Elk jaar opnieuw leggen grijze walvissen (Eschrichtius robustus) zo’n 16.000 kilometer af als ze vanuit de Amerikaanse staat Californië naar Alaska migreren. Tijdens hun reis blijven ze relatief dicht bij de kust. En dat gaat soms mis. Het gebeurt namelijk weleens dat een walvis per ongeluk de verkeerde afslag neemt en strandt. De ene keert gebeurt dit echter vaker dan de andere keer. De reden? Wellicht hebben zonnestormen een vinger in de pap…

Magnetisch veld
Rond de aarde bevindt zich een magnetisch veld. Wetenschappers vermoeden dat walvissen dit magnetische veld van de aarde kunnen voelen en dit gebruiken als een gps om te navigeren tijdens hun lange migraties. Waarom ze dat denken? “Op de open oceaan is er weinig ander houvast,” vertelt onderzoeker Jesse Granger aan Scientias.nl. “Bovendien is bekend dat veel dieren het vermogen hebben om magnetische velden waar te nemen.” Denk bijvoorbeeld aan duiven, bijen, salamanders, zeeschildpadden en tuimelaars. “Daarom is het goed mogelijk dat ook walvissen over magnetoreceptie beschikken.” Waarschijnlijk weten walvissen dus door het magnetische veld van de aarde waar ze heen moeten. Dat werkt erg goed, totdat het aardmagnetisch veld overhoop wordt gegooid. En dat kan bijvoorbeeld gebeuren tijdens een zonnestorm.
Test
Normaliter onthullen onderzoekers of een dier over het vermogen beschikt om magnetische velden waar te nemen door een speciale test. Het betreffende dier wordt in een magnetisch spoelsysteem geplaatst dat wordt rondgedraaid. Als vervolgens blijkt dat het dier nog steeds een specifieke magnetische richting op gaat, is bewezen dat het dier over het vermogen beschikt. Deze test is echter met een walvis niet uit te voeren. Daarom baseren onderzoekers zich voornamelijk op correlatiestudies. Dat is op dit moment het beste bewijs dat er is.
De onderzoekers stelden een database samen van gestrande walvissen over een periode van 31 jaar. Vervolgens filterden ze alle gevallen waarin een walvis duidelijk ziek, ondervoed, gewond of verstrikt was geraakt, eruit. Hierdoor bleven er 186 mysterieuze strandingen van gezonde walvissen achter. Vervolgens vergeleek Granger dit met gegevens over de zonneactiviteit. Uiteindelijk ontdekte de onderzoeker dat op dagen van veel elektromagnetische ruis veroorzaakt door zonnestormen, de kans meer dan vier keer zo groot was dat een walvis aanspoelde.
Storing
Het probleem is waarschijnlijk niet dat een zonnestorm het magnetische veld van de aarde kromtrekt, al valt ook hier iets voor te zeggen. Waarschijnlijker is het dat de elektromagnetische ruis iets veroorzaakt dat de zintuigen van de walvis in de war schopt. “De ruis belemmert als het ware de mogelijkheid om het magnetische veld te ‘zien’,” legt Granger desgevraagd uit. Het is alsof hun gps tijdens de reis even wordt uitgeschakeld. En op die manier raken de dieren gedesoriënteerd en verdwaald, waardoor ze op het land aanspoelen.
meter, wel 14 tot 35 ton wegen en tussen de 50 en 60 jaar oud worden. Afbeelding: Charles Melville Scammon (via Wikimedia Commons)
Zonnestorm
Wat er eigenlijk gebeurt tijdens een zonnestorm is dat de zon een hete stroom van geladen deeltjes in de richting van de aarde slingert. Dit kan vervolgens invloed hebben op onze technische apparatuur en bijvoorbeeld stroomuitval veroorzaken, satellieten uitschakelen, GPS-signalen blokkeren en radiocommunicatie verstoren. Wanneer de meeste zonnestormen zich voordoen, hangt af van de cyclus van de zon. Onze moederster doorloopt namelijk een grofweg 11 jaar durende cyclus die gekenmerkt wordt door een zonneminimum – een periode waarin de zon heel rustig is en weinig zonnevlekken en zonnevlammen genereert – en een zonnemaximum, waarin de ster juist veel actiever is. Onderzoekers voorspelden eerder dat het zonneminimum zich rond april 2020 aan zou dienen. Maar na lange periode van rust zagen onderzoekers onlangs weer twee groepen zonnevlekken op onze moederster. Het betekent dat er mogelijk weer een nieuwe zonnecyclus is aangebroken. En dat kan betekenen dat we weer veel nieuwe zonnestormen gaan meemaken.

“ALS ONZE CORRELATIE KLOPT VERWACHT IK NAARMATE HET ZONNEMAXIMUM NADERT EEN TOENAME VAN GEZONDE AANGESPOELDE WALVISSEN”

Toename
Het betekent dat we in de komende periode mogelijk ook weer meer walvissen zullen zien stranden. “Als onze correlatie klopt verwacht ik inderdaad naarmate het zonnemaximum nadert een toename van gezonde aangespoelde walvissen,” vertelt Granger. “We hebben echter geen reden om te geloven dat ook dode, zieke, uitgemergelde of gewonde aangespoelde walvissen verband houden met de zonnecyclus. Dus we zullen echt alleen op de gezonde walvissen moeten letten.”
Hoewel Granger in de studie een verband heeft gevonden tussen aangespoelde grijze walvissen en zonnestormen, houdt ze toch een slag om de arm. “We zeggen niet dat zonnestormen de enige oorzaak zijn van de strandingen,” zegt ze. “Het is maar één mogelijke oorzaak.” Zoals gezegd kunnen ook andere factoren een rol spelen. Wel heeft Granger genoeg redenen om te vermoeden dat zonnestormen te maken kunnen hebben met aangespoelde walvissen. Bovendien is het niet voor het eerst dat dit verband wordt gelegd. Een aantal jaar geleden spoelden er om mysterieuze redenen ineens potvissen aan op Texel. En ook deze gebeurtenis zou weleens te maken kunnen hebben met een zonnestorm die het aardmagnetisch veld verstoorde.

Onderstaand bericht werd ontvangen van de NPO:

Door het sluiten van de losplaats Nanteuil en het niet beschikbaar zijn van de vervangende losplaaats Chèvreville

Moesten we gisteren in allerijl op zoek naar een andere losplaats.

We hebben een losplaats gevonden:

Arcis sur Aube coördinaten + 483200.0   en 040830.0.

De afstand is 14 km verder als Nanteuil en ligt ZO van Sezanne.

Met vriendelijke groet,

Bestuur Oost- Brabant

P.V. de Combinatie

Vitesse Pont st Maxence, 4 mei 2024

In concours 707 duiven

Winnaar: Patrick Noorman

Wekelijks snelle vluchten in de start van het vliegseizoen 2024!
4 mei 2024. De dag van de jaarlijkse nationale dodenherdenking waarbij vlaggen halfstok worden gehesen, is per definitie voor ons mensen geen dag voor haast en spoed. Stilstaan, letterlijk, bij wat gebeurd is, toen maar ook nu, gelet op het feit dat oorlog soms veel dichterbij is dan we ons voor kunnen stellen, het is en blijft nuttig en nodig. Niet alleen voor ons maar ook voor het nageslacht.

Onze (vredes)duiven hebben daar allemaal geen weet van en vormen dan ook een schril contrast met de hierboven omschreven gezapigheid. Met een lichte zuid-zuidoostenwind spoedde het convooi van wederom ruim tienduizend duiven provinciaal zich huiswaarts nadat ze reeds om 07.30 uur de vrijheid kregen in Pont st Maxence. “Ze moeten er vroeg uit kunnen anders wordt het zondag” was een uitspraak die vrijdagavond nogal eens gebezigd werd in het clublokaal. Duivenmelkers zijn soms best een ietwat pessimistische soort mensen. Onze lossing coördinator Piet vormt daar echter een positieve uitzondering op. “We gaan er om halfacht uit als het even kan”. Kijk daar kunnen we wat mee, dat montert de boel op, de verwachtingen gaan weer spannen.
Zo ook voor de winnaar van deze editie, ons aller secretaris Patrick die in Serooskerke onmogelijk pessimistisch kan zijn met een voorspelde zuidoostenwind. Als het goed is komen ze dan uit de zee, bij Westkapelle dus maar als er eentje iets eerder afslaat zou die zomaar steenvroeg in Serooskerke kunnen zijn, toch? Dat zijn toch reële verwachtingen die een duivenmelker, al dan niet uitgesproken, mag hebben? Niet uitspreken is dan weer niet direct “des Patricks” maar bescheidenheid siert de mens en dat kunnen we Patrick zeker niet ontzeggen. Hij is het tegendeel van een snoever, weet zijn plaats, weet ook dat er in Westkapelle zomaar van uit het niets een Sjaak kan zijn waardoor hij, Patrick, dan weer de sjaak kan zijn. Hij is echter ook nuchter en weet dat Westkapelle een moeilijk te nemen obstakel is bij zo’n wind. Zo ook nu, het was good old Willem Minderhoud die net voor Patrick afvlagde. En natuurlijk, dat is dan jammer maar Patrick zou Patrick niet zijn als hij dat de oude meester die de leeftijd der zeer sterken als ruimschoots is gepasseerd en de bescheidenheid zelve is, zou misgunnen. Maar.., er was nóg een snellere en die hadden we in Arnemuiden met deze wind zeker niet verwacht. Rinus Verkamman kaapt heel knap de 1e prijs Provinciaal weg voor de neus van de mannen! Verrassend maar zeer sterk!!

De overwinnende duif in onze club is afkomstig van Gijs Baan, een grootleverancier van goede duiven. Jaarlijks komt er wel wat naar Patrick en ik kan daar een heel verhaal over schrijven maar laat graag Patrick zelf weer maar even aan het woord.
Patrick: Zoals je weet, komen er jaarlijks duiven van Gijs als dank voor het maken van zijn website en hulp op ICT-gebied. Dit hoeft totaal niet, maar het is zeker een succesformule gebleken. Ik kan me sinds 2017 (eerste jaar jongen van Gijs) geen jaar herinneren, waarin er geen duif van afkomstig Gijs een 1e vliegt of ergens asduif wordt. Ik rij door heel Nederland om betere duiven, maar de duiven van Gijs Baan en jullie zijn van vergelijkbare topkwaliteit. Misschien is het zelfs beter om bij toppers in je eigen omgeving te halen, want niet alles is geschikt voor de Zeeuwse omstandigheden.

De 826 is per toeval verkregen. Ik mocht bij Gijs op z'n hok komen kijken en de "bestelling" doorgeven. Na een paar weken belde Gijs. Hij had per ongeluk een ander koppel geringd. De duiven zitten niet voor niks op zijn vlieghok, dus ik besloot de 826 gewoon mee te nemen. De ouders waren zeker geen hoogvliegers, maar in de hand was de 826 een juweel. Ook al was hij heel mooi, door zijn afkomst keek ik er altijd met grote twijfel naar. Toen hij op Roye plotseling knalvroeg aankwam, werd het vertrouwen al iets groter. Toch heeft de 826 nooit het volledige vertrouwen genoten en ik plaatste hem op de reservebank. In het voorjaar zijn er helaas 5 ouden gesneuveld door de roofvogel en zodoende kreeg hij een plekje op het vlieghok. Ik plaatste hem in een hokje wat leeg was, hij koerde een paar keer en begon flink te draaien. Ik heb na een paar minuten het hokje opengezet. Hij dronk wat, vloog direct weer in het goede broedhok en presenteerde zich alsof hij er al jaren zat. Weer een plusje erbij voor de 826 😉

De 826 gaat nu door het leven als "Lucky Luke". 1 omdat hij per toeval geringd is en 2 omdat hij op de reservebank zat en door verliezen op het vlieghok is gekomen. Met zuidoostenwind kwamen bijna al mijn duiven uit het zuiden of zuidwesten. "Lucky Luke" kwam heel laag pal uit het oosten en vloog puur op gevoel richting de klep (kunnen ze niet zien vanaf die kant). Hij raakte de klep, maar schoot er weer vanaf. Hij was toen nog niet geconstateerd. Hij ging omhoog richting de kraan, maar toen ik floot draaide hij zich onmiddellijk om en viel wel op de klep. Groot was mijn teleurstelling toen ik zag dat Willem Minderhoud me nipt voor zat. Dit seizoen al zoveel mooie uitslagen verknald. Gelukkig Zat Rinus Verkamman er ruim voor en was het toch nog genoeg voor de 1e in de club.
Tot zover Patrick zelf. Altijd leuk om zijn gedrevenheid waar te nemen in de informatie die hij mij toespeelt na een overwinning. En ook leuk om een sappig verhaal te lezen van de meester himself. Spaart mij weer wat typewerk;-) En ik zal nog heel wat moeten typen over Patrick, daar twijfel ik geen seconde aan dus ik kom nog wel aan m’n trekken. Deze overwinning is nog maar het begin, dit gaat echt nog een vervolg krijgen. En dat is onze secretaris van harte gegund! Hartelijk gefeliciteerd voor dit moment Patrick en om met confrater Marcel te spreken: “Doe zo voort”!

Aaa.

Onze duiven vlogen vandaag voorlopig de laatste vitesse vlucht in aanloop naar de midfond en dagfond vluchten. Deze laatste vitesse vlucht stond ongeveer 35 minuten open en dan kan je spreken van een niet echt strak verlopen vluchtje. Het is gelukkig nog goed afgelopen want ik was er echt niet gerust op. Op de weerkaart van Windy kon je goed zien dat er een zuidoostelijke wind stond in Noord-Frankrijk en dat de duiven daardoor (met een beetje wind) recht de zee opgeblazen zouden worden.

Gelukkig voor de duiven was die ZO wind vandaag niet al te hard anders waren er veel duiven vandaag in de problemen gekomen. Dit enigszins trage verloop was een klein voorteken van wat had kunnen gebeuren als er iets meer wind had gestaan.

We hebben deze week ook onze duivinnen voor het eerst ingekorfd en dat maakte het extra spannend. Onze duivinnen hebben we zelf een aantal keer weggebracht en ze zijn één keer met een africhting mee geweest naar Duffel. Dat was dus een mooi sprongetje naar 237 km. De duivinnen trainden donderdag avond ruim 1,5 uur en dat zag er formidabel uit. Heb ze nooit zo hard aan het vliegen gehad.

Dus was ik niet bang voor het afstand sprongetje (maar wel voor de Zuidoostenwind). Ook de doffers trainen supergoed, dus we hadden er toch wel vertrouwen in. Vroeg los en er stond gelukkig weinig wind .Pascal had nachtdienst gehad en lag net op bed. Jochem was lekker op tijd en we verwachtten dat de duiven zo rond 9.45 uur zouden kunnen vallen.

Toen we rond die tijd de lucht afspeurden zagen we regelmatig koppeltjes duiven van de kust richting binnenland vliegen. Sommige duiven zaten hoog en sommige laag en wat mij geen goed gevoel gaf was dat dit zeker een kwartier zo door ging. Dit waren duiven van afd. 7 die ook door de Zuidoosten wind uit koers waren geraakt.

Dan een paar minuten over 10 ziet Jochem duidelijk een duif bij Wim Rodenburg vallen. En dat was ook goed mogelijk want Wim zit er wekelijks heel goed bij. Enkele minuten later zien we een duif vanuit het westen duidelijk richting ons hok steken en dat blijkt een 2 jarige duivin die zonder dralen op de valplank valt. En snel gevolgd door een overgewende doffer van Kees en Pascal met een roze Ladies League ring om.

Dat is een hele goede doffer, die verleden jaar nog regelmatig op zijn oude hok in Ammerstol ging kijken maar dat nu niet meer doet. Ik verwacht hem zo dadelijk regelmatig aan de kop als zijn afstanden komen. Dan even later de eerste jaarling doffer en dan rommelt het door met al snel duiven die terug komen vliegen uit het Noorden waaronder een 2 jarige duivin die ik eerst thuis wilde houden omdat ik woensdag haar 6^e pen heb getrokken( die was afgebroken).(Wie het weet mag het zeggen)

In 27 minuten waren er 30 thuis die ook allemaal prijs speelden. We hadden er 62 ingekorfd en toen we om 13.00 naar de club gingen waren er 55 thuis.

Vooral de nalijn jonge duivinnen die nog geen Zuidoosten wind hebben ervaren hadden het moeilijk vandaag en kwamen vaak nog laat in de middag aanvliegen. In de club (1078 duiven) begonnen we met de 11^e prijs en 30 prijzen. In onze kring begonnen we tegen 2593 duiven met de 39^e prijs en 62/30. We zijn vandaag dik tevreden want onze vluchten gaan nu pas komen. Ze zijn er helemaal klaar voor zullen we maar zeggen. Donderdag gaat het hele spul de mand in voor de 1^e midfondvlucht!! Hopelijk dan ook eindelijk met een beetje duivenweer. Maar hoe dan ook ,we kijken er naar uit!

Motiveren van postduiven om zo snel mogelijk naar huis te komen wordt gedaan door verschillende motivatie systemen toe te passen.

Zo kennen we vormen van het nestspel, weduwschap of kotjesspel. En waarschijnlijk zijn er nog wel meer motivatie systemen. Maar wat je niet wist over al deze motivatie systemen ga ik je nu onthullen.

Postduif motiveren naar huis te komen is onzin

De hele postduiven wereld zal over mij heen vallen. Maar ik zeg het toch. Je hoeft een postduif niet te motiveren om naar huis te komen. Het zal je verbazen maar elk systeem wat je toepast is niet nodig om je postduiven naar huis te doen komen.

De verschillende spelsystemen hebben maar 1 doel en dat is ervoor te zorgen dat een postduif zo lang mogelijk een volledig verenkleed heeft om optimaal aan wedstrijden te kunnen deelnemen. Daarnaast zal een postduif zich prettig en op ze gemak moeten voelen in het duivenhok.

Welk systeem je ook toepast een postduif zal niet sneller vliegen om naar huis toe te komen door het spel systeem. Een goed veilig hok, voer en water is al meer dan voldoende om je postduiven te motiveren naar huis toe te komen.

Even wat verkeerde aannames opruimen

Een postduif komt niet naar huis omdat hij of zij een partner heeft in het duivenhok. Die zogenaamde partner is een postduif na een paar uur al vergeten. Echt zo monogaam zijn postduiven niet vooral de doffers. Een postduif gaat gewoon op zoek naar een andere partner. Een postduif mist zijn partner totaal niet.

Komt een postduif dan terug omdat hij bang is dat zijn plekje in het duivenhok wordt ingenomen door een andere duif. Ook niet, dat is die postduif direct vergeten zodra hij of zij uit het hok is onderweg naar de lossingsplaats.

Waarom komt een postduif dan naar huis vanwege de jongen die hij of zij heeft. Ook niet, zelfs voor een paar jongen vliegt een postduif niet honderden kilometers om terug te keren naar zijn hok.

Waarom komt een postduif terug naar zijn hok

Heel simpel vanwege zijn homing instinct zoals Engelsen zeggen. Een postduif heeft van nature de drang om altijd weer naar huis terug te keren. Niet vanwege zijn partner, jongen of territorium. Een postduif wilt alleen maar naar huis. Omdat ie van ze duivenhok houd. Zijn soortgenoten, het voer en water. Wellicht ook nog de duivenmelker die zijn hok schoon houdt. Meer is er niet.

By Ome Willem / duivenhouden.com