Zondag 26 januari 2020. Zojuist keek ik de NPO Ledenraad van 25 januari (gisteren) terug via YouTube. Het werd een hele zit want inclusief schorsing en pauze duurde het meer dan 5,5 uur. Gelukkig gaat terugkijken iets sneller maar netto was het toch nog ruim meer dan 4,5 uur. Veel te lang voor een effectieve vergadering. Zelfs bij het terugkijken viel ik in slaap.

Voor de aanwezigen moet het ook een bijzonder taaie bedoening geweest zijn vooral omdat het vuurwerk zich al direct vanaf de opening voltrok. Na dit vuurwerk kabbelde de vergadering gedurende een uur of vier naar het eind waarbij alleen de echte vergadertijgers van zich deden spreken. De andere kiesmannen en aanwezigen zaten vermoedelijk te vechten tegen de slaap.

Het was al met al weer een trieste bedoening. Misschien wel de meest trieste vergadering die ik ooit zag.

Het begon al met het openingswoord van de voorzitter. Vol zelfbeklag en met weinig zelfreflectie. Om het mild te verwoorden Wat hij de aanwezigen (en de niet aanwezige criticasters) verweet was zo ongeveer hetzelfde als wat hem enkele minuten later verweten zou worden. Zijn ondertoon was daarnaast zeer cynisch. Het was de opmaat voor vele cynische opmerkingen wanneer hij later tijdens de vergadering aan het woord kwam.

De vergadering werd namelijk geleid door een externe dagvoorzitter, Peter Vogelzang. Een externe dagvoorzitter met een buitengewoon grote affiniteit met sport maar zonder enige kennis van de duivensport, hetgeen soms hinderlijk was. De dagvoorzitter leidde de vergadering vergader technisch zonder meer kundig maar was op het moeilijke onderwerp duidelijk op de hand van de voorzitter. Hierop had de dagvoorzitter zich duidelijk laten voorbereiden want de reglementen hierover kende hij op zijn duimpje.

Dit moeilijke onderwerp was natuurlijk de motie van wantrouwen tegen de voorzitter die een vijftal afdelingen na het appel van de afgevaardigden indienden. Na het voorlezen van de argumentatie begon een juridische haarkloverij die zijn gelijke niet kende. Allereerst werd er geprobeerd om de motie niet in stemming te brengen. Hierover werd zelfs gestemd nadat eerst was uitgelegd dat als er een stemming zou volgen en de motie een meerderheid zou krijgen dat dit niet zou betekenen dat de voorzitter direct zou moeten opstappen of gewoon zelfs zou opstappen. Hierover moest volgens de dagvoorzitter eerst dan een besluitvormende vergadering gehouden worden zodat de voorzitter zich kon voorbereiden op een weerwoord. Met enig tegengesputter werd dit door de indienende afdelingen (Limburg, Brabant 2000, Oost-Nederland, Noord- en Zuid-Holland) geaccepteerd.

Voor de stemming kreeg de voorzitter nog steun vanuit de verwachte hoek (de secties en platvorm transport) en waren er afdelingen die zich trachten te verschuilen achter de onwetendheid over de exacte inhoud van de motie of gewoon “hun vriend” probeerden te steunen (Zeeland en Noordoost Nederland). Ik weet overigens niet onder welke steen deze vertegenwoordigers geleefd hebben de laatste weken maar zelfs in Maleisie was het bekend dat er een motie aan zat te komen. Het waren in mijn ogen leugentjes om best wil om maar geen kleur te hoeven bekennen.

Na een korte schorsing omdat een aantal aanwezigen onderling ruggenspraak wilde houden werd de vergadering vervolgd. De indieners probeerden de NPO-voorzitter nog te verleiden tot een uitspraak over zijn al dan niet opstappen/bereidheid tot terugtreden. Ook dit draaide uit op een Babylonische spraakverwarring en juridisch gesteggel. Ook omdat de voorzitter aanvankelijk hierover geen uitspraken wilde doen. Pas na veel vijven en zessen meldde hij dat hij bereid was terug te treden als er een andere kandidaat-voorzitter zou zijn (op de volgende vergadering en door middel van verkiezingen). Dit was voor de indieners van de motie niet duidelijk genoeg en ze handhaafden hun motie.

Voor de feitelijk stemming speelde de kiesman van Noord-Holland nog een uiterst merkwaardige en kwalijke rol. De heer Hoekstra besloot namelijk het vergaderbesluit van de afdeling te negeren en te melden dat Noord-Holland niet voor de motie was. Zelf een brief van de secretaris die de indieners in hun bezit hadden en het tegendeel beweerde werd compleet door hem genegeerd.

Helaas voor de eerdergenoemde groeperingen hielden de indieners dus vast aan het in stemming brengen van de motie. Nadat eerst de vraag of dit diende te gebeuren een meerderheid kreeg was het duidelijk dat ook de motie zou worden aangenomen. Hetgeen ook gebeurde ondanks het foute stemgedrag van de Noord-Hollandse afgevaardigde (de vraag rijst wanneer hem het kiesmanschap ontnomen wordt want dit is niet de eerste keer).

