Ik heb het dan natuurlijk over het prachtige weer dit weekend. En ondanks dat de wereld in brand staat en het coronavirus ons leven beheerst, ben je als duivenliefhebbers toch ook met je gedachten bij de duiven. En natuurlijk denk je dan wat jammer dat we nu niet met onze duiven kunnen spelen. Ik begrijp dat duivensport en de plaag die rond waart en dood en verderf zaait niet in verhouding staan, maar toch! Toch blijf je hopen dat we binnenkort weer kunnen spelen met onze duiven. En als het nu zou sneeuwen en hagelen zoals ik het in het verleden heel vaak heb meegemaakt rond deze tijd, dan zou het minder wrang zijn dan nu. Nu was het een prachtige start van het nieuwe seizoen geweest.
De bekende psychiater Victor Frankl probeert in zijn boek “De zin van het bestaan” mensen lichtpuntjes te geven om als ze in situaties terecht komen waarin ze volledig machteloos zijn om toch kunnen overleven. Hij overleefde vier concentratie kampen en wist zichzelf overeind te houden door te focussen op iets wat hij perse na die verschrikkelijke holocaust nog wilde. Een bekende uitspraak van hem is “Het eigenaardige van een mens is dat hij alleen kan overleven door te focussen op de toekomst”. En zo sta ik ook in het leven ,ik focus me op het moment dat de “lockdown” weer wordt opgeheven, en we hopelijk weer met onze duiven kunnen gaan vliegen. Dat geeft me tot dat moment aanbreekt (of misschien wel niet aanbreekt) tenminste elke dag plezier als ik met mijn duiven bezig ben. We laten het coronavirus dus waar het is en wat het is en we focussen ons gewoon op de dagelijkse belevenissen rond ons hok.
Dit jaar zijn er wel een paar dingen veranderd op en rond ons hok. We zijn dit jaar veranderd van club. We zijn ondanks dat we een club op loopafstand van ons woonadres hebben toch naar een club een paar kilometer verderop uitgeweken. We zijn lid geworden van de duivenclub in Lekkerkerk. Deze club is tevens het nationale inkorfcentrum waar ik toch al diverse keren per jaar inkorfde. Alle dagfondvluchten en de laatste midfond vluchten met de jonge duiven korfde ik er altijd al in.
Er waren een paar reden om te vertrekken uit Krimpen ad Lek. De belangrijkst reden was eigenlijk het feit dat we dit jaar met meer oude duiven wilde gaan spelen. Wij speelde normaal met 16 doffers en 16 duivinnen waar de partners van thuis bleven. Dat ging prima maar ik vond toch dat ik mezelf te kort deed ten op zichtte van mijn concurrentie. Het is een feit dat als ik hier op duiven sta te wachten er nooit eens een kladje duiven overkomt waar mijn eerste duif uitkomt. Mijn vroege duiven moeten altijd alléén de kar trekken.
Een mooi voorbeeld was deze zomer de onder prachtige condities vervlogen jonge duivenvlucht Pont st Max met het mooiste weer van de wereld. Zover we konden kijken zagen we hier in de prachtige blauwe lucht onze eerste duif aankomen, als een stipje kwam hij precies uit de goede lijn. Even later kwam de 2e duif aanvliegen, ook precies uit de lijn en zo ging dat maar door. We hadden 21 duiven die allemaal één voor één precies uit de lijn naar huis kwamen vliegen zonder hulp van welke duif dan ook. Allemaal één voor één.
De 6 duiven die (wat later bleek) NPO voor onze eerste duif zaten, zouden in principe als één koppeltje naar huis toe kunnen zijn gevlogen. Ze zitten precies in één lijn gesitueerd. Hier in Krimpen ad Lek moet alle duiven altijd zonder de hulp van de klad zien thuis te komen. Door met meer duiven te gaan spelen hopen we weer eens enkele duiven tegelijk van een NPO vlucht thuis te krijgen.We gaan dus met 62 oude duiven vliegen en dat is niet leuk voor onze club in Krimpen ad Lek. Een kwestie van geen concurrentie genoeg voor mooi verenigingspel.
In Lekkerkerk kijken we weer uit naar het verenigingspel, daar is nog genoeg concurrentie van hard spelende liefhebbers. Ik kan het gelukkig fysiek nog goed opbrengen om met zo’n koor duiven te gaan vliegen. Ook het feit dat we hier in Zuid-Holland nooit een inkorfbeperking zullen krijgen heeft me doen besluiten om ook met meer duiven te gaan spelen.Voor diegene die vinden dat 62 wel wat veel oude duiven zijn, zou ik zeggen dat is in Zuid-Holland bijna normaal aan het worden.
Ook met de jonge duiven vlieg ik met 60/70 duiven maar die laat ik nooit allemaal tegelijk los vliegen. Eerst in 2 groepen en als die later bij elkaar gelaten worden dan scheidt ik gelijk het hele spul dus trainen er nooit meer dan 40 duiven tegelijk. Vanmorgen liet ik alle oude doffers en duivinnen voor het eerst tegelijk los omdat ze weer een poosje samen te laten. Dan sta je toch raar te kijken als je zo’n koppel van 65 oude duiven ziet trainen. Je voelt je dan wel oppermachtig en denkt wat moet dat worden als zoveel duiven zo dadelijk, als we weer vliegen, allemaal op weg naar huis zijn. En dan te bedenken dat de W. de. Bruijn met nog eens de dubbele hoeveelheid duiven speelt van wat ik nu heb rond vliegen.En de familie Verkerk zelfs met drie keer zo’n groep duiven speelt.Ongelooflijk wat moet dat een gevoel van macht voor die mannen zijn. Ik weet in ieder geval niet wat me overkomt als ik zoals vanmorgen die 65 duiven van mij zie vliegen en tegelijk op het hok zie vallen.
Fijne zondag verder.
Martin.
