Roger Casier

De kruitdamp is op getrokken .
Het gevecht met de kalkoen , de kerststronk , de hapjes , de kreeft en de borrels is geleverd .
De enige winnaar is de weegschaal .
De verliezers kunnen er alleen maar bij winnen door te verliezen .....
??? Wel ja ....gewicht verliezen hé !!
Dus aan de slag .

Oh vrienden , wat ben ik blij dat het weer voorbij is .
Dat we weer kunnen overgaan tot de orde van de dag .
Weg met de wanorde , al dat opgeklopte gedoe .
Vroeger , heel lang geleden , toen de duiven nog niet zoveel geld gingen , hadden wij een heuse kerststal ,
door ondergetekende gemaakt van boomschors en riet .
Op kerstavond om middernacht legde ons moedertje heel plechtig het kindje jezus in de kribbe .
Voordien was het nog niet echt compleet maar dan  kon het feest beginnen ...
En op Kerstdag  , in de vroege morgen , hing er een geur van chocolade  melk en  vers gesneden koekebrood met rozijnen  , in ons schamel huisje .
Die geur ..ik ruik het nog . Zo ruikt een feest !!!
Zalige tijden , onschuldige tijden van simpel geluk . Vanzelfsprekend ....
En op 6 januari deden de drie koningen hun intrede in de stal .

Het sprookje werd dan iets later grondig verpest door de verhalen over Herodes en de vlucht naar Egypte ...

Zo verging het ook met mijn kerstgevoel in een wereld vol van gemene keizers .
Dat zalige gevoel van toen komt nooit meer terug . Er is te veel gebeurd .
En toch gebeurde er iets , op die vroege kerstavond van 2018 , dat mij eventjes een heel goed gevoel gaf .
Ik woon langs de drukke rijksweg  , de N 31 . Als je huis goed geïsoleerd is , en een eindje van de baan af staat ,
is het best te doen en heb je er geen last van .
Ik vertoef trouwens voor 90 % aan de achterkant met zicht op de weilanden en mijn duivenhokken .

Mijn dichtste buren wonen aan weerszijden op zo’n 100 meter ver .
Het huis van Albert , die net geen 100 jaar werd , werd verkocht aan jonge mensen die het gerenoveerd hebben .
Ik zag ze doende met schop en hamer . Containers vol laden met puin en afval . Heen en weer draven met kruiwagens vol en leeg en terug vol .
Ik dacht aan mijn eigen jonge jaren toen het raar was dat je eens een slechte dag had.
Nu is het raar dat ik eens een goeie dag heb  .
Ik moet altijd glimlachen als ik coureurs hoor zeggen : “ Ik had vandaag goeie benen ....”
Zou ik ook nog eens willen hebben ! ...
Na meer dan  een jaar wroeten was het huis van mijn nieuwe buren af en wij werden gevraagd voor een hernieuwde kennismaking .
Toevallig paste het niet eerder in onze agenda dan op die namiddag voor kerstavond .
En nu ga ik even terug in de tijd  ,voor een onwaarschijnlijk verhaal  , zo rond half oktober 2018 .
Mijn Tine keek argeloos  door het raam  . Knipperde met de ogen om wat ze zag en riep mij ....
Kom eens !! Kijk eens !! Op het dak van het schuurtje zat parmantig een ooievaar .
Voordien nooit gezien , sindsdien nooit meer gezien .
Wacht , zei ze , ik bel naar Stijn om hem te waarschuwen voor de gevolgen ...
( nota van de redactie : een ooievaar komt niet zomaar aan gevlogen ....)
Maar Stijn antwoordde niet . Het was zijn voice-mail . En Tine sprak een boodschap in . Ik dacht nog dat de gebuur  waarschijnlijk met belangrijker zaken bezig was .
Tot daar deze flash back ....

En dus zaten we gezellig aan tafel bij  de buren met een tasje koffie en een koekske .
En Ulrike , mijn charmante buurvrouw , verpleegster van beroep . Even aan de koffietafel , tussen twee diensten in , duwde mijn echtgenote hun wenskaart in de handen . Ze gaf dat liever persoonlijk want ....ze was zwanger !!!
Consternatie , verbazing , vreugde ....
PROFICIAT !!!

“ En wil je eens wat weten ? “ zei mijn buurvrouw , “ Het is gebeurd die dag dat die ooievaar op bezoek kwam ! “

Ik antwoordde haar al grappend met de vraag of dat verhaal van die ooievaar dan  toch waar zou kunnen zijn ?

En Stijn was inderdaad na het bericht van mijn echtgenote naar buiten gelopen en had de ooievaar  zien zitten ....
En wij keken van de een naar de ander met een zalig gevoel .

Twee jonge mensen , stralend van geluk , de blik hoopvol op de toekomst gericht .
En dat gevoel nam ik mee , veel later op  die kerstavond , toen ik met mijn klein zwart duiveltje , mijn schippertje Miloutje , mijn wandelingetje ging doen .
Het was volle maan en windstil en helder  . De Zeelaan , de N 31 , uit gestorven . Onwaarschijnlijk stil  en vredig en ik moest onwillekeurig terug denken aan de kerstnacht van 2012 toen er een engel uit de hemel neer daalde .
Precies in dezelfde omstandigheden .
Dat gebeurt niet elk jaar , want daar voor  is nodig dat het gat in de ozonlaag juist boven Lissewege ligt . Dan kan er wel eens een mirakel gebeuren .
Ik neem even een stukje over van de reportage van 2012 . Over wat er gebeurde toen ik met de voorganger van Miloutje op wandel was in de kerstnacht :

                                                     ***********************

Het was zo stil dat ik Milord hoorde snuffelen in de grasberm naast mij . Na 200 meter stak ik zoals gewoonlijk de baan over , naar het landwegeltje , tussen de velden , dat naar de schaapstal liep en zoals gewoonlijk was ik na enkele stappen helemaal tot rust gekomen . Een paar honderd meter van de grote baan , je houdt het niet voor mogelijk , ligt een klein paradijs . Dit is het land van Reynaert de vos , van Zoef de haas , van moeder Gans , van Floere het boskonijn, van muizen en mollen en reigers ,van vleermuizen en uilen . Ze zijn terug gedrongen op dat kleine lapje grond met een heus bos en wat verwilderd struikgewas . Vreemd , dacht ik weer , hoe stil het is …… Maar plots , eerst dacht ik dat ik droomde , hoorde ik muziek , hemelse muziek . Een viool zoals ik er nog nooit een hoorde , klagend , droevig …en opeens werd het lichter aan de hemel en hoorde ik gezang Ik herkende de melodie : “Geen wonder dat ik ween ……” Ik stond daar midden in het veld , stokstijf ,met open mond , te luisteren . Ik was niet echt bang omdat het zo mooi , bijna bovenaards , klonk . Ik keek naar Milord en dat was nog raarder, want anders reageerde hij onmiddellijk met hels geblaf en gegrom en nu was hij olympisch kalm … En toen , ik vergeet het nooit meer van heel mijn leven , dat geruis van vleugels , die zilveren stem die zei : “ Gegroet Roger , vrede zij met u “ In een kortstondige reflex dacht ik aan een grap maar dat was rap voorbij toen ik de bevallige verschijning zag die minzaam naar mij lachte en mij geruststellend wenkte om nader te komen … Ik probeerde iets te zeggen maar mijn stem stokte in mijn keel en Milord gaf nog geen enkel teken van onrust of boosheid . Hij stond het wezen rustig aan te kijken alsof hij al heel zijn leven nooit iets anders had gezien… 

                                                   ***************************
Tot daar, een stukje van het verhaal van toen .
Sindsdien zijn de kerstverhalen blijven steken in mijn pen maar dit jaar heb ik toch wat spijt dat mijn eerder wat wrang kerstartikel al geschreven en verzonden was .
Er zijn gelukkig nog heel wat  gebeurtenissen , die de mensen hoopvol stemmen . Gelukkig maken .
Gewone eenvoudige dingen . Stil geluk dat uit de ogen van een jonge moeder straalt ...
Een jong duivinnetje dat met een teer liefdevol gebaar de gebroken eischaal uit het nest verwijderd .
Trots als een pauw . Zorgzaam het jonge leven warm houdt onder haar lijf . Mooi is dat .

Nee , ik ga het niet over duiven hebben .
Dat is voor een volgende keer .

Gelukkig Nieuwjaar .