Dirk, Pilot Zeeland en Compuclub

Zondag 1 November 2020. Buiten schijnt vandaag een mager zonnetje. Feitelijk zijn er meer wolken dan zon. Iets dat de laatste weken vrij gebruikelijk is. Gek genoeg regent het verhoudingsgewijs een beetje weinig. Het weer lijkt hier een beetje van slag want het zou eigenlijk de moessontijd moeten zijn. Niet dat het weer overigens veel uitmaakt op dit moment. Buitenactiviteiten vinden vrijwel niet plaats. De zwembaden en openbare parken zijn gesloten. Wandelen op het resort waar ik woon kan nog wel. Echter dit doe ik vrijwel nooit meer.

Ook een bezoek aan een winkelcentrum is momenteel een zeldzaamheid. Gisteren bezocht ik voor het eerst in weken weer eens een kleinere variant. Je kon er een kanon afschieten. Ditzelfde gold voor de restaurants en de foodcourts. Bijna geen mens te zien. De bevolking hier houdt zich ogenschijnlijk goed aan de richtlijnen. Ik schreef het al eerder. Het aantal cases stabiliseert zich op zo’n achthonderd per dag voor heel Maleisië. In de provincie Selangor en Kuala Lumpur varieert het aantal tussen de honderd en tweehonderd gevallen per dag en dit alles op een bevolking van zo’n negen miljoen inwoners. De vraag is wel hoeveel testen er worden afgenomen. Hierover circuleren niet echt cijfers. Vermoedelijk zijn het er veel minder dan in Europa. Al gebiedt de eerlijkheid mij de zeggen dat de testen waarvan ik weet heb allen negatief waren. Heel wat anders dus dan in bijvoorbeeld Nederland of België. Ik schrik iedere dag nog van de aantallen en het percentage positieve testen.

Dirk – Ook schrikken was het afgelopen maandag. Toen las ik op Facebook het bericht dat Dirk Verleun aan de gevolgen van het Covid-19 virus was overleden. Enkele dagen daarvoor was al duidelijk geworden dat het niet goed ging. Echter zo’n bericht komt toch altijd nog onverwacht. Een bericht waarvan ik op de één of andere manier eerlijk gezegd wel bang was dat het zou komen. Dirk was immers al jaren longpatiënt en dan is een besmetting met Corona buitengewoon tricky zoals nu ook wel weer bleek.

Het overlijden van Dirk kwam toch wel een beetje binnen. Nu was de afstand de laatste jaren wel letterlijk heel groot geworden maar toch hadden we op de één of andere manier nog wel een band. Als ik over was in Nederland sprak ik hem vrijwel altijd bij de voerboer ondanks dat we beiden geen duiven meer hadden. Ook reageerde hij nog wel eens op mijn weekstukken. Soms met een persoonlijk bericht, soms met een publieke reactie.

Dit laatste was niet altijd mogelijk want ik ken ongeveer geen mens die vaker door Facebook is geblokkeerd dan Dirk. De reden van deze blokkades is mij niet altijd duidelijk geworden maar het zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met zijn “recht voor zijn raap” karakter. Als Dirk iets las of hoorde waarmee hij het niet eens was of dat in zijn ogen niet rechtvaardig of onjuist was kon hij behoorlijk stevig uit de hoek komen. Goudeerlijk en met een sterk gevoel voor rechtvaardigheid maar niet altijd zacht omfloerst om het mild te verwoorden. Wel met open vizier en recht op het doel af vergezeld van de beste intenties.

Zoals hierboven beschreven leerde ik Dirk ook kennen. Het moet aan het eind van de jaren negentig van de vorige eeuw geweest zijn. Dirk was toen de (parttime) convoyeur, die als Noord-Hollander (feitelijk Achterhoeker), de Amsterdamse duiven begeleidde. Iets dat in die jaren best uitzonderlijk was. Noord-Hollanders in de toen net gefuseerde afdeling hadden het nog niet zo op Amsterdammers en vice versa.

In die periode kort na de fusie brachten wij liefhebbers uit (toen nog) Diemen de duiven aan op een parkeerplaats langs de A10 in Amsterdam Noord. Daar stond een grote sterke vent op de steiger om de manden in de container te zetten. Dat was Dirk dus en ook toen had hij al een luidde stem plus een duidelijke mening. Daarnaast lachte hij veel en dus was het altijd even gezellig op de parkeerplaats.

Op de één of andere manier had ons ploegje een klik met hem. Zo ook ik, hetgeen best wel gek was omdat er ongeveer geen twee meer verschillende personen in de duivenwereld bestonden (bestaan). Een klik die door de jaren heen eigenlijk altijd zou blijven bestaan.

Door mijn verhuizing verwaterde de band een beetje maar deze werd weer een beetje aangehaald toen Dirk (af en toe) ook convoyeur was op de container die de Aalsmeerse duiven ophaalde. Wederom klikte het met zo ongeveer alle mannen die aan het einde van de avond de vele manden in de container laadden. Ook bleek Dirk toen al een goede bron van informatie. Zo informeerde hij ons over de lostijden en ook over het wel en wee op de losplaats. Wederom goudeerlijk en gestoeld op zijn sterke rechtvaardigheidsbeginsel.

Helaas werd Dirk’s openheid en duidelijke mening over kleinere en grotere mistanden in en rond de losplaats hem niet altijd in dank afgenomen. Het leidde tot menig conflict met de vervoerscommissie en/of het bestuur. Het zorgde er uiteindelijk voor dat Dirk bedankte als convoyeur. Iets dat hem altijd aan het hart is gegaan want Dirk was en bleef altijd zeer begaan met het lot van de duiven tijdens het transport.

Dit bleek ook uit de vele steunbetuigingen die ik van Dirk kreeg wanneer ik in mijn weekstukken het vervoer of het losbeleid weer eens aan de kaak stelde. Iets dat hij zelf in zijn eigen weekstukken ook deed. Op een onnavolgbare wijze, soms, probeerde hij wederom het onrecht aan de kaak te stellen. Ik denk dat er in die jaren wel eens bestuurders wakker hebben gelegen van zijn schrijfsels.  Echter zijn trouwe lezersschaar genoot van zijn manier van schrijven, zijn oprechtheid en betrokkenheid. Een betrokkenheid die hem zelfs deed opgaan voor een bestuursfunctie in het afdelingsbestuur, maar waarvoor hij zich uiteindelijk toch terugtrok.

In zijn stukken schreef Dirk ook vol enthousiasme over zijn eigen duiven. Een meer gepassioneerde duivenmelker als Dirk heb ik zelden ontmoet. Zijn duiven waren de beste ter wereld als je zijn stukken mocht geloven. De ligging, de rayonindeling en vele andere zaken waren debet aan het uitblijven van de echte topprestaties op zijn hokken. Volgens Dirk althans. Menig Noord-Hollander wist wel beter maar liet goedzak Dirk altijd in zijn waarde.

Bijzonder was echter het moment dat Dirk plotseling wel aan de top verscheen op twee dagfondvluchten. Zijn “John”, vernoemd naar zijn volgens mij overleden beste vriend, bracht hem twee dagfondvluchten na elkaar een Teletekstklassering. Dirk was de koning te rijk en vrijwel iedereen gunde hem dit succes.

Op deze successen teerde hij vervolgens nog jaren. Ook in de jaren dat zijn gezondheid hem steeds meer in de steek begon te laten. Het leidde uiteindelijk tot een abrupt afscheid van de actieve duivensport. Longproblemen noopten hem min of meer op stel en sprong afscheid te nemen van zijn gevleugelde vrienden.

Voor de duivensport was Dirk echter niet verloren. Hij bleef schrijven, met een lagere wordende frequentie, zat in de supplementenhandel en was eventjes agent voor een eenhoksrace. Hij vond echter vooral een nieuwe, grote passie in het bouwen van rennen, volières en spoetnikken. Zijn producten werden steeds professioneler en vonden gretig aftrek.

Tot aan het moment waarop hij eerst zelf meldde dat hij het eventjes rustig aan moest doen omdat de Corona hem te pakken had en waarna het snel van kwaad naar erger ging. De duivenwereld verliest weer één van haar markante onderdanen. Niet altijd de makkelijkste maar wel één van de eerlijkste en één met het hart op de goede plaats. Hij zal dan ook niet snel vergeten worden,

Pilot Zeeland – Het lijkt erop dat het hoofdpijndossier “Pilot Zeeland” toch nog echt even een hoofdpijn dossier blijft. Anders kan ik de onderstaande woorden van voorzitter Ben Geerink in het voorwoord van deze week niet interpreteren.

“Verder ga ik graag in op de uitkomst van de gesprekken met Afdeling Zeeland en de Nishoek. Vorige week heb ik aangegeven dat er deze week een verslag zou zijn. Nu is het niet moeilijk om een verslag te maken maar in deze situatie is het vooral belangrijk hoe het verder gaat. Dat kost iets meer tijd dan ik had voorzien. Er wordt nu hard gewerkt aan een gezamenlijke verklaring van Zeeland en de NPO. Volgende week in Op (de) Hoogte het resultaat”.

Het werken aan een gezamenlijke verklaring wijst op gevoeligheden in de formulering van de tekst die naar buiten zal worden gebracht. Bij volstrekte harmonie over de te volgen route ligt dit niet zo gevoelig. Kennelijk is er dus meer aan de hand. Ik vermoed dat het nieuwe NPO-bestuur zich wil terugtrekken of het oneens is met het geformuleerde beleid in Zeeland. Volgende week zullen we meer weten.

Compuclub – Deze week ontving ik de nodige berichten naar aanleiding van het feit dat de Compuclub in andere handen terecht was/is gekomen. Het hoe en waarom van deze berichten is mij niet helemaal duidelijk geworden. Persoonlijk wist ik al meer dan twee jaar dat de Compuclub in andere handen was overgegaan. Kennelijk is dit één van de beter bewaarde “geheimen” in de duivensport.

Overigens publiceerde de Compuclub deze week de Nationale Kampioenen in een modern jasje. Zie https://www.compuclub.nu/npokamp/. De kampioenen zijn opgemaakt in de zogenaamde cloud. Als je naar een kampioenschap gaat en je klikt op het puntentotaal achter de liefhebber dan zie je hoe de punten verdiend zijn. Een interessant begin dat in de toekomst nog zeker verder uitgebouwd zal kunnen worden. Bijvoorbeeld door de klasseringen per vlucht te vermelden die geleid hebben tot het betreffende puntentotaal per week.

OP EIGEN HONK

Valt zoals wel vaker de laatste weken niet of nauwelijks iets te melden. Business as usual.

Enig nieuwtje is dat ik probeer te wennen aan het continu dragen van een bril. Op voorhand dacht ik dat dit fijn zou zijn omdat ik dan van het switchen van verschillende brillen af zou zijn maar in de praktijk valt het nog een beetje tegen. Vooral het werken op mijn laptop is nog niet zo ideaal als ik dacht dat het zou zijn. Het zal echter wel goedkomen.

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende