Zondag 5 april 2020. Vandaag zou mijn grootmoeder jarig geweest zijn Zo’n jaar of 5 geleden is ze ons ontvallen. Hoe oud ze precies zou zijn geworden is mij even ontgaan maar 5 april is een datum waar ik toch altijd even bij stil sta. Mijn grootmoeder bereikte overigens de gezegende leeftijd van 91 jaar, als ik mij niet vergis.

Misschien sta ik er op dit moment wel een beetje meer bij stil dan andere jaren vanwege het Corona virus. Menigeen verliest op dit moment zijn grootmoeder of (meestal) grootvader. Ondanks dat er ook jongere mensen ten prooi vallen aan het virus zijn het toch vooral de ouderen die het zwaar hebben als ze door het virus getroffen worden.

In deze tijd van veel binnen zitten (eigenlijk alleen maar binnen zitten) lees ik veel en dus lees ik ook veel hartverscheurende verhalen over medemensen die door het virus uit het leven worden weggerukt. Onbekende mensen maar dat maakt het er niet minder verdrietig om.

In de duivenwereld zag ik ook een aantal berichten van melkers die ogenschijnlijk door het virus het tijdelijk voor het eeuwige dienden te verruilen. Het stemt mij triest dat melkers die tot voor kort nog naar het nieuwe seizoen uitkeken op een zo wrede manier uit het leven werden weggerukt.

Naast de slachtoffers en degenen die echt ziek worden treft het virus eigenlijk iedereen. In verschillende gradaties maar niemand kan eraan ontkomen. Zeer zeker de economische impact van het virus zal iedereen treffen. Een diepe recessie staat ons te wachten. Echter ook in sociaal opzicht is het zwaar. Het (semi) verplicht binnen zitten en het niet kunnen ontmoeten van familie of vrienden blijkt toch pijnlijker dan gedacht. Verworvenheden die zo gewoon waren dat niemand er meer bij stilstond blijken nu een groot gemis.

Degenen die nog naar het werk mogen of via diverse verbindingen vanuit huis werken (zoals ik) hebben nog redelijk wat contact met de buitenwereld maar voor anderen, vooral ouderen is de wereld op dit moment wel erg klein. Hun leven speelt zich letterlijk vaak af binnen 6 muren en een tuin of een balkon. Gelukkig bieden de telefoon en de sociale media nog een beetje uitkomst om het contact met de naasten te onderhouden.

Toch is er voor velen sprake van een sociaal isolement. Vaste patronen kunnen niet meer gevolgd worden en bezoeken aan clubjes of aan gewoon vrienden is niet meer mogelijk. Ook in de microkosmos die de duivensport is leven er op dit moment veel melkers in een sociaal isolement. Een beeld dat nog eens versterkt wordt doordat er bovengemiddeld veel ouderen deel uit maken van dit bijzondere wereldje.

Gelukkig hebben de melkers en de oudere melkers in het bijzonder nog de afleiding van de duiven achter in de tuin (of voor een enkeling nog op zolder) maar het wereldje is ook voor de meesten binnen onze sport heel erg klein geworden. Niet meer een paar uurtjes kleppen bij de voerboer, niet meer zondag- of maandagmorgen even bomen in het clubhuis of het bijwonen van een forum of bonnenverkoop zo vlak voor de oorspronkelijke aanvang van het seizoen. Ook geen vriendengroepjes meer die een paar keer in de week even bij elkaar koffiedrinken. Al dit soort kleine sociale activiteiten zijn door de Corona uitbraak bruut tot stilstand gekomen, al zullen er nog altijd wel een aantal durfallen zijn die het vrijwillige verbod helaas aan hun laars lappen.

Het stemt mij best wel een beetje triest in de tijd die normaal gesproken toch de periode van de hoop was. In de periode kort voor het seizoen was een ieder van oudsher in de regel nog een beetje optimistisch over hetgeen er ging komen. Dit jaar is echter alles anders en is het nog maar de vraag of er überhaupt nog iets van een seizoen gaat komen.

Vorige week was ik nog een beetje optimistischer dan deze week. De kruisbesmettingen in de wereld lijken er voor de zorgen dat het virus nog wel een tijdje zal rondwaren. Dit laatste zie je nu bijvoorbeeld in China. Als de cijfers die men daar nu verspreidt kloppen zijn de nieuwe besmettingen vrijwel allemaal opgelopen in het buitenland. Het is als een duivenziekte op het hok. Is het op eigen hok ogenschijnlijk onder controle dan kun je het via de mand toch weer terugkrijgen. Tenzij er een resistentie op gebouwd wordt of je ertegen hebt kunnen vaccineren.

In het geval van het Covid-19 virus is er nog weinig bekend van resistentie en ook de komst van een virus zal nog behoorlijk lang op zich wachten. Regeringen zullen dan ook hun grenzen nog wel een tijdje dicht houden en tevens het “social distancing” nog wel een tijdje propageren. Het mensen minder met elkaar in contact laten komen lijkt bovendien zijn vruchten (een beetje) af te werpen. In de landen waar men hiermee zo’n drie weken geleden begon lijken de groei- en de absolute cijfers van het aantal besmettingen per dag zich te stabiliseren, zelfs licht te dalen. Lijken want er is niemand die weet wat er de komende weken exact zal gebeuren

Echter wat uit de cijfers van China en in mindere mate die van Italië blijkt is dat de maatregelen wel een aanzienlijke periode moeten worden volhouden. Daarnaast zal er grote angst zijn om de beperkingen te vroeg te verlichten of op te heffen. De impact van het te laat actie ondernemen heeft iedereen kunnen zien. De impact van het te vroeg verlichten van het huidige regime is echter met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te voorspellen. Dan begint het hele gedoe namelijk weer opnieuw.

Slechts grote economische druk zal de regeringen doen verleiden de maatregelen te verlichten. Iets dat je bijvoorbeeld in de Verenigde Staten ziet. Het is niet toevallig dat de clown die daar het land bestuurt (of tracht te besturen) het voortdurend heeft over het weer oppakken van het normale leven. Het land heeft namelijk een dusdanig beperkte sociale zekerheid dat de fabrieken wel moeten (blijven) draaien omdat de mensen wel moeten blijven werken omdat ze anders niet meer in hun eigen bestaan kunnen voorzien. Om over het betalen van de medische kosten in het geval van een besmetting nog maar niet te spreken.

In West-Europa en ook in Maleisië ligt dit vooralsnog een beetje anders. Daar lijkt de zorg voor de volksgezondheid en het voorkomen van de ontwrichting van de maatschappij nog te gaan boven het economische belang. Zolang regeringen deze keuzes maken zullen sport en spel plus ander minder relevant vermaak in de wachtkamer moeten blijven.

Zo ook dus de duivensport. Ik wil niet de pessimist uithangen maar nu er al sprake is van het afgelasten van alle voetbalcompetities op amateurniveau ziet het er voor het starten van het duivenseizoen niet goed uit. Waarom zou je het amateurvoetbal stoppen en de duivensport wel door laten gaan. Ik kan het antwoord niet geven/vinden. Misschien dat lezers die wel kunnen.

Komen de week zal ik eens wat sportvrienden contacten hoe zij denken over hoe het verder gaat met seizoen en hoe zij een en ander aanpakken?

OP EIGEN HONK

Is er ook wel een beetje sprake van een sociaal isolement. Weliswaar heb ik deze dagen veel contact met de collegae via Skype en mail maar dat is toch net even wat anders dan menselijk contact. Gelukkig is mijn dochter hier want anders vereenzaamde ik echt wel een beetje.

Ook al was ik een uurtje op het werk, maar ook hier was het in het kantoor compleet leeg. Ditzelfde gold voor grote delen van het productiebedrijf ondanks dat we als essentiële dienst zijn aangemerkt.

Zelfs het ziekenhuis waar ik mij vrijdag diende te melden voor een medische check-up was compleet leeg. Iets dat wel zo prettig was omdat ik in deze tijd natuurlijk niet met te veel onbekende mensen in contact wilde komen. Opmerkelijk was wel dat een deel van het medische personeel zichzelf en de patiënten niet beschermde door het (niet) dragen van een gezichtsmasker.

Praktische bezwaren kent een complete lock-down periode ook. Behalve lege vakken in de supermarkt bleek op donderdag na het bezoek aan die supermarkt mijn linker voorband lek. Rijden op een thuisbrengertje bleek geen pretje, echter het laten repareren van de band bleek een probleem op zich. 99% van de garagebedrijven was namelijk gesloten.

Uiteindelijk lukte het op vrijdagmiddag. De prijs was dan wel weer bijzonder, namelijk opmerkelijk laag. Het kostte slechts 5 Ringgit.  Omgerekend €1.05. Wel merkte de garagehouder op dat de reparatie niet lang zou houden en dat ik na de lock-down een nieuwe band diende te bestellen.

Al met al kijk ik wel een beetje somber naar de toekomst want de algemene verwachting is dat de huidige maatregelen die nu gelden tot 14 april nog een keertje verlengd zullen worden. Nogmaals met 14 dagen is de algemene vrees. Ik kijk er niet naar uit maar het is voor de goede zaak.

Als deze periode ten einde is zal ik de vrijheid die we dan terugkrijgen meer dan ooit koesteren. Hoe belangrijk deze vrijheid was om te gaan en te staan waar ik wilde, had ik mij tot aan deze periode nooit eerder in mijn leven zo bewust ervaren. Een mens is nooit te oud om te leren en in nederigheid zijn verworvenheden te koesteren.

Tot een volgende keer,

Michel

• Vorige
• Volgende