- vrijdag 06 september 2019
Who Dares Wins finale 2019-
Als toch behoorlijk fanatiek deelnemer aan het niet meer uit de sport weg te denken eenhoksracen, werd een paar jaar terug al de aandacht getrokken door de in Engeland gehouden Who Dares Wins race. Channel racing, lossen in Frankrijk en vliegen over het Kanaal, is echt wel een dingetje daar aan de andere kant van de plas. Als er dan ook nog eens een eenhoksrace gehouden wordt waar deze natuurlijke horde genomen moet worden, dan heeft het evenement ook al snel mijn aandacht. De eigenaar van de race, oud professioneel bokser Gary Tomlinson begon zijn project alweer vijf edities terug in 2013 en heeft met tomeloze inzet deze race gemaakt wat het vandaag is, de meest belangrijke eenhoksrace op het eiland. Derbyshire, een prachtige groene omgeving zoals je die ongetwijfeld kent van Engelse tv series. De oostkant van het hart van de Engelse duivensport, daar waar in vroeger dagen duivensport de sport van de werkman was. Grote steden als Nottingham en Derby in de nabije omgeving, het kleine plaatsje Blackbrook als thuishaven van dit evenement. De hokken bovenop een heuvel op het terrein van een typisch Engelse boerderij, het uitzicht op grote bomenwallen. Een vergezicht naar het zuiden, daar waar de vleugels bijeen knijpen komend van de trainingen en races. Als je de resultaten van zo een uitdagende race op de voet volgt en vervolgens van de eigenaar de uitnodiging krijgt om betrokken te worden in het evenement, is de keus niet al te lastig. Voor het eerst zouden rood wit blauwe gevleugelde talenten naar het strijdtoneel op het eiland gestuurd worden voor de confrontatie met de lokale favorieten. Een handvol landgenoten durfden de strijd aan en voelden zich geroepen voor deze eerste deelname vanaf het continent. Halverwege april vertrokken hun gevleugelde favorieten richting Engeland voor hun opleiding richting de grote finale over het kanaal. Voor degenen aanwezig op facebook; als er ooit een evenement is waar je vrijwel dagelijks informatie wenst te lezen over het reilen en zeilen van de race, like dan de Who Dares Wins pagina en je krijgt een prima inzicht wat er allemaal nodig is voor het organiseren van zo’n evenement. Van de binnenkomst van deelnemende duiven, voorstellen van de deelnemers, het uitwennen lees ‘trapping’ per groep duiven, het africhten in groepen van kort afstanden, het handbaden van de laatkomers, tussenstanden van de poulegelden, alle informatie swiped zo je kant op. Het weer in Engeland is een uitdaging op zich, om daar een goede weg te vinden in het juist lossen op de races heeft behoorlijk aandacht nodig. Zo ook in de voorbereiding van deze race. Een paar keer moest er al uitgeweken qua losdatum van de Hotspots, en de soms snel veranderende omstandigheden werkten niet altijd in het voordeel van de organisatie. Na een intensieve periode van korte trainingen kon halverwege juli gestart worden met de eerste van vier hotspotraces, daar waar het prijzengeld verdiend wordt. Op de tweede Hotspot race vanuit Cheltenham wist landgenoot Henk Simonsz al een prachtige tweede stek voor zich op te eisen, prima prestatie tussen al het lokale sprintgeweld. Op de derde Hotspot vanuit Marlborough was het Jos de Ridder die opviel met een prachtige achtste stek. Door het op dat moment slechte weer moest de laatste geplande hotspot uit het programma worden genomen, en kon de voorbereiding op de finale van start. Vrijwel dagelijks werden de jongelingen ingepakt voor trainingen over 50/80 kilometer om ze in de juiste vliegconditie te krijgen. Om de deelnemers goed in het vliegpak te houden werd er zowel verduisterd als bijgelicht. Dan afgelopen zondag 25 augustus de grote finale vanuit Falaise in Frankrijk, op 475 kilometer van de hokken in Blackbrook. Op donderdag al vertrok het deelnemersveld voor de grote reis naar de andere kant van het Kanaal. Falaise ligt goed 50 kilometer van de Franse kust als aanloop naar de grote sprong over open zee. Om 7.30 uur Engelse tijd kon er gelost worden onder prachtige omstandigheden met over vrijwel de hele route een zachte zuidoosten wind. Gedurende de dag liep de temperatuur flink op tot tropisch wat de thuisreis niet eenvoudiger op maakte. Het werd dan ook een lange zit voordat de winnaar zich zou melden. Ondertussen liep gestaag het veld voor de hokken vol met toeschouwers, deelnemers en supporters, allemaal benieuwd naar de uitkomst van de finale. Een prima catering, bij onze buren het zo bekende sportmanship, geweldig wachtweer zorgde voor een prima sfeer in een prachtige omgeving. Alle neuzen één kant op, richting line of flight. Het duurde lang, de schaduwen waren al behoorlijk lang, de zon verdwijnend achter een flinke eik. Tot ineens om 17.49 een schimmeltje begon te draaien en zonder dralen de finishlijn als winnaar wist te passeren. Een luid applaus voor, en opgelucht gezicht bij de organisator Gary, die al zijn inzet beloond zag. De Ierse winnaars Kinsella & Redmond hadden alleen dit talentje aangeleverd en juist die wist de hoofdprijs van 20,000 pond binnen te halen voor haar eigenaren. Ze had voelbaar flink gestreden tegen de elementen en behoorlijk gewicht verloren in haar winnende race tegen 320 hokgenoten. Net binnen of vanuit het oosten kwam de ‘runner up’ in glijvlucht richting de finishlijn die wat meer tijd nam om de antenne te lopen en een pracht positie in beslag wist te nemen. Dit blauwtje van team Trainspotters voelde nog prima aan bij aankomst. Het podium werd enkele uren om 20.29 uur gecompleteerd en daar eindigden de aankomsten van deze zwaarste editie van dag één. Op maandag volgden de aankomsten elkaar een stuk vlotter op, al duurde het tot net voor het eind van de middag voordat de eerste Nederlander zich wist te melden. Vanuit Gary kwam het bevrijdende bericht binnen; ‘just clocked one of yours mate the 290’ . Goed voor een nog prima 31e plek in deze uitdagende race. De ‘Frysian Channel King’ wist in de voorgaande races geen potten te breken, sterker nog nam meer dat zijn tijd om thuis te raken op de kortere vluchten, wat hem mogelijk geholpen heeft in de eindstrijd. Zowel vader als moeder wisten eerder al finale topposities op de wereld te zetten in Saudi Arabië en op Tenerife, mogelijk toch niet geheel toevallig. Een zondagmiddag in de volle zon met sportvrienden van de andere kant van de Noordzee, toch weer een belevenis op zich. Hun beleving van de sport toch weer anders dan hier, ook met veel raakpunten uiteraard. Gokken op de aankomsttijd van de winnaar als oplopende extra spanning, voor zij die doorhebben waar het over gaat. Tien pond inleg en meer dan zeshonderd uitbetaald krijgen is altijd leuk, niet voor iedereen weggelegd. De race was live te volgen via facebook pagina van racingpigeonnetwork.com ,moderniseren van de sport, lees voetbalcommentaar voor, tijdens en na het evenement, analyses, noem het maar op. Er is zeker nog wat te winnen voor de sport, de ontwikkelingen staan niet stil. Volgend jaar gaan wij de uitdaging opnieuw aan. Maar eens kijken of de hegemonie van de eilandbewoners doorbroken kan worden op hun eigen terrein. Aan de inzet van de organisator zal het niet liggen. Een geweldige betrokkenheid bij en respect voor zijn deelnemers, transparantie, uitgebreide informatievoorziening, spreken in zijn voordeel. Wie de schoen past, trekke hem aan, een bokshandschoen mag ook natuurlijk, durf jij het aan?
