Zondag 10 januari 2021. Alweer de tweede zondag van het nieuwe jaar. Ook deze week vloog weer om en werd vooral gekenmerkt door grote nieuwsfeiten. De idiote gebeurtenissen in de hedendaagse bananenrepubliek genaamd de Verenigde Staten van Amerika voorop. Onbeschrijflijk maar een land krijgt de president en de regering die het verdient.

Ook in duivenland vliegt de tijd. Over twaalf weken zit de eerste wedvlucht er alweer op. Het blijft dus wel zaak om de jaarplanning goed in het oog te houden. Als u nu uw vliegers nog moet koppelen zal het een hele toer worden om ze nog op tijd op punt te krijgen voor de eerste vluchten. De meeste melkers hebben tegenwoordig echter wel een planning dus dit zal wel loslopen.

Wat niet losloopt zijn de actuele pensionfondsperikelen bij de NPO. Juist ja, dit was de cliffhanger van vorige week. Uit zeer betrouwbare bron had ik namelijk reeds vernomen dat het mis was/is met het pensioendossier van de medewerkers van het bureau NPO. Ik beloofde mijn bron er nog niet over te schrijven. Echter opmerkelijk veel melkers wisten al wat er aan de hand was. Kennelijk drong het nieuws niet alleen in Maleisië door.

De pensioenfondsperikelen vormden één van de hoofdpijn dossiers bij het aantreden van het nieuwe NPO-bestuur. Zoals eenieder deze week in ODH heeft kunnen lezen werd hierover door het vorige bestuur slechts gemeld dat het een lopende kwestie was (sinds 2016!). Echter nader onderzoek heeft de teleurstellende uitkomst opgeleverd dat de pensioenvoorziening voor medewerkers van het NPO-bureau leidt tot een extra kostenpost van 300.000 euro. Zonder dat duidelijk is of alle kosten reeds boven tafel zijn gekomen.

De financiële gevolgen van het onderbrengen van de pensioenen bij het pensioenfonds van de sector sport, te weten PFZW, bleven (te) lang onduidelijk. Sinds kort is er dus een pijnlijke duidelijkheid.

De vraag die het huidige NPO-bestuur stelt in ODH is: “Hoe heeft dit kunnen gebeuren”? Veel is hierover nog onduidelijk.  Het nieuwe bestuur houdt het in haar berichtgeving vooralsnog netjes maar wat is er naar alle waarschijnlijkheid nu echt gebeurd?

Het lijkt erop dat, ondanks dat de pensioenen van de medewerkers deel uitmaakten van de portefeuille was van de penningmeester, de toenmalige voorzitter en de interim-directeur dit dossier tot zich genomen hebben. De heren hebben zich, waarschijnlijk ondoordacht en zonder goed of afdoende advies in te winnen, vrijwillig aangemeld bij PFZW.

De gedacht hierbij was vermoedelijk “daar horen we thuis”. Iets dat geheel in lijn was met de andere stappen die werden genomen. Zoals het verhuizen naar het centrum van de sport (Papendal), de aansluiting bij het bureau sportrechtspraak en het lid willen worden van bij NOC/NSF. Op de site van het persioenfonds staat onze NPO dan ook “keurig” tussen zo ongeveer alle sportbonden van Nederland. Zie de link Aangesloten leden – Sportwerkgever

Vervolgens heeft het PFZW vermoedelijk aangegeven dat het lidmaatschap al veel eerder in had moeten gaan. Dat wil zeggen kunnen we de afdrachten vanaf dat moment even ontvangen? Iets dat de adviseur en het toenmalige NPO-vertegenwoordigers, voor de aanmelding, over het hoofd gezien lijken te hebben. Hiermee heeft men dus feitelijk een slapende hond wakker gemaakt.

De vraag rijst vervolgens waarom men zich ooit vrijwillig aangemeld heeft? Op deze manier was de onderhandelingspositie namelijk weg. Normaal gesproken wordt er bij een overgang afgesproken dat het verleden met rust gelaten wordt en dat je vanaf een bepaalde datum (in dit geval 1 januari 2017) “gewoon” een start maakt bij een pensioenfonds, in dit geval PFZW.

De voormalige voorzitter heeft zich bij vragen en/of terugkoppeling tijdens ledenraden steeds verscholen achter het feit dat het probleem nog niet duidelijk was en dat hij, in een later stadium, dacht de rekening door te kunnen sturen naar de adviseur. Naar verluidt heeft deze adviseur min of meer erkent dat hij onderdeel van het probleem was en dat hij naar “redelijkheid en billijkheid” een deel van de kosten wil dragen.

Echter het toenmalige NPO-bestuur had zelf ook een onderzoekplicht. Het inhuren van een adviseur ontslaat je niet van je eigen verantwoordelijkheid als bestuur om te checken of hetgeen je geadviseerd wordt juist is. Gezien het feit dat dit het nieuwe bestuur wel lukt valt dit de oude NPO-vertegenwoordigers zeker te verwijten.

Voor het huidige bestuur valt er niets anders te doen dan de scherven bij elkaar te vegen en te redden wat er nog te redden valt. Ze zullen zonder twijfel proberen te achterhalen hoe één en ander destijds verlopen, besproken en besloten is.

De vraag rijst of de hoofdrolspelers van destijds nog wel openheid willen geven. De voormalige penningmeester en huidige bestuurder Ton Geitenbeek zal dit zonder twijfel doen. Echter of de andere verantwoordelijken hiertoe bereid zijn blijft vooralsnog een vraag. Als goudenspelddrager is de ex-voorzitter hiertoe bijna verplicht zou je haast zeggen. Hetzelfde geldt mijns inziens voor de duurbetaalde interim-directeur.

De tijd zal leren hoe dit afloopt maar het is duidelijk dat het vorige bestuur de NPO financieel verder aan de rand van de afgrond gebracht heeft.

Zoals in ODH beschreven is er de laatste jaren door kosten voor falend beleid, kostbare afvloeiingsregelingen, falend dopingbeleid en de eenmalige pensioenkosten flink ingeteerd op de reserves waardoor ingrijpen nodig is. Mede gezien het feit dat de jaarlijkse exploitatie van de NPO al zeer krap is. De aankondiging dat men maatregelen wil nemen lijkt dan ook niet meer dan logisch. Een financieel gezonde nationale bond is nodig voor de continuïteit en in het belang van alle duivenliefhebbers.

Ik ben dan ook benieuwd welke voorstellen tot versterking van het eigen vermogen en ter verbetering van de jaarlijkse exploitatie op 13 maart op tafel komen? Een mogelijk gevolg van deze nieuwe financiële tik lijkt wellicht dat de Olympiade op de tocht komt te staan. Het is namelijk niet aannemelijk dat het huidige het NPO-bestuur nog meer financiële risico’s wil nemen.

Eenhoksraces. Dit weekend kenden twee eenhoksraces in het nabije Thailand hun finale. Finales die nog altijd op mijn lijstje van “regionale duivenactiviteiten” staan maar helaas evenals andere regionale duivenactiviteiten (bezoek Taiwan, China) door de Covid-pandemie op de lange baan geschoven dien(d)en te worden.

Toevallig of niet, ik kreeg deze week een bericht van een bezorgde lezer over het onderwerp eenhoksraces. Hieronder enkele passages uit zijn bericht en mijn mening hierover.

Deze lezer is altijd zeer begaan met de toekomst van de sport en vooral de impact van de grote aantallen duiven op het spelplezier van de gewone, kleine melker. Hij wees mij in het verleden al vaker op het probleem in de reguliere duivensport maar wees mij deze week dus ook op de invloed van het grote geld op de eenhoksraces. Om zijn woorden te gebruiken, ook hier “wordt de sport de nek gedraaid door de grote aantallen”.

In de belangrijkste Oneloftraces kruisen naast gewone liefhebbers ook professionele liefhebbers uit diverse landen met elkaar de degens. Als voorbeeld noemde hij de race in Pattaya waar gisteren de finale dus plaatsvond. In deze race zijn er profs, of “gasten met veel te veel geld”, die er meer dan honderd duiven inzenden, aldus mijn bron.

De kroon spant volgens mijn bron echter de nieuwe editie van Vic Falls race in Zimbabwe. De deelname aan deze race kost honderdvijftig euro per duif plus zestig euro vrachtkosten. Hetgeen neerkomt op eenentwintighonderd Euro voor tien duiven. Een heel bedrag, waarvoor een gemiddelde liefhebber met gemak een seizoen speelt met zijn of haar duiven.

De vraag die bij mij bovenkomt is waarom gewone liefhebbers als de schrijver van het bericht nog aan dit soort evenementen deelnemen? De romantiek van een strijd met gelijke middelen zoals hetzelfde hok, dezelfde verzorging en dezelfde omstandigheden onderweg lijkt bij dit soort race al lang vervlogen.

Er spelen namelijk ook hier mensen met ogenschijnlijk ongelimiteerde middelen mee.  Er zijn liefhebbers/organisatie die op deze race bijvoorbeeld spelen met aantallen van vijftig duiven (a raison van tienduizendvijfhonderd euro) of veelvouden hiervan. De kleine deelnemer dient ogenschijnlijk slechts als evenement vulling voor de superrijken. Om niet te spreken van kanonnenvoer zoals de berichtschrijver het omschreef. Of anders door hem verwoordt, “de mens – de hobbyist – wikt en het groot kapitaal beschikt!!”.

Als niet deelnemer heb ik mij altijd verbaast over het fenomeen eenhoksrace. De kosten wogen voor mij persoonlijk nooit op tegen het potentiële plezier. Het plezier dat wellicht voor de gewone deelnemer voornamelijk zat/zit in het dure gokelement in combinatie met een al dan niet leuke vakantiebestemming. Waarop je, met een beetje geluk, je duifje nog een prijsje ziet pakken.

Hetgeen door de berichtschrijver wordt aangehaald is overigens niet nieuw. Het verschil tussen arm (of niet rijk) en rijk wordt steeds groter. Helaas niet alleen in de maatschappij maar ook in de duivensport. Het is daarnaast van alle tijden. In het verleden waren het in de reguliere sport ook vaak mensen met veelal een eigen bedrijf(je) die succesvoller waren. Ze hadden iets meer geld en konden beschikken over hun eigen tijd. Door de commerciële ontwikkelingen is de afstand nog eens vergroot.

Daarnaast heb ik mij al eerder afgevraagd waarom de profs zoveel duiven spelen op eenhoksraces? Het dient vermoedelijk als marketing voor hun duiven. Een andere reden kan ik bijna niet verzinnen. Of het moet zoiets zijn als oligarchen die investeren in een voetbalclub. Geld genoeg, lang leve de fun.

Overigens vroeg/vraag ik mij ook al jaren af of de grote namen uit onze sport de volle mep betalen. Gekende Nederlandse professionals speelden/spelen al jaren terug enorme aantallen duiven in Zuid-Afrika. Ontiegelijk duur als daadwerkelijk alles afgetikt moet worden. Of dien(d)en de grote namen als reclamezuilen om de gewone man naar de betreffende OLR te lokken en betalen ze daardoor een vriendelijkere prijs.

Ik weet het eerlijk gezegd niet en het oplossen van het probleem van de ongelijkheid in deelname is bijna ondoenlijk. In het algemeen, maar ook dus bij OLR-s. Omdat dit op zichzelf al commerciële ondernemingen zijn. Als de profs daadwerkelijk alles betalen schieten ze zichzelf in de voet door de deelname te beperken. Ook hebben ze vermoedelijk liever een grote naam als winnaar. Omdat dit weer meer publiciteit oplevert dus uiteindelijk weer meer deelname.

Qua duivensport moet m.i. het plezier in de sport vooral op eigen erf liggen. D.w.z. de verzorging van de duiven. Qua sport moet je je meten met melkers met vergelijkbare mogelijkheden. Ook het bundelen van de krachten kan helpen om op te boksen tegen melkers met meer mogelijkheden.

De kunst is echter om te genieten en niet gefrustreerd te raken. Niet iedere wielrenner is een Mathieu van der Poel en niet iedere voetballer is een Frenkie de Jong of een Matthijs de Ligt. Net zoals in de duivensport niet iedere melker een Gerard Koopman, een Bas Verkerk of een Willem de Bruijn kan zijn.

HABRU-bonnenverkoop ten behoeve van de Stichting Bergh in het Zadel. Om het weekstuk toch nog een beetje positief af te sluiten het volgende. Sinds deze week staat er op de site van GPS-Auctions weer de jaarlijks bonnenverkoop van HABRU. Vijftig prominente liefhebbers uit binnen en buitenland steunen Hans Bruns in zijn jaarlijkse actie voor het goede doel. Sinds jaar en dag de Stichting Bergh in het Zadel. Ondanks dat veel bonnen al flink zijn ingezet is er ook voor de melker met een minder grote portemonnee nog genoeg te koop. Kijkt u maar eens op onderstaande link. .: GPS-Auctions :. (gps-auctions.com).

OP EIGEN HONK:

Zullen binnenkort weer de gevolgen van de aangescherpte Coivid-maatregelen te voelen zijn. Zoals het er nu naar uitziet worden de scholen weer gesloten, gaan de restaurants weer dicht en mag je nog maar met twee personen in een auto. Ook wordt het reizen tussen de staten weer verboden.

Logisch, omdat het aantal besmettingen maar blijft stijgen. Het komt ook gewoon steeds dichterbij. Zo is bijvoorbeeld de eerste besmetting op de school van mijn dochter een feit. Een zogenaamde A-level student testte positief. Gelukkig was er ogenschijnlijk geen direct contact. Je weet echter maar nooit. Al bij al afwachten maar weer.

Tot een volgend weekstuk,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende