Zondag 23 mei - Zo heerlijk rustig -

De zondagochtend is mijn ochtend, geen mens op de weg, alles slaapt uit, niks voor mij, ik wil naar mijn vliegenisten. Slapen doen we weer in de winter. Ken je het gevoel dat je zo verschrikkelijk diep moe bent dat je niet meer weet waar je het moet zoeken? Vannacht met die warmte, fysiek en geestelijk pittige week achter de rug, wist niet meer hoe ik moest liggen, en dat is toch wel mijn favoriete stand. Wat een teleurstellende finale, oké dat zijn finales vaak, en dit was wel echt een sof. Een zoon en verscheiden YNWA kameraden in de duivensport - buiten de grenzen- , mag ze graag gallen als het net niet lukt, dit was echt niet leuk. Mijn zoon heeft ook nog een shirt van juist deze keeper, doet het blunderen vast ook niet met opzet. Verschil tussen doorgaan tot over de rand van het uiterste, of opgeven en aan de spanning toegeven, het grote verschil tussen de absolute top. Dan zelf nog teleurgesteld omdat ik er maar niet uitkwam waarom ik een aantal duiven maar niet kon vinden in het afstammingsprogramma. Mag de prestaties graag handmatig inbrengen. Tot ik er vanochtend achter kom dat het vakje op duivinnen stond... ezel. Gisteren dan nog. Op de ochtend de ouden die naar Weert waren. Je kunt nu echt zien dat de lange adem duiven niet meer kunnen aanhaken met het rappe spul, geen probleem, je plaats kennen. De eerste kwam recht van Workum, zat vast klem tussen de Porsche's van de Brouwersdijk, waar ze nu al weken achter elkaar vandaan komen. De routeplanner staat vastgelijmd zo te zien. Als ze daar daadwerkelijk geweest zijn, heb je het gat in tijd gelijk ook verklaard, als ze maar goed komen dan. Ze kunnen gewoon niet finishen, dat is nou eenmaal wel een belangrijk onderdeel van sprintwerk. Vliegen knetter door en de extra kilometers verklaren de lagere snelheid, open deur, en weer dicht. Miste toch nog een tweejaarse nadat de stofwolken weer opgetrokken waren, betekend tot nu toe bijna een garantie op gewond terug. Eind van de middag kwam hij klepperend zijn aankomst duidelijk maken. Kop onder het bloed, open wond onder het oog, nog niet eerder gezien. Vermoedelijk toch een aanval overleefd. blij dat hij er weer is, voor zijn duivin. De gehechte doffers van drie weken terug weer in de mand gehad, kwamen normaal naar huis, heb mijn chirurgen pas nu wel verdiend vind ik. De jaarlingen op de dagfond hadden het een stuk pittiger, understatement van de dag zeker? Het Pointoise spook hangt nog over Friesland, de helft van het aantal duiven van vorig jaar aan de start, koude bibbers voor een warme wind. Ik las zelfs iemand die dat terecht vond, die moet gelijk naar de paardenrennen. Als je vooraf zo zeker bent over een onzekerheid, moet je wat mee doen. Zeker niet terecht, vergeten zeker dat er toen een harde zuid oostenwind blies, die de vitesseduiven boven de 1800 mpm liet vliegen, zat in de ochtend al een 400mpm verschil in, dan gaat dat scenario al niet meer op toch? Zwaar, dat wel natuurlijk zo vroeg in het seizoen een kraker, onmogelijk zeker niet. Ook niet voor mijn 48 jaarlingen die zo ver nog niet geweest waren en de Chimay van afgelopen zondag misschien nog wat in de vleugels. Las dat veel favorieten hun favorieten hadden thuisgelaten, wat moet je er dan mee? Werd een lange zit, heb ook liever dat ze op de paar minuten uit de lucht vallen, gaat niet gebeuren. Mijn eerste, prachtig zwart witpen doffer, die papier nog nooit geraakt had, kwam klepperend aan, mooi een 20 minuten achter de lokaal snelsten die tegen de provinciale top zaten, prima toch? Eind van de dag stond de teller op 42, zoals normaal de doffertjes waar nog een handvol van nog onderweg zijn. Zij hebben nog meer tijd nodig om hun karakter onder controle te krijgen voor harde omstandigheden, open deur, en weer dicht. Hun ontwikkeling wel tevreden mee, volgens mij had ik de absoluut traagste jongen van de provincie. Had nog naar de uitslag van Morlincourt gekeken, een luizig prijsje wonnen ze in het acg, provinciaal noppes. Natuurlijk waren het onverduisterden, en toch zelfs tussen de fondjongen degenen die het licht uitdeden. Geen zorgen over trouwens, zijn net als mij, tijd nodig om te leren. Zo te merken begint de spanning bij de meerdaagse mannen ook op te lopen, Limoges wordt wel erg veel genoemd, dinsdag maar eens kijken wie er allemaal aan de toog verschijnen. Vanmiddag maar voor Max dan, die begint ook achteraan, zien of hij zich ook kan doorontwikkelen..

