- woensdag 11 januari 2017
Deel 2: Hoe komt een wedstrijdduif het snelst naar huis..?
Een wedstrijdduif heeft met minimaal drie dingen te maken: zijn eigen elektromagnetisch energielichaam. Het op basis van eigen gekleurd licht in de hersenen, aangestuurde spijsvertering en stofwisselingsproces plus zonlicht van buitenaf.
Een wedstrijdduif die is gelost zal als eerste zijn eigen indigo in zijn hersenen aanwenden om zo de spijsvertering en stofwisseling te activeren. Het moet tenslotte samen met zijn suikers de eerste tientallen kilometers kunnen overbruggen, voordat het overgaat op het openen van eiwitstructuren en vetzuren. Het zijn de zoutoplossingen die moeten zorgen, dat de hersenen over voldoende hormoonsturing informatie kan blijven beschikken. Want anders heeft het niet de motivatie om door te vliegen onder een zo hoog mogelijke snelheid.
Indigo speelt naar mijn idee een cruciale rol van betekenis, die ook nog trekken vertoont van een regisseur in de hersenen als het gaat om het filteren van het zonlicht.
Een wedstrijdduif, maakt zelf in zijn zout of fysiologisch systeem, net zoveel zoutverbindingen aan als het hormoongroepen kent. En het opvallende is dat het hiervoor eigenlijk alleen de overige zes lichtkleuren nodig heeft. Dus naast indigo, blauw, oranje, rood, groen, geel en violet. ‘
Het is violet die naast indigo de tweede belangrijke rol van betekenis speelt, wanneer het gaat om het op snelheid blijven gaat. Vandaar dat het als eerste tracht om deze beide kleuren uit het zonlicht weg te filteren via de geleiachtige kristalvloeistof in het oog. Wat daar in het oog zich afspeelt is wat mij betreft essentieel om uit te maken welke snelheid kan worden aangehouden. Immers voor een juiste thuisoriëntatie is het voornamelijk afhankelijk van het eigen elektromagnetisch energielichaam.
Een wedstrijdduif schakelt als een GPS systeem coördinator in zijn hersenen, voortdurend langs al zijn positief geladen deeltjes. Hij doet dat om ze in verbinding te houden met het aardmagnetisch veld. En omdat hij als jonge duif thuis geleerd heeft om de juiste coördinaten in zijn eigen GPS systeem op te nemen. Verbindt hij steeds in zijn hersenen de verschillen tussen zijn vluchtlocatie ten opzichte van de aarde met die van zijn vaste eigen thuiscoördinaten. Hij is gewend om via zijn hersenen deze gemeten verschillen steeds kleiner te maken. Hij maakt hiervoor alsmaar elektromagnetische lussen in zijn hersenen (zie schetstekening), die we kennen als de lemniscaat beweging.
Het in standhouden van zijn elektromagnetische lussen, kan hij alleen als zijn zout of fysiologisch systeem overeind blijft. Maar voordat die breekt zal hij eerst zijn vetzuren en suikerketens opofferen.
