- woensdag 31 oktober 2018
De duivensport moet geweldig zijn voor mensen die zich interesseren voor het gedrag van individuen en groepen. Aan de ene kant de roep om het allemaal anders te doen, want zo als het nu gaat, gaat het niet. Aan de andere kant de roep om vooral niet teveel te veranderen, want de geliefde duivensport gaat naar de haaien als er teveel wordt verandert en dat willen we dan weer niet.
Weet U het nog? Ik niet in ieder geval. Het enige wat ik weet is dat ik over twintig jaar ook nog een vroege wil klokken van Bergerac, St. Vincent of misschien wel Barcelona. Het is waarom ik in 2010 weer in de postduiven ben begonnen. Kippenvel momenten is wat ik zoek, kweken, verzorgen en conditioneren kan ook met sierduiven of nog veel andere soorten kleinvee. Vooral een stuk kalmer en rustiger voor je directe omgeving. Dat kippenvel moment, dat is waar ik naar op zoek ben.
Gelukkig zijn er met mij veel mensen bezorgd over de toekomst in de sport. Er moet wel wat gebeuren, we rennen nu met zijn allen naar de afgrond. Dat feit is al een tijdje terug onderkend. Het nu zittende NPO bestuur heeft dat opgepakt en is met een ambitieus plan gekomen. U weet wel, GPS2021 heet het. De uitrol van zo'n plan kost tijd en vooral veel inspanning van heel veel mensen. De secties voor alle disciplines binnen de sport zijn opgezet en doen wat ze moeten doen. Vanuit de secties zal ook duidelijk worden hoe de stappen naar de doelstelling voor 2021 ingevuld moeten worden.
Is het de goede weg die we bewandelen? Ik zou het niet weten, ik kan niet in de toekomst kijken. Wat ik wel zie is dat er bereidheid is om iets te doen aan het feit dat het zo niet langer kan. De uitkomst van het verhaal? We hebben een target condition, of zo je wilt een stip op de horizon, iets om naar toe te werken. Of we exact dat gaan halen? Ook geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken. Maar, geen doel, geen koers betekend dat we de afgrond in gaan. Elke stap die wordt gezet gaat je de volgende stap wijzen. Elke stap betekend meer inzicht, weer iets geleerd hebben, een stap dichter naar waar je denkt te willen zijn.
Eén zo'n stap is het opzetten van de werkgroep eerlijk spel. Het oprichten van deze groep is een gevolg van wat er vanuit de overleggen met de verschillende secties naar voren komt. We weten wat de hot items zijn op dit gebied: ligging, afstanden, de laatste tijd de problematiek rondom de massa inkorvers. Er is gelegenheid om voorstellen in te dienen om tot eerlijker spel te komen. Deze zullen naast elkaar worden gelegd, vandaar uit weer verder. Ook hier: stap voor stap naar de nu voorziene target condition eerlijk spel. Wat er uitkomt? Geen idee, ik kan niet in de toekomst kijken, kan alleen maar toejuichen dat er gestructureerd toegewerkt wordt naar een uitkomst, met de inbreng vanuit de basis, lees alle leden die iets in willen brengen. Veel democratischer als dit wordt het niet lijkt me.
Een ander feit wat naar voren komt uit de sectie overleggen is dat men graag de basisverenigingen in stand wil houden. Niet vreemd, mensen willen niet ver van huis om in te korven en wat gezelligheid te vinden. We zijn in Nederland ook best verwend natuurlijk. Mijn maatje in Canada rijdt anderhalf uur om in te korven, hier is een kwartier al ver. Met het oog op veroudering, mobiliteit en tegemoet komen van vooral de wat oudere en minder bedeelde liefhebbers een menselijk standpunt.
Haaks hierop staat de trend dat er veel meer wordt gezocht naar oplossingen om vanuit verenigingen duiven aan te brengen op een centraal punt. Dit speelt in veel afdelingen. Kosten voor transport liggen hieraan ten grondslag. Vervoerders vinden het lastig om twee mandjes op te pikken bij een gemiddeld kleine club, vaak moeten restmanden weer over gepakt worden op verzamelplaatsen, kortom, tijdverslindend en niet efficiënt. Hierdoor dus de vraag om elkaar op te zoeken als vereniging, los het met elkaar op.
Ik kijk even naar ons eigen cluppie. Ik kijk naar een meneer van bijna 90, hij komt elke week met een mandje om in te korven. Om mee te doen, hij heeft zelfs nog een belangrijke taak bij het inkorven en afslaan. De man kan alleen niet ver meer lopen, fietsen wil niet meer, de auto is meer dan 20 jaar oud.... Ik kijk naar nog een paar leden, vaak financieel wat minder bedeeld, korven toch wekelijks in, leven toe naar de zaterdag. De meesten in de club hebben al pensioen, het zijn ook de mensen die zich het meest inzetten. We vragen dus ook nog om te gaan regelen om na het inkorven met wat manden richting verzamelplaats te rijden, sommige weken zou dit zelfs 2 keer moeten, in het kader van de efficiëntie..... Oh ja, er kan nog iets van financiële compensatie worden verkregen. Misschien is de afweging om iets meer per duif te betalen toch niet zo gek. Dan kunnen de duiven afgehaald worden bij de club en worden mensen weer wat blijer.
Gaat dit niet? Voer dan z.s.m. regionale inkorfcentra in, compleet voorzien van alles, zodat er in één keer kan worden ingekorfd, afgeslagen, wat gedronken worden(sociale aspect), voer ingekocht en eventueel een consult aan een dierenarts kan worden gedaan. Dan maar in één keer de klap, weten we meteen waar we staan en kunnen we vandaar verder.
Ik heb al vaker geschreven over wat er allemaal mogelijk zou moeten zijn in de toekomst, er zijn veel mensen bezig om de duivensport veilig te stellen. De druk van buitenaf is groot, denk aan dierenwelzijn, milieu, bescherming van roofvogels, kosten, mogelijkheden om duiven te houden, teruglopende ledenaantallen. Commercie is een grotere speler dan vaak wordt onderkend, we willen zonder, tenminste de "gewone" liefhebbers willen zonder. Diezelfde commercie maakt ook veel mogelijk qua prijzen tijdens vluchten, evenementen, sponsoring en wat al niet meer. Omarmen lijkt beter, dan kan je het tenminste sturen. Massa inkorvers zijn ook commercianten, zij leven immers van de sport.
Ik weet één ding echter zeker, hoe dan ook, ik zie over twintig jaar een duif vallen, gelost in Barcelona, steenvroeg, op één van de verste afstanden. Kippenvel!
Tot de volgende!
