Zondag 24 mei 2020. Er zijn van die dagen dat het lege scherm mij als het ware een beetje aanstaart. Het zijn van die dagen dat ik niet zo goed weet hoe een weekstuk te beginnen. In Aalsmeer had ik niet veel van dit soort dagen maar hier in Maleisië zijn het er (veel) meer. De reden is natuurlijk logisch. In Aalsmeer kon ik altijd terugvallen op de belevenissen op mijn eigen hok en zeker in het vliegseizoen was dit een onuitputtelijke bron van inspiratie. Ook de avonturen in duivenland buiten het eigen erf waren talrijk. Hierdoor was er dus vrijwel nooit een moment van “geen tekst”.

Hier in Maleisië is dit een beetje anders. Geen directe duivensport, slechts indirect zoals de vaste lezers van mijn schrijfsels wel weten. Op basis van hetgeen ik lees via internet of doorgestuurd krijg via sportvrienden schrijf ik toch nog vrijwel wekelijks een weekstuk. Ondanks dat het inmiddels al bijna tien maanden geleden is dat ik nog eens duiven in de hand hield (bij Florian Hendriks en zijn vader Jo). Diezelfde dag zag ik voorlopig ook voor het laatst duiven arriveren van een wedvlucht (Nationaal Vierzon).

Of het deze zomer nog lukt om duiven van een wedvlucht te zien arriveren is nog maar zeer de vraag. Het hangt van veel factoren af. Ten eerste moet er met een aanvaardbaar gezondheidsrisico naar Nederland gereisd kunnen worden. Toevallig of niet maar zojuist zag ik een filmpje van de luchtvaartmaatschappij Emirates waarin men toont hoe het reizen zou moeten verlopen. Eerlijk gezegd zag dit er een beetje griezelig uit. Vooral de toestand in het vliegtuig met extra beschermingsmiddelen voor het personeel en extra hygiëne maatregelen, doet mij nu niet direct van enthousiasme opveren. Echter de menselijke geest is lenig en tot veel aanpassingen bereid dus ik zeg op voorhand nog geen nee.

Ten tweede zijn daar de toegangsbeperkingen tot de Europese Unie. De grenzen zijn voorlopig gesloten tot 15 juni. Er wordt op dit moment alleen toestemming verleent voor essentiële reizen. Familie- en vriendenbezoek valt hier zeker niet onder. Als dit niet verandert is reizen simpelweg niet mogelijk.

Een ander knelpunt zou het beleid na aankomst kunnen zijn. Wordt het, net zoals nu voor het Verenigd Koninkrijk wordt aangekondigd, na aankomst een veertiendaagse quarantaineperiode, dan is zelfs met toestemming om de EU te betreden reizen nu niet echt handig om naar Nederland te komen.

Mocht één en ander in Europa “meevallen” dan is het vervolgens nog de vraag of de Maleisische grenzen wel open zijn voor de terugreis. Een collega toog eind maart met één van de laatste vluchten richting Duitsland voor een noodzakelijke familieaangelegenheid maar sindsdien zit hij er min of meer opgesloten. Er zijn nauwelijks vluchten richting Maleisië en daarnaast krijgt hij van de overheid geen toestemming om terug te keren. Ditzelfde geldt bijvoorbeeld voor leveranciers. Mocht er toestemming gegeven worden om terug te keren dan wacht hier vermoedelijk ook weer een quarantaineperiode of in het meest gunstige geval een test.

Kortom veel onduidelijkheid en onzekerheid dus het lijkt nu niet bepaald voor de hand liggend dat ik of zelfs mijn dochter binnenkort naar Europa zal afreizen. Het blijft dus behelpen qua sociale contacten binnen en buiten de duivenwereld. Gelukkig zijn er Skype, Zoom, WeChat plus de verschillende internetsites om een beetje feeling met het (duiven)leven in Nederland te houden. Over het fysiek aanschouwen van wedvluchten door mij persoon hoef ik mij dus voorlopig nog maar even niet druk te maken.

Echter vooralsnog aanschouwt geen enkele duivenmelker op dit moment feitelijk een wedvlucht. Er is alleen sprake van trainingsvluchten. Al dient gezegd te worden dat de verwarring hieromtrent nog wel groot is. Zo las ik dat zelfs Het Spoor der Kampioenen gewoon de gebruikelijke reportages over de grootmeesters, e.d. van de vluchten van afgelopen week geplaatst heeft. Gezien het belang voor het blad snap ik het wel maar gezien de uitstraling die dit kan hebben naar de buitenwacht is het niet handig. Het houden van competities is immers verboden.

De vraag die in mijn hoofd opborrelt is of er überhaupt nog wel echte wedvluchten zullen komen. En dan bedoel ik “spoedig”. Ik vermoed van niet want de argumenten om met duiven “te trainen” zijn dusdanig scherp ingestoken dat een beleidsverandering er naar mijn bescheiden mening niet een twee drie inzit. Ik vrees dat de eerste formele wedvlucht pas na 1 september gehouden zal worden. Alle logische argumenten om dit te vervroegen ten spijt.

Overigens schrok ik van recente berichten uit Duitsland waar verruiming van de “Social Distancing” direct geleid heeft tot lokale uitbraken na restaurant- en kerkbezoek. Zulke berichten helpen ook niet echt om in iets zo onbeduidends als een duivenclub meer speelruimte te krijgen.

Over speelruimte gesproken, ik zou wel graag eens met iemand van de Belgische bond willen spreken over het feit waarom men geen lossingsvergunningen wil afgeven aan de Nederlandse afdelingen. Wat zijn de argumenten daarvoor?

Die argumenten lees ik namelijk nergens. Echter misschien zijn er steekhoudende argumenten die ik over het hoofd zie? Anders zou ik zeggen verstrekt die vergunningen en wel snel. Een verbod op het vervoer van dieren (duiven) over de landsgrenzen heen bestaat voor zover ik weet niet. En in België kent men toch ook wel het gezegde “wat u niet wil dat u geschiedt gedoet dat ook een ander niet”.

Het openen van de Belgisch-Nederlandse grens zou het inplannen van de trainingsvluchten voor vrijwel alle afdelingen een stuk eenvoudiger maken. Vooral onder de rivieren en vooral in Zeeland en Brabant 2000 zit men momenteel met de gebakken peren zoals bleek uit enkele uitslagen. Door het op het laatste moment wijzigen van de vluchtcode van V21 naar T21 is het aantal uitslagen van deze twee afdelingen erg gering. Echter het beeld dat de schaarse uitslagen tonen is dat de duiven toch meer moeite met de grote verandering in vliegrichting hadden dan gedacht. Vooral de snelheid van de Zeeuwse duiven die gelost werden in Zevenbergschen Hoek liep dramatisch snel terug.

Het is wel jammer dat vermoedelijk door het veranderen van de vluchtcode zo weinig wedvluchtverlopen zichtbaar zijn want ik was bijzonder nieuwsgierig naar de locatie van de vroege duiven in deze twee afdelingem. Zouden de vroegste/snelste duiven zich nu bijvoorbeeld in het Noorden van de provincie Zeeland bevinden?

Op zich is de invloed van een andere vluchtlijn op de locatie van de vroege duiven een interessant gegeven. Behalve Zeeland en Brabant 2000 maakt de afdeling Noord-Oost Nederland hierin de meest radicale keuze. Zij gaan vooralsnog echt Duitsland in en losten gisteren ten Oosten van de bekende stad Munster. Hetgeen vooralsnog een Zuidoostelijke koers voor de duiven betekent. Aanzienlijk anders dan gebruikelijk.

De vroegste duif viel dit keer in Bourtange uiterst Oostelijk tegen de Duitse grens. Nu ben ik geen kenner van het Noordoost Nederlandse spel en Bourtange ligt niet ver van het gekende duivensport centrum Ter Apel maar ik ben benieuwd hoe dit zich de komende weken gaat ontwikkelen. De eerstvolgende losplaats is Soest (in Duitsland). Wederom Zuidoostelijk gelegen en de week daarop gaat men nog iets Oostelijker.

Overigens hebben degenen die het programma van afdeling 9 gemaakt hebben wel goed nagedacht over hoe dit verder moet of zou kunnen. Met het toenemen van de afstand buigen de losplaatsen namelijk weer naar een wat Zuidelijkere lijn. Zo ligt de laatste tot nu toe geprogrammeerde losplaats (Bitburg) zo ongeveer tegen Luxemburg aan. Mocht de Belgische of Fransen grenzen weer opengaan dan kan men vrij simpel terug naar de oude lijnen. Mocht dit niet gebeuren dan zijn de duiven al gewend aan de Zuidzuidoostelijke koers. Slim.

Eenzelfde objectief hadden de programmamakers van de afdeling Oost-Nederland zonder meer ook. Zij planden ook al wat langer vooruit want tot eind juni blijven ook zij de Zuidzuidoostelijke lijn volgen.

Echter in dit kader begrijp ik de losplaatskeuze voor de Noordelijke regio van zowel afgelopen week als die voor volgende week niet. Deze week vloog Noord vanaf Beek en Donk (nabij Helmond) en dat is veel Westelijker dan de rest van het programma. Hetzelfde geldt naar mijn bescheiden mening voor de losplaats Weert die volgend weekend op het programma staat. In mijn logica zou het logisch zijn dat Noord de stations van Zuid met een week vertraging te volgt. Dus Venlo in plaats van Beek en Donk en volgende week Sittard in plaats van Weert. Echter misschien zie ik iets over het hoofd?

Degenen die ook iets over het hoofd zagen waren de vliegprogrammamakers van Afdeling 5. In hun wens zo lang mogelijk op de vertrouwde vlieglijn te blijven in de hoop dat de Belgische grens zich opent kozen ze voor de losplaats Hazeldonk. Een losplaats die vroeger ook door het leven ging als Meer (de benaming van de parkeerplaats aan de andere kant van de grens).

Een beroerde keuze want de losplaats mocht de naam losplaats feitelijk niet dragen. Om het mild te verwoorden. Ondanks een lossing in drie groepen was de losplaats namelijk veel te klein en waren er te veel obstakels. Obstakels die de duiven als ware acrobaten van het luchtruim dienden te ontwijken. Het filmpje dat op Facebook circuleert laat in dit kader niets aan duidelijkheid te wensen over.

Het bestuur van de afdeling doet er in mijn ogen goed aan deze lossing goed te evalueren. Dat wil zeggen kijken of er een alternatief voorhanden is en/of door de lossingen te verdelen over meerdere losplaatsen en kleinere losgroepen. Misschien moet men voor dit soort vluchten de werkgebieden West, Midden en Oost (of hoe ze ook exact mogen heten) in tweeën hakken.

Behalve de te krappe losplaats was de afstand voor sommige liefhebbers op de voorhand namelijk wel erg kort. Ik zag ergens een liefhebber met een afstand van slechts 34 kilometer maar misschien waren er wel hokken waarvan de afstand tot de losplaats nog korter was. Eerlijk gezegd zou ik op een dusdanig korte vlucht niet meegedaan hebben.

Voor het overige verliepen de vluchten in vrijwel alle afdelingen redelijk vlot. Voor zover uit de uitslagen een duidelijk beeld op te maken viel want een aantal afdelingen was verre van compleet. Vermoedelijk door de late wijziging van de vluchtcode. Niet zo handig als je het mij vraagt.

Hieronder ook mijn eigen afdeling Noord-Holland. Ook las in de namen van een aantal topspelers (nog) niet. Daarom abstraheer ik maar even van de namen van de winnaars per kring. Als je op trainingsvluchten al kunt spreken van winnaars.

OP EIGEN HONK

Is het vandaag de dag van het Suikerfeest. Hari Raya Aidilfitri noemt men dit hier. De grootste feestdag in de Islamitische wereld die dit keer een stuk ingetogener wordt gevierd. Zo ben ik voor het eerst sinds mijn aanwezigheid in Maleisië niet uitgenodigd om dit te komen vieren. Geheel begrijpelijk gezien de maatregelen die er getroffen zijn op het Covid-19 virus te beteugelen.

Vader en dochter brengen dus deze feestdagen (tot en met dinsdag) thuis door. Business as usual sinds ruim twee maanden maar met dien verstande dat we er proberen iets van te maken door lekker te eten. Dit keer niet thuisgebracht maar samen een beetje bakken en braden. Ook best aardig.

Tot een volgende keer,

Groet,

Michel

• Vorige
• Volgende