- donderdag 18 april 2024
- Publicatiedatum
De moderne samenleving wordt gekenmerkt door een sterke focus op het individu en zijn of haar eigen behoeften en verlangens. Het lijkt soms alsof veel mensen vergeten dat we deel uitmaken van een groter geheel. Het onderwerp saamhorigheid is daarom misschien wel actueler dan ooit tevoren. Saamhorigheid is het gevoel van verbondenheid en solidariteit met anderen. Het gaat om het besef dat we samen sterker staan dan alleen. Het is de bereidheid om elkaar te helpen, te steunen en te respecteren. In de vorige columns over dit onderwerp, werd door de liefhebbers die ik in deze columns aan het woord liet aangegeven, dat de saamhorigheid binnen de duivensport helaas op veel plaatsen te wensen overlaat. De hoofdpersoon van deze column probeert op zijn eigen bescheiden manier een beetje saamhorigheid in de duivensport terug te brengen, vandaar dat ik hem onlangs een bezoekje bracht. Het betreft de 59 jarige Reinier Antonissen uit Raalte.
Reinier is met postduiven opgegroeid en er zijn ook altijd al postduiven in zijn leven geweest. Zijn vader Jan was in de jaren zeventig en tachtig zeer succesvol en genoot ook landelijk grote bekendheid. Ruim 20 jaar werden er grote overwinningen behaald op het ouderlijk adres in Raalte waar Reinier nu nog steeds, samen met zijn broer woont. Vader Jan is kort na de tweede wereldoorlog gestart met postduiven en de eerste grote successen kwamen in de jaren zestig met voornamelijk Tourniers die rechtstreeks bij de grootmeester in Lommel werden gehaald. Later kwamen daar andere duiven bij, onder andere van Eijerkamp. Een zeer bekende duif uit de jaren zeventig was de 71-369242 die de “Schrik van Salland” werd genoemd. Nadat deze doffer in 1973 de beste midfondduif van Nederland (WHZB) was geworden, werd hij in 1974 de 3e beste midfondduif WHZB en in 1975 de 2e beste midfondduif van Nederland. Je zal maar zo’n klasbak bezitten. De bekers, tegeltjes en foto’s uit deze periode worden door Reinier nog altijd zorgvuldig bewaard. Zelfs de oude kweekboeken zijn er nog.
In 1977 is Reinier zelf ook met duiven begonnen. Eerst in combinatie met zijn vader, maar later had hij ook zijn eigen duiven. Toen zijn vader in de jaren 80 een hersenbloeding kreeg kwam de verzorging van de duiven steeds meer bij Reinier en zijn moeder te liggen. De successen werden toen geleidelijk aan wel wat minder. Maar ook in de jaren 90 werden door Reinier en zijn moeder regelmatig mooie uitslagen behaald, zoals de 4e Superstart snelheid bij de Gouden duif en twee maal een zeer vroege duif op nationaal München. Na het overlijden van zijn moeder werd de animo om te blijven spelen met de duiven geleidelijk aan steeds minder. Het oude soort van zijn vader werd steeds meer vervangen door andere duiven, maar dat kwam de prestaties niet ten goede. De afgelopen 15 jaar heeft Reinier nog nauwelijks meegedaan met de wedvluchten. En gekweekt heeft hij de afgelopen twee jaar ook niet meer. Hij overweegt om dit jaar met de navluchten weer mee te doen, nadat hij zijn duiven van de zomer dan zelf veelvuldig af heeft gericht.
Reinier is jarenlang actief in de vereniging geweest. Tot twee jaar geleden was hij nog penningmeester van de club. Ook was hij jarenlang ringenadministrateur van de club en heeft hij ook nog een jaar of zes in het kringbestuur gezeten. Het sociale contact binnen de duivensport zou hij niet graag missen. Hij is ook zeer actief op Facebook waar hij een duivengroep heeft met de naam “Duivenclub pv De Blije Duivenvrienden en innen”. De groep heeft 1500 leden. Reinier hoopt dat de leden van deze groep er leuke en interessante dingen op plaatsen waar de liefhebbers blij van worden. Een nobel streven! Een mooi gebaar van Reinier is dat hij elke keer wanneer er 500 nieuwe leden bij zijn gekomen een nieuwe spoetnik verloot. Inmiddels heeft hij dus al 3 spoetniks weggegeven. De laatste keer is hij deze zelf samen met zijn broer helemaal in Zeeland wezen brengen.
Ondanks dat Reinier niet actief meevliegt bezorgen de duiven hem veel levensvreugde. Hij kan zich geen leven zonder duiven voorstellen. Zo lang hij leeft zullen er duiven zijn zegt hij, tenzij hij ze niet meer verzorgen kan. Hij blijft ook lid van zijn vereniging al zou hij besluiten helemaal met het vliegen te stoppen. Hij is lid van de Postduif in Raalte. Deze club heeft nog 17 leden waarvan er 15 nog met de duiven spelen. Reinier merkt hier wel bij op dat de helft van de leden boven de 80 is. Het oudste lid is de 89 jarige Henk Voskes, die nog altijd zijn partijtje meeblaast.
Zoals gezegd probeert Reinier met zijn facebookgroep iets te doen aan het verbeteren van de saamhorigheid in de duivensport. Vanuit die groep probeert hij gezamenlijke activiteiten te organiseren. Een busreis naar Lier lukte helaas niet omdat er te weinig animo was. Hij heeft nu plannen om een barbecue in het najaar te organiseren. Hopelijk lukt dit hem wel. Ik wens hem daarbij veel succes!
