.
Dit geldt volgens mij ook voor de afdeling Zeeland zelf. Behalve mooie documenten lees ik zo ongeveer helemaal niets over de pilot. Geen duidelijke resultaten, geen duidelijk toekomstperspectief, etc.
Het enige concrete dat ik de afgelopen maanden las/zag was vage “prietpraat” in een vage presentatie voor het voorzittersoverleg. Een presentatie met een al even zo vage naam “Op weg naar het einddocument”. De inhoud op de diverse slides deed mij nu niet direct van enthousiasme opveren.
Tezamen met de oorverdovende stilte rond het nieuwe gebouw van stichting de Nishoek is het Zeeuwse project in mijn ogen aan het ondergaan in plaats van na een worsteling boven te komen. Misschien is het tijd om eens klare wijn te schenken ……
Overigens zorgt het oprukkende Coronaspook ook in duivenland weer voor de nodige issues. Gelukkig net buiten het seizoen maar toch. De bijeenkomst van 3 oktober gepland door het NPO-bestuur werd al gecanceld en ik zag ook dat de Golden Ten al verplaatst is naar januari. Veel huldigingen zullen er de komende maanden ook niet plaatsvinden al wordt er voor tentoonstellingen nu gewerkt aan een protocol.
Oprecht vraag ik mij echter af wie er met een dagelijks aantal besmettingen van rond de vierduizend nu nog in een veelal muf verenigingslokaal wil zitten. Gezien de leeftijdsopbouw van de gemiddelde vereniging en haar bezoekende achterban lijkt me het überhaupt aan te bevelen elkaar niet te veel op te zoeken en geen risico’s te nemen.
OP EIGEN HONK
Zijn we dus sinds dinsdagavond weer thuis na een prettig uitje. Met een schuin oog kijk ik alweer na een volgend tripje. Binnenlands want ik vrees met grote vreze dat de grenzen nog wel even gesloten zullen blijven. Vooralsnog zijn deze grenzen, voor het reizen van en naar Maleisië, gesloten tot en met 31 december. Ik vrees echter dat gezien de sterke stijging van het aantal gevallen buiten Maleisië en vooral in de Westelijke wereld dit nog wel eens verlengd zou kunnen worden.
Het is zelfs de vraag of met het ook in Maleisië aanzienlijk toenemende aantal gevallen de grenzen tussen de verschillende staten (feitelijk een soort provincies) wel open zullen blijven. De ene staat is namelijk zwaarder getroffen dan de andere en in een eerder stadium heeft men het reizen tussen staten al eens verboden.
Helaas, of is het misschien gelukkig, kan ik hier niets aan veranderen.
Tenslotte wil ik veel lezers nog bedanken voor de twee zaken. Ten eerste de vele steunbetuigingen en opbeurende reacties na mijn vorige weekstuk en ten tweede voor de enorme berg felicitaties die ik mocht ontvangen voor mijn verjaardag. Beiden waren hartverwarmend en doen mij zeker goed.
Tot een volgende keer,
Michel
