Een eigen huis , een plek onder de zon ....

En daar stond ik dan , wijdbeens , beide handen in de zij, met onvoorstelbaar genoegen rondkijkend , in mijn eigen eigenste plek , die helemaal van  ons was.

 Plannen maken , voorbeelden gaan bekijken , ideeën opdoen , keuzes maken en vooral " handen uit de mouwen steken ". 

Jong zijn en sterk en boordevol energie .

 Het is de schoonste tijd van je leven en als je erop terug kijkt schudt je het hoofd  en zou je wat graag een beetje  van die overschot aan bruisende kracht terug willen hebben !

1976 . Een memorabel jaar ! Mijn vriend Frank Van Acker werd burgemeester van Brugge . 

Ikzelf had dus voor de 2 de keer mee gedaan als jongste kandidaat op de lijst en ik had een winst geboekt van enkele stemmen , bijlange niet voldoende om verkozen te zijn . Maar nu met " HEM " op het stadhuis zou het beter gaan en ik besloot mijn politieke carrière een nieuwe wending te geven . 

Ik zou mijn dienstbetoon uitbouwen met de noodzakelijke hulp van het stadhuis . 

En het eerste wat ik deed was het stadhuis daarvan op de  hoogte stellen !

 Velen van onze strekking hadden gedacht dat het nu eens onze beurt zou zijn en dat Van Acker maar voor Sinterklaas moest spelen .

 Het eerste wat de kersverse burgemeester deed was de achterban er van in kennis stellen dat hij niet in het euvel van het vorig bestuur wilde vervallen en dat er geen sprake was van ook maar aan enige vorm van favoritisme te doen .
Precies omdat zijn voorganger  daarop afgestraft werd . 

Zo was hij ! Ten voeten uit ! Er stelde zich natuurlijk onmiddellijk een probleem in de vorm van een administratie met de kleur van de vorige meerderheid , van honderd jaar homogeen C V P- beleid ( Nu C D & V ) en die gasten konden het niet laten om daar , waar ze ook maar konden ,  stokken in de wielen  te steken . 

Maar Frank , hij ploegde onverstoorbaar verder en ik dus ook .

 En ik bracht dus problemen allerhande onder de aandacht .

 Gaande van  verstopte riolen en verzakte trottoirs tot aanvragen voor  sociale woningen en tussenkomsten voor werk . 

Ik had geen schrijfmachine en geen computer en van internet had ik nog nooit gehoord ....en dus schreef ik al mijn brieven met de hand .

 Ik had alleen een stempel met mijn vaste gegevens zoals adres en telefoon .

 Speciaal laten maken voor dat doel en daaronder kon ik ook het referentienummer van de brief noteren .
 Heel simpel .....de eerste brief die ik schreef naar de burgemeester had dus als referentie 1977/ 1 .
En dan kreeg ik een schone getypte brief terug met een kopie van de tussenkomst van de burgemeester bij een of andere dienst of instantie .
De brieven die ik schreef heb ik niet meer . Hele stapels en nog grotere stapels antwoorden  . -/+ 200 per jaar . Alles heb ik vernietigd . Ik heb wel nog die eerste respons bewaard als een relikwie en er een foto op geplakt van de nieuwe toestand . Het zijn misschien in de ogen van sommigen kleine dingen maar als er ongevallen door vermeden werden en misschien mensenlevens gered werden , vond ik dat wel belangrijk .

De betrokkene of vraagsteller kreeg dat ook en het gebeurde geregeld dat mensen met die kopie in de hand kwamen vragen ,  wat ze daar nu moesten mee doen..... " 
Jamaar " zei ik " ik heb dat ook  gekregen hoor en ik volg dat wel op !! " .

 De referentie's op die brieven waren wel iets ingewikkelder dan de mijne maar daar maakte ik mij geen zorgen over .
Ik nam die in de verdere afwikkeling gewoon over . 
De antwoorden van het stadhuis werden netjes bij gehouden in een kaft en ik had ook nog een logboek waarin ik met een oogopslag kon zien hoever een bepaalde zaak stond . Een bladzijde per zaak . Bovenaan de datum en daaronder de naam van de betrokkene en een korte inhoud van de verzonden brief . 
En nog eens daar onder de resultaten , de binnen gekomen antwoorden , positief of negatief .

Soms kreeg ik het aan de stok met de " gekleurde " administratie en de onwil van de stadsdiensten .

Zo was er eens een tussenkomst van mijnentwege voor  ergens een put in een voetpad
 en de burgemeester kreeg prompt van de stadsingenieur het antwoord dat de zaak fel overdreven  werd  en dat het hooguit om een paar centimeter ging .

Waarop ik dus van het gevolg in kennis werd gesteld en de betrokkene ook .

Toen ben ik naar daar gegaan , heb ik een lat over het trottoir gelegd en de put gemeten  en de burgervader er van in kennis gesteld dat het toch wel iets meer was , met name 10 cm !! 

Soms kreeg ik het danig op de heupen van die kat-en-muis spelletjes en bracht ik in een brief , opgesmukt met een hele rits referentie's ,  het stadhuis er van op de  hoogte dat verscheidene zaken nog steeds niet opgelost waren .

Zo was ik en zo ben ik . Als ik voor iets ga bijt ik mij er in vast als een foxterriër ! 

Wat ik eigenlijk wil zeggen  is dat je als kleine politieker , als waterdrager, kan gemaakt of gebroken worden door de manier waarop uw tussenkomsten behandeld worden .

 Het heeft een hele tijd geduurd voor ik enig gezag had ontwikkeld , en daar was mijn vasthoudendheid niet vreemd aan en de mond aan mond reclame deed zijn werk  en uiteindelijk had ik het imago dat ik veel en alles kon oplossen . 

Dat was wel enigszins overdreven maar toch mooi mee genomen .

Ondertussen had ik ook nog een huis dat moest gerenoveerd worden en een dagtaak als bouwvakker .

's morgens om 6 uur op , terug thuis om 17 uur en dan tot een " gat in de nacht " voor mezelf werken ....

Ik herinner mij dat ik ooit eens de geschilderde deur die toegang gaf tot de keuken in zijn " bloot gat " heb gezet omdat die niet meer paste bij de nieuwe deuren in de living .

 Eerst met de brander de meeste verf er af halen en dan met monnikengeduld en stukjes glas de resterende verf er afschrapen  .
 Twee nachten zwoegen tot rond 3 uur en klaar was kees .
Voorwaar een kostelijke deur !! 

Voordien was ik boven bezig geweest . Slaapkamers renoveren . 

Oude pleister , nog gezet op latjes , verwijderd . Stof , stof en nog meer stof .

 De pleister vervangen door onderhoudsvriendelijke plastieken planchetten en de ruimte er tussen opgevuld met glaswol ,
 gratis en voor niks gaan halen op de scheepswerf uit afbraak van boten . 

Goed spul , maar prikken en jeuken en scharten ....

Mijn vader had daar blijkbaar geen last van en dus zei ik hem met een zucht van verlichting :  " Doe gij dan maar verder, want ik kan daar niet tegen .

 En zodoende , als er een vijftal planchetten bevestigd waren , trok ik voor een tijdje naar beneden naar mijn duiven ,  en dan propte mijne pa het zaakje vol  met schitterende prikkelende glaswol en zoveel jaren later terwijl ik dit schrijf en er aan terug denk krijg ik opnieuw jeuk en mijn moeder zaliger zei altijd :

 " ' t staat geschreven en gedrukt da j' moe scharten ( krabben ) woa da 't jukt ! " 

Een huis renoveren terwijl ge er al woont heeft zijn charme en ook zijn voordelen .

 Als ik omver viel van vermoeidheid strompelde ik naar boven , liet beneden de boel de boel en 5 minuten later sliep ik de slaap der rechtvaardigen ! Ook financieel is het een meevaller vermits ge maar één keer moet betalen in plaats van , én huur én lening ! 

Het nadeel is het gratis stof dat ge maar niet kwijt raakt . 

Op een gegeven moment heb ik de in het zand liggende oude vloer uitgebroken , de tegels in een hoek op een hoop gegooid , het zand 20 cm diep af gegraven en eveneens op een hoop gegooid  in een andere hoek . 

Dan de tegels kapot geslagen met een moker en gebruikt als steenslag en het zaakje opgevuld met een cement-pap ( kaleie op zijn schoon  Vlaams ) waarvoor uiteraard het zand gerecycleerd werd .

 Daarop een laagje chape en dan begint het eindelijk , na al dat zwoegen , op iets te gelijken en denk je van de grootste vuiligheid verlost te zijn . 

Ik had de helft van de living gevloerd , zo ' n 20 vierkante meter , daarop een zetel en de tv geïnstalleerd en die ene helft hermetisch afgesloten met plastiekfolie . 

Mijn Tine had zich uitgesloofd om het zaakje proper te krijgen en we hadden een oase tot onze beschikking waar het prettig vertoeven was . Zodoende kon ik aan de andere kant onbezorgd verder mijn duivels ontbinden , maar helaas...daags nadien zat alles terug onder een laagje stof . Hoe het mogelijk is weet ik niet maar dat soort stof kruipt overal door en achter . O-n-v-o-o-r-s-t-e-l-b-a-a-r !!

Ik heb dikwijls kwistig met mijn krachten omgesprongen . Nutteloze arbeid .

 Dingen gemaakt en weer afgebroken . Verbeterd, veranderd . 
In zeven haasten duivenkoten gezet en weer afgebroken .

 In mijn eerste huisje had ik nog maar pas een model-kweekhok gemaakt met 12 bakken . 
Een streling voor het oog . En het doet pijn om al die uren werk ongedaan te maken .  

En in mijn tweede huis was het niet anders . De keren dat ik mijn hokken veranderd heb zijn gewoon niet te tellen . 
 Als het mij niet aanstond moest het veranderen . 

 Via , via, bereikte mij enige commentaar op mijn vorig artikel . Het was nogal saai , vond men .
 Wat cijfermateriaal hanteren moest kunnen dacht ik .
Achter cijfers schuilen vaak hele verhalen , soms ook drama's .
 Kijk maar eens wat er gebeurt als men vanuit de Wetstraat verkondigt dat de begroting niet in evenwicht is , of zal zijn .....

Maak dan maar vlug een gaatje bij in uw broeksriem .                                                             Sorry hoor ! Ik wilde alleen maar wat geschiedenis vast leggen voor het nageslacht . 

Wie weet er nog hoeveel een brood kostte in 1975, en een pint ? 

Maar goed, omdat beelden vaak meer zeggen dan woorden ( en cijfers ) stuur ik hierbij twee foto's door . Voor en na . Tussen VOOR en NA ligt een hele tijd . Een tijd van bloed , zweet en tranen .  En eigenlijk is dat niet juist uit gedrukt want ik zou eigenlijk moeten besluiten met een paar regels uit een simpel levensliedje van Corry dat mij nog steeds ontroerd... : " Mooi was die tijd ....toen wij te samen waren . "                                                 

  Tot genoegen .   

   Roger Casier    

  1977-2005