Roger Casier

                                                 ZIJ                                                                                                                        IK             

Het was de tijd van John Larry, Anneke Soetaert , Paul Severs , Ricky Gordon en andere idolen .

Na dit hoogtepunt begon het , zoals nogal dikwijls , te slabakken .

Nieuwe uitbaters kwamen en gingen met weinig succes . Tot opeens een Gentse familie het zaakje overnam .

Een muzikale familie zou blijken , want ze hadden een eigen orkest en ze speelden niet onaardig .
Vooral een zekere Raoul kon nogal goed overweg met orgel en accordeon .

En het was opnieuw volle bak in de weekends . Er werden heuse zangwedstrijden ingericht en het   publiek mocht meezingen en stemmen en het gerstenat stroomde rijkelijk tot nut van iedereen ….

Er was daar ook ene George , een oudere Gentse fabrieksarbeider , die een handje kwam toesteken als het druk was , steevast vergezeld van zijn Philomène . Een klein verkneukeld vrouwtje dat zich graag overal mee moeide .

Georges had iets vaderlijks en menigeen heeft zijn hart bij hem uitgestort , bij een pint aan de toog .

Men kent dat . Het is af met uw lief en ge zoekt een klankbord ….

Ook ik was daar niet aan ontsnapt toen hij zich afvroeg waarom ik altijd alleen was . Ach man, zwijg me van vrouwen en geef me nog een pint …..

Ik waagde wel eens een dansje met een plaatselijke schone maar meer zat er niet in . Want eigenlijk zat ik al met mijn gedachten in Arras of Clermont ….. en het was goed zo !

Zoals gewoonlijk had ik mij die zaterdagavond “ op gezet “ . Na een week van hard werken en de zaterdag nog een “ karweitje “ gepleegd , er boven op, om met de duiven te kunnen spelen .

Het was nog de tijd van een hemd , manchetknopen ,  een plastron en een keurig kostuum .

Om succes te hebben moest je én beleefd , én galant zijn en het schoon vragen aan de juffrouw in kwestie om met haar te mogen dansen .

En dat was nog niet voldoende want je moest nog kunnen dansen ook …. Als ik “ ZE “ nu bezig zie, dan denk ik wel eens dat we ons toen terdege uitgesloofd hebben !!

Zij zat daar dus aan die bar toen ik binnen kwam . Een meisje , ach , lijk ik nergens anders ooit een meisje zag …. ( waar heb ik dat nog gehoord ? )

En good old George begroette mij hartelijk en stelde mij zijn dochter voor…. Ik weet nog dat ik zei dat het onmogelijk was dat zo’n lelijke vent zo’n schone dochter kon hebben . En ik bestelde een pint en ik keek eens rond . Het was nog vroeg en het was kalm .

En de schone “ dochter “ stond recht en ging haar een bakje friet halen naar de “ 3 zwanen “ aan de overkant .

Een café met frietkot ...

Toen ze terug kwam was Raoul beginnen spelen . Vraag me niet wat ,want ik weet het niet meer . Het zal wel een van die favoriete slows uit die tijd geweest zijn .

“ The green green gras of home “ of  “ Stay a while van Lee Lynch “ ( weten jullie nog ?? ) en ik vroeg aan de George : “ Hoe heet die dochter van u eigenlijk ? “

“ Martine “ was het antwoord en dus …….. “ Martine , wil je met mij dansen ? “ Dat wilde ze wel en ze liet warempel haar bakje friet in de steek !

En het klikte . Hoe zal ik het zeggen ? Een gevoel van thuis komen  na een barre tocht …..en dat heb ik nog steeds , na al die jaren. En terloops wil ik toch wel eens hulde brengen aan dat soort vrouwen die er in slagen om je dat gevoel te geven .

Je komt bij hen thuis en heel het huis ademt gezelligheid uit , gastvrijheid .

Kleine dingen , snuisterijen . Alles in harmonie . Alles piekfijn en kraaknet .

Ik heb het geluk om er zo een paar gekend te hebben  waar ik altijd welkom was ...
Doe maar of ge thuis zijt ....

Waar was ik nu gebleven ? Och ja, op de dansvloer ! En er kwam nog een dans en nog een… Stay a while ....

( vertaald in het West-Vlaams : Bluuf nog een bitje ...Blijf nog eventjes ....)
En op het einde , na een schuchtere kus in de vestiaire vroeg ik haar of ik haar de volgende week opnieuw kon zien ? Ja hoor !!

En die zondagmorgen was ik er met mijn gedachten niet bij toen de duiven kwamen . En het werd helemaal een zenuwslopende week , van weinig eten en bang afwachten .

En die volgende zaterdag ging ik voorbij d’ Hoogte , richting duivenlokaal , naar nicht Marcella om mezelf wat moed in te drinken en om het verdict nog wat uit te stellen .

En ik dronk er een , en nog een en ik dacht : “ Ach man , maak je toch geen illusie ’s , dat word toch niets …. “

En uiteindelijk , al mijn moed verzamelend , ging ik toch . De muziek speelde al , de zaal afgeladen vol….en… zij zat daar , op dezelfde plaats , alsof ze niet weg geweest was…En ik stapte op haar toe en zei : “ Wijveke , ‘k zien a geren en ‘k en der een liedje van gemoakt…. “ ( da van da liedje is gelogen , maar de rest is echt waar ) en zo is het begonnen .

Mijn oude vriend Cyriel Decoster zei het dikwijls heel kernachtig als volgt : “ o je der moe by zitten, zit je der by !! “ waarmee hij bedoelde dat ge uw lot niet kon ontlopen…. En dus , ben ik met haar getrouwd op 21 oktober 1972 en dat ben ik nog steeds , dit jaar 48 jaar later ...

En nee , ik ga geen roman schrijven. Ik laat dat over aan hen die dit zoveel beter kunnen ( Aster Berkhof , Walschap… ) maar ik kon toch moeilijk aan die episode in mijn leven voorbijgaan en …. Het moet toch niet altijd over duiven zijn …
wordt vervolgd....

Hartelijke groeten

CASIER ROGER 

https://f.jwwb.nl/public/n/q/r/temp-axxkhfonicmhsnkovykx/pasted-imageSunJan262020085629GMT0100Midden-Europesestandaardtijd.png 800w" data-sizes="(max-width: 640px) 100vw, (max-width: 1200px) 100vw, 1280px" sizes="(max-width: 640px) 100vw, (max-width: 1200px) 100vw, 1280px" srcset="https://f.jwwb.nl/public/n/q/r/temp-axxkhfonicmhsnkovykx/sylqmv/pasted-imageSunJan262020085629GMT0100Midden-Europesestandaardtijd.png 1280w, /https://f.jwwb.nl/public/n/q/r/temp-axxkhfonicmhsnkovykx/pasted-imageSunJan262020085629GMT0100Midden-Europesestandaardtijd.png 800w" data-was-processed="true" width="1280" height="720">