Zondag 11 april 2021. Op het moment dat ik eigenlijk al naar Parijs-Roubaix zou hebben moeten kijken kruip ik achter mijn laptop om iets de digitale snelweg op te slingeren. Zoals eenieder die de wielersport volgt weet is de koningin der klassiekers als gevolg van de Covid pandemie verplaatst naar begin Oktober. Tijd voldoende om dus nog even een stukje te tikken voordat ik de rentree van Fabio Jakobsen in de ronde van Turkije op de Eurosportplayer zal proberen te volgen.

Grand Prix-vluchten en PR – Om terug te komen op Parijs-Roubaix deze wedstrijd start al jaren niet meer in Parijs maar in Compiegne, net zoals twee weken Gent-Wevelgem al enkele jaren niet meer in Gent start maar in Ieper. Twee steden die toch al gauw zo’n 60 kilometer uit elkaar liggen. En zo zijn er meer voorbeelden waarbij de inrichters van wielerkoersen vasthouden aan de klassieke naam. Een naam die dan goed ingeburgerd is bij de volgers.

In dit kader is het ook niet zo vreemd dat de NPO haar nieuwe Grand Prix-vluchten voorzag van een hopelijk beklijvende naam. Het zal wel even duren, en hopelijk blijven deze vluchten wel even bestaan, maar uiteindelijk zal iedereen weten wat er met de Pyreneeënklassieker of de kastelenklassieker bedoeld wordt.

Helemaal ultiem zou het zijn als de NPO de landelijke pers zou weten te interesseren voor een aantal klassiekers. Iedere sport gedijt bij voldoende landelijke aandacht en zeker in de zomermaanden, de komkommertijd qua nieuws, moeten er mogelijkheden zijn om de winnaar(s) van deze klassiekers in/op de regionale of landelijke Media (radio, TV maar ook websites van kranten) te krijgen.

Wellicht door het aanbieden van een professioneel gemaakt persbericht en dito registratie van de lossing(en) en van de winnaar(s). Gewoon een hapklaar brokje (kant en klare content) dat de zenders of kranten zonder veel geld of investering kunnen uitzenden of plaatsen. A la de door Pigeon Pixels gemaakte filmpjes voor WHZB-TBOTB maar dan met een beetje uitleg voor de niet-liefhebbers en wellicht een professionele commentaarstem.

Misschien leidt deze exposure uiteindelijk tot wat nieuwe aanwas. Zonder aandacht gedijt er niets. Er moeten op de één of andere manier een aantal kiempjes gelegd worden. In contact komen met onze fascinerende sport is een eerste kiem. Het zien van de lossing en het verhaal van de winnaar moet interesse kunnen wekken. Interesse die dan aangewakkerd moet worden door een regelmatig terugkerende exposure. Helemaal mooi zou het zijn als er na het seizoen een soort opvolging zou kunnen zijn op een wijze zoals de “plattelandstv” dit in België doet. Zie bijvoorbeeld: De Belgische Reisduif – Seizoen 4 Afl. 1 | PlattelandsTV

Nieuwe hokken – Overigens zie ik de laatste maanden veel nieuwe hokken verschijnen op Facebook. Het kan toeval zijn maar het lijkt er een beetje op dat er toch nog best een behoorlijk aantal nieuwe liefhebbers de handschoen oppakken om met de zo prachtige hobby die duivensport heet te beginnen.

Sommige pakken het groots aan met een prachtig (groot) hok. Dit zijn vaak herintreders die wel overwogen te werk (lijken) te gaan. Anderen doen het kleinschaliger of zelfs zeer kleinschalig. Zaak is echter dat al die moedige nieuwe sportvrienden een beetje op het paard geholpen worden. Ze starten immers direct in de hoogste divisie en de grote teleurstelling ligt op de loer.

Een criticaster – Actief helpen zit er voor mij persoonlijk gezien de afstand tot Nederland niet in. Passief probeer ik dit echter wel. Vooral door mijn toch best wel ruime ervaring te delen in mijn weekstukken. Een gefrustreerde enkeling verwart dit met betweterig gedrag, zoals ik de afgelopen week in een commentaar op een Facebookstukje van een andere sportvriend mocht lezen.

Ik loop echter al vanaf mijn tiende jaar mee in de duivenwereld. Eerst als “zoon van” en daarna tweeëndertig jaar als zelfstandig melker. Samen met mijn passieve jaren toch al gauw zo’n vierenveertig jaar. In zo’n lange periode beleef je vanzelfsprekend wel het één en ander dat de moeite waard is om te delen. Hetgeen ik inmiddels dus al vele jaren doe.

Dit betekent niet dat ik alles weet en natuurlijk scheerde mijn duivensportcarrière niet altijd hoge toppen. Ook ik kende mindere jaren en ook ik maakte vele, zelfs ontelbare fouten. De kunst is om echter van je fouten te leren. Soms zelfs om de bakens echt te verzetten en niet in frustratie en zelfmedelijden te blijven doormodderen.

Zo ben ik best wel een beetje trots op de beslissing die mijn vriendin en ik in 2001 namen om een huis te kopen in Aalsmeer. Hierdoor werden de bakens qua duivensport ingrijpend verzet. De duivensport kwam achter het huis en de verzorging werd hierdoor sterk geprofessionaliseerd ten opzichte van de duivensport op een volkstuin zonder stroom en water. Daarnaast werd de kans op inbraken danig gereduceerd (de directe aanleiding voor de verhuizing van de duivensport) en tenslotte werd de vlieglijn letterlijk opgezocht.

Een niet onbelangrijk detail, iets dat zelfs een uitdrukkelijke wens was bij het bepalen van de locatie van het nieuwe huis. Helemaal toevallig was het dan ook niet dat de prestaties vanaf 2003 op stedelijk, provinciaal en in sommige jaren zelfs landelijk niveau een stuk meer in het oog sprongen.

Niet dat deze prestaties eerder in Diemen overigens slecht waren, zoals mijn criticaster uit het meest Zuidoostelijke puntje van de afdeling Noord-Holland in zijn commentaar onterecht beweerde. Ik deed hem daar al “vaker dan meer dan regelmatig” de broek af en de grote kampioenen van weleer karakteriseerden mij destijds niet voor niets als “een smaakmaker”.

Echter in een zeer Oostelijke uithoek als Diemen viel het niet mee om stedelijk of provinciaal, laat staan landelijk, een partijtje mee te blazen. Om op dat niveau mee te draaien moest er plaatselijk wekelijks minuten los gespeeld worden. Iets dat regelmatig lukte maar natuurlijk ook regelmatig niet lukte. Vooral met Oost in de wind was het “huilen met de lamp aan”.

Toen de mogelijkheid zich dan ook voordeed om de grote kampioenen op te zoeken en de strijd met gelijke wapens aan te gaan werd deze direct met beide handen aangegrepen. Iets dat mijn criticaster naliet maar waar ik tot op de dag van vandaag nog geen seconde spijt van heb gehad.

Het vergde natuurlijk een grote investering maar het bracht mij veel (spel)vreugde en dat is tenslotte waar het in een hobby en zelfs in het leven om draait. Ik zou het iedere gedreven, al dan niet gefrustreerde, liefhebber dan ook aanraden om hetzelfde te doen.

Als je werkelijk met de top mee wil draaien draait het namelijk niet alleen om goede duiven, in een goed hok, en veel, heel veel inzet. Je moet ook woonachtig zijn in de buurt van de vlieglijn. Woon je niet op de goede plek dan zul je nooit of heel moeilijk de top absolute bereiken. Laat staan er jaren blijven.

Natuurlijk besef ik dat het niet voor eenieder weggelegd is om naar de vlieglijn te verhuizen. In mijn geval deed de mogelijkheid zich wel voor om een huis te (kunnen) kopen maar er zijn ook andere oplossingen. Je kunt bijvoorbeeld een combinatie aangaan met iemand die wel gunstig woont. Veel melkers hebben een chronisch gebrek aan tijd of worden een dagje ouder en staan te springen om een goede compagnon. Ook hebben veel melkers een groot gebrek aan ruimte en dan kan het bundelen van de krachten ook een oplossing zijn. De vliegers op het hok op de vlieglijn en de kwekers bij de ander die niet zo gunstig woont (ik deed het jaren niet anders).

Kortom er is veel mogelijk. Al vrees ik dat veel liefhebbers liever voortgaan met zelfbeklag en kritiek op anderen in plaats van zelf eens in de spiegel te kijken, tot actie over te gaan en het geweer van schouder te verhangen. Dit is nu eenmaal veel makkelijker dan de handschoen oppakken.

Geen vluchten – Dit weekend werden door het NPO bestuur op advies van het nieuwe IWB alle vluchten afgelast. Gezien het vroege tijdstip in het jaar en de berichten die ik kreeg over het weer in met name België en Noord-Nederland kan ik deze beslissing wel billijken. Het seizoen is nog lang en de duiven bij hun eerste opgave door koude en regen jagen is alleen goed voor de in postduiven gespecialiseerde dierenartsen.

Voor de echte Vitessemannen is het natuurlijk wel een grote teleurstelling. Zij hadden hun duiven er klaar voor en hebben nu bovendien nog slechts vijf (!) vluchten voor hun spelletje. Iets dat wel heel erg weinig is. Echter door het programmeren van zeven (!) Midfondvluchten in combinatie met de vroege datum van de laatste vlucht voor dit onderdeel (10 juli) is er geen mogelijkheid meer om een zesde Vitessevlucht te programmeren. Wellicht een verbeterpuntje voor het vliegprogramma van volgend jaar.

OP EIGEN HONK

Blijft het nog steeds erg rustig. Er stonden en staan nog steeds geen grote activiteiten op het programma. De Covid-situatie houdt ons in de regel nog altijd dichtbij huis. Wel aten we weer een hapje buiten de deur. In de regel kan dit hier in Maleisië veelal buiten en dan vrees ik niet zo zeer voor een besmetting. Ook wordt er in de restaurants meer dan voldoende afstand bewaard.

Voor het overige blijft het de vraag wat de Maleisische regering met de beperkingen gaat doen. Eind volgende week loopt de zogenaamde CMCO weer af. Meestal volgt men de West-Europese koers. Echter daar lijken bijvoorbeeld Duitsland en Nederland deze keer een andere koers te (gaan) varen. Ik ben dan ook benieuwd wel strategie de regering alhier ditmaal kopieert. Afwachten dus maar weer.

Tot een volgend weekstuk,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende