We zijn weer een weekje verder en een hectisch weekje. Eerder in de week voor de uitslag naar de cardioloog en dat was allemaal prima , een klein beetje kalk op een hartklep maar dat mag op mijn leeftijd. Over een jaar weer een controle maar van het meten en de bloedverdunners ben ik af. Ook gaf hij groen licht voor het verwijderen van de aanwezige blaastenen en daarvoor moest ik mij melden op vrijdag ochtend om half acht in het ziekenhuis. Pfft de dag van het inkorven voor de eerste vlucht ik baalde als een stekker maar gezondheid heeft uiteraard prioriteit.

Half zes naar de duiven , verduisteringen weg en alles voeren zoals normaal een paar uurtjes later , maar nood breekt wetten zei mijn moeder zaliger altijd. Ik deed het dus zo maar happy voelde ik me er niet bij.

Op naar het ziekenhuis en daar werd ik ingecheckt een blauw jasje aan en daar werd ik met mijn bedje weggereden naar de ruimte waar ik aan toeters en bellen gelegd werd. De ene na de andere komt zich voorstellen en ik doe dit en ik die dat. Ik dacht maak me niet uit wat je doe als ik maar naar huis kan vanmiddag. Eindelijk naar de operatie kamer een roesspuit in mijn arm en een ruggenprik en weg was Keessie, toen ik vroeg hoever ze waren lag de steen al in een potje naast me en was het allemaal al gebeurt dus terug naar zaal. half verlamd en dat vond ik nog het ergste , het idee dat het niet goed zou komen. Blij was ik dus toen ik na drie en half uur mijn benen kon bewegen eerst de rechtervoet en geleidelijk meer. Onderwijl ging het spoelen van de blaasgestatig door tot de (e)uroloog de verpleegkundige toestemming gaf om de katheter die in mijn geslachtdeel zat te verwijderen. Nu moest ik zelf zo snel mogelijk gaan plassen want dan mocht ik namelijk naar huis dus snel twee grote kannen water naar binnen werken. En uiteindelijk plassen alles ging naar wens en de tijdlijn van 16.00 uur was duidelijk in beeld. Nog een keer naar het toilet en er bleef bijna niets achter dus oké. Nu mocht ook de buikkatheter eruit en ja hoor foute boel. Alle ellende liep over mijn buik dus we hadden duidelijk een flinke lekkage, weer een telefoontje van de verpleegkundige naar de (e)uroloog en die kwam direct. Nu de keuze was de onderste katheter terug of geregeld dichtplakken met pleister en gaas. Voor mij was een blik naar Ienepien voldoende, die katheter zag ik helemaal niet zitten dus koos ik voor de laatste optie. Dus aankleden en wegwezen em om 18.30 verlieten we het ziekenhuis.

Thuis niet eens de kamer in daar het in onze club inkorven is tot 19.30 uur ( had wel naar het bestuur gebeld vanuit het ziekenhuis en ik mocht desnoods wat later komen) maar rechtstreeks door de port naar het hok. Geen tijd om te voeren of schotels te keren maar gewoon de tussenschuif open , duiven bij elkaar en twintig duiven pakken. Ik baalde als een stekker normaal voer ik altijd om 14.00 uur af en dat kon nu niet. om 19.20 uur was ik met Ienepien in de club, dus binnen de inkorflimiet . Maar met weinig vertrouwen in de dag voor morgen ondanks dat mijn mentor  Willem in de avond nog schreef via messiger  ,,wees niet bezorgt dit komt goed,,.

Zaterdag bewolkt en wachten, wachten ,wachten. opeens scheen afdeling 6 er genoeg van te hebben en stelde hun lossingen in Roosendaal en Gorinchem uit en kreeg de afdeling 5 toestemming om te gaan lossen in Duffel. Dus ook onze duiven die bij elkaar drie en dertig uur niks gegeten hadden en nu een prestatie moesten gaan neerzetten met een oostenwind. Ik had er een hard hoofd in en stond ook na de lossing vol ongeloof naar de duivinnen te kijken die met hun drieën om 16.14 uur de put in draaide, een ererondje op het dak van de bergingen en hopla op de plank piepen om 16.15.01- 15.05 en 15.05. Goed voor 5-8-9 tegen 4529 duiven. Twee kinderen van de Mister Bolt X Slappe Sharon voorop en de derde uit de Shy van Antoon van der Burg, in alle duiven zitten bloedlijnen van de duiven van de mentor Willem de Bruijn. Ik was tevreden en verbaast tegelijk, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden gebeurde en doorzetten en hard werken werden beloond. Andere zeggen dat ik gek ben om zover te gaan in mijn hobby maar ik noem het passie. Natuurlijk we hebben per discipline een aftrekvlucht maar als ik deze vlucht had laten lopen was ik die kwijt geweest dus ….. er zullen heus nog wel veel slechtere vluchten komen. Maar moeder zaliger zei altijd ,, maar pas op want zo gewonnen is ook zo geronnen,,.

Tot de volgende rondom.

kees Commijs

Racing Pigeon Whisperer.