Elk jaar vraag ik mezelf weer af of er een nieuwe topper tussen de jonge lichting loopt. Duiven die geweldig vliegen én jarenlang in meerdere generaties doorkweken. Ik denk dan aan Avatar, de oude en jonge Witbuik, Dragon Rocket, Super Rossi, Pure Gold, Dragon Girl, Blue Diamond, Olympic Millennium, Golden Ace, etc.

Olympic Dragon is denk ik de beste duif die ik ooit heb gehad. Wat zij als jong en jaarling heeft gepresteerd, zag ik nooit eerder. Dit jaar wordt hier dan ook goed van gekweekt voor het vlieghok.

Vorig jaar heb ik veel van haar jongen naar de kweek gedaan, om te testen hoe de doorkweek is. Zodoende had ik er maar drie van op het vlieghok, waarvan twee reeds top 10 NPO wonnen.

Haar zus Super Dragon is van 2023, maar zij heeft al met verschillende doffers drie top 10 NPO-winnaars voortgebracht. Mijn gevoel zegt daarom dat Super Dragon – die als zomerjong meteen naar de kweek ging – de beste kweekduivin wordt die ik ooit heb gehad.

PIPA

Op PIPA staan nu enkele duiven uit Super Dragon, Olympic Dragon, Pure Gold en Blue Diamond. Betere heb ik niet en aan huis verkoop ik hier niets van. Ik houd duiven om te kunnen presteren en dat lukt vaak alleen met jongen uit zulke superafstammelingen.

Met presteren bedoel ik top 10 NPO en 1^e prijzen in groter verband. Duiven die er altijd zijn, de 1:10 winnaars, daarvoor zit ik niet in de wedstrijd. Ik wil dat ze 1:100 winnen of zelfs 1:1.000, maar dat laatste wordt steeds moeilijker gezien de kleinere concoursen.

Natuurlijke selectie

De kromsnavel jaagt nu dagelijks op de oude duiven. Toch maak ik me hier steeds minder druk om. Ik zie wel wat er straks nog zit en met welke ik ga spelen. Ik ga toch zeker niet met alles spelen.

Ook op de jonge duiven wordt elke dag gejaagd. Het eerste jong wat sneuvelde was er meteen één uit Olympic Dragon… Maar goed, hier sta ik er hetzelfde in. We gaan straks spelen met de jongen die de natuur en ik nog niet hebben uitgeselecteerd.

De mindere worden hier zelden goede, daar ken ik mijn duiven te goed voor. Mijn beste duiven waren vaak mooi in de hand, zacht gepluimd en goed gebouwd. Of ze een beetje openstonden, boeide niet. Tenzij ze een ei kunnen leggen of dat je twee vingers tussen einde borstbeen en stuit kunt leggen, natuurlijk.

Duiven met losse ogen, droge pluim, of waarbij de staart bijna 4 cm langer is dan het uiteinde van de slagpennen, behoren ook niet tot mijn favorieten. Evenals pennenbrekers.

Ik zie wel heel graag de one pin tail, zoals men in Amerika wel eens zegt. En dan het liefst dat de buitenste staartpennen er enigszins overheen gerold liggen als ze in topconditie zijn.

Uiteindelijk bepaalt natuurlijk de mand of het écht goede worden. En die zijn niet dik gezaaid!

• Vorige
• Volgende