Woensdag 23 mei - Anticihyperen -

De weduwen waren mij te slim af vanmiddag. Wordt met de vlag getraind, komen ze te dichtbij gaat er nog wel eens een bal de lucht in. Was nog niet nodig dit jaar, trainen prima en op de klok. Ze zijn zo gedrild dat als de eerste op de plank valt, in no time de hele ploeg aan de voerbak staat. Was waarschijnlijk het jong dat vanochtend op de dool was geraakt, tussen te duivinnen terecht gekomen, het tempo niet meer kon volgen en de landing inzette. Teken voor de weduwen om het hemelsblauw al na 40 minuten te verlaten, zoals gedrild een deel naar binnen dook. De overige driekwart van het team verlengde de training tot over het uur en doken zoals gewenst op de klok naar binnen. Kortsluiting in mijn hoofd weer opgelost. Lees je nooit in de prachtige reportages vol perfecte voorbereidingen, gaat het bij een ander nooit een wat scheef denk je, allemaal ideale schoonzoondroomverhaaltjes. Duivinnen trainen met open poorten, hebben een andere psyche dan doffers, andere aanpak. Meest oude duivinnen die nog op een rantsoen richting meerdaagse zitten, waar de jaarlingen al een uitgebreider menu te verwerken kregen. Verschil wordt zichtbaar snel gemaakt. Was deze week toch al anticiperen, op zondag thuiskomen, donderdag de jaarlingen alweer de mand in, vrijdag een groot deel van de ouden en een ploegje volgende week dinsdag. Je kunt kiezen voor een eenvoer strategie, heeft in eenvoud een voordeel, om te kunnen sturen op behoefte niet zo handig. Mocht je afvragen waarom er voer blijft liggen, dan zit daar het antwoord, ze hebben op dat moment geen behoefte aan wat jij ze gevoerd hebt. Omdat ze bij thuiskomst gelijk aan de Turbo staan voor een snel herstel, zou normaal richting een dagfond een dag Start minder op de kaart zou komen. Toch gekozen voor twee dagen Start om het lijf vrij te maken van nutteloze last en afval wat gescheiden moet worden. Betekend wel minder intensieve training als gevolg, zou het erg zijn? Zo kun je dus sturen met voer. De jaarlingen gaan naar de dagfond, kunnen mooie lesuren op de vleugels worden, als ze goed in orde zijn natuurlijk. Krijg wel minsten een half uur op de kl... van de snelle mannen komende zaterdag uiteraard, maak mij geen illusies. Goed thuiskomen is het doel, mooi op de ligstoel wachten en kijken wie de provinciale erepalm gaat pakken, Douwe & Peter of zou Jouke de zenuwen aan kunnen? De jongen zagen gisteren voor het eerst spoken op de valplanken, lijkt een terugkerend fenomeen, zelfs in dezelfde week als vorig jaar, bijzonder toch? Heb niets aparts kunnen waarnemen wat de aanleiding zou kunnen zijn, een flits in de ramen, openslaande deur, schaduwen, kan van alles zijn. Ze blijven dan hangen op het dak van de kantine, op de rand, alsof er lava op de planken ligt. Oplossing? Bedelen en vragen of ze alsjeblieft naar binnen willen komen, vergeet het maar. De vlag eronder, hun wil breken, uiteindelijk willen ze toch naar binnen, krijgen honger. Dus meer honger creëren, zodat ze over de drempel van angst heen strompelen. Steeds weer opjagen, tot ze niet meer weten waarom ze niet durven te landden. Met de duivinnen trainen, nog een uur, nog een uur, tot ze geestelijk opgeven. Is misschien hard, ze worden wel weer beloond als ze eenmaal binnen zijn natuurlijk, wel blijven stimuleren. De twee die toch weigerden zaten vanochtend te bedelen of ze naar binnen mochten, eerst nog maar even meetrainen. Ze zaten vanochtend weer op de rand te wiebelen, toch, in no time de ploeg naar binnen, mogelijk hebben ze toch geleerd over hun angsten heen te stappen, nu volhouden, beetje krap houden zonder honger, moet lukken.

Dinsdag 22 mei - Aanpassen en verder -

De jaarlingdoffer die vorige week verpikt om de kop was, blijkt toch gewoon thuis te zijn. Mogelijk na twee nachten mand toch de korstjes verloren onderweg. Had hem niet meer herkend. Kwam erachter doordat gisterochtend toch nog een doffertje thuiskwam, waar de hechtingen weer in konden, en de telling bij de doffers weer compleet was. Dan sta je toch raar te kijken, ben al geen teller. Bij de duivinnen mist er wel een, vandaag gemerkt welke. Zo'n jaarling die als een van de eersten naar een soortgenoot kijkt, zat steeds bij de oude duivinnen. Die missen trek naar het hok, natuur heeft haar eigen selectie methode, zulke mis je niet, wel te lang laten zitten. De ambities aangepast, de grootste en enige nog gelijkwaarde internationale klassieker blijft op de kalender. Ik kies voor de focus, eerst maar weer eens kijken of zij en ik het nog kunnen. Als het niveau daar weer op peil is, dan maar eens verder kijken. Als ik mij goed herinner, stond er op de achterkant van de groene mini Cooper van de allemaal nog vliegende gebroeders uit de kleinste stad van Friesland, later als ik groot ben... nog lang niet, #workinprogress... lekker belangrijk...

• Vorige
• Volgende