Het is vandaag dinsdag 17 december en de zon schijnt niet zo krachtig als we zouden willen. Of je moet een fervent voorstander zijn van een witte kerst, want zoals het nu eruit ziet is dat een kansloze onderneming.

Ik wilde vandaag iets vertellen over de zon in drie fase; de opkomende, functionele en neergaande zon. Als de zon, zoals vandaag opkomt zijn de meeste melkers, die naar hun baas moeten al ruimschoots wakker. Maar het aardoppervlak is dat niet want die wordt pas gewekt als de zon een flink aantal graden is gestegen. Het grappige is dat onze duiven deze fase op een heel andere ervaren als wij melkers. Ik bedoel voor ons is het een wakker worden om naar werk te gaan. Dus de een stapt op tijd zijn badkamer binnen, terwijl de ander zich de keuken in haast om nog even snel - snel een boterham te smeren. Maar duiven wachten niet zoals je zou verwachten op de baas met zijn voerbakje. Nee, die wachten op het moment dat het aardoppervlak wakker is. Immers, wanneer de zon zijn eerste lichtdeeltjes over het aardoppervlak laat scheren, rekt de aarde zich als het ware even flink uit. Met als gevolg dat vogels in de vrije natuur hun slaapplek verlaten opzoek naar mogelijk hier en daar iets te eten. Maar onze gedomesticeerde duivenvrienden, die zijn deze manier van wakker worden allang vergeten. Die zijn tegenwoordig zo goed doorvoed, dat ze inmiddels een meer functionele kwaliteit van ontwikkeling zonlicht ontwikkeling zijn aangegaan. Bijvoorbeeld, zij voeden zich met het liefst de eerste lichtdeeltjes die in het hok binnenvallen. Kortom, een vrije vogel is de natuur ziet in het wakker worden van het aardoppervlak een rede om voor zijn dagelijks ontbijt te zorgen. En onze duiven zien het liefst de eerste zonlicht deeltjes tegemoet, waarmee ze hun brein laten voeden. Dit gevoed worden met lichtdeeltjes is van eminent belang voor een duif, die a) zichzelf tijdens het seizoen met bewijzen. En b) zichzelf hierdoor binnen de duivensport evolutie op een hoger sportief niveau probeert te brengen.

De derde en laatste fase (neergaande zon) is voor de vrije vogels op aarde het teken om een zo goed onderkomen te zoeken. Daar waar onze duivenvrienden zichzelf absoluut niet druk over te hoeve maken. Maar wat ze wel vaak nog moeten leren is dat de neergaande zon het aardoppervlak in activiteit doet afnemen. Dat ze bijvoorbeeld nog even snel wat laatste korrels pikken voor de nacht. En misschien nog wel van meer belang, dat ze nog even snel de waterbak opzoeken. Omwille van naar mijn idee: Het voortdurend actief houden van de spijsverteringsorganen, zoals de krop, kliermaag, spiermaag.

Nawoord: zoals je ziet, de zon in drie fase is geen wereldschokkend nieuws voor een melker gebleken. Of, we moeten vanuit onszelf alert zijn op wat ze ’s ochtends aan mestkwaliteit laten zien. Zo zie ik ’s morgens vroeg het liefst een mooi zacht hoopje duivenpoep. Met een ietwat uitgerekt wit dakje erop. Dat als ik het weghaal zo min mogelijk vocht laat zien. Ten teken dat ze de nachtfase prima hebben gebruikt om de darmwand rustig zijn werk te laten doen. In dat geval hoef ik me ook over het opnemen en verwerken van de eerste lichtdeeltjes geen zorgen te maken. Maar zitten er mesthoopjes bij die – wat mij betreft – te plat en vochtig zijn. Dan krab ik mezelf is effen achter de oren en denk: Hey, wat is hier vannacht misgegaan..?