- woensdag 18 april 2018
Katja, meldt een probleem geval met een laat jong uit haar beste vliegduif gekweekt. Het is bij mijn weten een typische speling der natuur, want het oogt nu niet bepaalt als een aanstaande 1e prijswinnaar. Dus ik stel voor om het op een zachte en vriendelijke manier in te laten slapen. Maar daar wil deze moederdochter combinatie niet van weten.
Tja, daar sta je dan als liefhebber en alchemist. Ik bedoel, niemand heeft het recht om een ander van zijn gelijk te overtuigen, zolang in dit geval het duifje kriskras en vol leven zijn lage trainingsrondjes boven het bos van Montferland draait. Ja, want vliegen doet hij als een gek maar heeft geen enkel oog voor zijn late hokgenootjes hoog in de lucht.
Oké, heb ik toegegeven. Ik ben bereid om in mijn alchemistenkamer te duiken en een klein pakket aan natuurlijke maatregelen te bedenken. Ondertussen, bleef het arme dier maar kriskras en met donker weer zijn spaarzame hoogtes vliegen. Immers, ik had al aangeraden om hem een klein aantal cc met sterk verdunde nicotinevloeistof te geven. Je doet dat als eerste om zijn maag en darmfunctie iets te vertragen, want daar zat naar mijn idee een groot deel van zijn probleem. Maar zoals ik al had verwacht, lukte het me onvoldoende om de juiste balans aan te brengen tussen maagzuur en darmslijm.
Maar Katja, wilde niet wijken. Ook niet nadat ze andere ervaren melkers had geconsulteerd, want ook die wisten maar een oplossing: uitselecteren. Oké, dan maar is een laag dieper in zijn afwijkend gedrag kijken. En ja, zijn ogen gaven aan dat het onvoldoende toegang wist te vinden tot zijn elektromagnetische organisatie. God, waarom had ik hier niet eerder aan gedacht, lispelde ik enigszins ontevreden. Ik bedoel, ook de ogen van een laat jong dat in de winter verdwaald was geraakt in een sneeuwstorm. Kan te maken hebben gehad met iets wat in de gewone mensenwereld wel eens sneeuw ogen wordt genoemd. Een soort van tijdelijke bevriezing van het netvlies.
Ik ben naar aanleiding van mijn nieuwe constatering in mijn meest zwarte alchemieboeken gaan bladeren. Om na enkele hoofdstukken ze weer geïrriteerd terzijde te schuiven, want nergens kon ik een oplossing vinden, totdat een klein wit stukje papier me deed herinneren. Dat ergens tussen hemel en aarde een oud recept verstopt zat. Namelijk, over het verwarmen van de lymfklieren bij mens en dier, die enige tijd ernstig onderkoelt zijn geweest. En met dit oude recept ben ik weer teruggekomen bij deze moederdochter combinatie.
Welnu, het is nog even afwachten want het is een bruismiddel dat zo goed als alle lymfklierenpunten in een duif verwarmt. Maar ik verwacht vandaag of morgen de eerste testresultaten te horen te krijgen. Kortom, ik ben benieuwd of de witte kant van de alchemie het wint van de zwarte kant.
