Zondag 5 juli 2020. Na een inspannende wandeling van iets minder dan een uur rond de golfbaan, om het luie lichaam toch nog maar wat in beweging te houden, ben ik toch maar weer even achter de laptop gekropen. Voor een gemakkelijk weekstuk ditmaal. Een weekstuk zonder “grondig” en tijdrovend onderzoek zoals afgelopen week. Ook de uitslagen hoefde ik deze week niet door te spitten. Hetgeen mijn vaste zondagse ritueel wel een beetje verstoorde want ik mag dit graag doen. Het houdt mij immers een beetje verbonden met de Duivensport en in het bijzonder die van mijn vrienden. Vandaag echter niets van dit alles omdat de vluchten en masse werden uitgesteld.

Het weer was in Nederland en België niet echt best en door het IWB werd een code rood afgekondigd. Of de lossingsverantwoordelijken dit advies (of is het richtlijn) daadwerkelijk opvolgden of gewoon zelf besloten uit te stellen zal voor velen inclusief mijn persoontje een vraag blijven. Het resultaat was echter dat al vroeg in de morgen de besluiten tot uitstellen werden genomen.

Hiermee brak een ongeziene kermis op de sociale media los en op enkele sites los. Nog niet vaak eerder las ik zoveel kritiek op een besluit. Zelfs normaal gesproken heel bedeesde liefhebbers raakten soms totaal van de kook. Het IWB en indirect de lossingsverantwoordelijken kregen er onbedaarlijk van langs. De schrijvers van de berichten en degenen die hierop reageerden deden het voorkomen alsof het grootste onrecht op aarde was geschied. Het leek wel of er een misdaad tegen de menselijkheid werd begaan in plaats van het simpele feit dat er wedvluchten werden uitgesteld. Ook deed men voorkomen of deze beslissing als donderslag bij heldere hemel genomen werd terwijl niets minder waar was. Reeds op voorhand waren de weerberichten bijzonder slecht.

Ik heb mij letterlijk van een grote afstand sterk verwonderd over deze massale negatieve reacties. Duivenmelkers blijven een bijzonder volkje. Een volkje dat ook nog eens erg zeer slecht van memorie is. Nog niet zo heel lang geleden was iedereen in Duivenland al heel erg blij dat er überhaupt gevlogen kon worden, drie weken later mocht dit zelfs alweer om de punten. Nu dit inmiddels drie weken het geval is lijkt iedereen te denken dat spelen met duiven weer de gewoonste zaak van de wereld is. Waar het er eerst op leek dat er helemaal geen vluchten zouden komen en men al blij was met vluchten, stond gisteren de duivenwereld (of in ieder geval een deel ervan) dus in brand omdat enkele beslissers de euvele moed hadden om al vroeg op zaterdagmorgen uit te stellen. Onbegrijpelijk.

In plaats dat vele selfmade weerprofeten hun respect uitspraken voor deze moedige beslissing kropen velen achter hun beeldscherm om hun ongenoegen te uiten. De één iets ongenuanceerder dan de andere maar allen waren ze het erover eens, de lossers onder (bege)leiding van het IWB waren massaal gek geworden. Terwijl vrijwel geen mens op grond van beelden op een beeldscherm de intensiteit en het exacte tijdstip van de voorspelde motregen kan/kon voorspellen.

In plaats daarvan wezen ze vol lof naar de lossingen van de Belgen en die vanuit Melun voor de overnachtfondmannen. Ogenschijnlijk liepen deze lossingen goed af maar op het moment dat deze lossingen al de hemel in geprezen werden was het nog volstrekt onduidelijk of deze lossingen daadwerkelijk goed zouden aflopen.

Ook is het volstrekt appels met peren vergelijken. Allereerst is daar het verschil in vlieggebied versus het slechtweergebied. Het vlieggebied dat de Belgische duiven moesten afleggen overlapte slechts voor een beperkt deel met dat van het slechte weer. Dat van de Nederlandse duiven was veel groter. Om het simpel te houden in Frankrijk hadden de duiven goed weer en in België werd dit slechter, om vooral in Nederland zeer slecht te worden. Zeker op grond van de verwachtingen. Verwachtingen op grond waarvan de inrichters hun besluiten dienen te nemen. Zeker op de wat langere vluchten.

Ook verliepen de vluchten in België goed maar ook weer niet “zo goed”. De één pakte alles en de ander pakte (vrijwel) niets. Een bevriende topspeler rolde vorige week zo ongeveer het hele Nationale concours op en pakte nu zijn eerste jaarling pas rond plaats 500. “Om de buien heen gevlogen” gaf hij zelf als verklaring.

Ook wezen de criticasters op de vlucht vanuit Melun waarvoor ingekorfd was in Hank. Deze vlucht verliep boven verwachting goed. Echter ook hier is er naar mijn bescheiden mening sprake van appels en peren. Het ging immers om overnachtfondduiven. Om dan het verloop van een vlucht waarop slechts dit type duiven werd ingekorfd als een soort sjabloon te leggen op heel Nederland en dan te zeggen “zie je wel”, gaat mij een beetje te ver. Overnachtfondduiven kunnen nu eenmaal beter overweg met slecht weer. Zonder deze eigenschap zou menig Marathonvlucht anders uitlopen op een drama.

Ik heb het overigens vaak genoeg met eigen ogen gezien. In Aalsmeer was mijn duivenbuurman een gekende overnachtfondspeler, zoals de meeste vaste lezers van mijn schrijfsels zich wellicht nog wel weten te herinneren. Op normale vluchten klokte ik 10 tot soms wel 30 minuten eerder (afhankelijk van de afstand) en had ik vaak al tientallen duiven voordat hij zijn eerste duif kreeg. Volstrekt normaal want de meeste overnachtfondduiven zijn inmiddels totaal ongeschikt voor het programmawerk.

Er waren echter ook andere programmavluchten, die met (onverwacht) slecht weer zoals regen en laaghangende bewolking. Dan was het hele andere koek. Vaak draaide ik dan nog wel een duif op tijd en voor mijn buurman maar kort na het arriveren van mijn eerste duiven draaide de wereld bijna honderdtachtig graden. In plaats dat de duiven gestaag bij mij vielen gebeurde dit bij mijn buurman. Met de regelmaat van de klok vielen de fondduiven. Alsof er niets aan de hand was. Hoe langer het duurde des te beter vielen zijn duiven en de slechter de mijne. Ik werd er vaak gek van.

Voor de fondduiven was er dus bijna niets aan de hand. De programmaduiven die hun hokken bereikten zaten er vaak totaal ontredderd bij. Vooral de doffers. Op men name de Dagfondvluchten zou dit beeld met een aan meer dan aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet anders geweest zijn. Een paar vlotte aankomsten van de eerste programmaduiven waarna het vervolgens de hele dag zou zijn gaan duren en bij het vallen van de avond nog velen plekjes leeg zouden zijn. Vooral dus bij de dofferspelers.

Echter duivenmelkers zijn een bijzonder volkje dat zeer kort van memorie is. Denk nog maar eens aan de bizarre Dagfondvlucht van de afdeling Zuid-Holland van vorig seizoen.

Het vroeg uitstellen was in mijn ogen dan ook volstrekt logisch. Moedig want met een groot persoonlijk afbreukrisico. Als IWB en of lossingsverantwoordelijke doe je het namelijk nooit goed. Stel je niet vroeg uit dat klaagt men waarom er pas zo laat uitgesteld wordt. Los je uiteindelijk wel en gaat het goed dan hoor je niemand. Los je wel en gaat het slecht dan is de wereld helemaal te klein.

Er is helaas vrijwel geen mens die wijst op de verantwoordelijkheid van de liefhebbers zelf. Als je ze meegeeft moet je het doen met de besluiten die de verantwoordelijken nemen. In het verleden had ik hier ook wel moeite mee maar dan vooral wanneer ze te veel risico namen. Te weinig risico konden ze in mijn ogen nooit nemen. Met levende have moet je namelijk in mijn ogen niet al te veel risico willen nemen. De buitenwereld kijkt namelijk altijd mee en daarnaast is een slechte vlucht gewoon vervelend voor mens en dier.

Overigens kwam de kritiek veelal uit de hoek van de overnachtfondspelers. Deze groep klaagde steen en been over het verlopen van hun neststanden in plaats van de hand in eigen boezem te steken (hetgeen een enkeling overigens wel deed). Wil je niet afhankelijk zijn van de besluitvorming die meer gericht is op de programmaspelers dan moet je ze thuishouden of meedoen aan een “cowboyvlucht” zoals Melun of aan een midweekse vlucht.

Een enkeling anticipeerde zoals dat mooi heet en koos ervoor om de duiven vrijdag zelf in Frankrijk te lossen. Iets waarvoor ik veel respect kan opbrengen. Hetgeen dus niet geldt voor de makkelijke kritiek op het moeilijke besluit.

Overigens hebben op het moment dat ik dit schreef een aantal afdelingen gelost en een aantal afdelingen uitgesteld naar Maandag. Voor degenen die losten is het te hopen dat de opklaringen spoedig aan land komen.

OP EIGEN HONK:

Blijft het nieuwsaanbod karig. Het belangrijkste nieuws was misschien dat de uitkomst van mijn medische check-up goed was. Aan het begin van het jaar had ik wat leeftijdsproblemen om het zo te verwoorden. Gelukkig wees een aantal onderzoeken op niets “negatiefs”. Iets dat een aantal maanden en nog een antibioticakuur later gelukkig bevestigd werd.

Voor het overige begint het leven hier steeds meer normalere vormen aan te nemen. Zo is het zwembad op ons resort sinds afgelopen woensdag weer geopend. Met wat voorschriften over het (niet) gebruik(en) van het sanitair. Ook zijn de massagesalons weer open. Echter de dames uit Thailand die dit werk veelal verrichten zijn nog niet welkom of mogen in ieder geval hun beroep nog niet uitoefenen.

Persoonlijk wacht ik nog wel even af hoe één en ander zich qua positieve gevallen gaat ontwikkelen. Het virus is namelijk nog altijd niet weg. Iets dat je hier wel denkt gezien het lage aantal positieve gevallen. De toename in de rest van de wereld toont echter in mijn ogen aan dat voorzichtigheid nog steeds geboden is. Een mooie analogie met het lossen van duiven.

Tot een volgende keer,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende