Als je als duivenliefhebber helemaal in de war wilt raken dan moet je in de winter meerdere ‘forums met dierenarts’ bij wonen. Het is schrikken hoe verschillend ze allemaal denken. Tegenpolen vind ik altijd dr. Blancke en dr. Marien. Beide zijn deskundig, maar over zowat alles denken ze verschillend. Wie gelijk heeft? Hmm. De dierenarts uit Tielen speelt zelf keihard. Beide hebben klanten die goed spelen.

 ONWETEND

De reportage over een gekend kampioen gaf me stof voor dit artikel. De man had het over immuniteit en natuurlijke weerstand. Hij kuurde nooit, ‘je moest zorgen voor duiven die zonder medicijnen kunnen’, en hij kwam alleen bij de dierenarts om zijn duiven te laten spuiten tegen paramyxo.

Maar wat las ik helemaal aan het eind? Toen hem gevraagd werd of je vandaag de dag nog top kunt spelen zonder dierenarts was het antwoord nee. Het doet denken aan liefhebbers die zeggen nooit tegen geel te kuren. Dat menen ze nog ook, maar de duiven krijgen bij thuiskomst wel BS. Ik denk niet dat die mensen het verkeerd menen en anderen op het verkeerde spoor willen zetten, wel dat sprake is van onwetendheid.

 VERSCHILLEND

Terug naar dierenartsen. De een meent dat duiven best een beetje coccidiose mogen hebben, de ander meent van helemaal niets. Hetzelfde geldt voor tricho. ‘Een heel klein beetje tricho, niet genoeg om te kuren’, zegt de een. Zijn collega dan weer meent dat duiven absoluut 100% vrij moeten zijn. Ook wat betreft paratyfus denken en adviseren ze verschillend. De een is voorstander van jaarlijks kuren en enten. De ander van alleen kuren. Weer een ander propageert alleen enten. En… er zijn er die vinden dat je helemaal niets moet doen als duiven gezond zijn.

Misschien hebben die liefhebbers gelijk die niets doen maar wel elk najaar de mest in een labo laten onderzoeken. Wordt er niets gevonden dan blijven ze met medicijnen van de duiven af. Dienaangaande wat ikzelf in 2011 mee maakte.

 2011

Er gingen wel geen jongen dood in de nest, er was ook geen sprake van onbevruchte eieren, maar de duiven zaten nooit fris. Nestjongen gingen op te jonge leeftijd rechtop staan en nooit zaten ze strak. Ook bij de oude was het niet wat het moest zijn. Dezelfde duiven die eerder bewezen klasse te hebben presteerden ondermaats en er gingen er te veel verloren.

Opvallend was ook dat ze veel te vermoeid van de vlucht kwamen. ‘Ik ben benieuwd of den Ad die duiven nog op de rails krijgt’, hoor ik Marcel nog zeggen. Ik piekerde me suf en kreeg ze niet op de rails. Van een ding was ik zeker; paratyfus kon niet. Er was immers nooit sprake van onbevruchte eieren of duiven die kreupel liepen of hangende vleugels. Bovendien werd, en dat al heel lang, elk najaar gekuurd. Toen twee duiven aan een oog blind werden en beste duiven bij normaal weer verloren gingen werd besloten nog maar eens naar de dierenarts te gaan maar nu een andere. Die had het gauw gezien. Wel degelijk paratyfus.

 OPGELOST

En, zoals meestal als er iets mis gaat, was het eigen schuld. We hadden al die jaren met hetzelfde middel gekuurd. Nu werd toevlucht genomen tot Baytril en… weg probleem. Nadien werd nog twee jaar MET Baytril gekuurd en sindsdien niet meer. Maar het had ons wel heel wat chagrijn gekost en goede duiven. Zoals met name de ‘82’. Die won op een maand tijd 1^e, 3^e, 3^e en 7^e tegen gemiddeld zo’n 1,000 duiven. In een of andere competitie werd ze 3^e beste jonge duif van Belgie. Haar nestzus zou later moeder worden van ‘Den Ad’ van Marcel Wouters, 1^e Nationale Asduif KBDB en 1^e Olympiade duif.

