Woensdag 25 December 2019. Niet heel vaak schreef ik een weekstuk op een woensdag, ik denk eigenlijk nooit maar helemaal uitsluiten doe ik het niet. Vandaag is het echter eerste Kerstdag en dit leek mij een mooie aanleiding om eens een weekstuk op deze dag te laten verschijnen.

Daarnaast was het wel zo praktisch want zowel afgelopen zondag als de zondag ervoor stond mijn hoofd niet naar het schrijven van weekstukken. Met ons gezin bevonden we ons namelijk in respectievelijk Bangkok en Chiang Mai. Een metropool en een forse provinciestad gelegen in Thailand. De uren die ik normaal besteed aan het schrijven konden beter gebruikt worden zullen we maar zeggen.

Overigens schreef ik ook zelden een weekstuk op eerste Kerstdag. Na wat zoekwerk kon ik maar een echt kerst weekstuk vinden (van 25 december 2016). Gek genoeg kon ik helemaal geen stukken vinden geschreven op 26 december. Een groot schrijver van aan Kerstmis gerelateerde stukken is aan mij dan ook niet teloorgegaan. Ik kan simpelweg niet zo goed zoet omfloerst schrijven over de zaken die Kerstmis zo bijzonder maken.

Natuurlijk zou ik wel mooi willen schrijven over wereldvrede, lonkende perspectieven en al zo meer. Ook binnen onze sport. De realiteitszin, die zich altijd weer van mij meester maakt, leert mij echter dat ondanks alle mooie woorden het juist rond Kerstmis zo ongeveer op alle gebieden een puinhoop is. In de wereld, in de microkosmos van onze zo mooie hobby en zelfs in mijn privéleven. Verwacht in dit weekstuk dan ook geen mooi kerstverhaal. Het bestaat uit een aantal overpeinzingen.

De allereerste overpeinzing betreft niet het lot van de wereld, president Trump of wat dan ook. Het betreft een gedachte die mij gisteren bekroop. Een gedachte over onze duivensport en dan wel in het bijzonder onze voorzitter. Gisteren dacht ik namelijk aan Maurice, juist de Maurice met wie ik een tijdje op zeer goede voet stond maar van wie ik totaal vervreemd ben. Wat zou hij gedacht hebben aan de vooravond van Kerst toen hij (denkbeeldig) het afgelopen jaar de revue liet passeren?

• Zou hij tevreden zijn over het achterliggende jaar en zijn rol hierin?
• Zou hij twijfelen over de gekozen koers en de ontstane vervreemding van de achterban?
• Zou hij wel eens twijfelen over zijn wijze van communiceren? Bijvoorbeeld over het schofferen van de afdelingen?
• Zou hij met enige vorm van zelfreflectie nadenken over zijn verkeerde woorden aan het adres van de vertrekkende penningmeester? Een penningmeester die gewoon wel de stukken achterliet waarvan Maurice meldde dat ze er niet waren!
• Zou Maurice überhaupt wel eens twijfelen? Zou achter het pantser van zelfverzekerdheid en de professionele glimlach toch wel eens de gedachte ontstaan dat hij de verkeerde weg is ingeslagen?
• Zou hij wel in staat zijn tot een “mea culpa”? Zou Maurice zich wel eens afvragen of hij deze koers wel zou moeten willen voorzetten of zelfs voorzitten nu de verhoudingen met de afdelingen tot ver beneden peil gedaald zijn?
• Zou hij wel een nadenken over zijn uitspraken over de grootse postduivensport van de toekomst nu de pilot in Zeeland toch al redelijk snel dreigt vast te lopen in de Zeeuwse klei?
• Zou hij overwegen om de voorzittershamer op te bergen? Of is hij te zeer gehecht aan het pluche en met name het internationale aanzien plus de bijbehorende egards.

Het waren zo maar wat overpeinzingen over een man die ik bij zijn start volledig steunde. Een man die vol goede moed begon aan een klus maar ogenschijnlijk zijn eigen vaardigheden en het letterlijke plus figuurlijke vermogen van de organisatie om dit te realiseren gruwelijk overschatte.

Een andere overpeinzing is gerelateerd aan het bovenstaande. Het betreft de Zeeuwse Pilot. Het “Emergo-deel” kan inmiddels wel bijna worden geschrapt. De vraag is of en wanneer de pilot nog boven komt. Alle goed bedoelde inspanningen van vele vrijwilligers ten spijt, lijken de Zeeuwen zich toch een tikkeltje te vertillen aan de eigen ambities (al dan niet opgejaagd door die van de NPO-voorzitter). Reglementair schijnen er bovendien ook nog de nodige haken en ogen aan te zitten.

De verdere uitvoering van de pilot betreffende het constateren komt dan ook niet voor niets onder de regie van de nieuwe Automatiseringscommissie van de NPO die nog niet zo lang geleden haar eerste bijeenkomst kende.

Hierover overigens weinig in de presentatie met de enigszins cryptische naam “de kanteling”. Een wederom kunstig gemaakte prestatie maar voor de niet ingewijde wederom een nauwelijks te volgen presentatie. “Zij wordt wij” is een kreet die regelmatig terugkomt. Ook komt naar voren dat de Zeeuwen nu zelf de regie in handen wensen te nemen. “Zien is geloven” zullen we maar zeggen. Ik gun de Zeeuwen het allerbeste maar ik blijf sceptisch.

Een derde overpeinzing die mij de laatste dagen bezighield is het voorstel voor het Nationale Vliegprogramma 2020 dat deze week in ODH gepresenteerd werd. Vliegprogramma’s hebben al sinds jaar en dag mijn bijzondere aandacht en zo ook dit programma.

De eerste gedachte die mij bekroop was niet positief om het mild te verwoorden. Is dit zoutloze gedrogt het product van de inspanningen van vier secties? Als dit zo is kunnen de secties wel direct stoppen met hun werkzaamheden.

Het programma zit namelijk totaal onlogisch in elkaar. Het oude duiven deel dan welteverstaan.

De echte Vitessespelers komen er wel zeer bekaaid af met slechts zes punten vluchten. Ook zal dit gebrek aan korte vluchtjes tot minder duiven in de afdelingscontainers leiden. In het misschien iets te overdadige programma van 2019 konden de marathonspelers heel vaak op vrijdag inkorven voor een korte (Vitesse)vlucht op zaterdag. Doordat de Vitesse nu al in week 21 stopt worden de mannen van de lange adem als het ware helemaal naar de midweekse vluchten of “karretjes op zondag” gedreven.

Ook de kleine hokken komen niet aan hun trekken. Zeven Midfondvluchten an sich is nog wel te doen maar als er hiervan twee samenvallen met de Dagfond (!) is het kiezen geblazen. Welke duif speel ik op welke vlucht? Voor een groot hok al lastig, maar voor een klein hok vrijwel geen doen. Om nog maar niet te spreken over de geringe deelname die dit voor beide vluchten in de betreffende weken (23 en 25) zal betekenen.

Ook met de einddatum van de laatste Midfondvlucht maak je geen mens blij. Week 28 (11 juli) is veel te vroeg. Als je als Vitesse-Midfondspeler je duiven in de veren wilt houden voor de Natour ben je wel gedwongen ze in te manden op een aantal jonge duivenvluchten. Doe je dit niet dan staan ze zes(!) weken stil en zal de rui onverbiddelijk toeslaan.

Misschien hadden de opstellers van dit minderwaardige programma de ijdele hoop dat de Midfondduiven op de Dagfond gespeeld zouden worden? Echter met afstanden van 600 kilometer en meer en 650 kilometer en meer kun je dit natuurlijk wel vergeten. Als dit nu eens 100 kilometer minder zou zijn geweest was er misschien nog een kansje op deelname …  Natuurlijk kun je dan geen Sectorvluchten organiseren maar naar mijn bescheiden mening zit niemand op een Sectorvlucht te wachten.

Tenslotte snap ik niets van de Marathonvluchten. Er wordt gesproken over zes maar er staan er zeven in de tabel waarvan er twee een sterretje achter de sector hebben staan. De uitleg van dit sterretje kan ik niet vinden maar misschien heb ik niet goed gekeken.

Een vierde overpeinzing betreft de situatie in Noord-Holland. Sinds de laatste chaotische afdelingsvergadering is het daar angstaanjagend stil. De leden worden niet geïnformeerd over welke ontwikkeling dan ook. Ook wordt er ogenschijnlijk niet vergaderd over een NPO-agenda of what so ever.

Om maar niet te spreken over het nauwelijks nog op tijd kunnen benoemen van nieuwe bestuurders voor de aanvang van het nieuwe vliegseizoen. Ik schreef het al veel vaker maar herhaal het nogmaals. Misschien is het beter dat Noord-Holland per direct aansluiting zoekt bij Zuid-Holland.

OP EIGEN HO(N)K:

Een laatste overpeinzing betreft de eigen privésituatie. Hierin gaat binnenkort veel veranderen. Deze Kerst vieren we zoals het er nu naar uitziet hier in Maleisië voor de laatste maal in de huidige samenstelling. Met de details zal ik u niet vermoeien maar vanaf begin 2020 gaat mijn eega haar leven in Nederland weer oppakken. Het leven in Maleisië beviel op meerdere fronten niet (meer). Een nieuw huis is inmiddels gekocht en naar een baan wordt nog driftig gezocht. Een grote verandering die wel de nodige aanpassingen zal vergen.

Tot een volgend weekstuk,

Groet en nog een fijne kerst,

Michel

• Vorige
• Volgende