- maandag 25 januari 2021
Plezier, onzekerheid/twijfel, druk/stress en te hoog opgeklopte verwachtingen
Zondag 24 januari 2021. Zoals de meeste lezers wel weten ben ik naast (passief) duivenliefhebber een actief liefhebber van zo’n beetje alle sporten met bijzondere aandacht voor wielrennen, schaatsen en in iets mindere mate voetbal. Vooral het wielrennen volg ik sinds mij verhuizing naar Maleisië bijna minutieus. Wanneer mogelijk kijk ik via VPN en daarnaast lees ik zo ongeveer al het leesvoer wat ik over deze fascinerende sport vinden kan.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik dit weekstuk begin met het nieuws over Neerlands laatste grote ronde winnaar. Zijn aankondiging om het wielrennen al dan niet tijdelijk vaarwel te zeggen beheerste mijn zaterdagavond.
Het nieuws kwam natuurlijk niet helemaal onverwacht. Degenen die de documentaire “Geel” en ook de minder bekende docu’s over de Vuelta van 2020 zagen konden dit al een beetje zien aankomen. De denker Dumoulin zat al tijdens deze twee grote ronden duidelijk met zichzelf en zijn lichaam in de knoop. Ook fungeerde hij hierdoor (bijna) als stoorzender in de ploeg en dit was het laatste wat hij ogenschijnlijk wilde. De twijfel die toen al zichtbaar was is dus gisteren uitgesproken.
De vraag die vele wielerliefhebbers met mij zich nu of binnenkort zullen stellen, is of deze ogenschijnlijk gentleman onder de wielrenners ooit nog het stalen ros in wedstrijd verband zal bestijgen. Als de oogkleppen eenmaal af zijn valt het niet mee deze weer op te zetten. Zeker bij iemand als Dumoulin die deze oogkleppen al vrijwel nooit droeg.
Tijdens het luisteren van de podcast “In het Wiel”, die vanzelfsprekend inhaakte op hetzelfde onderwerp, dwaalden mijn gedachten af naar de duivensport. Ook in de duivensport spelen begrippen als plezier, onzekerheid/twijfel, druk/stress en te hoog opgeklopte verwachtingen een grotere rol dan menigeen denkt. Onderwerpen die gek genoeg niet of nauwelijks in reportages, in columns of in weekstukken aan bod komen.
Plezier – Het onderwerp plezier geniet van deze thema’s nog wel de meeste aandacht maar komt er meestal toch ook nog bekaaid vanaf. Het wordt vaak wel kort belicht maar meestal slechts in de woorden als “je moet plezier vinden op je eigen erf” of “bij het melken met andere liefhebbers in de club”.
Plezier is echter zoveel meer. Plezier moet de reden zijn waarom je aan een hobby/liefhebberij als, bijvoorbeeld, de duivensport begint. Als je namelijk slechts begint om te winnen dan zal de duivensport, evenals iedere andere sport vrijwel louter bestaan uit teleurstellingen. Behoudens voor een enkeling is het aantal nederlagen en vervelende ervaringen immers veel groter dan het aantal momenten waarop het zoet van de overwinning geproefd mag worden.
Plezier in de duivensport moet je inderdaad vinden in de dagelijkse verzorging. Het simpelweg dagelijks omgaan met zulke intelligente dieren als postduiven. Die je herkennen, die voelen wanneer je niet happy bent en die je na een stressvolle dag lachend het hok in doen gaan. Of in ieder geval je er weer lachend en ontspannen uit doen komen. Plezier geeft namelijk ontspanning. Ontspanning door inspanning.
Zelf kon ik al plezier ervaren wanneer ik met mooi weer van mijn werk terug naar huis reed. Mijmerend over de duivinnen die dan even later door de prachtige Nederlandse luchten zouden scheuren. Als dit dan ook daadwerkelijk gebeurde was mijn dag weer goed. En als dit een paar dagen achter elkaar gebeurde dan kon ik al reeds hopen op een goed resultaat op de volgende wedvlucht.
Ook kon ik genieten van een mooi opkomend koppel jongen in een schotel. Zulke wolken van jongen waarvan je dan hoopt dat het de toppers zullen worden die je wellicht op de vluchten nog meer plezier zullen brengen.
Zo moeten er vrijwel dagelijks kleine geluksmomentjes zijn die je het benodigde plezier en dus positieve energie geven om de verzorging driehonderdvijfenzestig dagen per jaar te volbrengen.
Onzekerheid en twijfel – Onzekerheid en twijfel zijn onderwerpen die je in reportages zelden of nooit leest. Echter iedere zichzelf respecterende duivenmelker heeft hier last van, dus ook de topspelers. Mijn eerst kennismaking hiermee stamt uit lang vervlogen tijden.
Het was in het seizoen 1989 of 1990 en ik zal mij altijd de vraag van mijn grote voorbeeld en vriend Cor Buis senior blijven herinneren. In die jaren was Buis één van de absolute kopstukken van de toenmalige afdeling Amsterdam en ik een opkomend liefhebber om het mild te verwoorden. Op het hok van de grote kampioen uit Aalsmeer liep het iets minder dan gebruikelijk en tijdens een gesprek hierover tijdens een midweeks bezoek stelde hij mij de totaal onverwachte vraag “wat voer jij ze op dit moment?”. Ik dacht dat ik van mijn stoel viel in de kantine van de grote kwekerij die Buis destijds bestierde. Een grootheid die aan mij als veredelde krabber vroeg wat ik mijn doffers voerde.
Pas veel later besefte ik mij dat dit de onzekerheid was die vele grote kampioenen ten deel valt indien het even niet loopt zoals gewenst. Onzekerheid die ik zelf nog regelmatig zou herkennen. Niet alleen bij mijzelf maar ook bij vele anderen.
Een oplossing is er overigens niet voor deze onzekerheid en die hoeft er ook niet echt te zijn. Het is als kampioen in de sport goed om na te denken als het even niet wil. Echter in de duivensport is het dan vooral zaak de zaken niet te ingrijpend te veranderen. Stabiliteit in de verzorging levert vrijwel altijd meer op dan het van de hak op de tak springen.
Zelf hield ik mij hieraan bijna altijd vast. Als het even niet liep dacht ook ik na. Probeerde dan vooral na te gaan waar ik een gebaand pad had verlaten. Of juist niet. Vaak betekende dit dat er niets veranderd werd en toch de prestaties weer bijtrokken. Al dan niet na een bezoek aan de dierenarts om het laatste restje onzekerheid en twijfel weg te nemen.
Stress en druk – Stress en/of druk (of is dit hetzelfde) kent iedere topspeler in de duivensport. Het is wederom een onderwerp in de duivensport dat zelden behandeld wordt. Zelf schreef ik ooit een reportage over Henny La Grouw waarin één en ander na een moeizaam seizoen aanbod kwam. Echter niet iedere kampioen is zo oprecht en in staat om zichzelf zo kwetsbaar op te stellen. De druk die kampioenen zichzelf opleggen en die van de buitenwereld is veel groter dan gedacht. En de impact hiervan wordt zo onderschat.
Nu pretendeer ik niet een absolute topspeler geweest te zijn maar toch herken ik mijzelf ook goed hierin. Ik herinner mij bijvoorbeeld nog goed mijn nieuwe start in Aalsmeer. Na zeer behoorlijke jaren in Diemen had ik een prachtig nieuw en niet goedkoop duivenhok laten plaatsen achter mijn huis. Alles was qua faciliteiten op dat moment top en stukken beter dan ik het in Diemen ooit gehad had (en het zou door de jaren heen alleen maar beter worden).
Maar hiermee kwam ook de stress en de druk. De prestaties moesten toch minstens zo goed kunnen worden? Ik weet nog goed dat ik het lappen van de jongen keer op keer uitstelde. Waarom? Vanwege de angst voor de tegenvaller. De vrees voor de mislukking. Het moment dat ik de jonge duiven voor het eerst weer gelost had en ze weer veilig thuis waren bleek een mijlpaal. Een opluchting, ik was back in business.
Niet dat de druk en de stress daarna overigens afnamen. Vanaf het eerste echte seizoen in 2003 zat de druk op de ketel (10e in de eindstand op diverse niveaus met alleen jaarlingen en jongen) en die zou er eigenlijk tot aan het laatste jaar in 2017 nooit meer vanaf gaan.
De aard van het beestje zullen we maar zeggen. Rupsje Nooitgenoeg, een kwaal waar ik niet als enige duivenmelker last van had. Gelukkig vond ik genoeg plezier in en rond het wedstrijdgebeuren maar terugblikkend denk ik wel eens dat ik mijzelf te veel druk heb opgelegd.
Dit brengt mij als vanzelf op het laatste thema waarover zelden geschreven wordt, de te hoog opgeklopte verwachtingen. Iets waar bijvoorbeeld Dumoulin ook onder leed/lijdt. Na zijn toch wel onverwachte en zwaarbevochten Giro zege in 2017 verwachtte heel Nederland een tourzege. Inclusief hij zelf, vermoed ik. Iets waar hij in 2018 weliswaar dichtbij kwam maar toch uiteindelijk best ver vanaf was. Omdat er een rijder met een sterke ploeg toch duidelijk sterker was. Verwachtingen die hem tot op heden zijn blijven achter volgen. De vraag rijst echter hoe reëel deze verwachtingen waren? Was Dumoulin niet gewoon een super tijdrijder die in de vorm van zijn leven met zijn relatief grote en zware lijf nog net kon aanhaken (of zo laat mogelijk afhaken) bij de betere klimmers.
Ditzelfde geldt voor de duivensport. Veel liefhebbers leggen zichzelf veel te hoog opgeklopte verwachtingen op. Met tien duiven kun je, uitzonderingen daargelaten, een seizoenlang niet winnen van iemand met vijftig duiven. Met duiven van Natural of de markt van Lier kun je eens een keer geluk hebben maar in negenennegentig van de honderd gevallen zul je het afleggen tegen een melker met een hok met duiven gekweekt uit echte topduiven.
Hetzelfde geldt als je weinig tijd hebt ten opzichte van melkers met onbeperkte mogelijkheden qua tijd (en meestal geld). Om nog maar niet te spreken van de factor talent. Alle grootheden in onze sport waren reeds talentvol in de jaren dat ze nog geen eigen duivenfarm bezaten. Talent is namelijk iets dat je hebt of niet. In de duivensport kun je dit gelukkig nog een beetje compenseren door heel hard te werken, goed te luisteren en veel te lezen. Echter echt getalenteerde liefhebbers houden altijd dat beetje extra.
Het is dus zaak om als liefhebber in de (moderne) duivensport je plaats te kennen en niet het onhaalbare na te streven. Omdat juist dit je het plezier ontneemt. De kunst is en blijft om het plezier te ontlenen uit de geluksmomenten op het eigen erf en/of met sportvrienden in of buiten de club.
Die paar goede klasseringen zijn dan de kers op uw taart. Een taart die dan misschien iets kleiner is of minder vaak gegeten wordt dan bij de grote jongens, maar desalniettemin toch best lekker kan smaken.
NPO-ledenraad. Deze week even geen update over de NPO-ledenraad. Ondanks interessante stukken die mij deels via enkele sportvrienden en deels via ODH bereikten. Er is nog tijd genoeg om hier voor de komende ledenraad op terug te komen.
OP EIGEN HONK
Is de Movement Control Order (soort van lockdown) verlengd tot 4 februari. Vooralsnog welteverstaan want er wordt reeds gesproken over een totale lamlegging van het economische leven na 4 februari als het aantal positieve gevallen niet gaat dalen.
Of de soep zo heet gegeten zal worden waag ik te betwijfelen. Financieel-economisch is dit vermoedelijk niet te behappen. Echter een dergelijke maatregel is wel succesvol want toen men in maart 2020 hiertoe besloot werd de verdere verspreiding zo goed als in de kiem gesmoord.
De vraag rijst echter of je het virus daarna toch weer buiten de deur weet te houden. Vooral omdat er van vaccinatie op dit moment nog geen enkele sprake is. Lukt dit niet dan is een totale lockdown mijns inziens zinloos.
De tijd zal het leren. Tot die tijd vermaken we ons zo goed en zo kwaad als het gaat voornamelijk binnenshuis.
Afwachten maar weer. Tot een volgend weekstuk,
Groet,
Michel
