Zondag 18 augustus 2019. Buiten schijnt de zon een beetje door de bewolking. Of is het de smog? In ieder geval schijnt de zon en wordt het door de milde temperatuur in de ochtend vermoedelijk “lekker weer” in de middag. Ideaal voor een paar uurtjes aan het zwembad. Iets dat vorig weekeinde ook gebeurde want het weer is hier op de dag zelf best voorspelbaar. Zelfs als niet meteoroloog zie je een aantal vaste patronen die zich keer op keer herhalen.

Overigens wordt hier nooit gekeken naar de weersvoorspelling. Door mij niet maar ook de collegae of de buren hoor je hier nooit over. Het weer is een ‘fact of life’. Als het regent, regent het en als de zon schijnt, schijnt de zon. Niets meer, niets minder. Men neemt het hoe het komt.

Waarschuwingen voor slecht weer kent men hier volgens mij ook niet. Men waarschuwt of beter informeert slechts als er iets gebeurt is. Zo viel er deze week zware regen die vervolgens tot tijdelijke overstromingen leidde in de gebieden waar de heftige buien vielen. Daar kun je dan maar beter even niet komen en dit wordt dan ook verkondigd.

Hoe anders is dit in het o zo georganiseerde Nederland. Uitgebreide meerdaagse weerspellingen, codesystemen om het naderende onheil te rangschikken en al wat niet meer zij moet voorkomen dat enig onheil de Nederlanders treft. Geen slechte intentie natuurlijk maar van een afstand bekeken komt het wel eens wat overdreven aan.

Ook het op de voet volgen van de weersvoorspelling door menig Nederlander roept ditzelfde gevoel op. “Je kunt er toch niets aan veranderen”, hoogstens er op inspelen. Iets dat de afdelingen in Duivenland deze week ook deden.

Overigens kloppen de weersverwachtingen van een afstand bekeken best goed. Deze week werd er erg slecht weer voorspeld voor het weekeinde en dat kwam keurig uit. In tegenstelling tot vroeger speelden alle afdelingen er ditmaal op in. Na een aarzelend begin vorig seizoen toen een enkele afdeling een keer niet op de vertrouwde zaterdag of zondag loste werden de gebaande paden deze week in grote getalen verlaten.

Hieronder treft u een overzicht aan van de keuzes die de diverse afdelingen maakten. Ook staat er indien mogelijk bij hoe de vlucht is afgelopen en/of de huidige status. Op het moment van schrijven staan een aantal afdelingen nog over met hun vlucht of moet er nog gepland gelost worden.

Evenals bij alle andere beslissingen die in Duivenland moeten worden genomen is er van uniformiteit weinig sprake. Iedere afdeling lijkt zo zijn eigen redenen te hebben om het vluchtprogramma aan te passen. Vermoedelijk heeft dit te maken met lokale tradities/invloeden en vrijwel zeker ook met de aanwezigheid van principiële liefhebbers.

Ook de lokale verschillen in het weer spelen vermoedelijk een rol. Zo lijkt de op het eerste gezicht bijzondere keuze van Oost-Brabant en Limburg om op zondag te concoursen vanuit Melun te gerechtvaardigd te kunnen worden door weersverwachting voor zondagmorgen op de vluchtlijn richting het Zuidoosten van Nederland.

Vermoedelijk gokte ook Zeeland op een gunstig weerbeeld op hun vlieglijn op zaterdag. Voor hun jonge duiven die toevallig of niet ook in Melun stonden. Dit mislukte maar wellicht krijgen ze zondag na de middag nog een herkansing.

Zeeland week overigens wel uit naar vrijdag maar koos hier voor de duiven van de Natour. Vermoedelijk omdat dit een veel groter concours betrof. Een zelfde overweging die ook Friesland lijkt te hebben gemaakt.

Deze afdeling maakte wel de meest extreme keuze van alle afdelingen. De Friezen kozen er namelijk voor om het relatief kleine jonge duiven concours op zaterdagmiddag in te korven en de lossing te plannen op maandag. Iets dat zonder meer kan worden aangemerkt als “de gebaande paden verlaten”!

Veel afdelingen maakten echter de in mijn ogen logische keuze om te jonge duiven te lossen op vrijdag. Wel een knap staaltje improvisatievermogen van de vervoerscommissies maar vooral van de vervoerders.

Niet helemaal logisch waren de keuzes voor de natourvluchten. De meest voor de handliggende optie was afgelasten. Drie afdelingen maakten deze keuze. Noord Holland ging wel rijden maar kwam op zaterdag reeds terug met al het gedoe van dien. De duiven werden in kleine groepjes (per vereniging) nabij huis losgelaten. Persoonlijk was ik hier nooit zo blij mee. Vaak kwam een aantal duiven, bij slecht weer, nog erg laat thuis omdat de afstand tussen de ‘nood’ losplaats en hok te klein was. Op de site zag ik dat de duiven van Zuidelijke verenigingen van Kring 4 zelfs uit het Noorden terug dienden te vliegen. Niet ideaal om het mild te verwoorden, al zullen de meeste duiven dit traject de laatste weken al meerdere keren gevlogen hebben.

Op een andere site van een afdeling die het besluit niet nam om de vlucht af te gelasten, tegen het advies van de lossingscommissie in, las ik dat de statuten/reglementen/vergaderafspraken ze dwongen om gewoon de vlucht te organiseren en naar de losplaats te rijden. Hoog tijd voor een amendement zou ik zo zeggen.

De enige afdeling die niets veranderde rond haar natourvlucht was Oost-Brabant. Simpelweg omdat deze afdeling een aantal vluchten in het vliegprogramma op zondag programmeert. Los van het feit of dit goed is of niet, komt men hiermee nu al voor de tweede week op rij goed weg. Met een beetje geluk kan er gewoon gelost worden en anders wordt het maandag.

Zoals al in het overzicht geschreven kenden de vluchten die op vrijdag gelost werden een goed verloop. Hoge snelheden onder invloed van de Zuidwesten wind maar toch duiven die elkaar snel opvolgden. In de twee afdelingen die ik op de voet volg stonden de concoursen zo’n 14 tot 15 minuten open voordat de prijzen verdiend waren.

Opvallend was wel het grote verschil in snelheid. De eerste duiven van Zuid Holland vlogen bijna 75 meter per minuut sneller dan de soortgenoten uit Noord Holland. Een echte verklaring kan ik hiervoor zo een twee drie niet vinden. Het verschil in afstand kan dit verschil in snelheid mijns inziens niet verklaren en evenmin het verschil in lostijd (9:05 uur NH, 9:20 uur ZH). Vermoedelijk speelt het aantal duiven in concours de doorslaggevende rol. In ZH was dit ruim 4x zo groot als in NH.

De snelste duif in Noord Holland was voor de succesvolle combinatie Marit en Martijn Kramer uit Wormer. Al voor de 3^e keer dit jaar klokten ze de snelste van een afdelingsconcours en dit realiseren in een seizoen is niet voor velen weggelegd. De tweede en derde plaats vielen respectievelijk bij Jan Visser in Hoogkarspel en bij Jan en Joke Kaman in Wormerveer.

De winnaars per Kring:

Kring 1: Hoffman & Regtop, Den Helder – 1676 mpm

Kring 2: Jan Visser, Hoogkarspel – 1692 mpm

Kring 3: Tervoort & Hasert, Haarlem – 1685 mpm

Kring 4: Marit & Martijn Kramer, Wormer – 1694 mpm

Kring 5: Cees van Lammeren, Bovenkerk – 1679 mpm

OP EIGEN HONK

Werden ook een aantal gebaande paden verlaten. Dit betrof dan het eetgebeuren, hier werden ook eens nieuwe wegen ingeslagen. Tot dit weekeinde keerden we vaak terug naar dezelfde restaurants. Of beter gezegd eettentjes want buiten de deur eten is hier namelijk minsten even gewoon als thuis de maaltijd nuttigen. Van restaurants zoals we deze in het Westen kennen is niet of nauwelijks sprake. Natuurlijk zijn die er wel maar meestal is buiten de deur eten hier een kwestie van een snelle hap in een simpele , praktische omgeving.

Het gaat dus zoals gezegd snel. Zelden of nooit duurt het nuttigen van een maaltijd langer dan een uur. Meestal staat het eten al binnen een tiental minuten op tafel. Ook beperkt het zich tot één gerecht met één drankje. Het is eten en weer weg. Het begrip natafelen kennen ze hier niet. Behalve misschien in een Westers georiënteerd, echt, restaurant.

Het eten is hier echt een activiteit op zich. Het is de belangrijkste activiteit van de dag. Ook en misschien juist vooral voor de lokale bevolking. Het eerste wat een lokale bewoner mij vroeg was dan ook, “wat vind je van ons eten”?

Dit vertaalt zich dan ook weer in het aantal eetgelegenheden. Ze zijn er in alle soorten en maten. Ook alle wereldkeukens tref je hier aan. Als je in Kuala Lumpur en omgeving alle eetgelegenheden wilt bezoeken heb je vermoedelijk aan een mensenleven niet genoeg. In iedere wijk zijn er tientallen en in de grote wijken zo mogelijk honderden. En daarbij zijn er honderden van deze wijken en wijkjes. Hetgeen ook weer niet zo gek is als je rekent dat er in Kuala Lumpur en de aanpalende steden zo’n zeven miljoen mensen wonen.

Gisteren en eergisteren verlieten we dus de gekende eettentjes en schoven we aan op onbekend terrein. In een buffet restaurant (Chinese keuken voor de lokale bevolking) en op een food festival. Vooral dit laatste was een bijzondere ervaring. Een nieuwe ervaring voor ons want mede door het drukke duivenbestaan was het er in Nederland nog niet eerder van gekomen om een dergelijk foodfestival inclusief foodtrucks te bezoeken.

Ook hier waren weer alle wereldkeukens vertegenwoordigd, maar dan bereid in kleine vrachtwagentjes. Met heel veel Chinees Maleisische klanten. Expats en andere bevolkingsgroepen trof je er niet of nauwelijks aan. Het maakte de kwaliteit van het eten er niet minder om. Het was zo lekker dat we vandaag op de laatste dag van het festival nog maar eens terug gaan. Als echte Nederlanders blijven we namelijk toch een beetje van de gebaande paden houden …..

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende