- maandag 07 januari 2019
Ik hang mijn doorweekte jas op aan de achterkant van de keukenstoel, waar tegenover mij een erkende wichelaar en onzer beider gastheer aan een beker hete koffie zaten te lurken. Ze leken niet erg onder de indruk te zijn van het slechte weer, maar ik voelde de koude regendruppels nog in mijn nek lopen. Gelukkig, was het de vrouw des huizes die me een handdoek gaf. ‘Hier, kun je even droogwrijven.’ Haar armen waren als die van een engel, die wellicht binnenkort het graf van haar man zouden gaan bezoeken. Immers, hij moest binnenkort al zijn duiven ter verkoop aanbieden. Niet om een wissewasje maar hij was door zijn behandelend arts opgegeven. Ik voelde diep in mij een warmte opkomen van medelijden met deze twee senioren binnen de duivensport. Hij en zij, eind tachtiger jaren en vele decennia aan de top gestaan. Het is de koffie geweest die ze aanreikte, waardoor ik me weer op mijn keukentafelgenoten kon concentreren. Maar niet voor dat ik haar heel veel sterkte wenste de komende tijd.
De wichelaar pakte een duif uit de mand en vroeg aan de melker, houdt maar gewoon vast als altijd. Zijn koperen wichelroede sloeg inderdaad krachtig in de richting van de kop. Hij knikte instemmend net als de melker. Dit gebeuren duurde bij elkaar ongeveer een kwartier en slechts bij een duif was het mis. Alleen, laat dat nu precies de duurste duif zijn van het geheel. Mag ik even, vroeg ik zachtjes. Het was alsof de doodzieke man al zijn hoop had verloren op een mooie prijs voor zijn vrouw. Ik pakte mijn flesje grafietpoeder en smeerde dat op de poten van de duurste duif van a.s. verkoop. Probeer het nu is. Het gezicht van de wichelaar kleurde bijna net zo rood als die van de doffer. Want zijn roede schoot in een keer de goede kant uit. “Maar dat is onmogelijk”, zei de man. In de keuken ontstond ineens een heel andere sfeer, waar voordien geen ruimte was voor wonderen. Knetterde het nu van ongeleide elektromagnetische spanning.
De vrouw en haar man, deden even later de vriendelijke maar getergde wichelaar uitgeleidde. Kijk, zei ik nuchter. Wanneer, een van jullie de wichelroede had gehanteerd, hadden alle duiven dezelfde krachtige uitslag gemaakt. Dat is vanwege de persoonlijke energierelatie. En, deze vriendelijke en kundige gast straalde bij de rode doffer onbewust meer negatieve als positieve energielading. Wellicht, heeft hij zelf niks met de kleur rood, dat zal het zijn.
Even later, na wat bekers koffie ben ik samen met de melker naar zijn kweekduiven gaan kijken. Gewoon, zonder grafiet, maar wel met de hoogste achting voor zijn levenswerk.