 INTERESSANT

Over problemen, terwijl toch gekuurd was, maakte ik niet eens zo lang geleden, iets interessants mee. Een van de betere liefhebbers uit de provincie Antwerpen kreeg zijn duiven met geen hout naar huis. Toch had hij die, ‘volgens de regels’, voor het spel gekuurd tegen geel en ‘luchtwegen’ en nadien kregen ze wekelijks de bekende gele druppel.

Toen hij me een duif in handen gaf vermoedde ik toch meteen dat sprake was van geel. De duif voelde te slap aan. En toen ik de bek opende, iets wat ik bijna nooit doe, was ik bijna zeker: Ik zag daarin enkele slijmdraadjes. ‘Kuur ze toch maar eens een dag of vier tegen geel’, zei ik.

Dat werd zonder veel overtuiging gedaan, maar je kan niet geloven hoe snel de duiven opknapten. En weer gingen presteren. De moraal: Wees niet al te gerust met die gele druppels.

 BIJ ELKAAR KAPPEN

Bij liefhebbers die de dierenarts negeren en zelf niet al te goed bij de les zijn kan gebeuren dat duiven van alles mankeren. Wat sommigen dan doen is de ene kuur op de andere laten volgen. Ze durven geen verschillende medicijnen tegelijk toe dienen met als gevolg dat ze drie of vier weken bezig zijn..

Mij lijkt het verkeerd om een duif al die tijd met een ziekte te laten tobben terwijl je heel goed weet dat die ziek is. Geef die medicijnen samen.

Zopas is mijn moeder overleden, je wilt niet weten hoeveel verschillende medicijnen ’s morgens en ’s avonds naast haar bord lagen die ze in een keer ‘naar binnen sloeg’. Er zullen best wel medicijnen zijn die je niet samen toe mag dienen. Ik heb meerdere dierenartsen gevraagd welke dat zouden kunnen zijn maar niemand gaf me ooit een antwoord.

 BOOSTEN

Met enkele vooraanstaande kampioenen had ik het afgelopen weken over boosten. We waren het er allemaal over eens dat je, middels medicatie, wel degelijk beter kon gaan spelen. Maar ook dat het maar tijdelijk zou zijn en een terugval onvermijdelijk is. ‘Je kunt de mannen die boosten er zo uithalen’, zei de een. Het zijn liefhebber die nooit constant zijn. Mensen die elk jaar weer up en downs kennen.

Zo zijn er twee soorten liefhebbers die lijnrecht tegenover elkaar staan. Elvis en Cliff, de Beatles en de Stones. Ronaldo en Messi. De ene groep zweer elke medicatie af, Piet de Weerd noemde ze ‘de bond van graan en water’, de andere grijpt intensief naar de medicijnpot.  

 KOPEN

Nogal wat liefhebber kunnen het kopen niet laten maar komen geen stap vooruit. Dat wordt begrijpelijk als je ziet waar ze duiven halen; het zijn veelal die mannen die boosten. Vraag is of je daar wel moet zijn. Overigens kan je niet ontkennen dat er liefhebbers zijn die prima spelen met het zogenaamde ‘drie weken schema’, of hoe noem je dat? Wekelijks krijgen de duiven een andere kuur tegen een andere kwaal en na drie weken begint men van voor af aan. Toegegeven sommigen presteren er prima mee, maar jaren aan een stuk? Hmm. Weet niet.

 RESPECT

Tot slot vind ik dat je respect moet hebben voor dierenartsen die het aandurven zelf met duiven te spelen. Zulke mensen steken hun nek uit omdat ze bij sommigen amper goed kunnen doen. Spelen ze goed dan komt dat door ‘spul’ dat ze voor het pakken hebben en dat anderen niet hebben. Spelen ze slecht dan zijn het ‘prutsers die hun eigen duiven niet eens gezond kunnen houden’. Maar daar zullen die wel boven staan zeker?.    

• Vorige
• Volgende