- dinsdag 09 oktober 2018
Maandag 2 oktober - Als zand -
Man man na zulke weken weet je pas hoe tijd als zand door je vingers glijdt. Blijft wel een machtig mooie belevenis trouwens, de dagen rond de finale van de Algarve Golden Race. In aanloop nog behoorlijk wat regelwerk, als het spannend wordt komen er vragen van alle kanten. Was het nou het enige op mijn agenda dan geen probleem, vandaar dat je hier dan even wat minder leesvoer krijgt. Het verschil tussen zaterdagochtend boven de 20 graden een handvol kilometers hardlopen ten opzichte van vanmiddag tegen een flinke westenwind doorstappen, ja zit wel in deze uitleg denk ik. Kan je vertellen dat het een stuk beter voelde tijdens het wachten op de finale duiven. Die eerste avond in een stad vol uitgelaten duivenvolk is wel eens pittig weet ik uit ervaring, dus voor het eerst de hardloopschoenen mee. Het hoofd zei nee, maar de benen gingen toch als vanzelf, een paar slagen in het koude zwembad en de kop stond weer fris. Een aanrader en wie zei dat je niet kon leren? 's middags pet op, ook geleerd inmiddels, zonnebril op de neus en bekenden begroetten. Toch zoveel als kan, ook al is dat niet altijd mogelijk met verstopte speurneus met zo'n groot publiek, geen bediende van laagwaterspijkerzoekers. Daarbij ben ik zelf ook deelnemer, mij ontbreekt de spanning ook niet. Voor de rest geldt ook allemaal met een lichte spanning richting de schermen kijken, dalende snelheid richting verwachte aankomsttijd. Langzaam maar zeker loopt het terrein vol, 4000 bezoekers naar het schijnt, en rond de 1200 mpm staat het terrein compleet vol, drukte bij de catering. Spanning op schichtige gezichten. Een geagiteerde buurman weet bij iedere finale zijn vliegenisten los te laten rond die tijd, ook hier kun je het niet iedereen naar de zin maken, jammer, triest, geef het een naam, het grote publiek kent inmiddels de procedure. De aankomsten zit het amper in de weg. Zo ook de winnaar, ik kon hem over de koppen glurend uit de juiste richting zien aankomen, nog even meevliegen om vervolgend op de landingsplaten te landen, afdrukken en naar binnen. Nee zo een blauw witpen had ik niet mee, dus uit die dagdroom snel gewekt. Een grote voorsprong voor de winnaar en daarna steeds korter op elkaar. Een sneltrein werd het niet, kon ook niet onder deze omstandigheden, omgeving, des te meer de intrinsieke waarde van zij die wel op de eerste dag terug weten te komen. Bij iedere aankomst op het scherm kijken, als agent van zo'n evenement naast de spanning voor je eigen vleugelaars ook uitkijkend naar die van je deelnemers. Blij met de eerste landgenoot die je herkent zodra die op de plank zat, wie anders stuurt roodschimmels naar een eenhoksrace? Kon niet missen en bleek ook nog eens waar te zijn. En maar kijken en maar kijken, tot ineens je eigen naam op het grote scherm verschijnt, armen in de lucht en bescheiden blij zijn. Ook al is het niet de absolute kop, ik kan je vertellen dat deze belevenis heel anders is dan bij je achterhuis. Ga je laatdunkend met zulke posities om, dan wordt het tijd dat je zelf eens gaat meedoen. Er is altijd wel een reden om niet mee te doen, financieel snap ik, voor de rest vooral veel vluchtigheid uit de kantlijn. Jammer genoeg niet goed opgelet om de kras witpen Frysian Magic Wonder te zien aankomen, weer eens een kleinzoon van Caligero en halfbroer van de 2e uit de finale Black Sea one loft race van vorig jaar. De Drentse duivinnen blijken alweer te passen op de verenpoten, de gunfactor was doorslaand in deze, hulde Harco. Het publiek ter plaatse begrijpt de positie, denk niet dat ik vaker handen heb hoeven schudden dit jaar, hoeveel anders deze beleving, het toverwoord om de sport in stand te houden, als je het maar wilt zien, horen, ruiken, voelen, wat voor jou werkt... Misschien wel het mooiste moment van de middag, een onvervalst shirtje ruilen. Nieuwe vrienden gemaakt met een Ier die eerst zijn vrouw op mij af stuurde om foto van mijn shirt met groot daarop 'Fly or Die' te fotograferen, om vervolgens gezamenlijk te besluiten van shirt te wisselen. Hij had ruikbaar wel wat meer vocht losgelaten, toch een goede ruil, ook dat shirt kon prima mijn langzaam zwellende Superbock zwangerschap verhullen. Deze keer weer drie kleinkinderen Caligero aan de start gebracht en bij de eerste 1006 alle drie weer terug, je