Sjan Cox ( rechts)

Het is bekend dat duivenliefhebbers in het algemeen erg kritisch ingestelde mensen zijn. Meestal mopperen ze over dezelfde dingen. Op het beleid van ’n bestuur, over ligging, over lossingen van vluchten en dat soort dingen. Er is altijd wel iets wat niet deugd. Het komt tegenwoordig niet meer voor dat iemand, die de duivensport in zijn algemeenheid dient, een schouderklopje krijgt. Gelukkig zijn er toch nog mannen ( en ook vrouwen) onder ons die oog hebben voor die dingen. Bij ons in de vereniging hebben we een dame die zeer verdienstelijk werk verricht. Haar naam is Sjan Cox en het mag gezegd worden dat ze een belangrijke schakel in onze vereniging is. Op haar schouders rust een groot stuk verantwoording voor wat betreft het penningmeesterschap van de club, de administratie bij het inzetten van de duiven, het chippen van de duiven, bezorgen van de uitslaglijsten bij de liefhebbers enzovoorts. Kortom eigenlijk alles wat vereist wordt aan werkzaamheden bij ’n duivenclub met een nationaal inzetlokaal. In haar werkwijze wordt een stuk idealisme gekoppeld aan een ontembaar enthousiasme. Ze leeft voor de vereniging en naast haar taak als huisvrouw offert ze veel van haar vrije tijd daarvoor op. Als je man een bekende speler is op de grote fond dan is het veelal normaal dat de vrouw de man ondersteund bij zijn sport. Hier is Tjheu Cox mee bedoelt. Sjan stak altijd wel een handje toe als het nodig was. Dat dit handje hulp van haar zou uitgroeien tot zo’n belangrijke taak bij de vereniging dat heeft ze allerminst kunnen bevroeden. Ze rolde er als het ware gewoon in. Wat hebben menige liefhebbers het gemakkelijk in onze club. Ze komen duiven inzetten om daarna gezamenlijk nog enige tijd wat te kletsen. Natuurlijk met een koel flesje bier of fris er bij. Deze betreffende kunnen fijn ontspannen de dag van de duivenlossing in alle rust tegemoet zien. En als ze hun duiven op de wedvlucht goed hebben gepresteerd dan hebben ze nog meer pret. Dan blijven ze nog langer in het lokaal hangen en drinken nog ’n paar pintjes méér. Met het nodige ongeduld wachten ze dan tot Sjan de uitslaglijst klaar heeft. Ze staan er niet bij stil dat Sjan daar een boel werk mee heeft. Heel dikwijls werkt ze dan onder spanning en zeker als het een Provinciale en Nationale vlucht betreft. Dan telt voor haar één ding en dat is om alle wedvlucht gegevens, zo vlug als mogelijk is, naar de betreffende organisaties te zenden. En dat ook nog in het weekeinde als iedereen vrij is. Bij Nationale vluchten soms tot diep in de nacht! Veel liefhebbers hebben er geen notie van hoe veel werk daar mee gemoeid is. Een karwei dat geen nat vingerwerk is maar wat zeer accuraat moet gebeuren. En welke beloning staat daar tegenover? Weinig of helemaal niets. En juist omdat Sjan dat weinige mee krijgt is het goed dat ze eens in het zonnetje wordt gezet. Ze mag naar voren geschoven worden! Het mag onderstreept worden met te zeggen dat ze zich in onze vereniging L.U.Z. en ook bij het samenspel Maaskant bijna onmisbaar heeft gemaakt. Daar mag voor geklapt worden!!!!
En we moeten even nadenken voor we met kritiek klaar staan. Waar gewerkt wordt daar zal wel eens ’n foutje vallen. Denk dan dat die mensen hun vrije tijd en deels hun hobby voor ons liefhebbers opofferen. Toon begrip als er eens ’n foutje in de uitslaglijst staat en bedenk dan dat hieraan veel werk en inspanning aan is voorafgegaan. Want we hoeven niet jaloers te zijn op het werk dat verricht moet worden. Met een vrouw als Sjan Cox, en de anderen bestuursleden die de handen uit de mouw durven te steken, zijn ‘t deze de personen die maken dat onze duivensport kan blijven doorgaan.
Want als die er niet meer zijn…..dan is het uit met de pret.

Pie.

• Vorige
• Volgende