- vrijdag 24 september 2021
Weinig nieuws en inspiratie plus iets over medische begeleiding
Maandag 20 september 2021. Voor mij staart een blanco scherm mij een beetje aan. Een leeg scherm dat mij een beetje aanstaart is niet nieuw de laatste tijd. Ik heb het de laatste weken een beetje lastig om goede onderwerpen te vinden voor een weekstuk. Het seizoen kabbelde een beetje naar het einde en er was weinig om over te schrijven. Om deze reden zag er de afgelopen twee weken dan ook geen weekstuk het daglicht. Er was gewoon te weinig om over te schrijven en zonder actieve duivensport op een eigen erf wordt het dan ook een beetje lastig een nog enigszins interessant schrijfsel te brouwen.
Gisteren las ik eens door wat oude weekstukken omdat ik op zoek was naar een passage over zieke duiven, waarover later in dit stuk meer. Het viel mij echter op dat de stukken die ik schreef toch behoorlijk doorspekt waren met de gebeurtenissen op mijn eigen hok. Ze vormden vaak een mooie kapstok om iets te schrijven. Vooral in de komkommertijd. Deze kapstok mis ik nu dus node.
Al vier seizoenen neem ik niet meer aan de vluchten deel en al ruim twee jaar heb ik geen duif meer in handen gehad. Hierdoor droogt de bron voor mijn weekstukken langzaam maar zeker op. Hopelijk verbetert dit de komende maanden als de grenzen weer open gaan. Ik hunker naar een bezoek aan Nederland maar in de winter is dit niet het handigste qua weer en sportbeleving.
Anderzijds zou ik bijvoorbeeld ook heel graag een bezoek aan de duivensport in de regio brengen. Ik verlang naar een bezoek aan Taiwan. Voor de duiven maar ook gewoon om iets van het land te zien. Te meer omdat de taal nu geen onoverkomelijke barrière meer zou zijn om van de gebaande paden af te wijken. Ook een bezoek aan de eenhoksrace in Thailand aan het begin van 2022 staat hoog op mijn verlanglijstje. De grote vraag blijft echter of de grenzen dan al weer open zullen zijn. En vooral welke quarantaineregels er dan zullen gelden.
Ditzelfde geldt voor een bezoek aan Australia. Voordat ik naar Maleisië toog zag het er nog heel even er naar uit dat Australia ook een land zou kunnen zijn om te werken. Dit werd uiteindelijk niets maar sindsdien heeft Australia meer dan gemiddeld mijn aandacht. Vooral omdat in het Zuidoosten in de regio van Melbourne er ook best nog wel een redelijk actieve duivensport bestaat. Ik zou daar graag eens een kijkje willen nemen.
Ik vrees echter dat de grenzen van dit werelddeel nog wel een tijdje gesloten zullen blijven. Erg spijtig want dit jaar had ik extra veel verlof doordat in 2020 nauwelijks dagen werden opgenomen. Dit verlof moet overigens op voor het eind van 2021, hetgeen betekent dat ik tussen nu en het eind van het jaar nog maar 23 dagen zal werken.
Een aan de ene kant aanlokkelijk vooruitzicht maar aan de andere kant had ik het verlof graag opgenomen om bezoeken aan het buitenland te brengen. Nu zullen de tripjes zich beperken tot inlandse bestemmingen. Vermits de grenzen tussen de verschillende staten weer open gaan. Veel duivenhokken en duivenmelkers zal ik op deze tripjes echter niet tegen komen.
Al bij al is er dus weinig nieuwe input en dus inspiratie tot het schrijven van weekstukken. Zo ook eigenlijk deze week. Een week waarin het officiële nationale vliegprogramma eindigde maar waarin toch nog maar liefst vijf van de elf afdelingen vluchten hadden georganiseerd. Wellicht had één en ander te maken met het verschuiven van vluchten in de periode met slecht weer maar het blijft een beetje vreemd dat bij een nationaal vliegprogramma niet alle afdelingen op dezelfde datum eindigen.
Te meer daar deze vluchten niet telden voor welk nationaal kampioenschap dan ook. Nu zal de gemiddelde deelnemer gezien de best wel massale deelname niet direct op de nationale kampioenschappen hebben zitten te wachten. Vermoedelijk wilde men gewoon nog een lekkere vlucht. Iets dat ik heel goed begrijp. De winter is namelijk lang genoeg dus een extra vluchtje aan het eind van het seizoen is nooit weg. Zeker als je duiven hebt die nog prima in de veren zitten en de werktijden de verzorging niet te veel beperken. Dit laatste was voor mij persoonlijk altijd wel een dingetje maar lijkt voor veel anderen geen al te groot probleem.
Wanneer ik bijvoorbeeld naar de deelname kijk zie ik nog prima concoursen. In Noord-Holland stonden er nog bij 5.000 duiven aan de start (merendeels op Niergnies en een paar op Fontenay). In Noordoost-Nederland waren dit er zelfs 9.243 voor de vlucht vanuit Burdinne. Terwijl de Afdeling Oost-Brabant nog een massale deelname op de vlucht vanuit Morlincourt kende. Jammer genoeg gesplitst in twee vluchten vanaf hetzelfde station (met resp. 6.786 duiven en 3.841 duiven). Waarbij ik niet begrijp dat sommige topspelers hun vroege jongen spelen op de natourvlucht en niet in het jonge duivenconcours.
De afdeling met de meeste deelnemers was zoals gebruikelijk de afdeling Zuid-Holland. Voor de navlucht vanuit Niergnies hadden de melkers nog 13.185 duiven verzameld terwijl 76 fanatieke jonge duivenspelers nog 2.611 junioren bij elkaar hadden gebracht voor de attractievlucht vanuit Fontenay.
Het aantal duiven dat door de liefhebbers uit de afdeling Limburg bij elkaar werd gebracht is mij pas na het openen van meerdere uitslagen duidelijk geworden. De S-vlucht is de samenvoeging van de L-vlucht en de N-vlucht. Hetgeen betekende dat er 2.311 duiven werden ingemand voor de vlucht vanuit Melun. Hetgeen dan wel weer een beetje aan de dunne kant was.
Qua weer troffen de inkorvers van afgelopen weekeinde het een stuk beter dan de weken ervoor. Het resulteerde vrijwel overal in vlotte vluchten. Heel wat anders dan bijvoorbeeld vorige week toen het er op leek dat de duiven van de Grand-Prix-vluchten coûte que coûte op zaterdag gelost moesten worden.
Het lijkt er op dat de nationale lossingscommissie er andere normen op nahoudt qua lossingsbeleid want het was niet de eerste gewaagde sectorlossing dit seizoen. Iets dat ik niet begrijp want hierdoor zullen de meeste liefhebbers vorige week niet veel sport gehad hebben. Daarenboven werden de uitslagen ook nog eens fors beïnvloed door de buien onderweg.
De wisselende weersomstandigheden zullen ook wel hun invloed gehad hebben op de conditie van vooral de junioren. Om die reden zullen er velen ook het afgelopen weekend niet gespeeld zijn. Het is gewoon een kwestie van survival of the fittest.
In dit kader bezien valt het wel op dat de echte specialisten geen bijzondere verliezen kenden ondanks de moeilijke omstandigheden. Zo bracht mijn vriend Willem op 17 juli op de eerste vlucht vanaf Duffel 188 jonge duiven aan de start en korfde hij er donderdag voor Fontenay nog 150 in. Een verlies van 20 procent, een verlies waar menig andere liefhebber blind voor zou tekenen. Iets dat bij Willem overigens doodgewoon is. Zijn opleiding en selectie voor de vluchten zorgen er voor dat ze tijdens de vluchten wel tegen een stootje kunnen. Iets dat ik overigens in de winter van 2012 al uit de mond van Willem optekende maar dat nog steeds niet veel navolging gekregen heeft.
Ten aanzien van de gezondheid las ik deze week nog een interessant “weekstuk” van mijn vriend Harry Blaak. Harry is dit jaar qua medische begeleiding een andere weg ingeslagen en hij laat zijn duiven regelmatig checken door een onafhankelijk en een niet in duiven gespecialiseerd veterinair laboratorium. De bevindingen zijn opmerkelijk en ditzelfde geldt ook voor de reacties van de gekende duivendierenartsen die met de resultaten geconfronteerd worden.
Wie hierover wat wil lezen moet een Facebook account hebben en vrienden zijn met Harry. Omdat niet iedereen dit heeft hieronder een passage uit het weekstuk van Harry:
“Ondanks het feit dat je weinig kan doen aan (het voorkomen van) one eye cold, frustreert het me dat het me overkomt juist in een seizoen waarin de medische begeleiding anders en met succes is aangepakt. Omdat de jongen wel heel erg in kakten hebben we ruim een week geleden nog wat onderzoeken laten doen, zowel bij de commerciële witte jas als bij het veterinair lab waar we dit jaar komen.
De uitkomst van het onderzoek bij de laatste partij en de reacties van 2 second opinions daarop zijn voor mij weer een bewijs dat dieper graven en zelf je verstand goed gebruiken nodig is. Uit het onderzoek bleek namelijk dat de jonge duiven last hebben van het Pasteurella bacterie. Dit vonden ze in de keel-swap en niet in de mest.
Nu zou ik hier nog nooit van gehoord hebben, ware het niet dat ik een dag voor de uitslag een andere liefhebber (uit een andere afdeling) sprak die aangaf deze bacterie ook te hebben. Bij deze liefhebber waren de verliezen de laatste weken groot (bij ons geen sprake van) en hij kreeg het advies de jongen te behandelen en niet meer te spelen. Omdat ik regelmatig de opmerking kreeg “als ze gaan zoeken vinden ze altijd wat” heb ik het rapport naar 2 commerciële witte jassen gestuurd. De uitleg van het veterinair lab was nl. dat deze bacterie in en rond de longen en luchtwegen huist en ervoor zorgt dat de duiven minder makkelijk hun zuurstof opnemen. Het advies was dan ook om hiervoor te behandelen.
De eerste second opinion vertelde me dat dit een veralgemeende bacterie is die alleen in het water voor komt en van GEEN belang voor duiven is.
De 2e second opinion luidde als volgt: “De bacterie Pasteurella kan inderdaad wel een luchtweg-probleem veroorzaken bij duiven en kan misschien ook wel de reden zijn van de tegenvallende prestaties. De Pasteurella is vrij eenvoudig te behandelen omdat dit vaak goed reageert op Amoxicilline Aangezien deze bacterie gevonden is en er problemen zijn lijkt het me beter om dit inderdaad te behandelen. Een kuur van 7 dagen zou volstaan.”
Duidelijk 2 tegenovergestelde meningen waarbij ik het bij de 2e reactie het meest opmerkelijk vind dat er Amoxicilline wordt genoemd. In het rapport wat ik heb gestuurd staat ook een antibiogram, waaruit op te maken valt dat de gevonden bacterie resistent is voor Amoxicilline! Dus 3 deskundigen zeggen behandelen, 1 deskundige zegt niks aan doen , is ook niet nodig. Dat bedoel ik dus wie het weet mag het zeggen, maar voorlopig volg ik de lijn van het lab (en de meerderheid).
Overigens voer ik de discussie hierover ook gewoon met “mijn” eigen commerciële witte jas. Uiteindelijk moet je er allemaal beter van willen worden.
Naar aanleiding van dit schrijven van Harry zocht ik dus gisteren in mijn oude weekstukken. Ik kon mij herinneren dat ik na het seizoen 2012 een ongekende Ornithose-uitbraak had die maar niet over ging. Het zat de duiven al het hele seizoen dwars want de resultaten waren in 2012 niet om over naar huis te schrijven. Het was mijn slechtste jaar ooit in Aalsmeer en na het seizoen werd duidelijk waarom.
Het ging van duif naar duif omdat ik besloot het te laten uitzieken. Het doel was om ze het zelf te laten overwinnen want vele bezoeken aan de dierenarts plus meerdere behandelingen hadden mij in het seizoen niets opgeleverd. De duiven kregen daarom in de maand Oktober gedurende enkele weken slechts een middeltje op basis van Oregano ter ondersteuning (Ropa Flite boost). Het duurde weken voordat de laatste duif geen vuile neus en natte ogen meer had (en vuil was echt vuil en nat was echt totaal ontstoken).
Het seizoen erop was de start ook nog niet superieur totdat ik de oorzaak vond van de luchtwegproblemen. Te benauwde volières. Na het vinden van de oorzaak werden nog drie eerste prijzen in de afdeling gespeeld. En in de jaren die hierna volgden zouden er nog best wel veel volgen.
De moraal van dit verhaal. Uitzieken en de oorzaak vinden helpt. Vind je de oorzaak niet dan blijft het aanmodderen (zoals ik jaren deed).
OP EIGEN HONK
Begint het aantal positieve gevallen in de staat waarin we leven een beetje te dalen. Mede daarom hebben we afgelopen week dan ook maar voorzichtig het “gewone leven” opgepakt. Dochterlief zat ook dringend om kleding verlegen dus brachten we een aantal uur door in een lokale kledingzaak. Veel keuze en vriendelijke prijzen dus uiteindelijk waren zowel vader als dochter blij.
Ook hebben we voor het eerst sinds mensenheugenis weer eens een hapje buiten de deur gegeten. Dit was overigens niet echt spannend want de megagrote Sushi zaak was zo goed als leeg.
Voor de rest is het wachten op de vaccinatie van mijn dochter. Deze week wordt het inloopprogramma voor de 12 tot en met 17-jarigen gestart dus met een beetje goede wil kan dochterlief nog deze week terecht. Ze zit er als het ware om te springen want na vaccinatie kunnen we voor haar toewerken naar een vakantie in Nederland. Iets waar ze al bijna twee jaar naar uitkijkt.
Afwachten maar weer, tot een volgende keer,
Groet,
Michel
