Artikelen
- zaterdag 15 december 2018
Het drietal ging tot bij de man thuis en nam een duif mee. Ook confronteerden ze hem met ringen en een duivenklok. De resultaten overtroffen de stoutste verwachtingen, zo blijkt. “Eerst toonden we hem de ringen”, licht Laura Nijssen toe. “Hij keek verbaasd op. Maar algauw zagen we pretoogjes fonkelen.” En dan moest de confrontatie met de duif nog plaatsvinden.
Puur genot
“De duif zat in een doorzichtig kooitje. In het begin bestudeerde onze man de vleugels en poten. Tot hij het op een bepaald moment aandurfde om het dier in z’n handen te nemen. Opeens nam hij de duif vast zoals hij als duivenmelker zoveel had gedaan. Soms riep hij iets. Hij maakte gebaren. Hij straalde. We zagen dat hij even terug opleefde. Hij genoot zichtbaar van de duif, de ringen en de klok.”
Behandeling
“Kennelijk hebben we bij die man toch iets losgeweekt”, getuigt Lars Vanmarsenille. “Zulke reacties hadden we wel gehoopt, maar niet verwacht. Hij herkende de duif en wist hoe hij ermee moest omgaan.”
Wat steken de studenten nu op uit de test? En kunnen ze hier iets mee doen als ze later ergens aan de slag gaan als ergotherapeut (e)? “In de opleiding leren we het gedragen van mensen met een of andere beperking observeren”, laten de studenten verstaan. “Op basis daarvan weten we welke zorg en behandeling we aan hen kunnen bieden. Hier zijn we bij de man met dementie nagegaan hoe hij zich in z’n vertrouwde omgeving gedraagt en reageert. En we konden tot hem doordringen en een reactie uitlokken. Hetgeen toch de opdracht was van onze school.” De studenten gaan nu met leraren na of en in welke mate ze hun experiment met de man die dementie heeft, kunnen verderzetten.
