Roger Casier
- zondag 21 november 2021
DE MAN MET DE MONDHARMONICA .
Dit verhaal schreef ik 9 jaar geleden .
Sommigen onder jullie hebben het al eens gelezen .
Anderen dan weer niet , maar het is goed om het nog eens te hernemen .
Een man kruiste mijn levenspad . Heel kort en heel toevallig .
Het is mij bijgebleven .
Ik heb eigenlijk gehoopt dat ik via mijn verhaal reactie's zou los geweekt hebben van mensen die hem kennen of gekend hebben .
Het is waarschijnlijk dat hij niet meer leeft . Of toch ?
Ik weet het niet ....Hier volgt het oorspronkelijke verhaal zoals ik het toen heb opgetekend ....
Donderdag 30 augustus 2012
Dit verhaal heeft eigenlijk weinig met duiven te maken . Of eigenlijk toch wel een beetje , want zonder mijn duiven zou ik dit verhaal nooit geschreven hebben . Die beklijvende ontmoeting zou er nooit geweest zijn zonder mijn uitstap met de bromfiets voor een leervlucht van rond de 15 km . En om ze wat betere manieren te leren zou ik ze een voor een lossen . Het was uiteraard prachtig weer en ik genoot er van, daar op die eenzame landweg , ergens tussen Houtave en Oostende…..Mijn enige gezelschap bestond uit 2 prachtige paarden die nieuwsgierig kwamen kijken wat ik uitspookte . Toen kwam er een man aangereden op een fiets . Een oude man die blijkbaar zin had in een praatje want hij stopte en keek mij nieuwsgierig en vrijpostig aan . “ Ah, ge gaat de duifjes lossen….Is dat uw hobby ? “ “Ja , dat is mijn hobby ! “ en ik legde hem het een en ander uiteen , ook waarom ik ze een voor een liet vliegen . “ Van woar zie je ? “ ( Van waar bent u ? ) klonk het nieuwsgierig . “ Van Lissewege….. “ “ Aaah van Lissewege, jaja , da’s dat dorp met die platte toren …ben daar vroeger nog geweest … “ En zonder enige overgang ging hij verder : “ Ik heb ook een hobby en je kunt nooit raden wat het is . Ik heb het zelfs bij me ! “
En de man ging in zijn zak en haalde er een langwerpig bruin lederen tasje uit .Ik kon met de beste wil van de wereld niet vermoeden wat daar kon in zitten . En gelukzalig glimlachend toverde hij een mondharmonica uit het tasje . En daar op die schilderachtige landweg gebeurde het wonder . “ Ik ga iets voor u spelen “ zei hij , “ iets klassiek “
En terwijl hij speelde dwaalde zijn blik over de velden .Een blik vol weemoed .
De paarden in de wei...de duiven in mijn mand . Ze werden er rustig van . Ingetogen .
Zijn muziek klonk als een liefdeslied . Ik weet niet wat het was , ben het vergeten te vragen . Maar het was heel mooi , heel ontroerend . Het slot vol passie en emotie .
De herinnering aan een oud lief ? Wie weet !
En toen hij stopte met spelen waren zijn ogen vochtig en de mijne ook !
En hij begon te vertellen , terwijl ik mijn duiven verder de vrijheid gaf .
Ik ben André Van Hooren , afkomstig van Slijpe . Ik heb heel mijn leven gedolven , langs de baan , rioleringen en kabels en zo . Nee , niet zoals nu met al die grote machines . NEE ! met de schop ! …… Toen ik 19 was brak de oorlog uit en ik woonde samen met mijn alleenstaande moeder en broers en zussen langs de Passendaalse vaart .
We hadden een koetje en nog wat klein grut en probeerden zo te overleven .
Op een dag kwamen de Duitsers ons huisje opeisen .
We moesten er uit !! De Duitsers wilden er een uitkijkpost van maken , want veel Engelse soldaten probeerden het kanaal over te zwemmen om zo te ontsnappen .
Moeder zei dat dit niet ging .
Het boerderijtje was hun enige bron van inkomen , zei ze .
En na enig overleg , voor zover je van overleg kon spreken , zouden de Duitsers hun intrek nemen in de voutekamer , die het hoogst gelegen was en met schoon zicht op de vaart .
En de Duitsers zouden zelf hun potje koken . Patatten . Op de voute stond zo'n ronde houtkachel en de Duitsers stookten en stookten tot het spel roodgloeiend stond !
Moeder had slechts één deugdelijke kookpot en ze leenden die van haar .De patatten werden opgezet , maar niet opgevolgd .
Resultaat ?. Heel het boeltje aan gebrand en moeders schone kookpot naar de knoppen . Moeder was ziedend . Zij schold de Duitsers uit . Een van hen , die blijkbaar zo'n beetje de leider was , sprong grommend op zijn fiets en reed richting dorp . Enige tijd later was hij terug met een spiksplinternieuwe kookpot . Schoner dan moeder er ooit een bezeten had !
En met een daverende klap plofte hij het ding op de keukentafel , er aan toevoegend dat dit niet zonder gevolgen zou blijven . En inderdaad ….Tegen de avond kwam zijn overste binnenvallen vergezeld van enkele mannen , tot de tanden gewapend .
Met donderende stem verkondigde hij dat hij gans ons gezin zou uitmoorden . Fusilleren wegens weerspannigheid . Wij schreiden en moeder smeekte …..
Hij liet zich niet vermurwen , tenzij ….Moeder zich zou onderwerpen , vergiffenis vragen , zich zou vernederen ….En moeder zeeg neer voor de Duitser , op haar knieën , omklemde zijn benen , huilend en kermend ….En ik stond daar maar , weerloos, schuddend en bevend .
Het tafereel is mij heel mijn leven bijgebleven .
Mijn fiere moeder op de grond voor de grijnslachende moffen .
“ Het is goed “ zei de Duitser “ jullie mogen blijven leven , maar vanaf nu zijn wij hier de baas !! “
(En het vriendelijke gezicht van André werd grimmig toen hij verder vertelde ….)
“Ge kunt u niet voorstellen welk een smeerlap die Feldwebel was !! “ grolde hij .
Och , ik heb zoveel meegemaakt , ging hij verder . Ik ben mijn zoon verloren toen hij 14 was . Ten gevolge van een verhitting . Ik stond mij af te vragen wat hij daarmee eigenlijk bedoelde , omdat ik zoiets nog nooit gehoord had … en ik durfde niet goed meer uitleg te vragen , onder de indruk van het verhaal van de man . Zijn stem stokte , de woorden bleven steken ….
“ Ik moet maar eens verder, “ zei hij “ veel succes nog met je duiven ! “
Hij sprong ietwat houterig op zijn fiets , zwaaide nog eens naar me , glimlachte , een half-droevige glimlach…. En verdween langzaam uit mijn zicht .
Ik keek hem na ...de eenzame fietser .
Ik zuchtte …Er zijn zo van die toevallige ontmoetingen die je bijblijven . Ik vind het goed dat ik dit verhaal , dat ik zo goed mogelijk heb naverteld , kan mee geven . Zonder data , zonder veel détails . Gewoon even terug gaan naar een huisje langs de vaart en de gruwel van de oorlog ….getekend André Van Hooren ….
Ik had mijn GSM bij en ik was in de gelegenheid om een paar foto’s te nemen van André , daar op die landweg, ergens tussen Houtave en Oostende en toen ik naar huis reed moest ik onwillekeurig denken aan een ander lied .
Een godvergeten lied uit 1973 . Bernd Clüver heette de zanger. Zijn lied werd een grandioos succes : “ DER JUNGE MIT DER MUNDHARMONIKA “
Tegenwoordig is alles “ een fluitje van een cent “ De techniek staat voor niks ! En op mijn computer kwam het lied van Bernd weer tot leven, na een simpele GOOGLE klik , en mijn gedachten gingen terug naar die man op de eenzame landweg met zijn verhaal en zijn lied…..
Met vriendelijke groeten
Roger Casier
Da war ein Traum
Der so alt ist wie die Welt
Und wer ihn träumt
Hört ihm zu wenn er erzählt
Der Junge mit der Mundharmonika
Singt von dem was einst geschah
In silbernen Träumen von der Barke mit der gläsernen Fracht
Die in sternklarer Nacht
Deiner Einsamkeit entflieht
