Petrus Stas
- donderdag 04 mei 2023
Een prachtige vlucht van uit Quievrain na weer een dag uitstel. Vandaag was het bijna een kopie van verleden week. Onze duiven stonden weer in Quievrain en weer kon er op zaterdag niet gelost worden. En weer was het een heel goede beslissing van de LC om de vlucht uit te stellen naar zondag. Deze keer hoefde het konvooi Zuid-Hollandse duiven zich niet te verplaatsten en bleef alles in Quievrain over staan naar de zondag.
Zondagmorgen kon al vroeg het start schot gegeven worden en om 8.30 ging het hele Zuid-Hollandse duivenbestand de lucht in met prachtig weer en een mooi Noordoosten windje.
Wat is er meer te wensen voor een duivenliefhebber zou je haast denken? Toen ik vrijdag de duiven inkorfde schrok ik een beetje van het gewicht van de duiven,ze stonden er haast te goed op. Eigenlijk wil je ze zo hebben als ze een zware dagfondvlucht zouden moeten gaan vliegen. Ik sprak mijn bedenkingen hier over uit tegen Jochem afgelopen vrijdag avond na het inkorven.
Ik heb dit in het verleden eigenlijk nooit zo ervaren dat de duiven in het voorjaar zo “op gewicht waren”.Maar ik heb in het verleden ook nooit oude duiven verduistert en ook nooit maar één keer op een dag laten trainen. Eigenlijk vrij logisch dat ze dan wat zwaarder worden want ze verbruiken dus veel minder energie, want ze liggen om 18 uur al te “snurken”. Onze duiven trainden geweldig en zo als ik het graag zie, een dik uur,vooral de doffers doen dat indrukwekkend. Het is een lust om die te zien trainen na 50 minuten hard vliegen komen ze breed vliegend terug en wapperen dan met grote kroppen uit over heel Krimpen aan de Lek.
We zijn dus super tevreden over onze duiven in voorbereiding naar ons spelletje fond en dagfond.
Het is een kwestie van keuzes maken en dat is eigenlijk heel tegenstrijdig want je wilt eigenlijk op alle vluchten toch goed spelen en dat gaat niet. Toen ik vroeger in Berkenwoude op de vitesse de hele boel op rolde met mijn weduwnaars zaten die mannen op een verwarmd hok en trainde twee keer per dag als idioten. Als dan de mooie dagfondvluchten begonnen was de sjeu er net een beetje van af en vlogen we nog wel prima maar de top was over. Daarom trokken we de laatste jaren de eerste 2 pennen om toch de eerste korte vluchten ook goed mee te kunnen. Maar ook dan kom je tegen verduisterde duiven aan het eind van het dagfond programma te kort. Vandaar ons nieuwe “oude duiven” verduister avontuur, waar we nog wel even aan moeten wennen.
We verwachtten de duiven zo rond kwart voor 12 en genoten van het heerlijke zonnetje .We waren er van overtuigd dat met dit prachtige weer snelle duiven die het best in orde waren het verschil met de rest konden maken. Toen Jochem net even over half 12 arriveerde begonnen we eigenlijk direct al te letten. We zagen regelmatig koppeltjes duiven overvliegen, dat waren duiven van afd. 7 en dat betekende dat er meer oost in de wind zat dan we hadden verwacht.
Even voor kwart voor 12 zag ik een schaduw in de zon en vloog er een duif die hoog draaide en naar beneden dook en op het hok vloog. Het was een jaarling duivinnetje, wat overduidelijk schrikkerig en stokstijf bleef zitten en recht omhoog de lucht aftuurde. Toen ze uiteindelijk toch op de valklep sprong deed ze dat 3 seconden eerder dan de duif van buurman Arie die net achter haar aan kwam. Enkele minuten later zien we dan (bijna allemaal van achteren) meerdere duiven aan komen vliegen die heerlijk met elkaar nog wat rond klapperden. Dan zien we uit het westen onze 1e getekende de “961”aankomen. Die vloog als een raket dwars door de hele groep rondvliegende duiven recht op de val plank en stond als 2e op het kloksysteem.
We gaan dan echt genieten van de aankomende duiven. Vooral de doffers lieten zien hoe mooi de duivensport kan zijn. We hebben hier bij mij achter met volle teugen genoten en in amper 3 minuten zien we 30 van de 54 duiven op de valklep landen, die alle 30 prijs vliegen in onze kring tegen 2147 duiven. Op 2 duiven na hadden we alles zo thuis en die laatst twee misvliegers arriveerden niet veel later. De uitslag was wel wat teleurstellend en al ging het maar om enkele minuten, we werden het snot voor de neus gevlogen door de mannen die hun duiven “goed” hadden zitten. “All in the game” en we doen er niet moeilijk over.
Tijdens het afslaan en het maken van de lijst zaten heel wat liefhebbers gezellig voor het clubgebouw in het voorjaarszonnetje lekker te kletsen en te wachten op de uitslag. We zaten daar met zijn drieën een beetje apart Jan Ouwerkerk,Henk Spiering en ondergetekende. We hebben daar ruim een uur geluisterd naar elkaars verhalen over bij elkaar ruim 200 jaar duivensport. We lagen soms helemaal in een deuk van het lachen en leken wel een stelletje kwajongens van 14 jaar terwijl ik met mijn 74 jaar toch echt de jongste van het drietal was. Prachtige verhalen over een tijd die helaas nooit meer terug komt. Ook deze kant van de duivensport vind ik meer dan geweldig en heb ik in andere duivenclubs de laatste jaren vaak gemist.
Groet Martin.