zou bijna gaan denken dat ze geschikt zijn voor dit werk. Het sleutelwerk zit echter nog voorin, hoe krijgen we ze in het eerste uur? De zoektocht gaat nog even door. Te snel materiaal er tegenaan en ze halen de finale niet, te traag en ze komen op de tweede dag. Denk je in geluk en pech bij dit werk, prima, veel plezier en geniet van je oordeel. Op zondagochtend de nummer 44 uit de finale kunnen via de veiling binnen hengelen, denk dat de zaal niet zat op letten, des te beter voor mijn kweekstal. De volgende uit de veiling met één plaats hoger op de lijst, met een veel grotere naam ging voor 25x zoveel over de toonbank, ook prima, zien over paar jaar vanzelf wie goed opgelet heeft en wie zichzelf overschat. Kan ik ook zijn natuurlijk, al zal de kramp mogelijk wat minder zijn. Bij deze verkoop kun je mooi de conditie beoordelen, soorten bestuderen, leeftijd en pennenstand/rui van de winnaars beoordelen, leren en blijven leren. Als je ooit duivensport op een andere manier wilt beleven dat is dit de aanrader. Reken jezelf niet gelijk rijk, dit is een compleet ander spel met andere verwachtingen. Reputaties worden in dit metier redelijk vaak doormidden geblazen, de hoge bomen veel brandhout en hoog van de toren blazen bij harde wind heeft maar weinig luisteraars. Verschuilen achter trek, massa en liggen gaan hier niet, al zijn er natuurlijk bakken andere uitvluchten te bedenken. Je kunt het ook positief benaderen, meedoen en rustig afwachten, vooral genieten van de totale belevenis. Je komt met lege handen en je gaat met lege of gevulde handen weer naar huis, dat zijn de uitkomsten. Kan zomaar eens de toekomst van de sport zijn... de trein rijdt.. stap je in of zwaai je uit?
Zondag 7 oktober - Vroege vogels -
De week after, even tijd nodig om op te starten na een enerverend weekend in de Algarve. Ontspannen is het niet echt meer, nog wat nawerk en dan in december weer inschrijven voor de volgende editie van de grootste eenhoksrace van Europa. Konden die Japanners niet wat later starten met die Formule 1 race vanochtend? Heel Europa ligt nog te pitten, zeker op een zondagochtend als ik zo om mij heen kijk. Je moet er wat voor over hebben om het te volgen, zelfkastijding, is het vroeg uit bed met middaglossingen voorbij, ga je dit zitten kijken. Op zich ook nog geen probleem, ware het niet dat het al even donker was vannacht voordat de ogen op slot gingen. Abrahamfeestje van een sportvriend vlak aan de Duitse grens. Ook geen straf om mee te maken overigens, Grolsch thuis altijd goed. Zo krijg je wel een mooie lange zondag, nu voetbal en vanavond nog wat American Footbal, vindt het prima zo. Alweer op de mountainbike de hokken op en neer gebaand, prima verwerking zo, best pittig kan ik je melden in en na zulke omstandigheden, wel doorzetten. Bij de hokken aangekomen nog een handvol laatjes binnengelaten die het gistermiddag nog niet nodig vonden om naar binnen te komen. Zij weten nu ook hoe het is om buiten te overnachten, zag dat er nog één op de hal zat, ze moeten het maar redden. Ze gaan er 's ochtends uit en ergens in de middag haal ik ze naar binnen, daartussen moeten maar zien te overleven, omgaan met de omstandigheden om de hokken, weer, rovers, grasmaaiers. Geweldig mooi opgekomen, of het een aanvulling wordt gaan we in de loop van volgend jaar zien. Bedoeling is dat ze van begin af aan volgend jaar de mand ingaan en ook de grote baan op. Eerst maar zien of ze de winter doorkomen op beetje normale manier. Oude zijn bijna onherkenbaar zo kaal, vindt het prachtig. Wil ze dit jaar eens wat meer vasthouden, zou beter zijn voor de rui, al meen ik zelf nog wel eens andersom, zoveel mogelijk buiten tijdens de rui voor een strakker pak, wie het weet mag het zeggen. Komt mij wel goed uit zo, daarbij hebben ze er ook een hekel aan kaal zijn en op de vleugels moeten. Begrijp het ook wel, ze zijn en voelen zich kwetsbaar, zeker met zo'n scherp gesnavelde buurvrouw. Dus maar eens wat anders, baden en de normale Premium Rui mengeling in de voerbak. De Superrui is een nog mooiere mengeling, betere omega verhouding, alleen ook weer rijker in vetten, keuzestress. Zelf hoef ik ook alleen maar vet te ruiken om mijn kamelenbult te zien oprekken, heb ze graag mooi en mooi geel is er niet, geen plaats voor. Als ze weer naar buiten gaan er maar bijblijven, handjeklappen 2.0