De grootste kater moest toen echter nog komen. De dagvoorzitter was duidelijk goed geïnstrueerd want waar iedereen zat te wachten op een reactie van de voorzitter ging hij gewoon over tot de orde van de dag. Dat wil zeggen de behandeling van de rest van de agenda, die uiteindelijk nog vele uren zou duren. De voorzitter hield de kaken stijf op elkaar en deed net of er niets gebeurd was.

Mij als volger/kijker met een kater en in verbijstering achter latend. Niet eerder heb ik in 38 jaar ervaring in de duivensport en het bestuurlijke gebeuren er omheen meegemaakt dat een voorzitter bleef zitten na een motie van wantrouwen en gewoon deed alsof zijn neus bloedde na het aannemen van een motie van wantrouwen.

Meestal lieten voorzitters of besturen het niet zo ver komen en stapten ze op voorhand al op. Een wijze waarop de huidige NPO-voorzitter overigens zelf aan de macht gekomen is.

Zelfs tijdens de vergadering was er nog maar heel weinig te merken van een mogelijk vertrek. Indien de voorzitter aan het woord kwam sprak hij over toekomstige zaken in een vorm alsof hij hiervan gewoon nog deel zou uitmaken.

De vraag die bij mij naar boven kwam tijdens het bekijken was dan ook “waarom gijzelt de voorzitter de duivensport met zijn onduidelijke standpunt”?

Hij traineert doelbewust alle voortgang en vooruitgang. Terwijl hij zelf de anderen hiervan keer op keer beschuldigd. Het leidde tot nog meer onbeantwoorde vragen in mijn hoofd.

Wat is zijn verborgen agenda achter dit gedrag?

Waarom vertrekt hij niet direct?

Wie wil dit zichzelf aandoen?

Staat het slecht op zijn CV?

Komen er lijken uit de kast als hij te snel opstapt?

Of denkt hij middels een volgende stemming gewoon te kunnen overleven?

Ik weet het niet wat precies de reden is maar er moet een reden zijn voor dit onorthodoxe gedrag.

Misschien probeert hij gewoon tijd te kopen in de hoop de oppositie uit elkaar te spelen (hetgeen niet de eerste keer zou zijn in de duivenwereld, maar ook daarbuiten)?

Of denkt hij eventuele tegenkandidaten te verslaan wanneer het op een stemming aankomt?

Of is het gewoon een kwestie van hangen aan het pluche?

Ik weet ook dit niet maar het zou hem sieren als hij meer openheid zou betrachten. In het belang van de duivensport. Iets waar hij zelf zo graag mee schermt. Nu glimlachte hij slechts meewarig in plaats van enige openheid te geven.

Misschien is dit vragen om openheid ook wel iets te veel gevraagd want juist dit gebrek aan openheid (of is het eerlijkheid?) heeft hem de motie van wantrouwen opgeleverd.  De tijd zal het leren maar dat de duivensport niet gebaat is bij deze situatie staat voor mij als een paal boven water. De duivensport is gebaat bij een leider die eenheid brengt en niet bij iemand die verdeeldheid zaaien tot een kunst heeft verheven.

Qua overige onderwerpen zal ik u de meeste zaken besparen. Eentje sprong er nog wel uit. Dat betrof het dopingbeleid. Zeer opmerkelijk was de openheid over het feit dat er al jaren geen dopingcontroles meer gehouden zijn (en worden?) en het ontbreken van vernieuwd beleid in deze. De dagvoorzitter sprak hier vol passie over gezien zijn affiniteit met dit onderwerp. Wat hij op dat moment niet wist was dat de NPO-voorzitter naast hem portefeuillehouder is voor dit heikele onderwerp op FCI-niveau. Pijnlijk als je het mij vraagt.

Al met al vond ik het misschien wel zonde van mijn tijd om de halve dag naar dit gedoe te kijken. Machtspolitiek op hobby-niveau, triester kan het bijna niet worden.

OP EIGEN HONK

Is het dit weekend Chinees Nieuwjaar. Binnen de Chinese gemeenschap is dit bijzonder groot. Gek genoeg krijg je hiervan in het Westen bijna niets mee. Hier is dit wel anders. Naast het vuurwerk dat zowel ’s morgens als ’s avonds wordt afgestoken zijn er veel uitingen. Grootse versieringen en drakendansen in winkelcentra en meer van dit soort activiteiten. Ook veel rode lampions in het straatbeeld.

Straten die vaak opvallend leeg zijn. Veel Chinezen reizen namelijk terug naar hun geboortegrond. Veelal in het Noorden van Maleisië of in ieder geval ten Noorden van Kuala Lumpur. Hopelijk reist men niet te veel naar China zelf met het nieuwe Corona virus aldaar. Vergeleken met dit probleem stellen de problemen in duivenland niets voor.

Tot volgende week,

Michel