Zondag 28 oktober 2018. Hier in Maleisië was het een week als vele andere. Weinig opwindende zaken, het reguliere werk slaap ritme gedurende 5 dagen in een vader-dochter huishouding. Voor de derde en laatste week. Opmerkelijk genoeg valt er namelijk deze maand geen enkele nationale feestdag te “vieren”. Er zijn er over een heel jaar genomen meer dan genoeg. Ik geloof dat ik naast mijn reguliere 30 vrije dagen ook nog 16 of 17 feestdagen heb waarop ik niet op het werk hoef te verschijnen. Het zijn er zoveel omdat alle bevolkingsgroepen (Maleis, Chinees en Indiaas) hier hun eigen feesten vieren plus dat er nog een aantal vrije dagen zijn op grond van constitutie (dag van de eenheid, verjaardag van de sultan, etc.). Al bij al een van de voordelen van het leven in Maleisië. Hierdoor werk ik dus slechts zo’n 200 dagen per jaar.

Momenteel zit ik dus echter in een gewoon ritme van 5 daagse werkweken. Dit duurt nog tot 7 november, de dag waarop Deepavali gevierd wordt. Het feest van het licht, een Indiase feestdag. Het gevolg van dit “gewone” ritme is dat er weinig tijd is voor bijzondere activiteiten. Het weekeinde wordt namelijk ook vrijwel altijd gevuld met “reguliere” activiteiten. Op zaterdagmorgen naar de Thaise massage en op zondagmorgen het weekstuk schrijven. Sinds vorige week is daar het IJshockey van dochterlief op vrijdagavond bijgekomen. Als het weer het toelaat wordt de resterende tijd aan de rand van het zwembad doorgebracht.

Onderbroken door het zwemmen van baantjes want dit heb ik met frisse tegenzin weer opgepakt. Het zwemmen is in deze periode van regen overigens een beetje plannen en geluk hebben. Het regent namelijk bijzonder regelmatig in deze tijd van het jaar. Die regen is geen probleem maar zwemmen met onweer is een andere zaak. En onweren doet het hier bijzonder vaak en bijzonder heftig. Dit is vrij normaal hier overigens. Tropische regenbuien horen nu eenmaal bij dit land. Kortom geen nieuws onder de zon alhier.

Hoe anders was het in Nederland Duivenland. Daar ontvingen de verenigingen in Noord Holland een vrijwel lege voorlopige agenda (waarover later in de tijd wellicht meer), was er zowaar een soort officieel verslag/bericht van de sectievergaderingen en deed de commissie “Eerlijk Spel” een overzicht verschijnen van alle “voorstellen” die ze de afgelopen weken binnen kreeg. Dit laatste kwam mooi uit want ik had de afgelopen weken al aangegeven dat ik binnenkort ook eens iets zou schrijven over “Eerlijk Spel”.

Laat ik daarom maar gelijk met de deur in huis vallen en een verrassing zal het niet zijn. Eerlijk Spel bestaat niet in de duivensport! Ik schreef het al veel vaker maar ongelovige Thomassen komen niet alleen voor in bijbel verhalen. Het lijkt er op dat je als schrijver een roepende in de woestijn bent als je over een onderwerp schrijft. Mensen lezen slecht of begrijpen niet wat je bedoelt of halen er juist alleen dat gene uit wat ze bevalt. Als ze het al lezen. Al valt dit laatste gezien de bezoekers aantallen van mijn site nog wel mee.

Het is echter ook een beetje de charme van het schrijven. Proberen je standpunt over te brengen. Een beetje licht proberen te brengen in de duisternis die Duivenland op vele punten toch is. Door het benoemen van zoveel mogelijk feiten en/of argumenten of simpelweg door de spot te drijven met andermans argumenten. Vooral nu ik zelf geen directe belangen meer heb is het voor mij makkelijker om boven de partijen te staan. Althans dit te proberen. Het voelt soms wel eens een beetje als een predikant op de kansel. Al hoewel ik moet toegeven dat ik nooit eerder een echte preek heb meegemaakt.

Goed terug naar “eerlijk spel”. Dit hete onderwerp wordt vooral gevoed door drie zaken. Allereerst is daar de entree van enkele professionele spelers. Spelers die hun brood verdienen en daardoor met hele grote ploegen topduiven aan de start komen en daardoor soms deprimerende uitslagen realiseren. Deprimerend ja, voor de anderen melkers. Melkers die zichzelf veelal schromelijk overschatten. In het huidige internet tijdperk waant namelijk zo’n beetje iedere melker zich een topper. Een goede uitslag of simpelweg een vroeg duif en men heeft “het” uitgevonden.

Men denkt dit althans, de waarheid is namelijk heel anders. De profs die nu voor hun brood spelen waren namelijk ook in de jaren dat ze dit niet deden al beter dan vrijwel alle anderen. Ze speelden toen echter met minder duiven en ook was de tegenstand toe groter (gewoon grotere deelname). De groep dit nu overheerst had namelijk toen al betere duiven dan de gemiddelde liefhebber. Beter in kwaliteit en meer in aantal. Toen en nu. Alleen is het aantal bij sommigen een beetje buiten proportioneel geworden.

Echter hier komt bij dat vele, misschien wel de meeste, andere liefhebbers denken dat ze die zelfde top kwaliteit duiven onder de pannen hebben zitten. Ik moet u helaas uit de droom helpen. We zeggen het wel “dat op ieder hok topduiven zitten” maar dit is feitelijk slechts vriendelijkheid voor de bühne. Het is om de meeste liefhebbers niet teleur te stellen want op de meeste hokken zit niet de kwaliteit die er zou moeten zitten. Hiervoor zijn de verschillen tussen de absolute top en de “gewone” man gewoon te groot geworden.

Dit was mij al vroeg duidelijk toen ik reeds in 1988 constateerde dat duiven van andere liefhebbers op mijn hok destijds harder vlogen dan de grote groep die ik had zitten. Ik kocht in 1990 duiven bij de absolute top en was vertrokken voor jaren. Hierna herhaalde de geschiedenis zich een aantal keer. Vooral de laatste jaren in Aalsmeer merkte ik het verschil tussen gewone duiven en de absolute top, waar ik men wat gelukjes had bemachtigd.

Een blik op de veelal verfoeide stambomen was genoeg. Die waren zoveel indrukwekkender dan ik zelf kon optekenen. Natuurlijk geven niet alle directe nazaten van Nationale of provinciale asduiven topduiven maar de kans hierop is wel veel groter. Dit is ook de grote kracht van de hedendaagse tophokken. Ze kweken op een ander niveau! Dit laatste gaat geen werkgroep oplossen.

Wat gaat de werkgroep dan wel oplossen? Gezien de diarree aan voorstellen lijkt het antwoord hierop nog geen eenvoudige vraag. Prioriteit lijkt mij een redelijke inkorfbeperking. Simpelweg om de gewone man een beetje te beschermen. Naar mijn mening moet dit wel met een “polderoplossing”. Voor iedereen wat, dus met nog aanzienlijke aantallen (100 oude duiven, 150 jongen). Ik schreef het al eerder.

Wellicht ook met speciale aantallen voor speciale vluchten. Het idee ooit geopperd door Andre van der Wiel om de Nationale Dagfondvlucht met slechts 10 deelnemende duiven per hok te vliegen lijkt mij een sympathiek experiment. Ook het idee van ploegen per hok lijkt mij het uitwerken waard. Iedereen kan dan toch veel duiven blijven spelen maar voor de kampioenschappen wordt het spel qua aantal een beetje gelijk getrokken (resteert het verschil in kwaliteit van duif en liefhebber). Wellicht zou hiermee een start gemaakt kunnen worden op de natour vluchten van 2019 om te kijken wat dit brengt.

Een vraag die echter in mijn hoofd blijft rondzingen is of “dit alles de duivensport eerlijker maakt”? Ook hierop moet ik helaas ontkennend antwoorden. En ook dit is geen verrassing. Duivensport is niet eerlijk en zal ook nooit eerlijk worden. Wie denkt dit te realiseren gelooft in een illusie. Naast het reguleren van het wedstrijdspel is er namelijk veel meer dat de Duivensport oneerlijk maakt. De belangrijkste oorzaken zijn terug te voeren tot geld en tijd. In willekeurige volgorde.

Het eerste, voldoende of zelfs zeer veel geld, is nog een beetje te overkomen al hoewel het wel helpt als je portemonnee het toelaat om bij de absolute top je duiven aan te schaffen en je hok volgens de modernste standaarden te laten optrekken. Ook het kunnen inhuren van een top verzorger is zeker niet vervelend als je de top in onze sport wilt halen. De vraag of dit laatste dan wel de echte voldoening geeft is een andere (en geheel persoonsgebonden).

Het tweede, tijd en dan wel in ruime mate, is cruciaal. Zelf ondervond ik het in 2017 aan den lijve. Tijd was altijd een probleem en toen plotseling niet meer. De resultaten waren navenant, vooral het tweede deel van het seizoen.

De vraag is echter hoe de commissie eerlijk spel de hierboven genoemde problemen (geld en tijd) gaat oplossen? Je kunt er namelijk op wachten dat na het oplossen van het massaspel de morrende melkers blijven morren. In de spiegel kijken doet men namelijk weinig dus zal de roep om eerlijker spel blijven klinken.

Komen er dan budgetgrenzen of wordt de tijd die aan de duiven mag worden besteedt beperkt? Komt er een verbod op het hebben van een verzorger? Al dan niet in de vorm van een vader of ander combinatielid die de hele dag bij huis loopt? Of wordt het aantal leden waaruit een combinatie bestaat beperkt? Immers het is niet eerlijk dat de ene melker het alleen moet doen en de andere met drie of vier? Al dan niet tegen betaling.

Komt er dan een tijdsregistratie systeem op de deur om te checken hoe vaak het hok betreden wordt en door wie? En wordt dit vervolgens ook gelimiteerd? Of wordt bijvoorbeeld ook het aantal kilometers dat in een seizoen met de duiven mag worden gereden beperkt door een kilometer limiet? Niet iedereen heeft namelijk de beschikking over een auto of voldoende geld voor de benzine.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Bovenstaande is een beetje de spot drijven met het streven naar eerlijk spel. Het streven hierna is op zich niet slecht maar het zal dus altijd een illusie blijven. Het moet dan ook niet tot het uiterste doorgedreven worden. Duivensport heeft altijd grote verschillen gekend en hiermee is jarenlang op een redelijke manier omgegaan. De laatste jaren is dit evenwicht door de terugloop en de entree van professionele spelers een beetje verstoord. De kunst is nu om de balans te herstellen zonder het unieke karakter van de sport met al zijn individuele vrijheden onherstelbare schade toe te brengen.

Verwachten dat 100% eerlijk spel zal leiden tot een nieuwe bloei periode of het stoppen van de neergang lijkt mij namelijk ook niet meer dan een illusie.

Tot volgende week,

Michel

P.S.

Geen OP EIGEN HO(N)K anders dan dat de tickets voor mijn bezoek aan Taiwan/Taipei inmiddels geboekt zijn. Medio Januari zal ik weer topduiven in mijn handen hebben. Een aanlokkelijk perspectief.

• Vorige
• Volgende