- dinsdag 07 januari 2020
Ik kijk zo nu en dan een duif graag in zijn ogen, want de kenners zien daarin een rijke bron aan sport informatie. Maar ik laat ze ook weleens in mijn ogen terugkijken, immers ik wil dat ze ook mijn diepste geheimen leren kennen.
Het lijkt meer een poëtische inleiding als een rationeel begin van een nieuwe invalshoek. Afijn, hoe dan ook. Ik voorzie dat onze gevleugelde vrienden net als andere gezelschapsdieren. De kunst verstaan om onze diepste mens zijn geheimen te kennen. De voertaal is niet Nederlands, waarmee we elkaar gedachten uitwisselen. Nee, alleen een mens kent zijn eigen persoonlijke gedachten; dieren leven veel meer te midden emotionele lichtkleuren. Ofwel, ze kijken je in de ogen en zien daarin een bloemlezing aan kleuren, die variëren van paarsviolet tot roodmagenta. Een kleur kan voor een dier een opperste staan van geluk, of verlies aan vertrouwen betekenen.
Ik denk dat elke dierenliefhebber uit eigen ervaring weet, dat bij innerlijk verdriet, fysieke pijn, je meest favoriete dier je beste medicijn is. Het voelt zich als het ware “gedwongen” om je te troosten.
Herkenbaar…?
